อวตาร ลำนำนิรันดร์เทพไร้นาม

ประกายรอยร้าวสงคราม 1

อสุรีบำเรอ ส่วนบิดาก็เป็นรัชทายาทตกอับเร่รอนไปทั่ว คำพูดของอาชูเป็นดั่งมีดคมแทงใจสุริเมธ เขากำมือแน่นก่อนจะพูดขึ้น

"..หึ..ดี...ข้าคงไม่จำเป็นต้องพูดดีกับเจ้าแล้ว นังผีขี้คุก! ”

สุริเมธกล่าวพร้อมกับจ้องตาเขม็งไปที่อาชู สาเหตุที่เขามาปรากฎตัวที่นี่ก็เพราะมาสังหารอาชูก่อนที่จะเกิดสุริยะคราสพร้อมกับการกำเนิดของสองเทพพี่น้องเทพสุริจักรวาลและเทพอวตาร นั้นเพราะสุริยคราสจะทำให้พลังเทพลดลงยิ่งกว่าเดิม เพราะพวกเทพนั้นถูกบูชาน้อยลง มนต์ที่กักขังก็จะเสื่อม ดังนั้นสุริเมธจึงต้องกำจัดอาชูก่อนที่เหตุนั้นจะเกิดขึ้น แต่อาชูจอมจ้าวเล่ห์นั้นก็เตรียมแผนไว้อยู่แล้ว

ในขณะที่สุริเมธดึงดาบและกำชับดาบไว้ในมือเตรียมที่จะสังหารอาชู ทันใดนั้น...

" ช้าก่อน สุริเมธ "

วาจานุ่มนวลและเมตตาของอิสตรีผู้สูงศักดิ์และทรงอำนาจดังก้องมาจากด้านหลัง เธอสวมชุดโบราณสีขาวเงิน บริสุทธิ์ไร้ที่ติ ผิวพรรณดั่งนางสวรรค์ ใบพักตร์อ่อนเยาว์และเมตตา สวมมุงกฎสีเงินสง่า รูปร่างอรชร

" คารวะท่านเทพีอชูร่า "

ทันทีที่หญิงสาวปริศนาปรากฏตัวขึ้น ทั้งสุพรรณปรศวรและอิศรต่างคุกเข่าคำนับ แม้แต่สุริเมธยังต้องคุกเข่าให้นาง แต่กลับกันสายตาของอาชูที่เห็นสตรีปริศนา แววตาของเธอก็เย็นชาและเยือกเย็นอย่างกะทันหัน เพราะเธอคนนั้นคือ " อุรคาเทวี เทพีอชูร่าและเทพีแห่งความมั่งคั่ง" อาจารย์ผู้มีพระคุณบังเกิดเกล้าของนางนั้นเอง!

ร่างของอุรคาเทวีก้าวเดินเข้ามาใกล้อชินตรีและมาหยุดห่างจากอชิตรีไม่กี่ก้าว นัยตาของเธอดูเจ็บปวดและเวทนาอชิตรีมาก เพราะว่าในใจของเธอยังคงห่วงใยลูกศิษย์คนนี้แม้ว่าอชิตรีจะเป็นคนทรยศแต่เธอก็ไม่สามารถประหารใจ สังหารเด็กที่เธอเลี้ยงมากลับมือเองได้

อุรคาเทวีคุกเข่าลงในเท่ากับระดับส่วนสูงที่อชิตรีคุกเข่าอยู่ มือของเธอยกขึ้นเพื่อที่จะลูบใบหน้าศิษย์อกกตัญญูที่เธอยังคงรักเหมือนดวงใจ

" อย่ามาแตะข้า น่ารังเกียจ "

อชิตรีกล่าวพร้อมกับเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ แม้ว่าการกระทำนั้นจะมาจากใจแต่การกระทำนั้นกลับเป็น"เรื่องเสแสร้งน่ารังเกียจ"ในสายตาของอชิตรี

" อชิตรี... "

น้ำเสียงใสของอุรคาดังขึ้น แววตาของเธอเศร้าใจและเจ็บปวดเมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ที่เธอรักนั้นรังเกียจเธอมากแค่ไหน

" หมื่นปีมาแล้ว...เจ้ายังไม่ล้มเลิกความคิดอีกหรอ... "

" หุบปากไม่ต้องมาสั่งสอนข้า ! "

" .... "

เมื่ออุรคาเอ่ยอย่างสุภาพ แต่อชิตรีกลับเอ่ยกับอย่างหยาบคายด้วยความเครียดแค้น แววตาของเยือกแข็งเห็นผลึกและชิงชังอุรคา ในสายตาของเธอ อุรคาและเหล่าเทพเพราะเพียงพวกงูพิษที่ต้องการกุมอำนาจไว้เท่านั้น

" อชินตรี...เจ้าจะโกรธจะเกลียดข้าอย่างไรก็ได้!..แต่ได้โปรดอย่าทำสิ่งที่ไม่สมควรเลย... "

วาจาของเทพีอชูร่าเอ่ยขออชิตรี ศิษย์เนรคุณที่นางยังคงรักอยู่ แม้ว่าอชิตรีจะเปลี่ยนไปก็ตาม

รอยยิ้มชั่วร้ายก่อตัวขึ้นที่มุมปากของเธอ อชิตรีมองมารดา? ไม่สิอดีตอาจารย์ผู้บังเกิดเกล้าของนางด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

" เก็บปากเจ้าเอาไว้เถอะ อุรคา ! ข้าจะทำอะไรข้ารู้ดี ไม่ต้องสาระเน! "

อชิตรีกล่าวพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ยอุรคาเทวีด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์และไร้ความเคารพต่อเทวีผู้แข็งแกร่งที่สุดในบรรดา3เทพี

" อชิตรี ! "

" 20,000ปีมานี้สันดานเจ้านี่มันไม่เปลี่ยนจริงๆ! เจ้าไม่เห็นหัวเห็นข้าเลยหรือ! "

มัดของอุรคาเทวีกำแน่น เธอตะหวาดเสียงใส่อชิตรีด้วยความโกรธและน้อยใจ ความเสียใจตอนนี้คือเธอรู้สึกผิดและละอายใจที่เธอไว้ชีวิตปีศาจอชิตรี

" เป็นแค่คนนอกสายตา! อย่าริอาจมาสั่ง! อุรคา "

“ อชิตรี ! ”

เพื่อทำลายพลังของปาราวตรีก่อนจะหนีไปโรงพยาบาลซึ่งมีบุตรฝาแฝดสุริยเมธอยู่

" ไม่ !! "