Love Sick [ม่านหมอก x ไพนต์] | ตอนที่ 4

"นี่ขนาดคบกันมานานนะ ยังทำกับเพื่อนได้ลงอีก"

ประโยคกำกวมของเขาทำฉันหันขวับไปยังใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่กำลังยกยิ้มกวน

"ทำอะไร?"

"ของแบบนี้น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ" ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปากหลังเปรยประโยคชวนคิด

"..." ฉันได้แต่เก็บคำด่าเอาไว้ในใจไม่พูดออกไป เพราะเถียงกับคนแบบนี้ยังไงก็ไม่มีประโยชน์

"แย่งคนที่เพื่อนชอบได้หน้าตาเฉยแล้วยังนิ่งเฉยได้อีกนะเนี่ย เก่งจัง" เขายังคงพูดไม่หยุด 

แม้ประโยคพวกนั้นจะดูกวนประสาทแต่พอลองเอามาคิดดีๆ มันกลับทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาซะอย่างงั้น 

ฉันมันคงแย่มากสินะ..

 หลังจากถูกกวนประสาททุกเย็นจนเริ่มรู้สึกไม่ดี ฉันเลยเผลอไประบายกับพี่องศา 

"ไม่เป็นอะไรหรอก นีนเขาเข้าใจเรื่องนี้ดี" องศาพูดพร้อมกับจับมือฉันแน่น 

"แล้วที่เขาต้องการจะสื่อ มันยังไงกันแน่คะ"

"อย่าไปฟังคนแบบนั้นเลย" 

"แต่.."

"เอาน่า เชื่อพี่สิ" พี่องศาว่า

กึก!

"ว๊ายย!!" ฉันเหยียบพื้นลื่นจนเกือบล้มดีที่พี่องศารับไว้ทัน ทำให้ตอนนี้เขากำลังช่วยประคองฉันเอาไว้ "ขอโทษค่ะ"

"ระวังหน่อย ทางมันลื่น"

"ขอบคุณนะคะ" 

"แล้วนี่หมอกชอบกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย" พี่องศาถามก่อนจะพูดต่อ "เขาว่ากันว่าของกินจะเยียวเราได้นะ"

"งั้นเหรอคะ อืมม.." ฉันทำท่าครุ่นคิด "ชอบกินมะม่วงค่ะ มะม่วงเขียวเสวย" 

"หือ?"

"ฉันไม่ชอบมะม่วงเปรี้ยวค่ะ ชอบมะม่วงมัน กินเพลินดีนะคะ พี่องศาต้องลองค่ะ ยิ่งตอนกินกับน้ำปลาหวานนะ.." 

ฉันพูดพร่ำออกมาจนพี่องศาต้องหยุดมองราวกับกำลังเคลิ้มไปกับฉัน

ฉันเป็นคนที่คิดมากเอามากๆ พอได้คิดเรื่องไหน เรื่องนั้นก็จะยังคงวันเวียนอยู่กับฉันไปตลอดเวลา

รวมไปถึงเรื่องนั้นที่ทำเอาฉันจิตตกจนนอนไม่หลับ

และนี่ก็เป็นอีกวันที่หมอนั่นเดินเข้ามารอนีนในร้านตรงเคาน์เตอร์ที่เดิมที่ประจำของเขา

"ว่าไงคนชอบแย่งของเพื่อน" 

คนแบบนี้อ้าปากกี่ทีก็มีแต่หมาในปากสินะ 

"มีความสุขกันดีใช่มั้ย" มือเรียวเลื่อนไล้ปรอยผมที่ปรกลงมาจนฉันต้องปัดมือของเขาทิ้ง

"นายต้องการอะไรจากฉันนักหนา!"

ความอดทนที่เริ่มหมดทำให้ฉันต้องเถียงเขากลับ

"เปล่านี่ แค่อยากรู้ว่าคนที่แย่งของเพื่อนจะมีความสุขสักแค่ไหนกันเชียว" 

"นั่นมันเรื่องของฉัน" ฉันตวาดกลับ

ร่างสูงคว้าเอวฉันที่กำลังจะเดินหนีเข้ามากอดรัดกับตัวแน่น ริมฝีปากเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มมุมปากราวผู้ชนะ

"นี่! ปล่อยฉันนะ ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!" ฉันโวยวายดันอกแกร่ง 

"โกรธเหรอ? รับความจริงไม่ได้หรือยังไง ไม่หัดรับรู้ความจริงบ้างล่ะ เผื่อชีวิตจะดีขึ้น"

"ปล่อย!" ฉันดันตัวเองออกพร้อมกับผลักเขาจนเซห่างออกไป "อย่ามายุ่งกับฉัน!" 

ฉันกลืนความเจ็บปวดใจทั้งน้ำตา แม้อยากจะร้องมันออกมาแค่ไหน แต่สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็คืออดทน 

ฉันไม่อยากถูกคนมองด้วยสายตาแบบนั้น ด้วยความคิดแบบนั้น 

"เป็นอะไรไป?" พี่องศาถามฉันที่เอาแต่นั่งเหม่อ

"เราคบกันแบบนี้ มันดีแล้วจริงๆเหรอคะ?"

"ถามแบบนี้อีกแล้วนะหมอก" พี่องศาตอบด้วยน้ำเสียงที่แข็งทื่อ สายตาของเขาที่อ่อนโยนตอนนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ดูใจร้อนและไม่สนใจอะไร 

"ฉันแค่..รู้สึกไม่ดี"

"ถ้ายังมัวแต่คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ พี่จะไม่คุยด้วยแล้วนะ มันน่าเบื่อรู้มั้ย" 

ความรู้สึกสึกเจ็บจี้ดขึ้นมาในอก นัยน์ตาเริ่มมีหยดน้ำใสๆเอ่อทะลักไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

ฉันรู้ว่าฉันมันอ่อนแอ แต่ทำไมเวลาแบบนี้แม้คนที่ฉันคิดว่าเขาจะอยู่เคียงข้างฉัน เขากลับเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจฉันซะเองล่ะ 

"จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา หยุดร้องเลยนะ" 

ฉันเดินหนีเขาที่กำลังจะโมโหออกมา จากที่เขาเคยตามตอนนี้เขากลับขับรถหนีออกไป เราสองคนหันหลังให้กัน เขาที่บอกว่ารักไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมามองฉันเลยด้วยซ้ำ

"ฮึก! ฮืออ" ฉันปล่อยโฮออกมาริมฟุตบาทที่รถขับเคลื่อนไปมานับร้อย

แสงไฟสลัวจากเสาไฟฟ้าส่องนำทางฉันให้เดินออกมาเรื่อยๆ ความเจ็บปวดในใจที่ทวีขึ้นมาย้ำๆ ทำให้ฉันนึกอยากจะเดินออกไปกลางถนนให้มันรู้แล้วรู้รอด เผื่อจะได้ไม่ต้องลืมตาขึ้นมารับรู้อะไรบนโลกใบนี้อีก

"หมอก!"

"ฮึก..คุณภูเมฆ" ฉันรีบเช็ดน้ำตาทันทีที่ถูกพบโดยคุณหมอ สัตวแพทย์ที่ชอบไปนั่งกินกาแฟที่ร้านบ่อยๆ 

"ทำไมถึงร้องไห้ล่ะครับ"

"เอ่อ.."

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีเหนื่อยๆก็เลยร้องไห้ออกมา"

"ร้องไห้บ่อยๆ ไม่ดีนะครับ เดี๋ยวจะพาลพาเสียสุขภาพแย่เลย"

"แล้วนี่คุณมาทำอะไรแถวนี้คะ"

"คลินิคผมอยู่แถวนี้น่ะครับ ผมเพิ่งปิดร้านกำลังจะกลับบ้าน"

"อ้าวเหรอคะ"

"เดี๋ยวผมไปส่งมั้ยครับ กลับคนเดียวอันตรายนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันโบกรถเมล์กลับเองได้ค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง"

"อ่า..ก็ได้ค่ะ" 

ระหว่างทางฉันได้แต่เงียบ แต่ภายในหัวยังคงคิดวกวนแต่เรื่องที่เกิดขึ้น

คนที่ฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจดี คนที่คิดว่าเขาจะอยู่ข้างๆ ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนั้นไปได้นะ 

ฉันมันงี่เง่าเกินกว่าจะคบกับใครใช่มั้ย

[มีอะไร] ปลายสายถามเสียงแข็ง

"ฉันว่าเราพอกันแค่นี้เถอะค่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***