...วันรุ่งขึ้น...
"ข้าตื่นเต้นยิ่งนัก"
...เสียงใสของเฉินมู่...
"เจ้าจะตื่นเต้นไปทำไม"
..."พวกเราไปแค่สวนดอกไม้เองนี่"...
...เสียงของเหว่ยซิน กล่าวถามน้องคนกลาง...
..."ก็ข้ามิได้จะไปพาไปแค่สวนดอกไม้"...
..."แล้วจะพาไปที่ใดอีกเล่า"...
..."ข้าจะพาท่านพี่กับ...
...ฉินเหมยไปตลาด"...
..."สิ่งใดทำให้เจ้าอยากไปตลาด???"...
... "ข้าอยากรู้ว่าชาวบ้านใช้ชีวิตกันอย่างไร ปกติเรามีคนใช้...
...ซื้อมาให้ทานนี่"...
..."เจ้านี่ขี้สงสัยยิ่งนัก"...
..."ข้ามาแล้ว"...
... "เจ้างามมากฉินเหมย"...
..."เจ้าคงมีหนุ่มน้อยใหยญ่ตามจีบ"...
..."ข้าไม่สนใจหรอก"...
..."เจ้าอายุ16แล้วหนา"...
..."ยังไม่ถึงไวของข้า"...
..."คนรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้ามีบุตรกันท่วนน่า"...
..."แล้วให้ใดท่านถึงยังไม่มีล่ะ"...
...เมื่อฉินเหมยถามเฉินมู่ ก็ถึงคราที่เฉินมู่เงียบ...
...ก็จริงตามที่ฉินเหมยว่า นางคะยั้นคะยอให้น้องมีคู่ครองแต่นางก็ไม่มีคู่ครองหรือบุตร...
..."รีบไปกันเถอะ"...
..."เดี๋ยวตลาดจะวายเอา"...
..."ค่ะ"...
...เสียงของทั้งสองตอบรับพี่คนโต เมื่อทั้งสามชมดอกไม้เสร็จก็ถึงเวลาไปตลาด...
ที่ตลาด เจียหลง
... "ตลาดดูครึกครื้น...
... เสียงของพี่คนโตกล่าว...
... "ฉินเหมยเจ้าพอจะรู้จักร้านขายผ้าหรือไม่"...
"ข้าพอจะรู้จักอยู่ร้านนึง"
"ร้านของตระกูลจาง"
"ร้านของหลิวหยางนะหรอ"
"ค่ะ"
... "อืม.....จะว่าไปพวกเราก็ไม่เคยเจอตระกูลนั้นเลยแหะ"...
..."ก็ถือโอกาศไปเจอตระกูลนั้นเลยนี่"...
..."งั้นไปกันเถอะ!!"...
...เมื่อเฉินมู่กล่าวจบก็รีบเดินไปยังร้านผ้าของตระกูลจางทันที...
..."ช่างน่าแปลกใจจริงๆที่พวกข้าได้เห็นใบหน้าของตระกูลลู่"...
..."จะจักรู้สึกแปลกใจไปทำไม"...
......เสียงของเฉินมู่กล่าวถามเจียลี่......
..."ข้าก็แค่แปลกใจร้อยวันพันปีข้ามิค่อยจักได้เห็นพวกเจ้า"...
..."โดยเฉพาะเจ้าฉินเหมย"...
... "เจ้าคงมัวแต่อ่านตำรามิมีเวลา มาเที่ยวข้างนอก"...
...เจียลี่หันมาพูดกับหญิงสาวหน้าตาสะสวย ที่แลดูอายุจะคราวเดียวกันกับน้องของตน...
......"ท่านพี่ข้ากลับมาแล้ว"......
..."อ่อ....นี่ เจ้าจำได้มั้ยหลิวหยางนี่ฉินเหมยพวกเจ้าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน"...
..."ท่านพี่มิต้องแนะนำให้มากความข้าจำนางได้เราเคยเล่นด้วยกันตอนยังเด็ก"...
..."เจ้ายังจำข้าได้อยู่ฤา"...
..."มิมีผู้ใดในเมืองเฉินโจวเหมือนหนอนหนังสือเช่นเจ้า"...
..."ในเมืองเฉินโจวก็มิมีหญิงคนใดปากปีจอเท่าเจ้า"...
..."นี่ฉินเหมย!!!!"...
..."มีแต่เพียงเจ้านั้นแลที่คอยหาเรื่องข้า ท่านพี่ดูผ้าไปเถอะข้าจักไปเดินเล่นที่อื่นอยู่ตรงนี้รู้สึกเหม็นกลิ่นกะไรมิรู้"...
..."กลิ่นกะไรฤาฉินเหมยข้าว่าผ้าของข้ามิมีกลิ่นเหม็นนะ"...
..."มันมิได้เหม็นที่ผ้าของท่านพี่เจียลี่หรอกค่ะ"...
..."เหม็นที่หน้าหลิวหยางต่างหาก"...
เมื่อฉินเหมยพูดจบก็เดินหนีทิ้งให้หลิวหยางยืนอารมณ์ไม่ดีอยู่ผู้เดียว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments