บทที่6

ณ ชายป่าแห่งหนึ่งหยางไคกับกำลังนั่งกินเนื้อสัตว์

“แม้ข้าจะหิวแต่ข้าก็อยากลองสัมผัสรสอันหอมหวานนี้”

หยางไคนั่งกินเนื้อสัตว์อย่างมีความสุขกับรสชาติที่เขาได้รับ

เมื่อเขากินเสร็จเขาได้ไปยังริมแม่น้ำที่อยู่ใกล้เคียง

เขาถอดเสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดออก ไปซักในแม่น้ำพร้อมชำระร่างกาย

“หลังจากหาทางออกถํ้านั้นก็ผ่านสามวัน อีก2วันก็คงจะถึงเมืองใกล้เคียงบ้านเกิดข้า”

“ระหว่างนั้นข้าก็คงฝึกฝนถึงระดับปราณฟ้า4”

เมื่อเขาทำทุกอย่างเสร็จก็แต่งตัวออกเดินทางไปโดยไร้จุดหมาย

ในขณะเดินไปตามเส้นทางนั้น หยางไคพบกับกลุ่มโจรที่กำลังปล้นกลุ่มพ่อค้า

“ฆ่าพวกมันให้หมด แล้วขโมยของมาให้หมด”

ชายร่างยักษ์เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ สั่งลูกน้องโจมขบวนสินค้า

“พวกโจรภูเขา!!”

หัวหน้าคุ้มกันขบวนสินค้าตะโกนเตือน คนในขบวน

กลุ่มโจรและกลุ่มผู้คุ้มกันขนวบสินค้าเข้าปะทะโจมตีกันอย่างดุเดือด

หยางไคเฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ โดยไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง

เวลาผ่านไปกลุ่มทั้งสองเหลือเล็กลงมาก

ในตอนนี้เหลือเพียงหัวหน้าโจรกับลูกน้องอีก4-5คน ส่วนหัวหน้าผู้คุ้มกันและผู้คุ้มกันเหลืออีก5-6คน

ทั้งสองฝ่ายอยู่ในสภาพที่เหนื่อยล้า แต่ก็ยังสามารถต่อสู้ได้

“พวกแกนี้ตาย ตายเย็นเสียจริง แต่อีกไม่นานพวกแกทั้งหมดต้องตายยยยย”

หัวหน้าโจรภู้ขาคำรามด้วยความโกธร พร้อมพุ่งเข้าโจมตีผู้คุ้มกันพร้อมกับลูกน้อง

“ปากดีนัก ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู!”

ทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะกันอีกครั้ง

หยางไคออกจากจุดที่ซ่อน

เมื่อหยางไคปรากฏตัวขึ้น เหล่ากลุ่มโจรภูเขาและผู้คุ้มกันขบวนสินค้าก็หันมามองทางหยางไค

“หญิงผู้นั้น...”

พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าหวาดจากหยางไค

พวกเขารู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องพูดกัน

หากพวกเขาไม่ร่วมกันสังหารหยางไคในตอนนี้พวกเขาก็ไม่มีโอกาสรอดชีวิต

“พักร้องของเราไว้ก่อน”

หัวหน้าผู้คุ้มกันพูดกับหัวหน้าโจรผู้เขา

“เอ่อ...ข้ารู้เมื่อจบเรื่องเราจะมันตัดสินกันทีหลัง”

สิ้นการสนทนาพวกเขาก็พุ่งเข้าโจมตีหยางไคในทันที

หยางไคยกนิ้วชี้นิ้วกลางขึ้น

“ระเบิดโลหิต”

สิ้นคำกล่าว ลูกน้องของโจรภูเขาและผู้คุ้มกัน

ต่างก็ตัวระเบิดกลายเป็นบ่อเลือด

พวกไม่ได้แม้จะรู้สึกตัวได้ด้วยซ้ำว่าตายอย่างไร

หัวหน้าโจรภูเขากับหัวหน้าผู้คุ้มกัน ตกตะลึงกับพลังอำนาจของหยางไค

“นะ..นี้!?..คืออะไรกัน”

“วรยุทธ์ชั่งน่ากลัวนัก”

พวกเขาพูดด้วยความวิตกกังวลและหวาดใหญ่

พวกเขาเขาโจมตีหยางไค ซ้ายและขวาด้วยพลังทั้งหมด

“ตายซะไอ้ปีศาจ"

พวกเขาพูดขึ้นพร้อมกับพลังการโจมตีสูงสุด

หยางไคแบมือต่อด้วยกำหมัด

“โซ่ตรวนโลหิต”

เลือดที่กระจายรอบไปพื้นที่การต่อสู้ ผุดขึ้นแปลเปลี่ยนเป็นโซ่พุ่งเข้าลัดตัวหัวหน้าโจมและผู้คุ้มกัน

“นี้วรยุทธ์อะไรกัน!?!”

หยางไคเดินไปสัมผัสกับร่างของหัวหน้าโจร

“เจ้าจะทำอะไร?!”

“ระเบิดโลหิต”

ตู้ม! ร่างของหัวหน้าโจรระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษเลือดกระจายทั่วบริเวณ

หัวหน้าผู้คุ้มกันเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด

เขาพยายามดิ้นรนให้หลุดออกจากพันธนการแต่มันก็ไร้ความหมาย

หยางไคหันมาจองมองหัวหน้าผู้คุ้มกัน

ร่างกายที่อายไปเลือดเดินตรงมาหาหัวหน้าผู้คุ้มกัน

“ยะ..อย่า..อย่าเข้าใกล้นะยัยปีศาจ!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***