เพื่อนสนิท 1/5

หลังเลนส์ ยืนตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ตัวเองและผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ถือกระเป๋ากล้องเดินลงมาจากชั้นบน พ่อของเขาเป็นช่างภาพอิสระแต่ฝีมือการถ่ายภาพถือว่าเป็นมือทองคนหนึ่ง หลังเลนส์อยู่กับพ่อสองคน หนุ่มโสดแมนๆ และด้วยความเป็นคนรักอิสระนี่แหละทำให้แม่ของหลังเลนส์ขอแยกทางกับพ่อ และไปมีครอบครัวใหม่ หลังเลนส์มีพี่น้องต่างพ่อชื่อเมาส์ ซึ่งทั้งสองก็รักกันดีไม่ได้มีความขัดแย้งอะไร

" พ่อวันนี้เลนส์มีซ้อมบาสคงกลับดึกนะครับ ไม่ต้องรอล่ะ หิวก็กินข้าวเลยนะ"

" เออดีเว้ย มีลูกอย่างกับมีพ่อเลย นี่ไม่รู้ว่าทุกวันนี้ใครเป็นพ่อเป็นลูกแล้วไหมล่ะ"

เสียงพ่อผมที่กำลังตัดพอก่อนจะค่อยๆวางกล้องเครื่องมือหากินลงและเดินมายังโต๊ะอาหาร

" โธ่ พ่อก็ มาทานข้าวดีกว่าครับ"

หลังเลนส์วางผ้ากันเปื้อนลงข้างๆ

" เออสองสามวันเดี๋ยวพ่อจะต้องไปถ่ายงานที่ต่างประเทศนะ เราไปอยู่บ้านแม่ไหม"

" ไม่เป็นไรครับ เลนส์อยู่ได้"

" จริงนะ"

" แหม เลนส์ลูกใคร เลนส์ลูกพ่อไม่ใช่หรอ แค่นี้สบายมาก"

หลังเลนส์ยืดอกขึ้น

" ให้มันได้อย่างนี้สิ ยังไงก็ให้บุ๊กมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะ"

ไม่แปลกอะไรที่จะเอ่ยออกมาเพราะ

บุ๊คเข้านอกออกในบ้านนี้เสมอ หลังเลนส์พยักหน้ารับทราบ

" เลนส์ไปเรียนแล้วนะฮะ สวัสดีฮะ ฝากล้างจานด้วยนะฮะ"

หลังเลนส์ยกมือไหว้พ่อก่อนจะวิ่งออกมาหน้าบ้านเพื่อขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน

" ครับผม คุณลูก"

สองมือกำลังเก็บถ้วยชามบนโต๊ะเพื่อนำไปล้าง แม้ปากจะบ่นแต่ใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มของผู้เป็นพ่อ แบบนี้เขาทั้งสองก็มีความสุขได้

เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน ไม่ทันจะเข้าประตูเขาก็ต้องหันมามองรถคันหรูมาเทียบจอดที่หน้าโรงเรียน หลังเลนส์หยุดก่อนจะยกมือสวัสดีคนในรถและส่งยิ้มให้กับคนที่กำลังเดินลงมา

" สวัสดีฮะแม่"

" ทำไมไม่รอแม่กับน้องที่หน้าปากซอยล่ะลูก"

" โธ่ แค่นี้เองฮะเลนส์โตแล้วนะ แค่นี้สบายมาก"

" ครับพ่อหนุ่มใหญ่ น้องด้วยนะลูก แม่ไปแล้ว"

หลังเลนส์ยกมือไหว้แม่ก่อนจะพาน้องชายเดินเข้าโรงเรียนไป

หลังเลนส์เรียนอยู่มัธยมหก ส่วนเมาส์เรียนอยู่มัธยมสี่ อย่างที่บอกว่าทั้งสองรักกันดีไม่มีความเกลียดชังกันเลยสักนิด แถมเมาส์ยังงั้นถือเอาหลังเลนส์เป็นไอดอลของเขาด้วย

" เมาส์ ตอนเย็นมาดูพี่ซ้อมบาสปะ"

" แน่นอนฮะ เอาไว้เจอกันครับ พี่หลังเลนส์"

" เออๆ ตั้งใจเรียนล่ะ"

พร้อมขยี้ผมนิ่มของเมาส์ไปมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะล้วงมือถือกระเป๋าขึ้นมาดู เพราะมันสั่นตั้งแต่เขาโหนรถเมล์แล้ว

" ไอเชี่ยบุ๊ค มีใครตายหรือไงมึงถึงได้โทรมาซะขนาดนี้"

หลังเลนส์อ้าปากอุทานออกมาด้วยคำหยาบ ก็ไปสายที่โทรมาอย่างบุ๊กไม่เกินสิบมิสคอลได้ หลังเลนส์กระชับกระเป๋าก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกไป

" แฮ่กๆ ๆ ไอ้เชี้ยบุ๊ค "

หลังเลนส์วิ่งออกมาด้วยเสียงหอบ เพราะเขาต้องวิ่งมาจากหน้าโรงเรียนเพื่อมาหากลุ่มเพื่อนที่นั่งประจำอยู่

" ไอ้หลังเลนส์ วิ่งออกกำลังกายแต่เช้าเลยนะมึง เหงื่อโชกเชียว"

เสียงกบเพื่อนในกลุ่มถาม ก็สภาพตอนนี้คือเหงื่อชุ่มไปหมดยืนก้มหน้าหอขอย่างไม่เป็นท่า

บุ๊คที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาลอกการบ้านอยู่ เมื่อได้ยินเสียงของหลังเลนส์ก็รีบเงยหน้าขึ้นมองและยิ้ม ส่วนหลังเลนส์ที่รู้สึกเหนื่อยมากๆ ที่เขาวิ่งไม่ใช่ว่าโง่ที่จะวิ่งทำไมหรอกนะ แต่ที่วิ่งมาก็เพราะสายเรียกเข้าที่มันที่หยิบของบุ๊คต่างหาก เขากลัวว่าบุ๊คเป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่เมื่อมาถึงก็เห็นว่าบุ๊คไม่ได้เป็นอะไรแถมยังคงยิ้มร่าอยู่ยิ่งโมโห รีบโยนกระเป๋ามาที่บุ๊คทันที

ปึก!

" โอ๊ะ ไอ้ห่าโยนมาได้เจ็บนะมึง"

เอ่ยขึ้นเขาพาตัวเองหลบกระเป๋าของหลังเลนส์ ก่อนจะขยับที่ให้กับหลังเลนส์มานั่งข้างๆ

" จะตายไหม ถ้ายังไม่ตายก็อย่าบ่น"

" เมนส์ไม่มาหรอมึง หงุดหงิดง่ายจัง"

ศีลเพื่อนในกลุ่มเอ่ยหยอกขึ้นมา หลังเลนส์หันมองหน้าก่อนจะใช้ปากกาปลาใส่ศีล

" ไอ้ปากหมา "

หลังเลนส์เอยก่อนจะหันไปยังบุ๊คและเอ่ยขึ้น

" ไอ้บุ๊ค รอนนี่มึงโทรหากูทำพระแสงด้ามหกอะไรตั้ง สามสิบวะ กูก็คิดว่ามีเรื่องอะไร"

" มึงก็เลยรีบวิ่งมาเพราะห่วงมัน ว่างั้น "

กบเอยขึ้นแทรก แต่ก็ถูกหลังเลนส์มองแรงใส่อีกครั้งพร้อมชี้หน้าแบบคาดโทษ

บุ๊คไม่พูดอะไรมากเขากำลังหยิบแซนวิชจากกระเป๋าและแกะห่อพร้อมยื่นให้กับหลังเลนส์ ทำเอาคนที่บอกว่าเหนื่อยแล้วหงุดหงิดหน้าร้อนขึ้นมาทันที

" อ่ะนี่ แม่กูทำมาให้มึงแดกด้วย และที่โทรหาก็ไม่ได้อะไรเห็นมึงมาช้าไง วันนี้เรามีรายงานหน้าห้องไม่ใช่หรือไง"

" ไอ้บุ๊คเรื่องของพวกกูล่ะ ไม่มีหรอ"

กบเอยถามขึ้นบ้าง เพราะนั่งกันตั้งหลายคนแต่บุ๊คส่งแซนวิชให้หลังเลนส์คนเดียว

" เป็นบัดดี้กูดิ เดี๋ยวกูเอามาให้แดก"

บุ๊คเอ่ยขึ้นเชิงประชด ก่อนจะหันไปทางหลังเลนส์ที่กำลังกินแซนด์วิชอยู่ ริมฝีปากนุ่มนิ่มกำลังงับเข้ากับแซนวิชแสนนุ่ม ลิ้นเล็กละเอียดเลียมายองเนสที่เลอะอยู่ทำเอาบุ๊ครีบหล่นสายตาที่มองทันทีก่อนจะเอ่ยขึ้น

" ทำไมมาสายวะ"

" ก็วันนี้กูสายเพราะรายงานว่ะ เวลาทำงานคู่ทีไรมึงคิดที่จะไปอยู่กับไอ้กบหรือศีลบ้างไหม อะไรๆ ๆ ก็คู่กูตลอดอ่ะ "

" อ้าว มึงกับกูเรามันบัดดี้กันป่าววะ ไม่มีใครเข้าใจกูมากกว่ามึง และไม่มีใครรู้ใจมึงมากกว่าแล้วนะเว้ย"

" พอ ๆ ๆ อย่าพูดมากและอย่ามาทำเป็นประจบ มึงรีบเอาไปอ่านและเตรียมรายงานหน้าชั้นด้วย"

หลังเลนส์เอ่ย ความจริงแล้วบุ๊คมีพรสวรรค์และความจำที่ดีมาก ซึ่งหลังเลนส์มักจะบอกว่า ไอบุ๊ก ไอ้ลูกเทพเจ้าส่งมาเกิด ไอ้คนที่มีพรสวรรค์อันชั่วร้าย ไม่อ่านหนังสือก็สอบได้ที่ 1 ไม่ทำรายงานเพียงแต่ฟังคำอธิบายก็สามารถรายงานหน้าฉันได้ คือบุ๊กเป็นคนความจำดีนั่นเอง ต่างกับหลังเลนส์ที่อ่านเข้าไปเถอะก็มักจะไม่เข้าใจก่อนอันดับแรกและต้องคอยอธิบายอยู่เรื่อยๆ ถึงจะทำได้

" บอกแม่ด้วยนะแซนวิชอร่อยมากๆ"

หลังเลนส์เอ่ยบอกทั้งที่มีแซนวิชอยู่เต็มปาก โดยไม่รู้ว่าตัวเองกินเลอะขนาดไหน

" มึงนี่นะ..."

บุ๊กไม่เอ่ยเปล่าเขาเอื้อมมือพร้อมใช้นิ้วโป้งเช็ดไปยังมุมปากของหลังเลนส์ที่มีคราบมายองเนสอยู่

อึก!

" ไอ้สัตว์ แดกอย่างกับเด็กเลอะชิบ สกปรกที่สุด"

บุ๊กเอ่ยขึ้นอีกครั้งหัวใจที่เต้นแรงพอๆ กับหลังเลนส์ที่เต้นแรงไม่แพ้กัน

หลังเลนส์นิ่งไปพักไม่ต่างกับบุ๊กที่มือยังคงคานิ้วอยู่ที่มุมปากต่างก็นิ่งไปด้วย ทำเอากบและศีลที่ส่งยิ้มเหมือนรู้กันว่าเพื่อนทั้งสองต้องมีซัมติงกันแน่ๆ

" อะ....แฮ่มมม พวกกูจำเป็นอยู่ไหมวะ"

กบกะแอ้มเรียกสติหลังเลนส์ที่ได้สติก็รีบปัดมือบุ๊กออกทันทีพร้อมโวยวายแก้เขิน

ปึก!

" ไอ้บ้า ถ้าจะหนาขนาดนี้คราวหน้าไม่ต้องมาเช็ดให้กูนะไอ้เพื่อนเวร"

ส่วนบุ๊คทำหน้าเซ็งเพราะอยู่ๆ ก็โดนด่าทั้งๆ ที่ช่วยเช็ดให้แท้ๆ

" เอ้า...กูผิดอีก ไอ้นี่ทำบุญบูชาโทษ"

บุ๊กเอ่ยด้วยสีหน้าเซ็งๆ

ระหว่างนั้นกบจึงตัดความรำคาญกับบรรยากาศสีชมพูนั้นโดยการเอ่ยชวนเพื่อนๆ ไปส่องสาวหลังเลิกเรียน

" พวกมึงเย็นนี้ไปดูสาวที่สยามไหมวะ ไปไหมไอ้หลังเลนส์"

กบเอยพร้อมรอคำตอบจากเพื่อนๆ

" ไอ้หลังเลนส์มันต้องไปซ้อมบาสมันคงไปไม่ได้หรอก และอีกอย่างถ้าไอ้หลังเลนส์ไม่ไปกูก็ไม่ไป โอเคนะ"

บุ๊คเอ่ยขึ้นพร้อมกอดคอหลังเลนส์ดึงเข้าหาตัวเอง

ก็ไม่แปลกไหม ใครๆ ก็ต่างว่าทั้งสองเป็นผัวเมียกันก็ทุกการกระทำที่บุ๊กมันส่อไปทางนั้น

" ครับคุณบุ๊ก เมียอยู่ไหนผัวอยู่นั้นว่างั้น"

กบเอ่ยแซวพร้อมยกยิ้มอย่างมีความยับจนหลังเลนส์นึกเขินจึงจับปากกาปาใส่หน้ากบอย่างจัง

ปึก!

" โอ้ย! ไอ้หลังเลนส์ มันเจ็บนะมึง"

กบเอ่ยพร้อมใช้มือลูบแขนตัวเองไปมาเพราะปากกาที่หลังเลนส์ขว้างมากระแทกอย่างจัง

" ไอ้สัตว์ กูต่างหากที่เป็นผัว ไอ้เชี่ยบุ๊กเป็นเมีย ให้โอกาสพูดใหม่อีกครั้ง"

หลังเลนส์เอ่ยติดตลก ก่อนทุกคนจะพากันหัวเราะ แต่ในการหัวเราะอย่างสนุกสนานนั้นอาจไม่มีใครสังเกตว่าบุ๊คมองความสดใสของหลังเลนส์อยู่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง

ช่วงเย็นหลังเลนส์ต้องรีบมาที่สนามเพื่อนเตรียมตัวซ้อมบาส หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย หลังเลนส์ก็ลงสนามซ้อมเพื่อวอร์มร่างกาย ก่อนจะลงซ้อมตามปกติ

" พัก 20 นาที เดี่ยวมาลงตำแหน่งกันดูนะ"

โค้ชเอ่ยบอกนักกีฬาทุกคนพักเบรก หลังเลนส์หยิบนํ้าแล้วรีบเดินมายังทางบุ๊กและเมาส์ที่มักมาดูหลังเลนส์ซ้อมเป็นประจำ

" เมาส์ถ้าแม่มารับก็รีบมารับกลับเลยนะ ฝากบอกแม่ด้วย วันเสาร์จะไปค้างด้วย"

หลังเลนส์เอ่ยขึ้นทันที เมื่อเดินมาหยุดที่หน้าน้องชาย พร้อมยกนํ้าขึ้นมาดื่ม ซึ่งหลังเลนส์เป็นคนที่รูปร่างโปร่งและผิวขาว เมื่อโดนแสงไฟกระทบพร้อมเหงื่อที่ชุ่มฉํ่าวาว ทำให้ยิ่งหน้ามองมาก

" ฮะ "

ใบหน้าน่ารักของน้องชายทำให้หลังเลนส์ยิ่งเอ็นดูและรักน้องชายต่างพ่อคนนี้มากขึ้น

" อย่ายิ้มน่ารักแบบนี้ รู้ไหมว่าพี่ชายคนนี้หวงมาก"

หลังเลนส์ใช้มือขยี้ไปที่กลุ่มผมผมนิ่มของน้องชายตัวเองเบาๆ พร้อมเอ่ยแซวน้องชาย

" งุ้ย พี่หลังเลนส์อะ ผมเมาส์เสียทรงหมด "

เม้าส์จับมือพี่ชายออกแม้จะบ่นพี่ชายแต่ก็ยกยิ้มตาแทบปิด หลังเลนส์หันมามองบุ๊คที่ตอนนี้นั่งมองพี่น้องเล่นกันด้วยรอยยิ้ม

" ไอ้บุ๊ค วันนี้ท่ากูจะซ้อมดึก ถ้ามึงมีธุระมึงกลับก่อนได้เลยนะ"

หลังเลนส์เอ่ยถามพร้อมสั่งลงข้างๆ บุ๊ค

" กูไม่มีธุระที่ไหนหรอก กูรอมึงนี่ละ แล้วคืนนี้กูไปนอนด้วยนะ"

" อะไรนะ...! "

" คืนนี้กูไปนอนด้วยไง จะหูตึงอะไรตอนนี้เนี้ย "

บุ๊คเอ่ยบ่นแต่ยังไม่ทันจะคุยกันต่อเสียงโค้ชเอ่ยเรียกซ้อมต่อ

" เออ เออ..."

หลังเลนส์เอ่ยแค่นี้พร้อมกับโยนขวดนํ้าให้บุ๊คก่อนจะวิ่งลงสนามไป บุ๊คมองตามหลังโปร่งนั้นด้วยรอยยิ้ม ไม่ใช่จะรู้สึกอะไรนะ รู้สึกมากๆ เสียด้วยแม้แต่คำว่าเพื่อนมันคํ้าคออยู่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***