ตอนที่2

ร่างของหยางไค โผล่ขึ้นมาจากเศษซากเมืองที่พังทลาย ร่างของหยางไคเต็มไปด้วยบาดแผล

“ข้ายังมีชีวิตอยู่แม้จะได้รับบาดเจ็บอยู่บาง แต่นั้นไม่ถือเป็นสิ่งใด ฮึก!...ข้าต้องยารักษา”

หยางไค ค้นหายารักษาในซากเมือง ค้นศพผู้คน

“เจอแล้ว!” ในมือของหยางไคถือลูกบอลสีนํ้าตาล

ขนาดเท่าเมล็ดถั่ว

หยางไค นำยาเม็ดเข้าปากในทันทีเวลาไปสามลมหายใจ บาดแผลของหยางไคเริ่มจางหายไป แต่ยังคงเหลือบาดแผลบางส่วน

“อืม~~...แม้มันจะรักษาบาดแผลแต่ก็เหลืออยู่บางส่วน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”

หยางไคเดินออกจากเมืองที่พังทลาย

“เมืองที่ข้าอาศัยมาตั้งแต่เกิดพังทลายไม่เหลือสิ่งใด...ต่อจากนี้ข้าต้องเอาชีวิตรอดในป่าหรือไม่ก็หาเมืองไหม่”

หยางไคเดินอยู่ท่ามกลางป่า เขาเดินมาได้สามวัน

ตลอดทางไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น หยางไคสามารถเดินทางได้อย่างสะดวก

“เมื่อไรข้าเดินพ้นป่านี้ชักที ข้าเดินอยู่ในป่านี้มาสามวัน แต่กับไม่พบทางออก อืม~~เจ้าเมืองบัดซบเหตุใดเจ้าถึงสร้างในป่าลึกแบบนี้กัน”

หยางไคพูดด้วยนํ้าเสียงที่โกธร,อารมณ์เสีย

วินาทีนั้น หยางไคตกหลุม เขาตะโกนโว้ยว้าย

ตุบ! โอ้ย~!ที่นี้ที่ใดกัน

หยางไคมือควํ่านำทางในความมืด

“เหตุใดข้าถึงได้ซวยเช่นนี้กัน บ้านเกิดถูกทำลาย เดินหลงทาง และนี้ยังมาตกหลุมที่ไหนไม่รู้อีก เฮ้อ~เกตุใดข้าถึงโชคร้ายเช่นนี้”

หยางไคเดินไปในความมืดเรื่อยๆ จนกระทั่งหยางไคพบกับห้องโถงขนาดใหญ่ มันมีขนาดใหญ่เทียบภูเขาขนาดเล็ก แสงไฟปรากฎขึ้นตามกำแพงเส้าหิน ห้องโถงในสุดมีดาบเล่มหนึ่งปักไว้ในแท่นศิลา

“ที่นี้ ที่ใดกัน?”

หยางไคสงสัย เขาเดินผ่านเส้าหินจนมาหยุดที่หน้าแท่นศิลา

“แท่นศิลานี้มีดาบปักไว้อยู่งั้นรึ~ โอ้~มีรอยแกะสลักอยู่”

หยางไคแสดงสีหน้าสงสัย

“ใครเป็นคนสร้างที่นี้กัน?...ชั่งมัน ข้าไม่สนใจ ใครจะสร้างไม่สำคัญที่นี้สำคัญข้าต้องหาทางออกที่นี้”

หยางไคอ่านรอยสลักที่เขียนไว้ในแท่นศิลา

“จักรพรรดิเลือด? ดูเหมือนจักรพรรดิเชือดจะเป็นผู้สร้างเเห่งนี้”

หยางไคหันมองที่ดาบ ดาบเล่มนั้นมีลักษณะคล้ายดาบอัศวิน ยาวสองเมตร

หยางไคเห็นดาบโดยไม่กระพริบตา ราวกับว่าเขาถูกสะกดโดยดาบเล่มนั้น

“เหตุใดข้าถึง ไม่สามารถลดละสายตากับดาบนี้ได้กัน? “

หยางไคยื่นมือไปสัมผัสที่ดาบเล่มนั้น เสี้ยววินาทีนั้น ร่างกายของหยางไคสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง

“เกิดอะไรขึ้น!? ฮึก อ๊ากกกกกกก!”