อารัมภบท

     ปีคริสต์ศักราช 2989

     ผมไม่อยากเชื่อหรอกว่าวันหนึ่งตัวเองจะถูกตีตราสร้างพันธะจากคนที่ผมเกลียด ผมอยากมีเมียผมอยากมีลูก ไม่ได้อยากเป็นเมียและไม่ได้อยากตั้งท้องให้ใคร

     ผมอยากเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาแต่ร่างกายผมนี้สิมันดันพิเศษกว่าคนอื่น

     แกร๊ก แอดดด

     ประตูห้องนอนถูกเปิดก่อนที่น้ำเสียงทุ้ม ๆ จะดังพร้อมกับสารรูปเจ้ากรรมนายเวรของผม ที่มาในรูปแบบของวรนุชตัวใหญ่

     ชัดเจน วงศ์ไพศาล นามสกุลโคตรผู้ดีแต่สันดานสถุนสุด ๆ

     “เตอร์ลงมากินข้าว”

     “กูไม่อยากร่วมโต๊ะกับมึง คำตอบกูชัดพอมั้ย สัด เจน” ผมย้ำคำหลังและจงใจเรียกชื่อมันผิด

     ชัดเจนขมวดคิ้วเข้มใส่ผมด้วยสีหน้าไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับ ผมรู้ว่ามันไม่ชอบที่ผมพูดกวนมัน แต่ใครใช้ให้มันมัดผมไว้กับเตียงก่อนละ ผมก็คนนะถึงจะปากเปราะไปหน่อยก็เถอะ นิสัยเสียบ้างแต่ก็เทียบไม่ติดกับมันหรอก

     “เตอร์มึงไม่กวนกูสักวันจะตายมั้ย กูเหนื่อยทะเลาะกับมึงแล้ว”

     “ไม่อยากทะเลาะกับกูก็ปล่อยกูไปมึงจะรั้งกูไว้ทำห่าอะไร” ผมเริ่มเสียงดัง เรื่องง่าย ๆ ทำไมมันชอบทำให้เป็นเรื่องยาก ก็แค่ต่างคนต่างอยู่มันจะตายไหม

     ชัดเจนมองมาที่ผมด้วยสายตาด้านชา มันใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็กส์สีดำที่ใส่อยู่ ผมโคตรไม่ชอบท่าทางของมัน ที่ทำกับผมเหมือนผมเป็นเหยื่อ

     “ถ้ามึงอยากไปก็ไปฉีดวัคซีนแล้วกูจะปล่อยมึงไป”

     “วัคซีนอะไร”

     “2021”

     “มึงฉีดให้ตัวเองเถอะไอ้สัดเจน มึงจะฆ่ากูชัด ๆ กูไม่อยู่กับมึงแล้ว!! ”

     คอปเตอร์โวยวายเสียงดังโยนหมอนใบนุ่มที่วางอยู่ใส่ชัดเจนด้วยอาการหัวเสีย ก่อนที่มือจะคว้ากระบอกปืนพกสั้นขึ้นมาจ่อใส่คนที่ยืนอยู่หน้าประตู

     “ใครสอนให้มึงเล่นปืน” ชัดเจนไม่ได้ขยับตัวหรือแสดงท่าทางตกใจอะไรที่ถูกจ่อปืนใส่

     เขาชินแล้ว มีวันไหนบ้างที่คอปเตอร์ไม่ทำร้ายเขา คำตอบคือไม่มี

     “พ่อกูสิถามโง่ ๆ นะมึง” ผมตอบชัดเจนแล้วขยับปลายกระบอกปืนไปทางประตู “ปล่อยกูกลับบ้านไอ้เจนไม่งั้นกูยิงมึงเข้าโรงบาลอีกแน่” ผมไม่ได้จะขู่มันแต่ผมยิงจริง ๆ

     “ยิงสิ....”

     ปัง!!

     ชัดเจนยังพูดไม่จบแต่ผมก็เหนี่ยวไกปืนไปแล้ว

     คอปเตอร์แสยะยิ้มที่ได้เห็นเลือดสีเข้มไหลออกมาจากต้นแขนข้างขวาของชัดเจน

     “บอส!! เกิดอะไรขึ้น” อีธานวิ่งมายืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับบอดี้การ์ดกลุ่มใหญ่ด้านหลัง

     “พาไอ้เตอร์ไปส่งบ้าน”

     “ครับบอส”

     ถึงชัดเจนไม่ได้พูดออกมาแต่ทุกคนที่ยืนอยู่ก็เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดี

     บอสถูกเมียยิงอีกแล้ว

     คุณคอปเตอร์ไม่เคยแผ่ว ก็แน่ละใครบอกให้บอสไปฉุดทายาทตระกูลมาเฟียคู่อริมาทำพันธะ สุดท้ายก็กินลูกปืนแทบทุกวัน

     สะใจอีธานนัก!!

     “ไม่ต้องกูกลับเองพาบอสพวกมึงไปหาหมอเหอะ ถ้ามันตายพวกมึงก็ไม่รอด” คอปเตอร์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปหยุดที่หน้าชัดเจน

     ปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบ สัมผัสผิวหน้าที่ร้อนผ่าวบริเวณกลางหน้าผากของชัดเจน

     “ครั้งหน้ากูเล็งกระบาลมึงแน่ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับกู”

     ชัดเจนใช้มือข้างซ้ายรวบสองแขนของคอปเตอร์เอาไว้อย่างรวดเร็ว ถึงจะบาดเจ็บอยู่แต่ด้วยศักยภาพทางร่างกายที่แข็งแกร่งของชัดเจน มันเลยไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา

     ผมรู้สึกสนุกที่เห็นความพยศของคอปเตอร์ มันรู้ว่าสู้ผมไม่ได้แต่ก็ไม่เคยยอมผม ต่อให้ผมย่ำยีมันเหมือนมดปลวกมันก็ไม่สนใจ คอปเตอร์ไม่รู้ว่ายิ่งมันวิ่งหนีเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากวิ่งตาม

    งับ!!

     “ไอ้เหี้ยเจน!!”

     “แผลนี้แลกกับที่มึงยิงกู กูแค่ให้มึงกลับบ้านไม่ได้บอกว่าจะปล่อยมึงไป และถ้ามึงคิดหนีกูรับรองว่าแก๊งป๋ามึงจะถูกลบออกไปจากโลกนี้แน่” ชัดเจนพูดจบก็เลียหยดเลือดที่มุมปาก บาดแผลที่เกิดจากรอยฟันบริเวณไหปลาร้าของคอปเตอร์ สร้างความพึงพอใจให้เขาเป็นอย่างมาก

     “เอองั้นรบกวนมึงจัดการป๋ากูด้วยนะ เดี๋ยวกูกลับไปบอกให้ป๋ากูเตรียมตัวก่อน” คอปเตอร์สะบัดแขนออกจากมือของชัดเจน ก่อนจะยกนิ้วขึ้นลูบบริเวณที่ถูกกัด

     “ห่าเอ้ยยย อยู่ ๆ ก็ถูกเหี้ยกัด” ผมด่าชัดเจนทางอ้อมรู้สึกแสบ ๆ ที่รอยแผลหน่อย ๆ ก่อนจะเดินชนบ่ามันออกจากห้องไป

     ผมไม่ได้เกลียดชัดเจนมันนะ แต่ผมโคตรเกลียดมันเลยต่างหาก หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***