ปฎิบัติการพี่เลี้ยงเหล่าเด็กวองโกเล่เดซิโม่ที่ย้อนอดีตมาหาวองโกเล่พรีโม่

พาเดินชมปราสาท

พอพวกเขาเดินตามพ่อบ้านชุดขาวมาได้สักพักอยู่ๆพ่อบ้านชุดขาวก็หยุดเดินไปซะดื้อๆทำให้เหล่าเด็กๆแต่ล่ะคนมองอย่างสงสัย

"พวกท่านจะพักในห้องนี้ครับ"พ่อบ้านชุดขาวชี้ไปที่ห้องๆหนึ่งซึ้งพวกเด็กๆก็รู้ได้ทันทีว่าตนจะต้องพักห้องนี่

"ห้องเดียวหรอครับ"มาม่อนเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจอะไรขณะเดินเข้าไปในห้องที่พ่อบ้านบอก

"ครับพวกท่านจะต้องนอนในห้องนั้นทั้งหมดครับ"คำว่าทั้งหมดทำเอาเด็กๆถึงกับเบิกตากว้างเพราะพวกเขาทั้งหมดต้องนอนเบียดกันอยู่ในห้องนั้นห้องเดียวนะสิ

"ปล่อยฉันนะโว้ยยยยย"พวกเขาได้ยินเสียงโกคุเดระดังมาจากที่ไกลๆก่อนจะปรากฎตัวในสายตาของพวกเขาจีที่พาโกคุเดระเดินชมปราสาทก็พามาที่ห้องที่โกคุเดระต้องนอน

ย้อนกลับไปทางด้านโกคุเดระ

"แกจะพาฉันไปไหน"โกคุเดระวะโวยวายออกมาราวกับไฟไหมบ้านเมื่อเขาถูกจีลากไปนู้นไปนี้มานั้นให้เขาจำสถานที่ต่างๆในปราสาทแห่งนี้

"ก็พาเดินดูบ้านของฉันไงทำไมหรอ"จีดูไม่สนใจเสียงโวยวายของโกคุเดระเลยสักนิดยังคงลากร่างบางต่อไป

"ปล่อยฉันฉันจะไปหารุ่นที่ 10"โกคุเดระที่ตอนนี้หน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์อย่างแรง

"เหลืออีกที่เดียวแล้วล่ะ"จีว่าพลางดูสถานที่ในมือของเขาโดยไม่สนสีหน้าบูดบึ้งย่นคิ้วราวกับอารมณ์เสียของโกคุ้ดระเลยสักนิด

"โว้ยยยยแล้วมันที่ไหนกันล่ะว่ะ"โกคุเดระที่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วตวาดเสียงดังลั่น

"ห้องที่พวกเธอจะนอนกันยังไงล่ะ"ว่าจบก็ลากโกคุเดระไปต่อ

"ปล่อยฉันฉันจะไปหารุ่นที่ 10 ปล่อยฉัน!!!"โกคุเดระยังคงโวยวายต่อไป

จบการย้อนความ

พอโกคุเดระเห็นพวกเขาเข้าก็ตะโกนขอความช่วยเหลือทันทีพวกเขาที่เห็น(มือขวาของหลานคุณปู่รุ่นที่ 9)น้องชายของพวกเขาขอความช่วยเหลือพวกเขาพากันถอนหายใจทันที

"พี่ซันซัสช่วยด้วย!!!"ถึงโกคุเดระจะเสียศักดิ์ศรีไปบ้างแต่ตอนนี้ไม่สนแล้วขอแค่หลุดพ้นจากเจ้าคนแปลกหน้านี้ได้ก็พอ

"เฮ้อ..ไอ้สวะไปช่วยหน่อยดิ"ซันซัสหันไปสั่งสคอลโล่ที่ตอนนี้เงียบผิดปกติ

"ทำไมแกไม่ไปเองว่ะไอ้บอสเวร"สคอลโล่ที่เห็นซันซัสหันมาสั่งตนก็บ่นออกมาทันที

"จะไปดีๆหรือไม่ไปไอ้สวะ"ซันซัสกดเสียงต่ำดูน่ากลัวสุดๆแต่เชื่อเถอะสคอลโล่อยู่กับซันซัสมากี่ปีทำแค่นี้สคอลโล่ไม่กลัวหรอกแต่ถึงสคอลโล่จะบ่นมากแค่ไหนแต่ก็ยอมเดินเข้าไปช่วยอยู่ดีนั้นและ

และในที่สุดพวกเด็กที่โดนพวกร่างสูงลากไปก็กลับมาที่ห้องนี้ทันทีทันใดพร้อมร่างสูงแต่ล่ะคนที่สภาพดูไม่จืดอย่างเช่นเดม่อนที่มีรอยแผลเล็กๆที่หน้าหลายแผลคาดว่าน่าจะถูกมุคุโร่ข่วนและจิกแรมโพที่มาพร้อมสภาพเหมือนคนอดนอนมาหลายวันยังไงยังงั้นคาดว่าน่าจะถูกแรมโบ้ก่อกวนจนไม่ได้นอนกลางวัน

ย้อนกลับไปทางด้านสึนะ

"เอ่อ..คุณจีอ็อตโต้ครับปล่อยก่อนได้มั้ยครับ"สึนะว่าอย่างเกรงอกเกรงใจเป็นพิเศษ

"หื้ม..ทำไมหรอสึนะโยชิคุงหรือว่าไม่สนุกหรอ"จีอ็อตโต้ที่เห็นสีหน้าสึนะก็ทำหน้าหมาหงอยทันที

"ป..เปล่าครับ"สึนะว่าอย่างลนลานและตะกุกึตะกักเป็นอย่างมากก็เขานะแพ้ลูกอ้อนจะตายไปทำให้สึนะคิดในใจว่าเสร็จกันจากนั้นจีอ็อตโต้จึงลากสึนะมายังห้องทำงานของเขา

"หื้ม..สึนะโยชิคุงฉันขอทำงานแป๊ปหนึ่งนะเธอไปนั่งรออยู่ตรงนั้นก่อนก็ได้นะ"จีอ็อตโต้ที่เห็นกองเอกสารเขาก็คิดว่าต้องรีบเคลียงานแล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะไม่วายชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆโต๊ะทำงานของเขา

"ครับ"สึนะเดินไปนั่งอย่างว่าง่ายพร้อมมองร่างสูงทำงานไปด้วยพร้อมกันร่างสูงก็มองร่างบางเป็นระยะๆตลอดการทำงาน

วันนี้เลยจบด้วยการที่สึนะต้องนั่งเกรงรอจีอ็อตโต้ทำงานเสร็จจะได้เดินชสถานที่ต่อไปต่อ

ย้อนกลับไปทางยามาโมโตะ

"คุณอาซาริครับผมอยากไปหาพวกสึนะครับ"ยามาโมโตะเอ่ยขอร่างสูงที่นั่งจิบชาอยู่ในสวนหลังปราสาทพวกเขามาเดินเล่นที่สวนหลังปราสาทนี้ยามาโมโตะจึงเอ่ยแก้มขอร้องเผื่อว่าร่างสูงจะมีเมตตาให้เขาได้พบกับเพื่อนๆ

"หื้ม..ไม่ต้องห่วงหรอกขอรับยังไงก็ได้เจอกันแน่ขอรับ"อุเก็ตสึว่านัยๆเพราะเขาและพวกเพื่อนๆลงมติกันว่าจะให้พวกเด็กนอนห้องเดียวกันทำให้ไม่ช้าก็เร็วยามาโมโตะจะต้องเจอพวกเพื่อนๆแล้วพี่ๆแน่นอน

"หรอครับ"ยามาโมโตะว่าพลางทำหน้าหมาหงอยหากตอนนี้ยามาโมโตะมีหูกับหางล่ะก็หางของเขาคงตกลงมาแน่นอน

"ขอรับ"อุเก็ตสึว่ายิ้มๆเพราะยามาโมโตะทำหน้าแบบนี้มันทำให้ยามาโมโตะเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาเสียมากกว่า

ย้อนกลับไปทางด้านแรมโบ้

"นี้คุณคิดจะนอนอย่างเดียวเลยรึไง"แรมโบ้บ่นพลางมองแรมโพเพราะแรมโพพาเขาเข้ามาในห้องนอนพร้อมยื่นกระดาษดินสอและสีให้กับเขาแล้วบอกให้เขาวาดรูปเล่นไปส่วนเขาจะนอน

"หนวกหู..วาดรูปไปสิ"แรมโพเปิดเปลือกตาขึ้นและบอกให้เขาวาดรูปไปแต่หารู้หรือไม่ว่าแรมโบ้ยังไม่ได้วาดรูปเลยสักกะใบเดียวก็แน่สิถึงแม้ร่างกายเขาจะเป็นเด็กวัย 5 ขวบแต่จิตใจของเขานะปาไป 25 ปีแล้วนะ

ตอนนี้แรมโบ้กำลังคิดวิธีที่จะออกไปจากที่นี้อยู่เขามองไปรอบๆห้องของแรมโพห้องของแรมโพไม่ค่อยมีอะไรมากมีแค่ที่นอนตู้เสื้อผ้าและโต๊ะทำงานของเจ้าของห้องเขาหันกลับมามองแรมโพที่ตอนนี้หลับไปแล้วแะแล้วเขาก็ปิ้งไอเดียที่จะออกไปจากที่นี้ได้โดยที่เจ้าของห้องไล่เขาออกไปเอง

"คุณแรมโบ้อยากให้แรมโพวาดรูปให้ดูก่อน"ไม่ว่าเปล่าพลางดึงแรมโพให้ออกมาจากที่นอนแสนรักวิธีนั้นก็คือก่อกวนจนกว่าอีกฝ่ายจะไล่เขาไปและดูเหมือนจะได้ผลเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรำคาญจนยอมลุกออกมาจากที่นอนมาวาดรูปให้เขาดู

และพอวาดเสร็จแรมโพก็เหมือนจะกลับไปนอนต่อและแน่นอนว่าเขาต้องขัดขวางทำให้แรมโพมีสภาพดูไม่จืดเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวันผมเฟ้าชี้ฟูชุดที่ตอนนี้หลุดหลุ่ยและแรมโพก็ไม่ได้นอนในบ่ายวันนี้เลยจนถึงเวลาทำงานและแรมโพก็ต้องไปทำงานด้วยสภาพนั้นพลางบ่นไปด้วย

ตัดมาทางด้านโครมและมุคุโร่

โครมที่ตอนนี้โดนเดม่อนอุ้มไปวางไว้ที่สวนดอกไม้ที่ผลิบานอย่างสวยงามตระการตาแบะสบายอารมณ์สุดๆโดยมีมุคุโร่ที่บินตามมาติดๆจ้องเขม็งมาทางเดม่อนด้วยสายตาอยากจะเชือดอีกฝ่ายก่อนจะเข้าไปในอ้อมแขนของโครมและหลับไป

"ว้าว"โครมมองไปยังสวนดอกไม้นานาชนิดข้างหน้าที่ผลิบานอย่างสวยงามตระการตาสุดๆ

"ชอบมั้ยครับ"เดม่อนที่ตอนนี้มองโครมที่มองดอกไม้นานาชนิดแบะเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่าย

โครมมองเดม่อนก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะเขามุคุโร่ที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนโครมทำให้รู้สึกถึงแรงกระชับอ้อมกอดที่แน่ขึ้นทำให้ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นหน้าเดม่อนอยู่ในระยะประชิดทำให้ใช้เล็บเท้าข่วนหน้าอีกฝ่ายไปที

ตอนนี้เดม่อนกับมุคุโร่เหมือนมีสายฟ้าขนาย่อมๆอยู่เลยและพวกเขาก็ตีกันอย่างกับไปโกรธแค้นอีกฝ่ายมาตั้งแต่ชาติปางก่อนยังไงยังงั้นทั้งสองฝ่ายต่างตีกันเพื่อให้อีกฝ่ายตายกันไปข้างโดยมีโครมคอยห้ามสถานการณ์

ย้อนกลับไปทางเคียวยะ

เคียวยะที่ตอนรี้โดนอีกฝ่ายลากมาที่ห้องครัวเพราะอีกฝ่ายหิวพวกเขาจึงต้องมาที่ห้องครัวอลาวดิหันไปหาแม่ครัวก่อนแม่ครัวจะทำอาหารว่างให้เขากินเป็นขนมปัง 6 แผ่น

"กินสิ"อลาวกิที่ตอนนี้กำลังกินขนมปังแผ่นที่ 1 เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าตน

"ใครจะไปกินของพวกคุณกัน"เคียวยะพูดออกมาก่อนที่ท้องของเขาจะเริ่มประท้องด้วยการร้องขึ้นมาทำให้เกิดเดธแอร์ขึ้น

"หึ กินๆไปเถอะน่าฉันไม่ได้ใส่ยาพิษไว้ซะหน่อย"อลาวดิพูดพร้อมขำในลำคอ

"อึก"เคียวยะที่ดูเหมือนอับจนหนทางก็ได้หยิบขนมปังขึ้นมากิน 1 แผ่น

ย้อนกลับไปทางเรียวเฮ

"คุณเป็นใครแล้วพวกสึนะล่ะและที่นี้ที่ไหน"เมื่อมาถึงห้องนัคเคิลนัคเคิลก็โดนคำถามถามมาเป็นชุดทำเอานัคเคิลปวดหัวไม่น้อย

"ทีล่ะคำถาม ฉันชื่อนัคเคิล พวกพี่น้องของเธอแยกย้ายกันไปคนล่ะที่นะโดยมีพวกเพื่อนของฉันคอยคุมตัวดูแลไว้อยู่นะและนี้คือบ้านของพวกฉันตั้งแต่นี้ต่อไปพวกเธอต้องอยู่ที่นี้"นัคเคิลตอบและแน่นอนว่าตอบทุกคำถาม

"แล้วทำไมผมต้องมาอยู่กับคุณด้วย"เรียวเฮเอียงคอถามอย่างสงสัย

"ก็พวกเราช่วยเธอมาจากพวกที่ไล่ตามพวกเธอมาแล้วจ่ายเงินซื้อตัวพวกเธอมาเรียบร้อยแล้วด้วย"นัคเคิลบอกพร้อหยิบคัมภีร์ขึ้นมาพูดประกอบฉาก

"ซื้อตัว!?"แต่สำหรับเรียวเฮมันเป็นเรื่องใหญ่เพราะเขาแทบจำไม่ได้เลยว่าตัวเองขายตัวตั่งแต่เมื่อไหร่หรือเขาถูกขายตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วใครเป็นคนขายเขาเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"อ่า ไม่ต้องห่วงฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"นัคเคิลว่าพลางหยิบคัมภีร์อีกเล่มขึ้นมา

"แน่นะ"เรียวเฮถามพลางอย่างไม่นึกไว้ใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยเมื่ออีกฝ่ายพูดอะไรที่เขาไม่รู้เรื่อง

"แน่สิ เพราะฉันเข้าทางศาสนาแล้วนะ"นัคเคิลบอกพร้อมหยิบคัมภีร์บางอย่างขึ้นมา

"....."แต่เรียวเฮยังไม่ปักใจเชื่อทีเดียวหรอกว่าอีกฝ่ายเป็นคนดีนะ

"รออีกเดี๋ยวนะ ใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้วล่ะ"นัคเคิลบอกพร้อยิ้มยี่ฟัน

"จะได้เจอน้องชายฉันรึป่าว"เรียวเฮถามอย่างร้อนรน

"ได้เจอแน่นอน"นัคเคิลบอกพร้อมยิ้มอีกครั้งอย่างนึกสนุก

จบการย้อนความ

สึนะกลับมาพร้อมทำหน้าเครียดอยู่เพราะหลังจากตอนนั้นที่ลางสังหรณ์บอกเขาว่าให้หนีไปเขาก็ไม่รู้อะไรอีกเลยราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาคนหนึ่งเท่านั้นเขาแทบจะพูดได้ไม่เต็มปากเลยด้วยซ้ำว่าพวกร่างสูงเป็นคนดีหรือร้ายราวกับว่าลางสังหรณ์ของเขามันได้หายไป

และแล้วก็มาถึงเวลาทานอาหารเย็นพวกเด็กๆถูกพ่อบ้านชุดขาวมาตามให้ไปทานอาหารเย็นกับพวกร่างสูงซึ่งพวกเด็กๆก็ยังอารมณ์บูดบึ้งกันอยู่เหมือนเดิมพอพวกเขาเดินตามพ่อบ้านชุดขาวมาได้สักพักอยู่ๆพ่อบ้านชุดขาวก็หยุดเดินไปซะดื้อๆทำให้เหล่าเด็กๆแต่ล่ะคนมองอย่างสงสัย

ย้อนกลับไปทางด้านโกคุเดระ

"ห้องที่พวกเธอจะนอนกันยังไงล่ะ"ว่าจบก็ลากโกคุเดระไปต่อ

"ปล่อยฉันฉันจะไปหารุ่นที่ 10 ปล่อยฉัน!!!"โกคุเดระยังคงโวยวายต่อไป

จบการย้อนความ

ย้อนกลับไปทางด้านสึนะ

ย้อนกลับไปทางยามาโมโตะ

ย้อนกลับไปทางด้านแรมโบ้

ตัดมาทางด้านโครมและมุคุโร่

ย้อนกลับไปทางเคียวยะ

"หึ กินๆไปเถอะน่าฉันไม่ได้ใส่ยาพิษไว้ซะหน่อย"อลาวดิพูดพร้อมขำในลำคอ

"อึก"เคียวยะที่ดูเหมือนอับจนหนทางก็ได้หยิบขนมปังขึ้นมากิน 1 แผ่น

ย้อนกลับไปทางเรียวเฮ