

ขายข้าวมันไก่ในโลกผู้ฝึกตน

 

ออกจากเมือง

องค์หญิง5:นี้เจ้าอ้วน จบงานนี้เจ้าจะทำอะไรต่อรึ

ฟงเว่ย:ข้าว่าจะออกเดินทางน่ะขอรับ จุดมุ่งหมายยังไม่แน่นอนเลยขอรับ ..

องค์หญิง5: ข้าคงคิดถึงอาหารฝีมือเจ้า ครั้งหน้า

ถ้าเจ้าผ่านมาเมืองนี้ แวะข้ามาทำอาหารให้ข้าอีกนะ

ข้าชอบกินชูครีม มากๆ*-*

ฟงเว่ย:ได้ เลยขอรับ ครั้งหน้าที่ผ่านมา ข้าจะต้องไปเยี่ยมท่านแน่นอน^-^

หลังจากแยกย้าย กันฟงเว่ย ได้เดินทางกลับมาที่พัก

และปรึกษา กับลุงมู่ ว่าตัวเอง จะออกเดินทางคนเดียว

โดยรางวัลที่ได้มา จะแบ่ง ข้าจะเอาเงินมาครึ่งหนึ่ง

ที่เหลือให้ท่านลุง เก็บไว้เดินทางไปส่งข่าวให้พ่อแม่ข้า

พวกข้าวสาร 5โล ข้าขอพกติดตัวไปเพียง1โลกับ

หมู2โลพอ ที่เหลือท่าน เก็บไว้ กินระหว่างทางนะขอรับ

ลุงมู่:นายน้อยรักษาตัวด้วยนะขอรับ

ฟงเว่ย:เช่นกันลุงมู่

ลุงมู่:จริงสินายน้อยตกหลุมรักแม่นางจิน ท่านไม่คิดจะบอกออกไปหรอครับ

ฟงเว่ย:ท่าน ท่าน ลุงมู่!! รู้ได้ยังไงขอรับ

ลุงมู่:อาการมันฟ้องน่ะขอรับนายน้อย ข้าเห็นท่านระหว่างแข่ง นายน้อย เอาแต่มองแม่นาง ตาเยิ้มเชียว ฮ่าฮ่า

ฟงเว่ย:ท่านลุงมู่!!!

ลุงมู่:เอาล่ะๆข้าไม่หยอกล้อท่านแล้ว งั้นข้าขอออกเดินไปก่อนนะขอรับ ส่วนนี้ หนังสือเดินทาง ข้าต่ออายุให้ท่านเรียบร้อย เผื่อท่านไปเมืองไหน ก็ใช้หนังสือ แสดงต่อเจ้าหน้าที่เข้าเมืองได้เลย

ฟงเว่ย:ขอบคุณมากขอรับ

ทั้งสองแยกย้ายกัน ฟงเว่ยออกเดินทางเหนือของอาณาจักร ที่นั้นเป็นแถบที่มีพวกป่า ที่เต็มไปด้วย สมุนไพร

และสัตว์ป่า ต่างๆมากมาย รวมไปถึงการเดินทางครั้งนี้

จะทำให้พบกับสิ่งที่จะทำให้ชีวิตเขาเปลื่ยนไป

ฟงเว่ย:เอาล่ะตอนนี้เราออกจากเมืองมาแล้ว ข้าได้ยินมาจากท่านกังว่าป่าใกล้ๆเมืองนี้มีวัตถุดิบมากมาย

ไหนๆแล้วข้าก็ออกเดินทางฝึกทำอาหาร และหาปรุงรสชาติใหม่ๆ เผื่อวันไหนข้า ไปเจอท่านพ่อ กับ ท่านแม่อีกครั้ง

ข้าจะได้ทำให้พวกเขา ได้กินกันอย่างอร่อยได้เต็มที่

เมื่อเดินทางเข้ามาในป่าฟงเว่ย ได้เจอสมุนไพร ต่างๆมากมาย และพืชผลไม้แปลกๆ

ฟงเว่ย:หลังออกจากป่าก็เจอหิมะตก..อากาศค่อนข้างหนาว

เราไปหาที่พักคืนนี้ก่อนดีกว่า

เอาล่ะ ข้างหน้ามีถ้ำอยู่ เข้าไปดูดีกว่า

อืม..ข้างในมีบ่อน้ำสะอาดอยู่ด้วย เอามาต้มข้าว กับดื่มได้

ต่อไปก็เตรียมที่นอน เอาเป็นใกล้ๆกำแพงนี้ล่ะ

จริงสิ ข้าเจอผลไม้ สีชมพูแปลกๆด้วย ลองกินหน่อยล่ะกัน

งั้ม..ตึกๆ ตึกๆ( เสียงหัวใจ) ทำไมข้ารู้สึกร้อนจัง แถมยังมึนหัวเสียอีก

อึก....ฟงเว่ยสลบไป

ด้านนอกถ้ำ

เซียนหญิง:เจ้าอย่าหนีนะเจ้าไม่รอดหรอก องค์หญิง ซีโม่

ยังไงเจ้าก็ต้องแต่งงาน กับองค์ชาย 4

องค์หญิงซีโม่:ข้าไม่ยอมแต่งหรอกนะ!

หยิบอาวุธที่ท่านพี่ให้ข้าไว้ จงรับไปซะยันต์ขับไล่

เซียนหญิง ถูกยันต์ผลักกลับไปยังอาณาจักร หิมะ

องค์หญิงซีโม่ ข้าเหนื่อยจังเลย..

ฮืม..ข้างหน้ามีกลิ่นหอม ออกมาจากถ้ำด้วย...

หลังจากเหน็ดเหนื่อย และอ่อนล้า องค์หญิงซีโม่ได้เข้าไปในถ้ำ ที่ฟงเว่ย หลับอยู่

เหมือนจะมีคนอาศัยอยู่ข้าไปขอแบ่งอาหารหน่อยดีกว่า

นี้เจ้า ข้าขอแบ่งอาหารหน่อยสิ เจ้าตื่น ตื่น สิ. (สกิตตัว)

....หลับหรือตายเนี้ย ไม่ขยับเลย

เอ๊ะตรงนั้นมีอาหารอยู่ ข้าขอกินก่อนล่ะกัน อื้มข้าว หมูทอดอร่อยมากเลย ตรงนั้นยังมีผลไม้ด้วย

ข้าขอกินหน่อยละกันข้ายังไม่อิ่ม

งั้ม...ผลไม้อะไรทำไมช่างรสชาติหวานเสียจริง

อ่ะ อะ ข้ารู้สึกหนาวจังเลย หนาว...นี้เจ้าอ้วนข้าขอผ้าห่มหน่อยสิ เมื่อเอามือไปสัมผัสฟงเว่ยที่นอนอยู่ ตัวของเขาร้อนมาก ทำให้มือ สบัดขึ้ยอย่างไว ด้วยความตกใจ

ร่างกายมีกลิ่นหอมแปลกๆโชยออกมา องค์หญิงซีโม่เหลือบไปเห็นผลไม้ที่รอยกัดตกอยู่ เลยสันนิฐานว่า ชายคนนี้กินผลไม้แบบตัวเองเข้าไปก็เลย เกิดอาการคล้ายๆกัน

คือเธอหนาวสั่น ขณะ ที่ร่าวกายของเขามีความร้อน

องค์หญิงข้าหนาว ไม่ไหวแล้ว ข้าขอโทษเจ้าต้วย

ที่อาจจะต้องล่วงเกินเจ้า..

องค์หญิงได้ทำการเปลืองผ้าท่อนบนของฟงเว่ยออก

นางได้เข้าไปกอดเอาไออุ่นร้อนจากตัวฟงเว่ย โดยเอาผ้าทั้งหมดมาห่มคลุมกันไว้ เพร่ะข้างนอกถ้ำนั้นตอนนี้

มีหิมะที่ตกลงมาหนักเหมือนฟ้าแกล้ง

เสียงหายใจแผ่วเบา ของทั้งสอง ในค่ำที่หนาวเหน็บ

ฟงเว่ยที่สลบไป รู้สึกตัว อย่างช้าๆ

นี้มันอะไรกันข้ารู้สึกเหมือนมีอะไรเย็น ๆนุ่มๆมาสัมผัสข้า

ฟงเว่ยที่อยู่ในสภาสะกึ่งหลังกึ่งตื่น ได้พบเข้ากับหญิงสาว

บอบบาง ตัวเล็ก กำลังส่วมกอดเขาด้วยอาการที่สั่นหนาว

พอเขาขยับ หญิงสาวก็จับเขาไว้ อย่า อย่าไปข้าหนาว..

ฟงเว่ยเลยส่วมกอดหญิงสาวคนนั้นไว้แน่น พร้อมกล่าว

ถ้านี้เป็นฝัน คงเป็นฝันที่ช่างซุกซนเสียจริง ที่กลั่นแกล้ง

ท่านและข้าให้มาเจอสถานการณ์เช่นนี้..

ชายหญิงทั้งสอง ต่างให้ความร้อน และเย็นแก่กัน

พวกเขาแม้จะเป็นครั้งแรกที่พบหน้า แต่ก็ยินยอมพร้อมใจ

กันช่วยอีกฝ่าย โดยหญิงสาว และชายหนุ่มที่

เมามายในฤทธิ์ของผลไม้ต้องห้าม ต่างได้เริ่มข้ามเส้น

ของกันและกัน ดวงตาของทั้งสองปราฏกฎรูปหัวใจสีชมพู

องค์หญิงซีโม่:ข้า..ข้าเจ็บ เจ้าช่วยอ่อนโยนกับข้า..

มากกว่านี้เสียหน่อยไม่ได้หรือ เจ้าเป็น มนุษย์หรือสัตว์ป่ากัน ช่างกระหายและหยาบกร้านเสียจริง..

ฟงเว่ย:ข้าขอโทษขอรับ ข้าจะเบามือกว่านี้ พร้อมยืนมือไปสัมผัสอย่างอ่อนโยน ช้าๆและนิ่มนวล

ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันอย่างหนุ่มนวล และเสน่ย์หา

มือที่ยื่นออกมาก็ถูก อีกมือจับเข้าไป เรียกว่ามันคือเวลาของการปลดปล่อย ก็ว่าได้ ทั้งสองที่ไม่ได้สติ

ความต้องการ ของทั้งสองมีแต่จะพรั่งพรูขึ้นเรื่อยๆ จนเช้า

กลางวัน และกับมาเย็น จนดึก ความอยาก ก็ไม่ลดลงเลยแม้สักนิด เป็นเพราะฤทธิ์ของ ผลไม้ ต้องห้ามที่เรียกว่า

ผลไม้แห่งเสน่ย์หา หากผู้ชายกิน จะรู้สึกร้อนลุ่มตัวร้อน

ผู้หญิง จะรู้สึกหนาว สั่น หากคนที่กินมาอยู่ใกล้กัน จะทำให้รู้สึก ถึงความเสน่ย์หา กลิ่น หอม อ่อนๆที่โชยออกมาจากร่างกาย จะดึงดูดเพศตรงข้าม เข้ามา เกิดการร่วมรัก

ซึ่งฤทธิ์นั้นจะมีผล3วัน อาการถึงจะหายไป

หลังจาก ครบสามวัน ทั้งสองที่นอนกอดกัน ก็เริ่มได้สติขึ้น

ฟงเว่ย:อึก ทำไมข้ารู้สึกเจ็บตัวไปหมด ร่างกายที่มีรอยแดงๆ และรอยกัดทั่วร่าง

องค์หญิงซีโม่:อื้มม..โอ๊ยข้าเจ็บไปหมดเลย รอยเป็นจ้ำๆช้ำแดงๆทั่วร่างกาย

ทั้งสองต่างหันมามองตากัน และร้องตกใจ

องค์หญิงซีโม่:กริ๊ดดด!!!! เจ้า เจ้าข่มเหงร่างกายข้า!!

ฟงเว่ย:ห๊ะนี้ไม่ใช่ฝันหรอกรึ!! แต่เดี้ยวสิท่าน ท่านเป็นใคร

จะบอกว่าข่มเหง แต่ร่างกายข้ามีรอย แดง รอยกัดช้ำไปทั้งตัวเลยเหมือนกันนะขอรับ...

องค์หญิงซีโม่:ฝันบ้าบอสิ..เจ้าต้องรับผิดชอบข้าด้วย พร้อมกับร้องไห้ กระซิกกระซิก

ฟงเว่ย:แน่นอน ข้ากล้าทำกล้ารับ พร้อมจับองค์หญิงซีโม่เข้ามากอดและปลอบอย่างอ่อนโยน จากนี้ข้าจะดูแลท่าน

องค์หญิงซีโม่:ข้าหิวแล้ว เจ้าทำอะไรให้ข้ากินหน่อยสิ

ฟงเว่ย:ได้เลย ท่านภรรยาของข้า