เพลงของโครม

"ผมเหนื่อยที่จะรับอารมณ์เด็กๆของเขาชะมัดเลยครับ"แรมโบ้เปิดประเด็นด้วยการบ่นทันทีที่ก้นถึง้บาะนุ่มๆของเกาอี้แล้ว

ใช่ว่าพวกร่างบางจะถูกปล่อยซะไว้ซะทีเดียวเพราะที่ประตูทางเข้าออกมีพวกร่างสูงคอยมาเฝ้าระวังดูไม่ให้คลาดสายตา

"ผมก็เหมือนกัน"เคียวยะว่าอย่างหัวเสียรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนกับผักที่กินไปชิ้นนั้นมาก

ฮูก ฮูก นกฮูกที่หลับตลอดการกินอาหารนั้นอยู่ๆก็ตื่นขึ้นมาพลางร้องเสียงเบาโครมที่เข้าใจมุคุโร่อยู่คนเดียวก็ตอบแทนท่านมุคุโร่ที่เธอนับถือ

"ท่านมุคุโร่บอกว่าผมก็ด้วยคะ"โครมว่าเสียงแหบๆเล็กน้อย

"แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ"ยามาโมโตะบอกพลางเกาแก้มเล็กน้ิยประโยคต่อไปที่ยามาโมโตะตัดมันออกเพราะทุกคนล้วนรู้ดีแก่ใจ

"ฉันว่าเราหางานทำกันเถอะได้นิดหน่อยก็ดีกว่าไม่ได้นี้"โกคุเดระบอกอย่างมีเหตผลที่สุด

"คิดว่าจะใช้เวลาอีกสักกี่ปีกันล่ะอีกอย่างโดนคุมตัวแน่นขนาดนี้จะขยับไปไหนก็คงไม่ได้ด้วยซ้ำ"เรียวเฮค้านถึงความจริง

"แต่ฉันไม่ทนอยู่แบบนี้ไปตลอดหรอกนะ!!!"โกคุเดระตวาดลั่น

"ฉันเข้าใจความรู้สึกนายนะฮายาโตะแต่ดูจากสถานการณ์แล้วเราคงต้องยอมเขาไปก่อนล่ะ"ยามาโมโตะว่าพลางปล่อยโกคุเดระให้ใจเย็น

ทุกคนพากันเงียบทันทีบรรยากาศล้วนแต่เศร้าหมองนึกแค้นตัวเองที่ต้องมาถูกคนกลุ่มนี้ช่วยแต่อดีตจะเป็นยังไงพวกเขาก็ต้องอยู่ที่ปัจจุบันและไปถึงอนาคตให้ได้ล่ะนะ

"อ่ะ..สึนะมีไอเดียอะไรมั้ย"ทันทีที่ยามาโมโตะมองสีหน้าแต่ล่ะคนก็เห็นสึนะที่ทำหน้าคร่ำหน่าเครียดอยู่คนเดียว

พอยามาโมโตะพูดแบบนั้นทุกคนก็พร้อมใจกันหันไปหาสึนะที่ตอนนี้สดุ้งเขาจมอยู่กับความเครียดนานเกินไปจนตัดโลกภายนอกออกจากความคิดและพอยามาโมโตะเรียกเขาเขาเลยสดุ้งแบบนั้นเพราะกำลังใช้ความคิดหาเหตุผลอยู่

"รุ่นที่ 10 เป็นอะไรรึป่าวครับเห็นเครียดมาตั้งแต่ทานอาหารแล้วเกิดอะไรขึ้นรึป่าวครับ"โกคุเดระถามด้วยความเป็นห่วง

"เอ่อ..ทุกคนลางสังหรณ์ของฉันบอกว่าให้หนีไปนะ"สึนะพูดพลางทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

"หนีไป..หนีไปที่ไหนไอ้สวะ"ซันซัสที่เห็นแบบนั้นก็ถามสึนะทันทีด้วยเสียงที่แข็งกร้าว

"ไม่รู้..มันบอกให้หนีไปหนีไปในที่ๆแสนไกลจนไม่มีใครพบเจอที่นี้ไม่ใช่ที่ของพวกเราไม่ใช่ที่ๆเราควรอยู่"สึนะบอกพร้อมทำหน้าเครียดทุกคนที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าเครียดตามเขากันแทบจะทุกคนไม่เว้นแม้แต่ซันซัสที่ขมวดคิ้วน้อยๆจนจะกลายเป็นปมอยู่แล้ว

"ช่างเรื่องนี้ก่อนเถอะครับประเด็ดมันอยู่ที่ว่าเราจะไปจากคนพวกนี้ยังไงมากกว่า"ฟรานพูดเสียงเบา

ก่อนที่พวกเขาจะเครียดจนจะระเบิดมาม่อนก็เดินลากพวกเขามาที่ห้องนอนก่อนจะปิดไฟแล้วบอกพวกเขาว่า

"นอนซะ"มาม่อนพูดเสียงเรียบเฉียบขาดสุดๆก่อนจะหันไปบอกโครม

"ช่วยร้องเพลงกล่อมนอนให้ฟังหน่อยนะ"มาม่อนพูดแบบนั้นส่วนโครมก็ได้แต่พยักหน้าช้าๆเป็นอันรู้งาน

"นกน้อยคล้อยบิน ตามเสียงเพลง

ส่องสว่างในใจ อารมณ์ดีไม่ว่าจะเมื่อไหร่

นกน้อยน่ารักตัวเล็กๆ สดใสร่าเริง

เป็นธรรมชาติของเด็กดี ซากุระพลิ้วไหว

ไปกับสายลม เมฆลอยมาบังดวงอาทิตย์

ลมฝนโชยมา นภาผื้นกว้างใหญ่

สายฟ้าที่แกร่งกล้า สายหมอกมายา

หลับเถอะนะ หลับเถอะนะ

สดใสร่าเริงทุกวัน ไม่ว่าเมื่อไหร่

ก็อย่าได้ลืมเพลงเหล่านี้ เด็ดขาดนะ"โครมร้องเพลงจบพวกพี่ๆน้องๆของเธอก็หลับไปซะแล้ว

โครมก็ล้มตัวนอนหลับบ้างในฝันของเธอเธอเห็นใครสักคนในความมืดมิดกำลังเดินหันหลังให้เธอเธอหลับใหลไปพร้อมกับน้ำตาอาบหน้า

รุ้งเช้ามาถึงพวกเด็กๆพากันตื่นนอนหลังจากหลับเต็มอิ่มฝันดีกันทุกคนเพราะเพลงของโครมแต่โครมตอนนี้ยังไม่ตื่นเพราะตอนนี้เธอกำลังเอาหน้าซุกหมอนอยู่ทำให้ทุกคนไม่เห็นน้ำตาของเธอที่ไหลลงมาที่หมอนและไม่เห็นคราบน้ำตาของเธอด้วย

เธอตื่นหลังจากพวกพี่ชายของเธอตื่นแต่งตัวและลงไปข้างล่างแล้วนั้นเองเธอตื่นมาด้วยขอบตาที่แดงหน่อยๆเพราะหลับทั้งน้ำตา

เธอเหนื่อยจนเกินไปมากนกฮูกที่เห็นเธอร้องไห้ก็บินมาเกาะไหล่เธอทันทีมุคุโร่ไม่ชอบให้เธอร้องไห้แต่เธอห้ามน้ำตาไม่ได้อยู่น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วก็กลับมาไหลอีกครั้งเพราะฝันร้ายเมื่อคืนทำให้เธออยากจะร้องไห้

มุคุโร่แตกตื่นมากๆเขาบินเข้าไปในอ้อมกอดของเธอหวังจะให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้างโครมกอดมุคุโร่แน่นไม่ปล่อยพร้อมกับถามคำถามที่ทำเอาเจ้านกฮูกชะงัก

"ท่านมุคุโร่จะอยู่กับฉันใช่มั้ยคะย่าไปจากฉันเลยนะคะอย่าหายไปไหนเลยนะคะ"โครมถามแก้มขอร้องพร้อมน้ำตา

ฮูก ฮูก มุคุโร่ที่เห็นแบบนั้นก็ใช้ปีกของเขาเช็ดน้ำตาให้โครพร้อมร้องออกมา

'ผมจะอยู่กับคุณเองครับโครมที่น่ารักของผม'มุคุโร่บอกโครมแบบนั้นซึ้งมันทำให้โครมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาในทันที

"ขอบคุณมากคะท่านมุคุโร่"โครมยิ้มก่อนที่มุคุโร่จะหลับเข้าสู่นิทราไป

โครมออกจากห้องด้วยเสื้อผ้าผู้ชายเสื้อยืดสีครามและกางเกงขาสั้นสีครีมคงเป็นเพราะประหยัดเวลาและเงินมั้งทำให้พวกพรีโม่ซื้อแต่เสื้อผ้าผู้ชายมาไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิงสวยๆให้เธอใส่แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากอยู่แล้วให้เธอใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นและ

แต่ปัญหาหลักมันอยู่ที่ท่านมุคุโร่ท่านมุคุโร่มีคุณภาพสูงเรื่องเสื้อผ้าของเธอมากถ้าตัวไหนเธอใส่แล้วไม่สวยใส่หรือดูรุ่งร้างมุคุโร่ก็จะส่ายหัวและหันหน้าหนีทันทีเป็นการบอกนัยๆว่าให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอื่น

และท่านมุคุโร่ก็ไม่ยอมให้เธอใส่เสื้อผ้าที่ดูไม่สวยออกไปข้างนอกเด็ดขาดเพราะฉะนั้นเธอจึงจะใส่เสื้อผ้าแต่ล่ะชุดให้ท่านมุคุโร่ดูก่อนที่จะออกไปข้างนอกนั้นเอง

ทันทีที่โครมลงมาถึงห้องอาหารพรีโม่แบะเหล่าพี่ๆของเธอก็นั่งอยู่ที่นั้นแล้วพร้อมกับเหล่าอาหารที่มาเสริฟตั้งแต่เห็นเธอเข้ามาในห้องอาหาร

"หื้ม..ร้องไห้มาหรอครับ"เดม่อนสังเกตุโครมก่อนจะถามไปด้วยความสงสัย

"ขอบตาเธอดูบวมๆและแดงด้วยนะครับไปหาหมอดีมั้ยครับ"เดม่อนถามเธอ

"คะ..ไม่เป็นไรคะ"โครมตอบปฏิเสธแบบมีมารยาทไปเพราะว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก

ส่วนเหล่าพี่ๆที่รู้ว่าเธอร้องไห้ก็เข้ามารุมเธอและถามอาการเธออย่างนึกเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นอะไรคะบอสและพี่ๆด้วยแค่นอนฝันร้ายนิดหน่อยนะคะ"เธอฝืนยิ้มไปให้พวกพี่ๆของเธอเพื่อทำให้พวกเขาสบายใจก่อนจะมานั่งทานอาหาร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***