ตอนที่ 1

ณ **เพลอเชียร์**ดินเเดนซ์ที่จิตแห่งทวยเทพสถิตอยู่เป็นสถานที่สวยงามครื้นเครงเต็มไปด้วยความสุขสนุกสนานหรือศูนย์กลางของเอกภพ ในปราสาทที่เทพชั้นสูงอยู่ยิ่งขั้นสูงเท่าไหร่ยิ่งอยู่สูงเท่านั้น เเละเเน่นอนคนที่อยู่จุดสูงสุดนั้นคือ*ผู้สร้าง*และ*ผู้ถือกำเนิด*ในวังมักจะจัดงานเลี้ยงเต้นรำอยู่เป็นประจำเพื่อความสนุกสนาน ในทุกวันมักจะเต็มไปด้วยความสุข เเต่ในวันนี้กับไม่ใช่....

"หยุดร้องเถอะ"

เทียร่าที่อยู่ในอ้อมกอดของดราก้อนพูดปลอบโยนผู้อันเป็นที่รัก

"หาเเค่ร่างนี่สูนสลายไปผมคงไม่เสียใจเเต่ดวงวิญญาณของเธอกำลังจะสลายไปจะไม่ให้ผมเสียใจได้ไง"

ดราก้อนกอดร่างของเทียร่าที่กำลังค่อยๆสลายไปน้ำตาของความเสียใจที่คนที่รักกำลังจะจากไปอย่างหวนกลับมาไม่ได้ไม่รู้ว่าจะเกิดมาตอนไหนหรือไม่สามารถเกิดมาได้อีกเขาเองก็ไม่อาจจะรู้ได้

เธอทำได้เพียงส่งยิ้มให้เขาเท่านั้น เพราะการตัดชีวิตมาหลายชาติทำให้ดวงวิญญาณของเธอไม่อาจจะคงทนอยู่เคียงคู่คนอันเป็นที่รักได้ เธออยากจะอยู่ในนานเท่าที่จะทำได้เเต่ไม่ไม่สามารถทำได้ตอนนี้ได้เเต่เฝ้ามองคนรักเศร้าโศกเสียใจอย่างสิ้นหวัง

"เฮ้ย ตอนจากนี้คุณต้องอยู่คนเดียวนะ"

"ไม่ๆ"

"คุณต้องทำได้สิ คุณคือผู้สร้างนะ"

"ถึงผมจะสร้างได้ทุกสิ่งเเต่ผมไม่สามารถสร้างตัวคุณขึ้นมาได้"ดราก้อนพูดด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวังที่สุดเท่าที่เคยมีมา เขาอยากจะสร้างเธอขึ้นมาใหม่เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะทั้งคู่เกิดขึ้นเองของเอกภพ ถ้าเทียร่าดับสูญไปก็จะไม่มีสายธารแห่งชีวิต สิ่งมีชีวิตใหม่ๆไม่อาจถือกำเนิดได้

"ฉันรักคุณมากเลยนะ"

"ผมก็รักคุณเช่นกัน"

"รัก...มาก......."

พอสิ้นคำร่างของเธอก็สูญสลายไปในอ้อมกอดของดราก้อน เขาสูญเสียไปแล้ว ทุกคนที่เห็นการจากไปของเทียร่าต่างก็เศร้าโศกเสียใจ ทั่วทั้งเพลอเซียร์ไร้ซึ่งแสงสว่างอย่างกระทันหันโดยเฉพาะพระราชวังที่สว่างไสวอยู่ตลอดเวลานะตอนนี้มันกับมัวหมองไร้ซึ่งชีวิตชีวาผู้ที่เป็นดังเเสงสว่างได้จากพวกเขาไปเเล้ว

.......

.......

.......

.......

เมนอสเมืองที่ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นศูนย์กลางของจักรวาลเเต่ตอนนี้กับไม่ใช่ ตอนนี้เป็นเพียงดินแดนที่มนุษย์อาศัยอยู่เเละผู้ที่มีพลังเวทย์คือเครื่องมือสำหรับมนุษย์ สำหรับคนที่มีพลังเวทย์แข็งแกร่งก็จะถูกส่งตัวไปที่วัง

ก็อกๆ

เสียงเคาะประตูที่คุ้นเคยพรางทำให้อัลฟ่าชายที่สวมชุดกิโมโนอยู่ใต้ผ้าห่มลุกขึ้นไปเปิดประตู

"......"

"ลูกพี่อาหารเช้าครับ"

"อืม"

เคียร่าอัลฟ่าชายสูง 175 อายุ 20 ผมยาวสีขาวบริสุทธิ์หน้าตาที่สวยเกินว่าจะเป็นอัลฟ่าได้โอเมก้าที่ว่าสวยที่สุดในโลกก็ยังสู้ไม่ได้ แม้แต่หญิงสาวที่ได้เจอก็ต้องอิจฉาความงามของเธอ ดวงตาสีฟ้าครามดุดันในวันพระจันทร์สีน้ำเงิน เเละยังเป็นผู้มีเวทย์ระดับมหัตภัยต่อโลก

"ชาเขียวกับขนมปังปิ้ง 2 แผ่น"

พอลูกน้องได้ยินก็รีบไปทำให้ เคียร่าจึงไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่มีอัลฟ่าที่มีนามว่ารีไทร์สูงประมาณ 190 กว่าๆที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้ รีไทร์ก็เป็นผู้มีพลังเช่นเดียวกันเเต่อยู่ในระดับอัตราต่อประชาชน รีไทร์เเละเคียร่าจับมือกันก่อตั้งองกรณ์ช่วยเหลือผู้มีพลังเวทย์โดยเฉพาะพวกเด็กๆที่จะตกเป็นเหยื่อของคนที่ต้องการใช้พลังหากินเเละเป็นองกรณ์ต่อต้านกฎที่ว่าคนที่มีพลังเวทย์เป็นสิ่งผิดกฎหมาย

"วันนี้เธอตื่นสายนะ"

"อืม"

ทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเป็นเพียงเพื่อนที่มีอุดมการณ์เดียวกันเพียงเท่านั้นเฉพาะในความคิดของเคียร่า เเต่กับรีไทร์ที่อยากได้ความสัมพันธ์มากกว่านี้จึงได้ตามจีบอยู่ห่างๆ เคียร่ารู้ตัวมาตลอดว่ารีไทร์มีจุดประสงค์ที่อยากได้ตนมาเป็นเมียเเต่ก็ไม่ยอมมาโดนตลอด

"ฝันเเบบเดิมอีกเเล้วใช่มั้ย"

"ใช่"

ช่วงนี้เคียร่าฝันเเปลกๆมาเป็นเดือนๆเเล้วเเต่ที่หน้าเเปลกคือเธอฝันเหมือนเดิมมาซ้ำๆ ยิ่งคิดยิ่งหนักใจตอนนี้สิ่งที่เยียวยาได้คือชาเขียวร้อนๆของโปรดที่เรารัก เเล้วอะไรจะดีไปกว่าได้กินขนมปังปิ้งกรอบๆทาแยมสตรอเบอรี่ลงไป เเค่นี้ก็เป็นเช้าที่ดีเเล้วรสขมของชาเขียวเเละรสหวานของเเยมที่อยู่บนขนมมันเข้ากันดีมากๆถึงประเทศที่อยู่มันจะต่ำเพียงใดขอเเค่มีชาเขียวร้อนๆสักเเก้วก็ทำให้มีความสุขเเล้ว

"เดือนหน้าเราจะไปรับเด็กคนนี้"รีไทร์หยิบรูปให้อีกฝ่ายดู เคียร่าหยิบรูปขึ้นมาดูให้ชัดๆ เด็กสาวผมสีทองอายุประมาณ 8 ขวบได้

"อย่างอื่นอีกล่ะ"

"การพยากรณ์อนาคต"

"........."

พยากรณ์อนาคตงั้นหรอ? ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน อยากจะถามเธอเรื่องที่เราฝันอยู่เป็นประจำ ต้องช่วยเธอออกมาให้ได้ก่อน จะว่าไปเดือนหน้าก็เป็นวันเกิดปีที่ 21 ของเราเเล้วนิหวังว่าจะไม่ใช่วันที่ไปช่วยเธอออกมา ร่างสูงนั่งครุ่นคิดอยู่นานเหมือนกันจนมีเเรงเล็กๆดึงเเขนเสื้อกิโมโน

"พี่เคียร่าๆ"เสียงเล็กๆของเด็กน้อยวัย 10 ขวบไร้เดียงสามือทั้งสองจับเเขนเสื้อกิโมโนของร่างสูงอย่างกระตือรือร้น

"อยู่ๆต้นไม้ที่พวกเราดูเเลก็เเห้งตาย พี่ช่วยหน่อยได้มั้ยครับ"

"ได้สิ"

"ก่อนจะไปนายช่วยเเต่งตัวให้มันดีๆก่อนได้ไหม"

รีไทร์เดินเข้าไปจับชุดของอีกฝ่ายที่เปิดไหลจนเห็นเนื้อตัวจนถึงเอวฝั่งขวาทั้งหมด อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเเต่สีหน้าบอกถึงความไม่พอใจอยู่หน่อยๆ รีไทร์จับชุดจนเรียบร้อยดีเเต่อีกฝ่ายมองด้วยความไม่ค่อยพอใจจึงจับเสื้อผ้าให้เหมือนเดิมเเล้วรีบจูงมือเด็กออกไป

.

.

.

เด็กชายตัวน้อยเดินจูงมือเคียร่ามายังสวนหลังบ้านที่เด็กๆชอบมาเล่นเเละฝึกการควบคุมพลังเวทย์ของตัวเองเพื่อให้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้คนได้อย่างสงบสุข ตอนนี้เด็กที่อยู่ในองกรณ์มีอยู่ประมาณ 12 คนรวมถึงเด็กที่ใกล้โตเเล้ว เด็กๆยืนล้อมต้นไม้ต้นเล็กๆที่กำเหี่ยวเฉา เด็กพยายามรดน้ำใส่ปุ๋ยหรือใช้พลังเวทย์เพื่อฟื้นฟูเเต่ก็ไม่ได้ผล ร่างสูงที่เห็นเเบบนั้นก็ทำให้เอ็นดูเเล้วเเละดีใจในเวลาเดียวกันอย่างน้อยๆสิ่งที่เธอสอนก็ทำให้เด็กๆเข้าใจในชีวิตที่ต้องการอยู่

"ไหนๆให้พี่ดูหน่อย"

"พี่เคียร่าๆทำไมต้นไม้ต้นนี้ถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่"

"น่าจะไม่ใช่นะ"

เคียร่าอยู่ในท่านั่งลงไปกับพื้นหญ้ามือทั้งสองโอบต้นไม้น้อยๆไว้ พลังเวทย์ค่อยไหลออกมาจากร่างกาย ใจนึกอยากใช้เเค่พอให้ต้นไม้ต้นน้อยๆฟื้นตัวเพียงเท่านั้นเเต่ชั่วพริบตาจากต้นไม้ต้นน้อยๆกับกลายเป็นต้นใหญ่เขียวขจีดอกไม้ผลิบานเต็มต้นเด็กๆพากันดีใจเเต่ไม่ใช่กับเคียร่า

เด็กๆพากันเล่นสนุกสนานกันโดยที่มีร่างสูงนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นไม้ที่พึ่งฟื้นฟูในใจพาเเต่คิดถึงเรื่องที่ตัวเองคุมพลังไม่ได้ หากตัวเราโตขึ้นพลังเวทย์ก็จะเพิ่มตามถ้ามันยังเป็นเเบบนั้นอยู่อีกไม่นานทางพระราชวังจะต้องเอาตัวเราไปเเน่เพราะทุกๆครั้งที่ออกไปข้างนอกเคียร่าจะซ่อนพลังที่ตนเองมีอยู่เอาไว้เเต่ตอนนี้เริ่มจะเก็บไว้ไม่ได้เเล้วครั้งสุดท้ายที่ตัวเองระเบิดพลังนั้นออกมาก็นานมากแล้ว ไหนจะเรื่องความฝันบ้าๆนั้นอีก ทุกครั้งที่หลับตาเคียร่าก็มักจะเห็นภาพดวงตาสีทองอำพัน เเววตาที่เหมือนมังกรตัวผู้ที่ดุร้ายเเต่พอหันมามองที่เรากับดูอบอุ่นมากเเล้วไหนจะเด็กทั้ง 3 คนที่อยู่ในวัยไล่เลี่ยกันเป็นครอบครัวที่อบอุ่น

"น่าอิจฉาจัง..."

...****************...

หวัดว่าจะชอบกันนะๆๆๆพิมพ์ผิดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะ(⁠ ⁠◜⁠‿⁠◝⁠ ⁠)⁠♡

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***