Chapter 1 (4/4)

หลังจากจัดการปราบพยศคอปเตอร์จนสิ้นฤทธิ์ ชัดเจนก็เดินออกมาสูบบุหรี่อัดนิโคตินลงปอดอยู่นอกระเบียง เขาติดเป็นนิสัยไปแล้วว่าต้องสูบบุหรี่เสมอหลังจากมีเซ็กส์

แสงไฟหลากหลายสีตามสถานท่องเที่ยวยามค่ำคืน ทำให้มาเก๊าเป็นดินแดนศิวิไลซ์ที่น่าพิสมัยของนักท่องราตรี

ธุรกิจหลายอย่างในเมืองนี้เป็นของตระกูลวงศ์ไพศาล ตระกูลมาเฟียเก่าแก่ที่อพยพมาตั้งรากฐานอยู่มาเก๊าในอดีต ปัจจุบันผู้นำตระกูลคือชัดเจน วงศ์ไพศาล ชายหนุ่มวัย27ปีที่นำพาตระกูลวงศ์ไพศาลก้าวขึ้นสู่ตระกูลมาเฟียอันดับหนึ่งในภาคทวีปเอเชีย

เพราะเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน ชัดเจนถึงต้องจับด้ามปืนเป็นก่อนจับดินสอเขียนหนังสือเสียอีก เขาถูกเลี้ยงดูอย่างเข้มงวดจากผู้เป็นพ่อ ไม่เคยอ่อนข้อและไม่เคยกลัวใครมาตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยกลัวใคร

ชัดเจนขยี้ก้นบุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่แล้วหมุนตัวก้าวขาเข้าห้อง เขาหยุดยืนมองคอปเตอร์ที่ตอนนี้นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มในสภาพเรียบร้อย ทั้งอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ พร้อมกับเรียกหมอมาเย็บแผลให้ ถึงจะทำขนาดนั้นไอ้เตอร์ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นอยู่ดี

มันหลับทีผมคิดว่ามันตาย

“ตัวเท่าเมี่ยงแต่ลูกไม้เยอะฉิบหาย วัน ๆ คิดแต่จะฆ่าจะแกงกู ไม่เคยสำนึกบุญคุณผัว” ชัดเจนชี้หน้าด่าคอปเตอร์แล้วเดินไปทั่วห้อง

ว่าแล้วมือก็คว้าพวกแจกันประดับห้องลงถุงดำ กรอบรูปของมีคมที่จะใช้เป็นอาวุธได้จนเกลี้ยง ไม่เหลือสักชิ้นเดียว

ไม่ได้กลัวใครหรอกนะ แค่มันวางรกหูรกตา

“เตอร์ เตอร์ลุกไปกินข้าวเย็น กูหิวแล้ว” ชัดเจนเดินไปใช้มือสะกิดคอปเตอร์ให้ตื่น เขาไม่ใช้ตีนหรอกไม่ได้นิสัยเสียเหมือนมัน

เงียบกริบ

“เตอร์!! ลุก”

“อือ มึงหิวก็ไปกินใครดึงปากมึงไว้ กูจะนอน” คอปเตอร์ตอบพึมพำแล้วพลิกตัวหันหลังใส่

เสียงสัมภเวสีที่ไหนมาขอส่วนบุญเวลาเขานอน

“กูไม่อยากกินคนเดียว...”

“โอ้ยยย!! ลูกน้องมึงมีตั้งเท่าไหร่ก็ชวนมันมากินด้วย เป็นเด็กมีปัญหาเหรอมึงไอ้เจนถึงกินข้าวคนเดียวไม่ได้” คราวนี้คอปเตอร์ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ตายังปิดอยู่แต่ปากกลับพูดไม่เว้นช่วงหายใจ

“มึงเลือก ว่าจะไปกินข้าวหรือถูกกูกินอีกรอบ”

คอปเตอร์ยีหัวก่อนจะลุกจากเตียงมองชัดเจนด้วยแววตากินเลือดกินเนื้อ

“พูดง่าย ๆ ตั้งแต่แรกก็จบ”

“อย่าลีลาจะกินไม่กิน กูจะได้รีบกลับมานอน”

สองหนุ่มสองมุมพากันเดินออกจากห้องด้วยสภาพที่แตกต่าง คนหนึ่งเนี๊ยบตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าแม้จะอยู่ในชุดลำลอง ส่วนอีกคนสภาพเหมือนผีตายซาก ตัวซีด หัวยุ่ง แถมเนื้อตัวยังมีรอยจ้ำ ๆ อยู่เต็มไปหมด และเหมือนว่าคอปเตอร์จะลืมใส่ใจเรื่องนี้ไป

เขาแค่รำคาญชัดเจนเลยลุกมากินให้มันจบ ๆ

ระหว่างทางเดินบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ก็ก้มหัวเคารพกันเป็นแถว คอปเตอร์ทำหน้าแหยง ๆ ถึงเขาจะเกิดในตระกูลมาเฟีย แต่ก็ไม่ได้มีลูกน้องโอเว่อร์อย่างไอ้เจน

วันหนึ่งเจอหน้านาย10รอบก็ก้ม10รอบ คอเคล็ดหมดแล้วมั้งน่ะ

“บอส คุณคอปเตอร์อาหารพร้อมแล้วครับ” อีธานที่ยืนรอหน้าห้องอาหารพูดขึ้น ถึงจะเป็นตึกที่เอาไว้ใช้ทำงานแต่ห้องต่าง ๆ ก็มีครบครันเหมือนกับโรงแรมใหญ่ ๆ

“อืม” ชัดเจนตอบในลำคอแล้วเดินนำเข้าไป โดยมีคอปเตอร์เดินล้วงถุงกางเกงตามหลังเข้ามา

พอทั้งสองนั่งลงกับที่พ่อครัวก็ทยอยนำอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะอาหาร คอปเตอร์พึ่งสังเกตว่าอาหารบนโต๊ะส่วนใหญ่เป็นอาหารไทย แต่หลัก ๆ คือเขากับชัดเจนได้ไข่ต้มกันคนละหลายลูก

คำสั่งไอ้สัดเจนแน่ ๆ

“บอสเอาไข่ต้มเพิ่มมั้ยครับ” อีธานก้มหน้าลงมาถามชัดเจน

“เพิ่มให้ไอ้เตอร์มันสิ กูว่ามันคงเหนื่อยน่าดู ตัวซีดหมดแล้ว” ชัดเจนพูดจบก็ตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไข่ต้มที่ถูกโยนมาอย่างเฉียดฉิว

สงบศึกกันได้ไม่ถึง10นาที ไอ้เตอร์มันก็เริ่มก่อสงครามกับเขาอีกแล้ว

อีธานเหงื่อแตกพลั่กที่ต้องมาอยู่กลางสนามรบขนาดย่อม บอสก็น่ากลัว คุณคอปเตอร์ก็ไม่น่าเข้าใกล้ ใครก็ได้ช่วยมาลากเขาออกจากตรงนี้ที

“เลิกโยนของกินแล้วนั่งกินข้าวดี ๆ วันนี้มึงทำกูเสียเงินค่าซ่อมตึกไปแปดหลัก จำได้ใช่มั้ยว่ามึงเอาแต่ใจได้แค่สามครั้งต่อวัน และเมื่อกี้มึงก็ใช้โควตาของวันนี้ไปหมดแล้ว ขืนทำอะไรอีกกูลงโทษมึงตามกฎแน่...” ชัดเจนพูดเสียงเรียบในขณะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินอาหารเงียบ ๆ

มันมีกฎอย่างที่เขาพึ่งพูดออกไปจริง ว่าคอปเตอร์จะทำอะไรตามใจตัวเองได้แค่วันละสามครั้ง ถ้าทำนอกเหนือจากนั้นก็ต้องถูกลงโทษ เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นถึงหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ยังต้องปกครองคนอีกมาก ถ้าแค่คู่ของตัวเองยังคุมไม่ได้ แล้วลูกน้องคนไหนมันจะให้ความเคารพ

“แล้วมึงว่ากูกลัวเหรอเจน” คอปเตอร์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะอาหารอย่างท้าทาย ซึ่งมันเป็นการกระทำที่เสียมารยาทมาก

“จะมีกฎหรือไม่มีกฎกูก็ไม่สน กูอยากทำอะไรก็ทำมึงไม่ต้องมาสอน”

“เอาเท้าลง” ชัดเจนพูดด้วยความใจเย็น แต่เขากลับไม่มองหน้าคอปเตอร์

“กินข้าวไปดิ ยุ่งไรกับเท้ากู”

เพล้ง!!

เสียงจานข้าวของชัดเจนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เพราะน้ำมือของเจ้าตัว

“กูบอกให้เอาเท้าลง ก่อนที่กูจะหมดความอดทนกับมึง”

อีธานที่อยู่ใกล้กับเจ้านายถึงกับหน้าเสีย ไม่บ่อยครั้งนักที่บอสจะใช้น้ำเสียงแบบนี้กับคุณคอปเตอร์ เพราะปกติจะใช้กับแค่ลูกน้องใต้ปกครอง และดูเหมือนว่าครั้งนี้บอสจะเอาจริง อีธานได้แต่ภาวนาให้คอปเตอร์รู้ตัวว่าอย่างพึ่งแหย่เสือตอนนี้ เพราะเดี๋ยวจะซวยเอา

แต่เหมือนว่าคำภาวนาของอีธานจะไม่ไปถึงคอปเตอร์

“แล้วใครบอกให้มึงทน...กูเหรอ??”

“เรียกคนเข้ามาลากมันไปไว้ที่ห้องใต้ดินแล้วให้มันทำความสะอาด ถ้ามันคิดหนีหรือใช้อาวุธกูอนุญาตให้ใช้กำลังกับมันได้” แม้จะเป็นประโยคไม่ยาวมากแต่กลับได้ใจความ

“แต่บอสที่นั่นมันมี...” อีธานกำลังจะค้าน

“กูสั่ง...หรือมึงกล้าขัด”

อีธานพอถูกจิตสังหารเข้าคุกคามก็ก้มหน้าลง เขาไม่กล้าขัดคำสั่งบอสอยู่แล้ว

“ครับบอส ผมจะทำตามคำสั่งเดี๋ยวนี้” อีธานรับคำสั่งเขาก้าวเดินออกไปจากห้อง ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมบอดี้การ์ดอีกสี่คน

“คุมตัวคนไป”

“ครับ”

บอดี้การ์ดทั้งสี่คนเดินตรงเข้ามาหาคอปเตอร์ที่นั่งอยู่

“ไม่ต้องจับกู กูลุกเดินเองได้” คอปเตอร์ลุกขึ้น เขาปรายตามองคนที่ออกคำสั่งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจหรือคิดจะร้องขออะไรกับอีกฝ่าย

ดีเสียอีกที่จะได้ไม่เห็นหน้ามันให้เคืองลูกตา แค่ห้องใต้ดินมันจะขนาดไหนกันเชียว

“ไม่มีคำสั่งจากกูโดยตรง ห้ามใครหน้าไหนปล่อยมันเด็ดขาด ถ้าใครกล้าปล่อยก็ต้องกล้าที่จะถูกโทษทัณฑ์จากกู” ในขณะที่คอปเตอร์กำลังเดินผ่านหน้าไป ชัดเจนก็สั่งลูกน้องอีกครั้ง

“ครับบอส!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***