ครั้งหนึ่ง...
ช่วงเย็นวันหนึ่ง
@บ้านนิน่า
บ้านที่ดูจากภาพนอก หลายคนมองว่าดูแสนอบอุ่น แต่ถ้ามองจากหญิงสาววัย 20 ปีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มาตลอด กลับคิดแตกต่างกันออกไป
"พอจะมีสักวันไหมที่บ้านนี้จะอยู่กันอย่างมีความสุข" เสียงของนิน่าบ่นพึมพัมกับตัวเอง
"ใครจะดีเท่านางนั่นล่ะ!" นารีผู้เป็นมารดาได้พูดเสียงดังโวยวายใส่ผู้เป็นบิดาของนิน่า
"ก็เพราะคุณชอบเอาแต่พูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆมีนเลยน่าเบื่อไง!" วีรชัยก็ได้ตอบโต้กลับเช่นกัน
นิน่ารู้สึกว่าการปะทะครั้งนี้ของพ่อกับแม่เริ่มรุนแรงขึ้น จึงเข้าไปห้าม "พอได้แล้ว หนูขอสักหนึ่งวันจะได้มั้ยที่...พ่อกับแม่ไม่ทะเลาะกัน หนูเห็นแบบนี้ไม่ได้มีความสุขเลยนะ" นิน่าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะเธอเห็นเหตุการณ์แบบนี้เป็นประจำทำให้เกิดความอึดอัดในใจ
หลังจากนิน่าห้ามพ่อกับแม่ก็หยุดและเดินแยกกันออกไป นิน่าจึงเข้าห้องนอนไป
ติ้ง ติ้ง
เสียงการแจ้งเตือนจากมือถือของนิน่าดังขึ้นมา เธอจึงหยิบมือถือมาดู
แชท สามสาวน.ยกกำลังสาม
"มึงง วันนี้จารย์ได้สั่งงานมั้ยอ่ะ" น้ำหวานเริ่มแชทสนทนาขค้นมาในกลุ่ม
"ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้จารย์สอนเยอะมาก เบลอๆหมดแล้วเนี่ย" ทันใดนั้นนินิวก็ได้ตอบกลับย้ำหวานทันที
เมื่อนิน่าเห็นข้อความก็หลุดยิ้มกับข้อความของเพื่อนทั้งสองที่คนหนึ่งก็แอบหลับในคาบ ส่วนอีกคนก็เกือบจะหลับเช่นกัน
"ไม่มีนะ สงสัยวันนี้จารย์สอนเยอะไปพวกมึงเลยเบลอหมดแล้ว" นิน่าได้ข้อความกลับไป
"เซ็งอ่ะ พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกล่ะ" นิน่าได้พิมระบายลงไปในแชทกลุ่ม แล้วเธอก็จะทำแบบนี้เสมอ เพราะน้ำหวานและนินิวเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยม ที่เหมือนดวงตรงกันทำให้เมื่อมาเรียนมหาลัยก็ยังติดที่เดียวกันและคณะสหเวชเหมือนกันอีกด้วย
"มีอะไรระบายให้พวกกูฟังได้เสมอ" เป็นข้อความที่นินิวและน้ำหวานส่งมา
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ สถานการณ์ดีแล้วมึง" ขิน่าบอกให้เพื่อนสบายใจ เพราะรู้ว่าเพื่อนทั้งสองเป็นห่วงเธอมาก
"โอเค พักผ่อนนะมึง พรุ้งเจอกันที่ม." น้ำหวานบอกนิน่าด้วยความเป็นห่วงอยู่
"เจอกัน"
"เจอกันจ้าา"
นิน่าก็ได้วางมือถือ ทำธุระส่วนตัวแล้วเข้านอน
กริ้งๆๆๆ
"ตายแล้วๆ วันนี้มีเรียนเช้าด้วย"
เสียงนาฬิกาได้ปลุกให้นิน่าตื่น แต่เมื่อดูเวลากลับทำให้เธอต้องรีบลุกไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เพราะนี่คือเวลา 8.00 น. แล้ว
เมื่อเรียบร้อยแล้วเธอก็เตรียมออกจากบ้านทันที "พ่อคะแม่คะ...ไปเรียนแล้วนะคะ" เธอพูดพร้อมวิ่งไปที่รถ
@มหาลัยQ
8.50 น.
"ดีนะที่ถึงก่อนเวลาเรียน 10 นาทีน่ะ รีบไปหายัยน้ำหวานยัยนินิวดีกว่า" เมื่อนิน่าจอดรถเสร็จก็รีบวิ่งไปที่ประจำที่พวกเธอนั่งทันที แต่ทันใดนั้น
"โอ๊ะ ขอโทษค่ะๆ พอดีฉันรีบค่ะ" นิน่าได้วิ่งชนกับคนนึง แต่ด้วยความรีบเธอแค่เพียงก้มหน้าขอโทษและรีบเดินไปหาเพื่อนทันที
ชายหนุ่มหันกลับไปมองนิน่า "คนอะไรซุ่มซ่ามจริงๆ" ในขณะนั้นคนที่ถูกเดินชน ควรจะต้องโกรธ แต่เขาดันยิ้มและพึมพัมอยู่คนเดียว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 12
Comments