ในเวลาต่อมาเหล่าศิษย์จากนิกายบัวสวรรค์ได้มาถึงสถานที่เกิดเหตุ
หนึ่งในสมาชิกกลุ่มกล่าวขึ้น
“นี้มัน...!”
เหล่าศิษย์จากนิกายบัวสวรรค์ พบกับภาพที่ไม่เคยคิดว่าจะพบเห็นมาก่อนในชีวิตของตน
ชายนิรนามกำลังดูดเลือดของศิษย์อันดับหนึ่งของนิกายบัวสวรรค์
“ปล่อยศิษย์พี่พวกข้าซะ ไอ้ศาจ”
เหล่าศิษย์นิกายบัวสวรรค์พุ่งกระโจนเข้าไปโจมตีชายนิรนาม
ชายนิรนามหยุดดูดเลือดก่อนปล่อยร่างศิษย์พี่หญิงลงไปนอนกับพื้น และพุ่งเข้าโจมตีเหล่าศิษย์นิกายบัวสวรรค์
ศิษย์คนที่หนึ่งถูกควักหัวใจ คนที่สองถูกตัดศีรษะคนที่สามและสี่ถูกทำให้หมดสภาพการต่อสู้
“จะ..เจ้า..คือผู้ใดกัน!?เหตุทำเช่นนี้กับพวกเรา”
“ปีศาจ...โลหิต”
ศิษย์ทั้งสองกล่าวถามชายนิรนาม พวกนางทั้งสองถูกบังคับนอนลงกับพื้นไม่สามารถขยับร่างกายเหตุเพราะว่าถูกโจมตีอย่างหนัก แม้แรงจะขยับนิ้วยังทำไม่ได้
นิรนามพูดขึ้น
“พวกเจ้าไม่จำเป็นรู้ว่าข้าคือใคร เพราะอาหารไม่มีสิทธิ์พูด”
เสียงของนิรนามเยือกเย็นไปถึงขั้วกระดูกของศิษย์ทั้งสอง
“จะ..เจ้า..มะ..หมาย..ว่า..อย่าง..ไร”
ชายนิรนามอ้าปากเผยให้ฟังที่แหลมคมสองซีก ก่อนจะจับศิษย์คนที่ถามขึ้นมากัดที่คอ
ศิษย์อีกคนที่เห็นอย่างนั้น ได้ร้องออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัวสุดขีด
นางพยายามที่หนีแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำเพียงนอนรอรับซะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า
โลหิตไหลอาบลงพื้นเป็นสายธารตามร่างของศิษย์ที่ถูกชายนิรนามดูดเลือด ร่างกายของกระตุกเล็กน้อยดวงตาไร้ชีวิต
“จะ..จะ..เจ้า....”
ศิษย์ที่นอนอยู่กับพื้นพูดขึ้นด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุดไม่ได้
ชายนิรนามถอดเคี้ยวออกจากคอศิษย์หญิงคนนั้น
และมองเห็นไปยังศิษย์หญิงอีกคนที่พื้นที่พังทลาย
“ต่อไป..ก็เจ้า”
ชายนิรนามพูดด้วยเสียงเยือกเย็นไปถึงแกนกระดูก
ดวงตาสีแดงเลือดที่เปล่งประกายในความมืด
ชะลัวๆ เสื้อผ้าที่ถูกอาบไปด้วยเลือด กลิ่นเลือดพุ่งออกจากชายนิรนาม
ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวให้ศิษย์หญิงที่นอนอยู่กับพื้น
“ยะ..ยะ..อย่า..เข้า..มา..ไป..ให้..พ้น”
นางใช้แรงทั้งหมดไปกับแขนทั้งสองข้างพยายามคลานหนี
“อีกนิดเดียวข้าก็จะออกจากที่นี่ไหนแล้ว”
ศิษย์หญิงผู้นั้นคลานไปเรื่อยจนเกือบจุดมุ่งหมาย
ชายนิรนามเพียงแค่มองและเดินตามเท่านั้น เขามองดูความพยายามของศิษย์หญิงผู้นั้น อย่างไร้อารมณ์
“ใกล้แล้ว..ใกล้แล้ว..ใกล้แล้ว..อีกแค่นิดเดียว”
นางพูดอย่างมีความหวังใบหน้ายิ้มอย่างดีใจที่สุดในชีวิตในขณะมือของนางกำลังรอดผ่านความมืดไปยังแสงสว่างของประตูอีกฝั่ง มือของชายนิรนามได้จับไปยังแขนของศิษย์หญิงผู้นั้น
ใบหน้าของนางเป็นจากความสุขที่จะรอดพ้นแปลเปลี่ยนเป็นความกลัวอย่างหาที่สุดไม่ได้
ชายนิรนามพูดข้างหูของศิษย์หญิงผู้นั้นว่า
“เจ้าคิดว่าจะหนีไปจากข้าได้จริงๆงั้นรึ อาหารของข้า”
เสียงนั้นเบาแต่เต็มความโหดเหี้ยม
ชายนิรนามบีบแขนที่จับแน่นพร้อมเลียไปที่คอของศิษย์หญิงผู้นั้นอย่างกระหาย
“...ใคร..ก็..ได้..ช่วย..ข้า..ที”
สิ้นความกล่าวนางประตูที่ของห้องโถงก็ได้ปิดลง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments