1

...-------------...

หลังจากการกวาดล้าวตระกูลสวีได้เพียงแค่7วัน

ณห้องที่ไม่มีแสงสว่างเล็ดรอดเขามามีแค่เเสงสว่างจากคบเพลิงกลิ่นอับและกลิ่นคราวเลือดจากการโดนทรมานของสักคนบนแท่นตรงกลางห้องมีร่างของคนผู้หนึ่งโดนโซ่ตรึงเอาไว้กลางแท่นคนผู้นี้มีลักษณะใบหน้าที่สวยและหล่อเหลาในเวลาเดี๋ยวกันผิวขาวที่ตอนนี้ซีดราวกับศพเนื้อตัวก็มีแต่บาดแผนเต็มไปหมดคนผู้นี้คือคุณชายสามตระกูลสวี สวีหยางหลง

สวีหยางหลง "เจ้ามันเลวจ้าวหลงหยวน"

จ้าวหลงหยวน"หากข้าเลวเเล้วคนอย่างเจ้านับเป็นตัวอะไร"

สวีหยางหลง"นั้นก็เพราะข้ารักเจ้าอย่างไรเล่าข้าถึงมีสภาพเช่นนี้!"

จ้าวหลงหยวน"เจ้าทำตัวเองต่างหากจะมาโทษข้าได้อย่างไรกันข้าไม่ได้ขอให้เจ้ามารักข้าสักหน่อย"แสยะ

จ้าวหลงหยวน"เอาละพวกเจ้าเฝ้าเขาเอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะเขามาจัดการเขาด้วยตัวเอง"เดินออกไป

ข้ารู้สึกว่าตัวเองโงเง่าเหลือเกินข้าหลงมัวเมาในรักจนยอมให้ตัวเองเป็นคนเลวทรามข้าทำให้ตระกูลสวีต้องล้มสะลายเข้าทำให้ทุกคนในตระกูลต้องถูกสาปแช่นไปทุกชาติในขอหากบฏทั้งที่พวกเขาไม่ผิดอะไรเลยพวกเขาตายเพราะความเห็นแก่ตัวของข้า ข้ายังจำสายตาของทุกคนที่มองมายังข้าตอนถูกประหารได้มันมีทั้งความผิดหวัง ความเสียใจ ความเศร้าโศกแต่ทำไมกันทำไมถึงไม่โกรธไม่เกลียดข้าเลยทำไมกันพี่ใหญ่พี่รองข้าเลวขนาดนี้แล้วเหตุใดยังยิ้มให้ข้าอยู่อีก'ข้าขอโทษพวกท่านข้าขอโทษหากย้อนเวลากลับไปได้ข้าจะทำทุกวิธีทางให้ตระกูลสวีอยู่รอดข้าจะทำให้พวกมันได้รับผลกรรมในสิ่งที่พวกมันทำ'

เช้าของอีกวัน

จ้าวหลงหยวนเดินเข้ามาในห้องอย่างสบายอารมณ์พร้อมทั้งยังมีกระบี่คู่กายมาด้วย

วันนี้แล้วสินะที่ข้าจะได้ไปพบพวกท่านแล้วข้าจะไปสู้หน้าพวกทานได้อย่างไรกันละข้าไม่กล้าสู้หน้าพวกท่านแล้วสักนิด ข้าสร้างปัญหาครั้งใหญ่เลยนะข้าทำให้ตระกูลสวีต้องด่างพล้อยข้าไม่สมควรเกิดเป็นคนตระกูลสวีไม่สมควรเลยจริงๆ

จ้าวหลงหยวน"เป็นอย่างไรเมื่อคืนเจ้านอนหลับสบายหรือไม่"ยิ้ม

สวีหยางหลง"......."

จ้าวหลงหยวน"เหตุใดเจ้าไม่พูดกับข้าเลยน่าน้อยใจยิ่งนัก"

สวีหยางหลง"เจ้าจะทำอะไรก็เร็วๆชักช้ายิ่งนักรอผู้ใดมาจุดธูปอันเชิญเจ้ารึ"

จ้าวหลงหยวน"จะตายแล้วยังปากดีได้อีกนะเจ้าเนี่ย"

จ้าวหลงหยวน"ในเมื่อเจ้าร้องขอความตายข้าก็จะหยิบยื่นมันให้เจ้าเอง

ฉึก

อ๊ะ

ที่แท้ความตายมันก็ไม่ได้หน้ากลัวอยางที่คิดไว้กลับกันข้ากลับรู้สึกเหมือนได้เป็นอิสระอีกครั้ง

ยิ้ม

พวกท่านรอข้าก่อนนะข้าจะไปพบพวกท่านเดียวนี้ละ

สวรรค์ทรงเห็นใจ