ตอนที่3

เมื่อหยางไคเริ่มตาขึ้น เขาพบเขายืนอยู่หน้าบุคคลผู้หนึ่ง ดวงตาสีดำทมิฬ ยาวถึงเอว ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคือชายหรือหญิง เขาชสวมชุดสีแดงเลือด

“เจ้าคือคือใครกัน?และข้าอยู่ที่ใดกัน?”

หยางไคถามด้วยความสงสัย บุคคลผู้นั้นไม่ได้กล่าวสิ่งใด เขาเดินเข้ามาใกล้หยางไค ทั้งสองอยู่ห่างเพียงหนึ่งก้าว หยางไคไม่สามารถที่ขยับร่างกายได้ เขาทำได้เพียงแค่พูดและมองดูเท่านั้น

บุคคลผู้นั้นยื่นมือมาแตะที่หน้าผากหยางไค

“เจ้าจะทำอะไรกับข้า” หยางไคตื่นตะหนก

บุคคลผู้นั้นไม่ได้ตอบคำถามหยางไค แต่เขาพูดว่า

“จงทำให้โลกถูกย้อมไปด้วยเลือด ถูกอย่างก้าวของเจ้าคือภัยพิบัติ จงสายต่อเจตนารมณ์ของข้า”

“เจ้าหมายคำว่าอะไร?”

“ข้าจะมอบที่สิ่งที่ข้าครอบครองให้กับเจ้าทั้งหมด

อย่าทำให้ข้าผิดหวัง“เทพปีศาจ”โลหิต”

หยางไคงงงวยกับคำพูดของบุคคลผู้นั้น

“นี้ข้า... อึก..” หยางไคสลบไปอีกครั้ง

เมื่อเขาตื่นเขาพบเขายังอยู่ในห้องโถงเหมือนเดิมแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ กระบี่ที่ถูกเสียบไว้บนแท่นมันหายไป

“นี้..ข้าฝันไปงั้นหรือ ฮืม!... นี้มันคืออะไรกัน? เหตุใดข้าถึงมีรอยตราทับที่มือของข้ากัน?”

หยางไคยกแขนที่มีตราประทับขึ้นมา มันลักษณะคล้ายดอกบัวสีแดงที่เบ่งบาน และมีรูปคล้ายหยดนํ้าอยู่รอบ

เวลาผ่านไป หยางไคไม่คิดที่จะหาทางออกต่อไปแต่กลับกัน หยางไคฝึกกระบี่ นั่งบ่มเพาะ เขาทำสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ

“ทำไมข้าถึงมาทำอะไรเช่นนี้กัน ทำไมข้าไม่มีความคิดที่จะหาทางออกไปจากที่แห่งนี้แต่ความรู้สึกของข้าอยากจะทำสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ กระบวนท่าที้ข้าทำกับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยราวกับว่าข้าเคยทำอะไรแบบนี้มากัน”

ศิษย์พี่รอข้าด้วย เด็กหญิงในชุดคลุมสีขาวชมพู ตะโกนเรียกศิษย์ของนาง

เฮ้อ~~ ศิษย์น้องหากเจ้ายังเดินช้าเช่นนี้เราจะไปถึงที่หมายกันไหนกัน หญิงสาวในชุดคลุมสีขาวชมพู นางมีใบหน้าที่งดงาม ผิวขาวราวหิมะ

ก็ข้าเดินมา2ชั่วยามแล้วนะ ข้าขอพักหน่อยเถอะ

ศิษยฺพูดด้วยนำเสียงที่เหนื่อยล้า

เฮ้อ~~ตกลงเราจะพักกันก่อนซักพัก

เวลาต่อมา หญิงทั้งสองเดินมาหยุดหน้าทางเข้าถ

เราจะเข้าไปกันล่ะนะ

ค่ะ!ศิษย์พี่

ตลอดทางเดินในถํ้านั้น มีลูกไฟเปล่งแสงสลัวๆค่อยส่งแสงตลอดทาง ลอยอยู่บนกลางอากาศ

หญิงทั้งสองมาหยุดที่หน้าประตูหินขนาดใหญ่ มันมีขนาดเทียบเท่าตึกสามชั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

