บทที่ 1 "จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์นี้"

ณ วังหลวง 

"คุณชายหยินท่านเคยเข้ามาวังหลวงหรือไม่ขอรับ"นายทหารของอ๋องหยางถามหยินฟาหยางอย่างงอยากรู้อยากเห็น

"ถ้าข้าบอกว่าไม่เคยละ จะเป็นเช่นไร"

"ก็ไม่เป็นเช่นไรหรอกขอรับ...ค่าแค่คิดว่ามันเงียบเกินไปเท่านั้น ข้าเลยอยากหาเรื่องคุยกับท่าน"

"ไม่จำเป็นหรอก ข้าไม่ชอบคุย"

"....เออ...ขอรับ"เมื่อจบประโยคสนทนา หยินฟางหยางก็ละหน้าหนีจากนายทหารคนนั้นและมองไปรอบๆ พระราชวังแห่งนี้ 

"นี่"

"เว่ยหลาน"

"ห๊ะ?"

"ข้าชื่อเว่ยหลาน"

"...เว่ยหลาน ข้าอยากรู้"

"เรื่องอะไรขอรับ"

"เราจะทำสงครามอีกเมื่อไหร่"

"ยังไม่มีกำหนดขอรับ ข้าว่าน่าจะอีกนาน เพราะในดินแดนฝั่งตะวันออกนี้ ไม่มีใครกล้าเปิดศึกกับเราแล้วขอรับ"

"งั้นรึ"

"เช่นนั้นแหละขอรับ"

"แล้วเจ้าไม่พูดขอรับอะไรนี่ได้ไหม"

"เกรงว่าทำอย่างนั้นจะมิควรอย่างยิ่งขอรับ"

"เฮ้อ...ช่างเถอะ แล้วเมื่อไหร่ข้าจะถึงจวนอ๋องหยางเสียที"

"ใกล้แล้วแหละขอรับ"

-อ๋องหยาง Past-

"ท่านอา ข้าอยากรู้ว่าท่านนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้คิดดจะหาองค์รักษ์มาให้หลานกัน"อ๋องหยางถามนายพลสวี่เสียน ผู้เป็นอาของตัวเองอย่างสงสัย

"หลานรักของข้า ข้าเองก็แก่ลงทุกๆวัน ถึงอย่างนั้นเจ้าเองก็มีศัตรูมากมายและข้าบริวารที่ไว้ใจได้ที่ควรจะมีไว้ข้างกายเจ้าก็ยังไม่มีสักคน"

"เจ้าไม่คิดเหรอว่า พลทหารหยินคนนั้นมีฝีมือ และยังเป็นผู้มาจากชนชั้นล่าง ไม่มีทางคิดคดทรยศเจ้าแน่"

"ที่ท่านพูดมาก็น่าสนใจอยู่นะท่านอา เพียงแต่ว่า ข้ายังคงมองว่าเด็กหนุ่มคนนั้นช่างมีอะไรที่แปลก...แปลกเกินมนุษย์ปกติ"

"ฮ่าๆ เจ้านี่คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ข้ารู้สึกไม่ดีจริงๆนะท่านอา"

"เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก ดีเสียอีกได้พลทหารที่มีฝีมือมาอยู่ข้างกาย ส่วนเรื่องอุปนิสัยหรืออย่างอื่นของเขา เจ้าก็อย่าไปถือสาเลยหยางเอ๋ยย"

"ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนั้น"

"โธ่เอ๊ย ข้าๆไม่พูดกับเจ้าแล้ว นู้น!องค์รักษ์ของเจ้ามาถึงแล้ว"

-หยินฟาหยาง Past-

"กราบทูลท่านอ๋อง ข้าน้อยเว่ยหลาน พาคุณชายหยินมาเข้าเฝ้าขอรับ"

"คาราวะท่านอ๋อง คาระวะท่าน...."

"ฮ่าๆ ข้าคือนายพลสวี่เสี่ยน เป็นอาของอ๋องหยางของเจ้า"

"นี่ท่านอาประโยคหลังนี่คืออะไรกันครับ?-*-"

"คาระวะท่านนายพลสวี่เสี่ยน"

"เอาน่า เจ้าเป็นถึงองค์รักษ์อ๋องหยาง ก็เหมือนเป็นหลานข้าอีกคน อย่าพิธีรีตองให้มันมากเลย"

"มิควรมิควร :)"หยินฟาหยางยิ้มอย่างมีเลิศนัย

"เจ้ามาถึงเหนื่อยๆก็ไปพักเถิด ที่พักของเจ้าอยู่หลังจวนข้า เดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้พาเจ้าไป"

"ขอรับ"หยินฟาหยางตอบอ๋องหยางด้วยท่าทีอ่อนน้อม

"เจ้าพาองค์รักษ์หยินไปพักก่อน"อ๋องหยางสั่งสาวใช้

"ค่ะท่านอ๋อง...เชิญคุณชายหยิน"

"อืม"แล้วหยินก็เดินตามสาวใช้ออกมา หยินฟาหยางมองดูบรรยากาศรอบๆ ของจวนแห่งนี้มันช่างให้บรรยากาศวังเวงยิ่งนัก

"ถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมสาวใช้มาให้ท่าน"

"ขอบใจมาก"

"เจ้าค่ะ"แล้วสาวใช้นางนั้นก็เดินออกไป

"นานแค่ไหนแล้ว อิสระแบบนี้ ขอบคุณพระเจ้า หึหึ"หยินฟาหยางพูดกับตัวเอง

         เที่ยงคืนอันเงียบสงัดของวันนั้น อ๋องหยางนั่งอยู่ในห้องกึ่งหลับกึ่งตื่น เพราะตั้งแต่หลังสงครามสิ้นสุดก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาจะนอนหลับวันนี้ก็คงเป็นเช่นนั้น

-กร๊อบ แกร๊บ-

เสียงฝีเท้าที่เหยียบใบหญ้า มาแต่ไกลนั้นทำให้อ๋องหยางลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ อีกด้านหนึ่งของจวนอ๋องหยางหมิ่งยู่ หยินฟาหยางกำลังนั่งเล่นอยู่บนต้นไม้เฝ้าสังเกตุสถานการณ์ภายในจวน ราวกับว่ามันเป็นกิจวัตรประจำวันที่เคยทำมาอย่างยาวนาน สายตาก็พลันไปเห็นกลุ่มคนชุดดำอยู่รอบๆจวนอ๋อง

"หึ หลุดมาอยู่ในยุคนี้ดีจริงๆสิน๊า ไม่ต้องไปหาเหยื่อที่ไหนก็มีเหยื่อเดินมาหาถึงที่"หยินฟาหยางค่อยๆโหนตัวลงจากกต้นไม้อย่างแผ่วเบา ฆาตกรโรคจิตแบบเธอนั้น ชอบทำอยู่สองวิธี วิธีแรกคือตรงเข้าไปหาเหยื่อแบบซึ่งๆหน้า กับอีกวิธีหนึ่งคือการวางกับดักให้เหยื่อหลงเข้มาติดกับเสียเอง วันนี้ในหัวของเธอนั้นคิดจะใช้วิธีแรกตั้งแต่มองเห็นกลุ่มชายชุดดำราว ห้าคนมาดอมๆมองๆอยู่รอบจวนอ๋องหยางแล้ว 

"เฮือกกกก"หยินฟาเหยียนอ้อมไปดานหลังของคนชุดดำคนหนึ่งและลงมือใช้มีดแทงไปที่คอของคนๆนั้นอย่างไม่ลังเล เลือดแดงฉานไหลหยาดเยิ้มลงบนพื้นเพียงไม่กี่ช่วงเวลา กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวรนั้น อีกด้านอ๋องหยางหมิ่งยู่ก้าวเท้าออกมาจากตำหนักอย่างหงุดหงิด จะมีสักวันที่เขาจะนอนหลับดีดีไม่ได้เลยรึอย่างไร แต่เพียงแค่ก้าวขาพ้นประตูออกสี่ก้าวมาสายตาเขาก็พบกับภาพตรงหน้า หยินฟาหยางปล่อยรางคนชุดดำที่เพิ่งจะปิดชีวิตไปลงพื้นอย่างเบามือ

"ลุย"กลุ่มคนชุดดำที่เหลือเมื่อเห็นภาพสถานการณ์ดังกล่าวจึงออกคำสั่งคนที่เหลือ และไม่รอช้ากลุ่มคนชุดดำที่เหลือก็พุ่งเข้ามาหาหยินฟาหยางพร้อมกับมีดดาบในมือ หยินฟาหยางกระโดดหลบอย่างรวดเร็วไม่รอช้าเธอปามีดพกสั้นของเธอไปใส่หัวคนชุดดำหนึ่งคน แต่หยินฟาหยางก็ต้องถอนหายใจเมือมีดนั้นไม่ได้เจาะกะโหลกของศัตรูแต่อย่างใด เพียงแค่สร้างรอยแผลรอยใหญ่ๆรอยหนึ่งเท่านั้น

"เห้อ!หงุดหงิดจริงๆ อาวุธไร้ประสิทธิภาพ ห่วยแตก ห่วยแตก ห่วยแตก"หยินฟาหยางตะโกนอย่างบ้าคลั่งแล้วใช้มีดยาวอาวุธที่เธอเพิ่งหามาได้เมื่อช่วงเย็น เสียบเข้าไปที่ร่างของคนชุดดำผู้แสนโชคร้ายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง ราวห้าถึงหกที เธอเล็งไปเฉพาะที่ๆเป็นเส้นเลือดใหญ่ และจุดตายของคนชุดดำผู้เคราะห์ร้ายเท่านั้น หากแต่ว่าคนชุดดำที่เหลืออยู่ไม่รอช้ารีบพุ่งเข้ามาหาหยินฟาหยาง และใช้มีดดาบฟันมาที่ร่างของเธอ หยินฟาหยางละสายตาจากร่างที่เธอกระหน่ำแทงอย่างรวดเร็วและพุงเข้าไปปลิดชีพชายสองคนที่วิ่งตรงเข้ามาหาเธออย่างไร้สติปัญญา ตอนนี้เหลือคนร้ายเพียงคนเดียวเท่านั้น หยินฟาหยางไม่ปล่อยให้เขาได้วิ่งหนีเลยแม้แต่น้อยเธอจับดาบที่ข้างเอวเหวี่ยงไปเฉือนเส้นเอ็นข้อเท้าทั้งสองข้างของชายคนนั้น

"โชคร้ายหน่อยนะ ที่คุณเหลือเป็นคนสุดท้าย อยากเล่นด้วยจังเลยน๊าาาา"

"อึกๆ ปล่อยข้าไปเถอะ โอ้ย!!"หยินฟาหยางใช้ดาบเสียบไปที่ขาของเขา

"อยากให้ปล่อยไปแล้วเข้ามาหาที่ตายทำไม่เล่า"

"ข้าแค่มาก่อกวนท่านอ๋อง มิได้เป็นศัตรูคู่แค้นกับท่าน เหตุใดท่านจึงลงไม้ลงมือกับข้าและคนของข้าเช่นนี้ อึกๆๆ"

"เพราะพวกนายเข้ามาในอาณาเขตของฉัน ถ้าเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตมันก็จะเป็นแบบนี้สิวะ!!!!!!" หยินฟาหยางดึงดาบออกจากขาของเขาและแทงลงไปที่ขาอีกข้างหนึ่ง

"อ๊ากกกกกกก!!! ฮืออออๆๆๆๆๆ"ชายคนนั้นคร่ำครวนออกมาอย่างน่าเวทนา

"พอได้แล้ว อย่าทำให้ถึงตาย นำมันไปขังแล้วสอบปากคำถึงหัวหน้าของมันเสีย"

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง ข้าจะบอกท่านให้หมด ขอพระทัยที่ไว้ชีวิตข้า"

"หึ...เจ้าคอยดูเถอะว่าเจ้าจะร้องหาความตายเอง"หยินฟาหยางก้มมองชายคนนั้นแล้วพูดขึ้น

"...."

"เพราะว่าชาติเจ้าจะไม่มีวันเดินได้อีกอย่างไรเล่า ฮ่าๆๆๆๆ"หยินฟาหยางส่ายหัวแล้วหัวเราะเบาๆ

"หยินเจ้าตามข้ามา ส่วนพวกเจ้าทำตามที่ข้าสั่ง"อ๋องหยางหมิ่งยู่สั่งนายทหารคนอื่นที่ตามมา หยินฟาหยางเดินตามอ๋องหยางไปอย่างสุขุม อ๋องหยางมองภาพเบื้องหน้าพลางคิดในใจคนๆนี้ยังไงกันนะ ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมหนำซ่ำยังปรับอารมณ์เป็นปกติภายในเวลาอันรวดเร็ว ราวกับว่าสิ่งที่ทำมันเป็นเรื่องปกติของชีวิตประจำวันไปได้ ขนาดเขาที่ได้สมาญานามว่า เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามหลังจากฆ่าคนไปแล้วก็ยังใช้เวลาหลายยามสงบจิตใจและปรับอารมณ์ให้เป็นปกติเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***