Chapter 1 (2/4)

ผมหันมองถนนซ้ายขวาก่อนจะเดินเตะเศษฝุ่นข้ามถนนมา สภาพผมก็มอมแมมไม่ต่างจากลูกน้องของชัดเจนที่อยู่แถวชั้นหนึ่ง แต่ครั้งนี้ผมได้ของแถมเป็นเศษกระจกขนาดสองนิ้ว ที่ปักทะลุฝ่ามือด้านขวามาด้วย

แจ็คพอตสุด ๆ

ผมเป็นคนโยนระเบิดลูกนี้เอง ไม่ได้หวังจะฆ่าใครแค่แทนคำอำลาให้ชัดเจนมัน แต่ระเบิดมันดันทำงานเร็วเกินไปกว่าที่ผมจะหนีทัน เลยโดนมาเต็ม ๆ แบบนี้

เพราะระเบิดที่ผมโยนเป็นระเบิดจิ๋วรุ่นใหม่ที่เพื่อนผมเป็นคนพัฒนา มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์แบบ100% ถึงยังไม่มีให้ซื้อขายกันในตลาดมืด

ที่จริงระเบิดลูกนี้ที่ขอเพื่อนมา ผมกะว่าจะเอาไปโยนใส่ลูกน้องป๋าให้ตกใจกันเล่น ๆ ที่บ้านแต่กลับถูกไอ้ชัดเจนมันฉุดมาก่อน

ผมคิดว่าพอโยนระเบิดเสร็จก็จะกลับบ้านเลย แต่ผมลืมคิดไปว่าไอ้สัดเจน มันพาผมบินมามาเก๊า โทรศัพท์มือถือก็หาย กระเป๋าสตางค์ก็ไม่มี จำเบอร์ใครก็ไม่ได้นอกจากเบอร์ป๋า ดีหน่อยที่โทรศัพท์สาธารณะของที่นี่มันโทรข้ามประเทศฟรี

แต่ที่ไม่ดีคือป๋ากูนี่แหละ โทรไปไม่เคยจะรับ!!

สุดท้ายผมก็เลยกลับมายืนอยู่หน้าตึกที่ผมพึ่งโยนระเบิดใส่ หวังว่ารอบนี้ชัดเจนมันคงจะไม่แดกหัวผม ที่ระเบิดตึกชั้นล่างสุดรักของมันพังยับ

พอชายหนุ่มหน้าตาละอ่อนเดินมาหยุดตรงหน้าพวกเขา บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ก็เก็บอาวุธในมืออย่างรวดเร็ว ทำเหมือนไม่มีเหตุการณ์เมื่อสักครู่เกิดขึ้น

“เก็บปืนทำมั้ย กูเป็นคนโยนระเบิดเอง” คอปเตอร์เลิกคิ้วถาม พลางยื่นแขนทั้งสองข้างไปด้านหน้า

บอดี้การ์ดของหัวหน้ามาเฟียระดับทวีปเอเชียล้วนแต่มีฝีมือกันทั้งนั้น ถ้าเป็นคนธรรมดาหรือลูกน้องหางแถวในแก๊งอื่น คงไม่มีใครกล้าเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้เหมือนที่คอปเตอร์ทำ

“พวกผมผิดเองครับ!!” บอดี้การ์ดพูดพร้อมกันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคอปเตอร์เลยสักคนเดียว

“พวกมึงเป็นคนโยนระเบิดเหรอถึงได้ยอมรับผิด” คำถามนี้ของคอปเตอร์ทำเอาหลายคนเหงื่อแตก

ใครจะกล้าตอบคุณเขากัน ในเมื่อคนที่ทำแบบนั้นได้ก็มีแค่บอสคนเดียว

ในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดประตูลิฟต์กระจกก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่ก้าวเดินออกมาพร้อมกับผู้ติดตามอีกสี่คน และหนึ่งในผู้ติดตามก็คืออีธานมือขวาของชัดเจน

แขนข้างที่ถูกคอปเตอร์ยิง ถูกพันด้วยผ้าพันแผลอย่างเรียบร้อย ใบหน้าสะอาดสะอ้านของชัดเจนไม่ได้บอกอารมณ์ของเขาในตอนนี้ เขาเพียงขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน แล้วมองตัวก่อปัญหาอย่างคอปเตอร์ด้วยแววตาอันน่าสะพรึง

คอปเตอร์ที่สัมผัสได้ถึงสายตาที่อันตรายก็กวาดตามอง ก่อนจะเห็นเจ้ากรรมนายเวรตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

ผมอยากถามมันจริง ๆ ว่าจะยืนเก๊กทำซากอะไร มึงไม่ได้หล่อเจน แล้วก็ไม่ต้องส่งสายตาน่าสมเพชแบบนั้นมาขู่กู กูไม่กลัว

คอปเตอร์คิดในใจ

“พวกมึงถอยออกมาให้หมด ไปเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้นให้เรียบร้อย เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง”

“ครับบอส!!”

เมื่อได้ยินคำสั่งจากเจ้านายบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ก็สลายหายไปราวกับกลุ่มควัน

“กูบอกให้มึงกลับบ้าน ไม่ได้ให้มาระเบิดตึกกู” ชัดเจนเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน เขาเดินเข้าไปประชิดคนตัวเล็กกว่า แล้วมองสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายอย่างละเอียดก่อนจะเหยียดยิ้มที่มุมปาก

ครั้งนี้ไอ้ตัววุ่นวายมันเล่นจนได้เลือด สมน้ำหน้ามัน!!

“จริง ๆ กูคิดจะฆ่ามึงแต่ระเบิดแม่งไม่แรง และมึงก็ไม่ต้องมองกูด้วยสายตาสมน้ำหน้า ถึงมือกูจะเป็นแผลแต่กูก็ยัดกำปั้นใส่ปากมึงได้สบาย ๆ”

“แล้วทำไมมึงไม่กลับบ้านอยากกลับนักไม่ใช่เหรอ หรือมึงรอป๋ามึงจุดธูปเรียกถึงจะกลับ” ผมไม่ได้สนใจท่าทีกวนโอ๊ยของไอ้เตอร์ มันไม่ได้จะฆ่าผมอย่างที่พูดหรอก ก็แค่มาดเยอะไปงั้น คลุกคลีกับมันมากว่าสองปีแค่มันอ้าปากผมก็เห็นลิ้นไก่แล้ว

“เนี่ยเพราะมึงเลยนะที่พากูบินมามาเก๊า มึงรู้มั้ยว่าควันธูปป๋ากูไม่ผ่านตม. เลยมาไม่ถึงกู กูเลยกลับบ้านไม่ได้”

“ทำตัววุ่นวายไม่พอยังเสือกไร้สาระ”

“กูประชด มึงอย่าโง่”

“มึงมันดื้อ กูเคยบอกว่าอย่าหาเรื่องเจ็บตัวแต่มึงไม่เคยฟัง” ข้อมือขวาถูกชัดเจนดึงขึ้นมาดู แต่ก็แค่แวบเดียวก่อนที่คอปเตอร์จะดึงมือกลับ

“ไอ้เจนมึงอย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของกู แผลแค่นี้มึงก็รู้ว่ามันไม่ทำให้กูตาย”

ชัดเจนขมวดคิ้วมองคอปเตอร์เล็กน้อย ก่อนจะคว้ามือด้านขวามาอีกครั้ง เขาไม่พูดอะไรแต่กลับล็อกข้อมือเล็กไว้แน่น แล้วใช้มืออีกข้างดึงเศษกระจกที่ปักทะลุอยู่ออกอย่างแรง สีหน้าชัดเจนไม่เปลี่ยนแม้จะเห็นความเจ็บที่สะท้อนอยู่ในแววตาคอปเตอร์

เมื่อไหร่มันจะเลิกพูดสักทีว่ามันไม่ใช่ของเขา หลัง ๆ มาถึงคอปเตอร์จะทำตัวดีขึ้นกว่าเก่า แต่นิสัยของมันก็ไม่ได้เปลี่ยน ที่มันยอมให้เขาพาตัวมาง่าย ๆ ก็เพราะร่างกายของมัน

อาการฮีททุกเดือนของคอปเตอร์หลังจากถูกชัดเจนกัดคอ แค่กินยาหรือฉีดยาระงับมันไม่หาย เหมือนร่างกายมันจดจำแบบนั้นไปแล้ว

“กูไม่ตายแต่ก็ไม่ใช่ว่ากูเจ็บไม่เป็น ไอ้สัด!!” ผมด่าไอ้เจนไปทั้ง ๆ ที่ตอนนี้อยากฆ่ามันแทบตาย ตอนมันดึงกระจกออกนี่โคตรแสบ ผมยอมถูกยิงดีกว่าถูกกระจกแทง

“มึงต้องให้กูย้ำกี่ครั้งว่ามึงเป็นของกู ถึงมึงไม่เต็มใจมึงก็ต้องอยู่กับกู” ชัดเจนยกฝ่ามือของคอปเตอร์ขึ้นประกบที่ปากของตน ลิ้นหนาถูกส่งออกมาสัมผัสกับรอยแผล

คอปเตอร์ยืนตัวแข็งพลางสบถด่าชัดเจนออกมาเสียงดัง

“ไอ้เจนมึงเอาอีกแล้วนะ ไอ้โรคจิต!! มึงเป็นตัวเห็บตัวเหาหรือยังไง ถึงชอบกินเลือดคนอื่นนัก ปล่อยมือกู!!” ทั้งด่าทั้งทุบและสะบัดมือทิ้งแต่ก็ไม่หลุด

“รำคาญ..”

ชัดเจนพูดแค่นั้นแล้วใช้มือล็อกต้นคอของคนตัวเล็ก ริมฝีปากหยักเปลี่ยนมาบดจูบริมฝีบางนุ่มนิ่มของคู่พันธะ รสฝาดปนคาวเลือดแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปากของคอปเตอร์ เขาพยายามผลักไสคนตัวโตกว่าให้หยุดการกระทำที่แสนจะน่าอับอายในที่โจ่งแจ้ง

แต่ตอนที่ชัดเจนต้องการ คอปเตอร์ไม่เคยขัดขืนอีกฝ่ายได้เลย ยิ่งอยู่ใกล้ชัดเจนคอปเตอร์ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ เขาถึงไม่อยากอยู่ใกล้มัน

อีธานและลูกน้องคนอื่นที่อยู่บริเวณนั้น ต่างหันหน้าหนีพร้อมกันโดยที่เจ้านายไม่ต้องสั่ง บอสจะอารมณ์ขึ้นทุกครั้งที่คุณคอปเตอร์ดื้อแพ่งจนเกินไป ต่อให้คุณคอปเตอร์จะขัดขืนหรือโอนอ่อนผ่อนตามทีหลัง บอสก็จะไม่ยอมให้มันจบลงไปง่าย ๆ

นิ้วแกร่งเคลื่อนไปลูบไล้รอยพันธะบริเวณหลังลำคอระหง ที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นด้วยความหลงใหล สัมผัสร้อนผ่าวนวดคลึงอยู่ที่เดิมไม่ขยับนิ้วไปไหน ชัดเจนถอนริมฝีปากเปลี่ยนมาขบกัดติ่งหูขาว ขบเม้มดึงดูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างเอาแต่ใจ

“อึก...อะ ไอ้เจนมึงพอก่อน อายคนเขาบ้าง” คอปเตอร์ใช้มือข้างที่เหลือทุบแผ่นหลังชัดเจน กลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวของเขา ส่งกลิ่นหอมหวานฟุ้งกระจายอยู่โดยรอบ

ยิ่งคอปเตอร์ถูกคู่พันธะเล้าโลม เขาก็ยิ่งคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ ชัดเจนรู้จุดอ่อนตรงนี้ของเขาดี และมันก็กำลังลงโทษเขา

ด้านชัดเจนที่ถูกกลิ่นฟีโรโมนของคู่กระตุ้นเส้นเลือดที่อยู่ในกายก็เต้นกระหน่ำ ร่างกายของคอปเตอร์เหมือนไฟที่กำลังลุกไหม้แผดเผา ทว่าชัดเจนกลับรู้สึกอยากสัมผัสให้มากกว่านี้ อยากบดจูบและตระกองกอดให้มากกว่านี้

“บอกกูว่ามึงเป็นของกู บอกกูว่ามึงต้องการกู” เสียงกระเส่าถามขึ้นแล้วจูบซับน้ำลายสีใส ที่เลอะอยู่มุมปากบวมแดงของคอปเตอร์

“เจน...”

“ตอบ...ถ้าไม่ตอบกูก็จะทรมานมึงอยู่แบบนี้ และถ้ากูทนไม่ไหวกูก็จะเอามึงอยู่ตรงนี้”

“กูต้องการมึง เป็นของมึงคนเดียว..” เสียงคอปเตอร์สั่นน้อย ๆ เพราะเขาเริ่มฮีทหนักจนร่างกายเสียการควบคุม บวกกับช่องทางด้านหลังที่ตอนนี้ชื้นแฉะไปด้วยน้ำเหนียวเหนอะ

“เด็กดี”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***