Love Sick [ม่านหมอก x ไพนต์] | ตอนที่ 5

"ฉันว่าเราพอกันแค่นี้เถอะค่ะ ฉันรู้แล้วว่าระหว่างฉันกับพี่มันไปด้วยกันไม่ได้"

[อืม]

"แค่นี้นะคะ"

[เดี๋ยว!]

"มีอะไรคะ"

[อย่าเพิ่งบอกใครได้มั้ยว่าเราเลิกกัน]

"ค่ะ" ฉันตอบส่งๆไปแบบนั้นก่อนจะกดวางสาย

"นี่มีปัญหากับแฟนเหรอครับ"

"ค่ะ ช่างเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็บอกได้นะ ผมยินดีเป็นเพื่อนคอยรับฟัง"

"ขอบคุณนะคะ"

และวันนี้เป็นวันที่ฉันมาทำงานแล้วไม่เจอกับนีนเพราะเพื่อนตัวดีดันลาออกแบบไม่บอกกันก่อน

ยัยนั่นหนีหน้าฉันทำไมนะ

"มึงจะออกทำไมไม่บอกก่อน"

[พอดีเพิ่งได้ลงทุนใหม่น่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอก]

"มึงไม่อยู่แบบนี้กูก็เหงาสิ"

[ไว้วันหยุดไปสวนสนุกด้วยกันสิ]

"ห้ะ เมื่อไหร่?"

[อาทิตย์หน้า]

"ใครไปบ้าง"

[กูกับไพนต์]

"ไพนต์?"

[เอ่อ..แฟนกูน่ะ]

"อ่า..โอเค"

[แล้วเจอกัน กูทำงานก่อนล่ะ]

"อืม"

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปซะได้นะ

"หมอกพี่ว่าจะทำเพิ่มเมนูน้ำใหม่ล่ะ เดี๋ยวมาลองทำกัน" เสียงเจ้าของร้านเดินเข้ามาคุยกับ

"เมนูอะไรเหรอคะ" 

"เสาวรสกับชาไทย เห็นเขาเอามามิกซ์กันน่ากินมาก"

"ได้ค่ะ"

 หลังจากทดลองทำน้ำสูตรใหม่ได้แล้วปรากฏว่ามันค่อนข้างที่จะอร่อยเลย ถึงจะไม่ชอบเสาวรสก็เถอะ แต่พอมาอยู่ด้วยกันกับชาก็ถือว่าแปลกใหม่ดี

"พี่หมอกคะ มีคนมาหา" เสียงพินเรียกฉันที่กำลังทิ้งขยะอยู่หลังร้าน

"โอเคจ้า" ฉันรีบเดินกลับเข้าไปในร้านก็เห็นว่าพี่องศากำลังยืนรออยู่ "มาหาฉันเหรอคะ?"

"อืม พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ"

"ค่ะ พูดมาเลย"

"พี่ขอโทษนะที่พูดแบบนั้นให้เรา" 

"ช่างเถอะค่ะ ฉันลืมไปแล้ว"

"เรายังเป็นพี่น้องกันได้ใช่มั้ย"

"ค่ะ" 

"หมอก.."

"ฉันไม่โกรธอะไรพี่หรอกค่ะ ฉันเข้าใจด้วยซ้ำ" ฉันยิ้มให้เขา "ดีแล้วค่ะที่ไม่ปล่อยให้มันเสียเวลาไปมากกว่านี้"

"ขอบคุณนะที่เข้าใจ"

และแล้ววันหยุดที่รอคอยก็ได้มาถึง ฉันแอบทักไปชวนองศาด้วย ตอนแรกเหมือนเขาจะไม่มาหรอก แต่พอบอกว่าไปกับนีนกลับยอมมาซะงั้น

"มึงแน่ใจนะว่าจะเล่นเครื่องเล่นด้วยน่ะ" นีนหันมาถามฉัน

"ไม่ กูขอผ่าน มึงเล่นเลย"

ตลอดทั้งวันฉันเหมือนแม่ที่มาเฝ้าดูลูกๆเล่นเครื่องเล่น เพราะนีนกับอีตาจิ้งจอกยักษ์นั่นดูสนุกเกินเบอร์กว่าเด็กๆที่มาเล่นซะอีก

แล้วไหนจะพี่องศาที่ดูจะไม่สนใจอะไรแต่กลับตามเล่นไปด้วยซะทุกอย่าง

"เข้าบ้านผีสิงกัน ใครแพ้จ่าย หนึ่งหมื่น!" ไพนต์ยื่นข้อเสนอที่ทำเอานีนตาลุกวาว

"เอาเด้!!"

"กูรอข้างนอกนะ"

"พี่ด้วย" พี่องศาพูด เพราะพี่องศาเองก็กลัวผี ไหนจะกลัวความมืดอีก ขืนเข้าไปมีหวังเขาแย่แน่

"งั้นเราไปกันเถอะที่รัก ปล่อยคนอ่อนๆ กากๆ เขานั่งรออยู่ตรงนี้แหละ" ไพนต์หันมากระตุกยิ้มกวนเยาะเย้ยเป็นนัยๆ ก่อนจะกอดคอนีนเดินเข้าไป

"หยามกันสินะ!" ฉันกัดฟันมองตามสองคนนั้น

"จะเข้ามั้ยล่ะ"

"เข้าค่ะ!" ฉันตัดสินใจเดินตามเข้าไปโดยไม่สนแล้วว่าตัวเองจะกลัวอะไร แถมพี่องศายังเดินเกาะตามฉันมาด้วย

กรี๊ด!!!!!!

เสียงกรี๊ดกรอกหูทำทั้งฉันและพี่องศาตกใจจนวิ่งกระเจิงกระจัดกระจายมองไม่ออกแล้วว่าทางไหนคือทางไหน แถมพี่องศายังวิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ 

ฉันเลยตัดสินใจเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ ข้างในนี้ทั้งมืดแล้วก็หลอนเอามากๆ แถมเสียงซาวน์ในนี้ยังน่ากลัวจนขนลุกอีกด้วย

ตุบ!

"ว๊าย!!" ฉันเผลอเดินชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคนด้วยความตกใจเลยเผลอหลับตากรี๊ดออกมา แต่ก็ต้องหยุดทันทีที่ได้ยินเสียงตอบกลับ

"แหม คนอ่อนมาทำอะไรแถวนี้กันนะ"  

"นาย!!" 

"หึ ที่รักเธอไปไหนแล้วล่ะ วิ่งหางจุกตูดไปก่อนแล้วหรือไง ให้ฉันเดินเป็นเพื่อนเอามั้ย"

เสียงพูดพล่ามดังตามหลังฉันที่ปิดหูปิดตาเดินอย่างไม่สนใจเขา

บรรยากาศน่ากลัวแบบนี้รีบหาทางออกให้เร็วน่าจะดีที่สุด

"มัวแต่ร้องไห้อยู่หรือไง โอ๋เอ๋ๆ ไม่ร้องนะ"

"หุบปากสักทีได้มั้ย" ฉันหันไปตวาด

"หุบทำไม ก็ฉันมีปาก ฉันจะพูด" เขายกยิ้มราวผู้ชนะ แถมยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับอะไรอีกด้วย 

"เลี้ยงหมาไว้ในปากหรือไง!!" ฉันพึมพำก่อนจะเดินจ้ำไปเรื่อย

ตุบ!

"กรี๊ด! โอ๊ย!"

ฉันถูกผีชุดขาวกระโจนเข้าใส่เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันยืนอยู่ตรงทางต่างระดับเลยทำให้ล้มลงเข่ากระแทกกับพื้นอย่างจัง

"หึ" ไพนต์ที่เดินตามมาหลุดขำออกมาฉันเลยหันไปมองตาขวางก่อนจะรีบพยุงตัวเองลุกขึ้น 

เจ็บเข่าชะมัด 

ฉันได้แต่เดินช้าๆเพื่อไม่ให้เข่าตัวเองเจ็บ แต่เหมือนการเดินของฉันจะไม่ถูกใจคนเดินตามเอาซะเลย เพราะจู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามาแบกร่างฉันขึ้นบ่าอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ!!" สองกำปั้นรัวมือทุบหลังเขาเพราะท่าที่เขาแบกฉันมันเหมือนคนแบกกระสอบข้าวสารเลยน่ะสิ

ยิ่งถูกหามแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียนออกมา

"อยู่นิ่งๆสิ ขืนมัวแต่รอเธอเดินมีหวังได้แพ้ยัยนีนพอดี" เขาพูด

"ปล่อยฉ้านนนนน มันเวียนหัว อุบ" ฉันพยายามแหกปากโวยวายแต่ก็ต้องรีบยกมือป้องปากเพราะอาการคลื่นไส้

"อ๋อเหรอ"

เขาทำท่าเหมือนจะรับรู้แต่ฉันกลับถูกคนตัวใหญ่เหวี่ยงไปมาจนเกือบจะอ้วก มันเลยทำให้ฉันต้องหยุดนิ่งสักพักเพื่อไม่ให้ตัวเองมึนไปมากกว่านี้ 

"ไอ้บ้า!"

ฉันด่าเขาหลังจากที่รอดออกมาจากบ้านผีสิงนั่นเรียบร้อยแล้ว แถมอีตานี่ยังออกมาเป็นคนแรกอีกด้วย

"หึ บ้าไม่เท่าเธอแล้วกัน" เขากระตุกยิ้มก่อนจะเดินหายไป

คนบ้าอะไร ทั้งปากหมา ทั้งกวนประสาท แถมคำพูดคำจายังหมาไม่รับประทานอีกด้วย คนแบบนี้โตมาโดยไม่โดนกระทืบได้ยังไงเนี่ย

"อะ" เขายื่นถุงบางอย่างมาให้

"อะไร?"

"ทายาซะสิ หรือต้องทาให้?" 

เดี๋ยวนะ ที่หมอนี่หายไป เพราะไปซื้อยางั้นเหรอ?

"ไม่ต้อง"

"อ๋อ หรือชอบของเหลือ?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***