ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัว

       มินรภัทรที่ได้ยินถึงกับทรุด เขารู้ว่าพ่อและครอบครัวเกลียดเขามาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำแบบนี้กับเขาได้ลงคอ เด็กน้อยส่ายหน้าเหมือนไม่ยอมรับ ก่อนที่น้ำตาเม็ดใสจะใหลพรากออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้

       "..ไม่จริง"

       เรี่ยวแรงของเด็กน้อยอ่อนยวบอย่างสิ้นหวัง แต่พอตั้งสติได้เขาก็ปัดมือหัสดินออกและวิ่งหนีออกไป เกริกชัยที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็โมโหเลือดขึ้นหน้า ก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งหนีไปไกล ผู้เป็นบิดาฉวยเอาคอเสื้อเจ้าตัวไว้ทัน มินรภัทรกระเด้งกระดอนกลับมาตามแรงเหวี่ยงจนแทบจะลมพับไปอีกด้าน สำหรับมินรภัทร เกริกชัยไม่เคยอ่อนโยนกับเขาเลย

       " นี่เเกร้องไห้ทำไม แกทำเสียมารยาทกับคุณหัสดินรึเปล่า"

      เกริกชัยถามเสียงเย็น มินรภัทรส่ายหน้าพลางยกมือไหว้ เขาร้องขอทั้งน้ำตา

       " ฮือ.. มินขอร้อง มินยอมทำตามที่พ่อสั่งทุกอย่าง... อย่าขายมินเลยนะ.."

       คนตัวเล็กเฝ้าวิงวอน เกาะที่ขากางเกงของผู้เป็นพ่อจนเปียกชื้น เกริกชัยที่ได้ยินดังนั้นเขาโมโหมากจึงเตะมินรภัทรออกราวกับว่าเขาเป็นสัตว์น่ารังเกียจ

       " ใครให้แกเรียกฉันว่าพ่อ! ขืนพูดอีกคำเดียวฉันจะตบให้คว่ำ "

       เสียงโอดครวญของมินรภัทรดังขึ้นเรื่อยๆจนหัสดินได้ยิน เขามองหน้าการ์ดสองคนที่ติดตามเข้ามาให้ไปดูหน่อยว่าข้างนอกมีอะไร เมื่อทั้งสองเห็นว่าเกริกชัยกำลังทำร้ายคนของเจ้านายตัวเอง พวกเขาจึงเข้าประชิดตัวทันที

      ชายชุดดำทั้งสองเข้ามาแยกตัวมินรภัทรกับเกริกชัยออกจากกัน หนึ่งในนั้นพยุงตัวมินรภัทรขึ้นอย่างแผ่วเบา เขาสัมผัสได้ถึงความเปราะบางของร่างเล็ก ราวกับว่าถ้าทำรุณแรงกว่านี้ มินรภัทรอาจแตกเป็นเสี่ยงๆ

       " คุณเกริกชัย คุณมินรภัทรจะกลายเป็นหนึ่งในคนของคุณหัสดิน ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิมาแตะต้องหรือล่วงเกินเขา " การ์ดร่างสูงใหญ่เขาพูดเสียงเย็น

       " แล้วจะเอายังไง! ก็มันไม่ยอมฉันก็แค่สั่งสอนก็เท่านั้น"

       " คุณเกริกชัย เมื่อกี้คุณขึ้น 'มัน' กับใครนะ ? "

       บานประตูถูกผลักออก ใบหน้าหล่อคมลูกครึ่ง ร่างสูงใหญ่เดินออกมาพร้อมกับเปล่งเสียงแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ทำเอาเกริกชัยกลัวจนหัวหด

       " คะ ครับ.. เด็กนี่ค่อนข้างดื้อน่ะครับ ผมแค่สั่งสอนตามประสาพ่อเท่านั้นเอง"

       " ผมสอนได้ สอนเด็กมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร คุณไม่ต้องห่วงหรอก.."

"แต่ว่าเด็กนี่ค่อนข้าง.."

" **คุณเอาเวลาไปสนใจกับเงินหนึ่งร้ายห้าสิบล้านที่ผมให้ไปดีกว่านะ อย่าทำให้มันสูญเปล่าเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะช่วยคุณ**"

       เกริกชัยอึกอักพูดไม่ออก ดวงตาของหัสดินแพรวพราวขึ้นมาพร้อมกับริมฝีปากหยักลึกที่ยกสูงขึ้น เขาลดสายตาลงต่ำจ้องคนร่างเล็กที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ไม่สุข คนพี่เองก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปไล้สันกรามบอบบางของมินรภัทรเล่น

       " พรุ่งนี้ เวลาเดิม เตรียมตัวให้เรียบร้อย แล้วฉันจะมารับ"

       หัสดินพูดก่อนที่แผ่นหลังของเขาจะหายวับไป มินรภัทรร้องไห้เหมือนคนบ้า เขาไม่อยากไป หัสดินเป็นคนแปลกหน้าและดูร้ายกาจยิ่งกว่าครอบครัวของเขาร้อยเท่า เด็กน้อยกอดเข่าขอร้องวิงวอนผู้ที่เป็นพ่ออีกครั้ง จนตอนนี้เขาถูกเตะกระเด็ดจริงๆ แต่ก็ยังไม่ย่อท้อ ไม่ว่าจะถูกตบถูกตีแค่ใหน มือน้อยๆของเขาก็กอบกุมขากางเกงของเกริกชัยแน่นไม่ยอมปล่อย เป็นภาพที่บีบหัวใจสำหรับเหล่าแม่บ้านที่เดินผ่านมาเห็นจริงๆ..

       " เอาน่ามิน.. มินน้องพี่ คิดในแง่ดีถือว่าทำเพื่อครอบครัวของเรานะ เดี๋ยวพอเขาเบื่อ เค้าก็ทิ้งเธอเองนั่นแหละ.."

       เมธาวีที่เพิ่งเดินลงจากห้องและเข้ามาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี เธอกล่าวเหมือนเป็นห่วง แต่ที่จริงก็แอบสะใจอยู่เหมือนกัน หล่อนได้ยินมาว่าหัสดินเป็นคนโหดร้ายและแข็งกระด้างแถมยังมีพื้นหลังที่น่ากลัว การที่มินรภัทรต้องตกอยู่ในกำมือของเขาไม่ต่างไปจากนรกบนดิน มันเป็นความสุขของเธออย่างหนึ่ง

       " ไป! เอามันไปขังไว้ในห้องจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้! อย่าให้หนีออกไปได้" เกริกชัยพูดตัดบท

       " พ่อ!! ผมขอร้อง.. "

" **หยุดได้เเล้ว! จำใส่กะโหลกเอาไว้เลยนะ ถ้าแกยังไม่หุบปาก แกจะตายด้วยน้ำมือฉัน! ไม่ใช่ไอ้หัสดิน**!"

       เสียงกรีดร้องที่สิ้นหวัง ก่อนที่มินรภัทรจะถูกลากตัวไป ร่างกายของเขาฟกช้ำและอ่อนแรงจนไร้ทางขัดขืน ประตูห้องเล็กๆที่เขาอาศัยอยู่นั้นถูกล็อกจากข้างนอก ไม่ว่ามินรภัทรจะร้องให้ขอให้คนช่วยเพียงใด พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่สามารถช่วยได้ เนื้อตัวขาวจัดเริ่มหมดแรงและผลอยหลับไปทั้งน้ำตา

       ในที่สุดรุ่งสางก็มาถึง มินรภัทรถูกจับอาบน้ำตั้งแต่เช้าตรู่ เขารู้สึกหนาวเหมือนจะมีไข้ แต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือรอยฟกช้ำตามเรือนร่างบอบบาง ทำเอาเหล่าแม่บ้านตกใจกลัว เกริกชัยทำกับลูกตัวเองได้ขนาดนี้เลยหรือ ?

      " ไม่เป็นไร..ผมทำเองได้"

       เสียงของเขาแหบแห้งและอ่อนแรง ริ้วมือเรียวสั่นระริกค่อยๆวักน้ำในอ่างขึ้นมาลูบตัว ดวงตาของเด็กน้อยบอบช้ำเนื่องจากการร้องไห้อย่างหนัก ริมฝีปากที่เคยเป็นกระจับสวยบัดนี้แห้งผากและเป็นแผล มินรภัทรตอนนี้ดูน่าสงสารจับใจ แต่พวกเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเด็กน้อยยืนยันว่าจะทำเอง

     ข้าวของของมินรภัทรไม่ได้มีอะไรมากมาย ที่พวกแม่บ้านช่วยกันเก็บให้ ส่วนใหญ่จะเป็นสมุดวาดรูป เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นและจำพวกเอกสารประจำตัว มันน้อยจนสามารถยัดทั้งหมดลงในกระเป๋าขนาดกลางเพียงหนึ่งใบ

       " คุณภรรณีรออยู่ที่หน้าประตูน่ะ รีบไปหาท่านซะนะ"

       " ..ครับ"

       ร่างบางเดินโซซัดโซเซ ดีที่มีคนช่วยพยุง หญิงสาววัยกลางคนที่แม้จะอายุเยอะแต่ก็แสดงให้เห็นว่าเมื่อตอนยังสาวเธอสวยขนาดใหน ภรรณี ศิลาฤกษ์ ผู้เป็นแม่เลี้ยงของมินรภัทร เธอยืนต้อนรับพวกชายชุดดำที่มารับคนตัวเล็กอย่างนอบน้อม

       " มะ มาแล้วค่ะ เด็กคนนี้ชักช้า ถึงจะอืดอาดยืดยาดน่ารำคาญอยู่บ้างแต่ก็เป็นเด็กดีนะคะ"

       ภรรณีหัวเราะแห้งๆ พลางถลึงตาใส่คนน้อง มินรภัทรหน้ามืดเต็มทน เขาตัวร้อนมากจึงล้มพับลงต่อหน้าต่อตา ทำเอาคนที่อยู่ในบริเวณนั้นรวมถึงคนของหัสดินทำอะไรไม่ถูก การ์ดคนสนิทของหัสดินจึงพุ่งไปฉวยร่างมินรภัทรขึ้นมา ดวงตาของเด็กน้อยเลื่อนลอยไร้สติ ใบหน้าซีดเผือดแถมมีรอยช้ำเต็มไปหมด ตัวของเขาร้อนดั่งไฟสุม คนของหัสดินหัวเสียแทนเจ้านายของตนเอง

      " นี่มันหมายความว่ายังไง ? ไม่ได้ยินที่เจ้านายผมสั่งหรอว่าห้ามแตะต้องเขา! "

      เขาคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด มินรภัทรตัวเล็กนิดเดียว สภาพอ่อนแรงขนาดนี้คงไม่ได้กินข้าวแน่ๆ เป็นครอบครัวที่ใจจืดใจดำจริงๆ

       " ก็มันไม่ยอมนี่! จะให้พวกฉันทำยังไง!" ภรรณีปรี้ดแตก บวกกับโมโหที่เหล่าชายชุดดำไม่เคารพเธอเลย

       " ผมไม่รับประกันว่าพวกคุณจะต้องเจอกับอะไร แต่ขอให้ระวังตัวไว้เลย "

       "..."

       " นี่คือคำสั่งของคุณหัสดิน ในเมื่อพวกคุณยกเขาและแลกกับเงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้านก็เท่ากับว่า คุณมินรภัทรไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกคุณอีก"

       "..."

       เขาพูดเสียงแข็งและดังกึกก้องจนพรรณีไม่สามารถอ้าปากพูดได้เลยแม้แต่คำเดียว

       "และสิทธิโดยชอบธรรมในตัวของคุณมินรภัทรก็ตกเป็นของคุณหัสดินแต่เพียงผู้เดียวเช่นกัน ดังข้อตกลงในเอกสารที่ลงนามกันไว้นะครับ"

        สิ้นคำพูด เขารีบพามินรภัทรขึ้นรถและรีบบึ่งออกไปโดยที่ไม่เหลียวหลังกลับมามองเลยสักนิด ภรรณีที่โดนฉีกหน้าจนแหลกเป็นชิ้นๆแทบจะยืนไม่อยู่

       ตัดภาพมาที่รถสีดำคันหรู คนสนิทของหัสดินต่อสายถึงเจ้านายโดยตรงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็ก หัสดินที่ได้ยินก็เลือดขึ้นหน้า นี่เกริกชัยกล้าขัดคำสั่งเขาหรือ เขาโมโห แต่เป็นห่วงมินรภัทรมากกว่า

       " ตอนนี้ยังพาคุณมินรภัทรกลับไปที่คฤหาสน์ไม่ได้ครับนาย ผมคิดว่าต้องไปที่โรงพยาบาลก่อน"

      " เอาตามที่สมควรเถอะ อีกสิบนาทีฉันจะตามไป"

^^^To be continued...^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***