Chapter 1 (1/4)

ผมเดินฝ่าดงกระบอกปืนของลูกน้องชัดเจนโดยไร้รอยขีดข่วน หลังจากที่ยิงเจ้านายของพวกมันไป ผมเดาว่าพวกมันคงอยากจะกรอกลูกปืนใส่ปากผมจนเนื้อเต้น

คอปเตอร์ใช้สันมือทุบต้นคอเบา ๆ เพื่อคลายอาการปวดเมื่อย ก่อนจะใช้มือขวาจับที่หัวไหล่ซ้ายแล้วออกแรงบิดเพื่อให้กระดูกเข้าที่

แกร๊ก

“แรงคนหรือแรงควาย รวบแขนกูทีกระดูกเคลื่อนเลยแม่ง”

ด้วยสภาพร่างกายมนุษย์ที่มีวิวัฒนาการ หรือที่เรียกว่าการกลายพันธุ์มาเกือบพันปี บวกกับได้รับการฝึกฝนที่แสนสาหัสจากตระกูล แค่การจัดกระดูกที่เคลื่อนให้เข้าที่ จึงไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงสำหรับคอปเตอร์

ผมเดินเสยผมด้านหน้าที่เริ่มยาวขึ้นมาเล็กน้อย ผมไม่ได้นับว่าครั้งนี้ชัดเจนมันจับผมมากี่วัน ดูจากผมที่เริ่มยาวก็ราว ๆ สองอาทิตย์ได้ที่ผมไม่ได้กลับบ้าน

ส่วนป๋าผมก็โคตรเป็นพ่อที่ประเสริฐ ทุกครั้งที่ผมถูกจับตัวไปป๋าไม่เคยส่งคนมาช่วยหรือมาตาม ผมเคยถามป๋าว่าทำไมถึงไม่ยอมช่วยผม รู้ไหมว่าป๋าตอบผมยังไง ‘ป๋าลืม กว่าจะจำได้แกก็หนีออกมาเองได้แล้ว’

นับแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยหวังอะไรจากป๋าเลย พูดแล้วก็เจ็บกระดองใจ และรอบนี้ป๋าก็คงลืมผมอีกเหมือนเดิม

“พี่เซนผู้ชายต่างชาติคนนั้นมันเป็นใคร ทำไมทุกคนต้องทำท่ากลัวมันขนาดนั้น ผมว่าจะถามหลายครั้งแล้ว”

“ถ้าอยากรู้ว่าคุณเขาเป็นใคร ก็ลองเดินไปถามคุณเขาเอง แต่ถ้ายังรักชีวิตก็อย่าอยากรู้เลย เพราะมันจะดีกับตัวมึงเอง ฟังจากเสียงปืนข้างบนกูว่าคุณเขาคงอารมณ์ไม่ดีมาก” เซนตอบเด็กใหม่ที่เข้ามาทำงานในแก๊งได้ไม่นานด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ที่นี่ไม่มีใครกล้าเรียกชื่อคุณคอปเตอร์สุ่มสี่สุ่มห้า เพราะมันเป็นคำต้องห้ามสำหรับพวกเขา

“อย่าบอกนะว่าพี่เซนกลัวผู้ชายตัวเล็กนั่น”

เซนไม่ตอบเพราะเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คอปเตอร์เดินผ่านหน้ามาพอดี เซนโค้งตัวก้มหน้าลงให้อีกฝ่ายด้วยความเคารพ

ก็นี่เมียเจ้านายจะไม่ให้เขาเคารพได้ยังไง เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือบอสยังมีเมียบอส

ถึงพวกเขาจะกลัวบอสแต่บอสก็กลัวเมีย

เพราะฉะนั้นคุณคอปเตอร์ใหญ่สุด!!

“ผมนึกว่าพวกเราจะก้มหัวให้แค่บอส”

“พวกเราก้มหัวให้แค่บอสแต่นั่นเมียบอส บอสสั่งว่าใครไม่ให้ความเคารพ ฆ่า...” เซนเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะหันหน้าไปมองหนุ่มรุ่นน้องช้า ๆ เซนค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น ทำให้อีกฝ่ายถึงกับหน้าซีด

“มะ...เมียบอส?!”

“อืม คุณเขาเป็นผู้ชายกลุ่มพิเศษน่ะ เป็นทายาทตระกูลมาเฟียแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เกิดประเทศเดียวกันกับบอส ตระกูลคุณเขาคุมแก๊งมาเฟียในประเทศนั้น”

“เมกา??”

ผลัวะ!!

“กูบอกอยู่แถบเอเชียมึงเสือกตอบว่าอยู่เมกา”

“พี่เซนผมยังพูดไม่จบผมกำลังจะบอกว่าเมกาบางนา”

“กูบอกว่าตอนทำงานอย่าเล่น เพราะกูเป็นคนตลกแต่ไม่ตลาด เห้ย! ตลิ่ง เห้ย! ตลอด เห้ย!”

“ถูกแล้ว!!”

“แล้วบอสไปได้คุณเขามายังไง ดูหน้าฝืน ๆ เหมือนไม่เต็มใจ” คิงมองแผ่นหลังคอปเตอร์สลับกับหน้าเซนอย่างต้องการคำตอบ

“ฉุด”

“โห้!! แล้วคุณเขายอมมาง่าย ๆ เลยใช่มั้ย” คิงทำสีหน้าเลื่อมใส มันก็แน่อยู่แล้วล่ะที่คุณเขาจะยอมง่าย ๆ ก็บอสเขาคุมมาเฟียทวีปเอเชียทั้งหมด ทั้งอำนาจ เงินทอง ภาพลักษณ์ รูปร่างหน้าตาบอสเขาก็มีครบ คุณเขาจะหนีไปไหนพ้น

เซนที่เห็นคิงทำหน้าเลื่อมใสและศรัทธาผู้เป็นนายก็รู้สึกสงสารจนน้ำตาตกใน เขายังไม่อยากดับศรัทธาที่น้องมันมีต่อบอส แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ

“อืม บอสนอนโรงพยาบาลไปสามวันถูกยิง5นัดถูกแทง7แผล ส่วนคุณเขานอนโรงพยาบาลไปสามเดือนเข้าเฝือกเกือบทั้งตัว คุณเขาทุ่มสุดตัวไม่บอสก็เขาต้องตายกันไปข้างหนึ่ง” เซนเล่าย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ประมาณสองปีก่อน ตอนที่เจ้านายบินไปติดต่อธุรกิจที่ประเทศไทย ก่อนอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา จะพาคุณคอปเตอร์กลับมาเก๊าด้วยสภาพที่ดูไม่จืด

ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ถึงเทคโนโลยีทางการแพทย์ในยุคปัจจุบัน จะทันสมัยมากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถลบรอยแผลเป็น ที่สาหัสสากรรจ์ขนาดนั้นได้

“พะ...พี่ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่มั้ย”

“กูจริงจัง”

“แต่นั่นบอสเลยนะพี่เซน!! อีกอย่างพี่ก็เป็นคนพูดเองว่าคุณเขาเป็นผู้ชายกลุ่มพิเศษ พอมาเทียบกับบอสแล้วศักยภาพทางกายของคุณเขา ก็เหมือนผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ”

“มันก็จริงอย่างที่มึงว่าแต่มึงอย่าลืมว่าคุณคอปเตอร์เกิดในตระกูลมาเฟีย เขาคงถูกฝึกมาหนักพอ ๆ กับบอส ศักยภาพทางกายเลยเหนือกว่าคนในกลุ่มพิเศษทั่วไป”

คิงพยายามคิดตามก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

“แล้วคุณคอปเตอร์จะออกไปไหน บอสอนุญาตให้ออกไปด้วยเหรอ ไม่กลัวคุณเขาหนี? ”

“บอสคงปล่อยให้กลับบ้านแหละ แต่เดี๋ยวเดือนหน้าก็ถูกฉุดมาใหม่” เซนบอกไปแค่นั้นแต่เขากลับไม่ได้เล่าถึง ว่าทุกครั้งที่คอปเตอร์อยากหนีหรือว่าอยากกลับบ้าน บอสจะต้องเจ็บตัวก่อนหรือไม่ก็ทรัพย์สินใหญ่ ๆ เสียหาย เพราะฝีมือคุณเขาเองแหละไม่ใช่คนอื่น

จะมีใครหน้าไหนกล้ากระตุกหนวดมังกรแผ่นดินใหญ่ถ้าไม่ใช่เมียมังกรเอง

บึ่ม!!

เพล้ง เพล้ง

เสียงระเบิดดังขึ้นบริเวณทางเข้าหน้าประตู ก่อนที่แรงอัดจากวัตถุชิ้นเล็ก จะอัดกระแทกกระจกรอบบริเวณจนแตกละเอียด เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุดของตัวตึก ที่สูงจากพื้นดิน380เมตรโดยประมาณ

เศษฝุ่นลอยคละคลุ้งพร้อมกับเปลวไฟจากการระเบิดที่ยังหลงเหลืออยู่ บอดี้การ์ดที่อยู่ตามชั้นต่าง ๆ รีบยกโขยงกันลงมาชั้นล่างเมื่อถูกบุคคลปริศนาโจมตี

กระบอกปืนสีดำทมิฬนับร้อยกระบอกถูกยกขึ้น แผ่กลิ่นอายสังหารฆ่าฟัน ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นเฉียบเข้าไปในขั้วหัวใจ

เซนกับคิงพวกเขาวิ่งมาทีหลังคนอื่น เพราะได้รับผลกระทบจากแรงอัดของระเบิด ทำให้เสื้อผ้าของพวกเขามอมแมมสกปรกไปด้วยฝุ่น และเนื้อตัวมีบาดแผลเล็กน้อยเพราะถูกเศษกระจกบาด

“ใครหน้าไหนมันกล้าโยนระเบิดเข้ามา เสนอหน้าออกมาสิวะ ไม่ใช่มุดหัวอยู่แบบนี้!!” เสียงหนึ่งในกลุ่มบอดี้การ์ดตะโกนถามขึ้นมา ที่จริงพวกเขาเห็นแผ่นหลังของคนที่คาดว่าน่าจะเป็นคนร้าย ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตู้โทรศัพท์สาธารณะที่อยู่อีกฟากของถนน

“มึงใช่มั้ยที่โยนระเบิดเข้ามา กูจะนับหนึ่งถึงสามให้มึงหันหน้ามา ไม่งั้นพวกกูยิงมึงทิ้งแน่”

บอดี้การ์ดทุกคนหันปลายกระบอกปืนไปที่ชายคนนั้น แต่คิงกลับสับสนเพราะแผ่นหลังนี้ช่างคุ้นตาเหลือเกิน เหมือนพึ่งเคยเห็นที่ไหน

“หนึ่ง”

“สอง..”

ทุกคนเตรียมเหนี่ยวไกปืนด้วยสีหน้านิ่งเฉย พวกเขาไม่เคยเห็นอกเห็นใจ คนที่คิดร้ายกับเจ้านายของพวกเขาอยู่แล้ว

“สะ...พวกมึงเก็บปืนเดี๋ยวนี้!!”

“จะยิงกูเหรอ งั้นเล็งที่หัวกูเลยนะ จะได้ตายไว ๆ” คอปเตอร์หันหน้ามาแล้วถาม ด้วยแววตาซื่อ ๆ พร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

ทำเอาพวกบอดี้การ์ดสะอึกน้ำลายกันเป็นแถบ

“แต่ถ้ายิงกูไม่ตายพวกมึงตายแน่”

เป็นอีกครั้งที่พวกเขาแทบจะหยุดหายใจ

เกือบไปแล้ว พวกเขาเกือบยิงคนสำคัญของบอสไป ปกติแค่ชื่อก็ยังเป็นคำต้องห้าม แต่นี่พวกเขาดันหันกระบอกปืนใส่เมียบอสเป็นร้อยกระบอก

ถ้าบอสรู้เข้า มีหวังพวกเขาตายหมู่แน่

อร้ากกก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***