ปฐมบท

...ตอนที่ 0...

...ปฐมบท...

“ฝุ่น เมื่อไหร่จะกลับมาบ้านบ้าง แม่คิดถึง”

ผมได้แต่ยิ้มตอบกลับปลายสาย เพราะตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับไปหาแม่ตอนไหน ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องพักของหมอ อย่าว่าแต่เวลากลับบ้านเลยแค่เวลานอนผมเองยังไม่มี ผมเองก็พึ่งได้พักจากเคสฉุกเฉินเมื่อกี้นี้เอง บางทีก็แอบคิดว่าตัวเองเหมาะกับการทำงานสายนี้จริงๆ หรือเปล่า

“ฝุ่น ยังไม่รู้เลยครับแม่ แต่สุดสัปดาห์นี้ ฝุ่นน่าจะแลกเวรกับหมอเกศได้ ถ้ายังไงเดี๋ยวฝุ่นกลับไปหานะครับ”

แม่ยิ้มตอบกลับแล้วพยักหน้ารับให้ผม ผมคุยอะไรกับท่านนิดหน่อยก็วางสายไป ผมโน้มตัวไปด้านหลังยืดเส้นยืดสายไล่อาการปวดเมื่อยตามบ่าตามไหล่ออกไปนิดหน่อย เนี่ยแหละเวลาพักที่ผมโหยหามาโดยตลอด

“ คุณหมอคะ”

เฮ้อ ขออีกสักหน่อยเถอะ เวลาพักอ่ะ

“ครับ มีเคสด่วนอีกเหรอครับ”

คนตรงหน้าผมอมยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินถือเอกสารมาทางผม ผมรับเอกสารมาแล้วตรวจดูก็เป็นเอกสารสำหรับการชันสูตรพอตรวจดูคร่าวๆ แล้วก็เป็นศพที่จมน้ำแต่ดูจากเวลาที่พบศพเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนนี่เอง ผมพยักหน้ารับแล้วเตรียมตัวพร้อมกับเอกสารไปยังห้องที่เขาเอาศพไปไว้ พอไปถึงก็มีตำรวจมามุ่งกันเต็มไปหมด

“สวัสดีครับคุณหมอ เจอกันอีกแล้วนะครับ”

ผมยกมือรับไหว้กับคนตรงหน้า

“สวัสดีครับ ครั้งนี้เป็นคดีพิเศษเหรอครับ เห็นมาเฝ้าด้วยตัวเองเลย”

“เปล่าหรอกครับ แค่บุคคลนี้น่าสงสัยนะครับ”

ผมขมวดคิ้วให้กับคำตอบ

“ยังไงเหรอครับ”

ผมพูดไปพลางก็ตรวจศพตรงหน้าไป

“เขาไม่มีประวัติอะไรเลยครับ แถมคนที่เจอศพเขาให้การกับผมว่า จู่ๆ ก็มีแสงสีขาววาบเข้ามาแล้วศพก็ลอยมา”

“งั้นหรือครับ คนให้การไม่ได้เสพยาหรอกใช่ไหมครับ”

ผมถามไป คนตรงหน้าหลุดหัวเราะออกมา พอผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขาก็หยุดแล้วสะบัดหัวเบาๆ เชิงเป็นการบอกว่าไม่ใช่ ผมเลิกสนใจกับประวัติของคนคนนี้รีบทำให้มันเสร็จดีกว่า เพราะงานผมค่อนข้างมีเยอะ

“ผมดูคร่าวๆ แล้วนะครับ น่าจะเป็นการเสียชีวิตกะทันหัน แถมร่างกายยังไม่มีร่องรอยการถูกทำร้ายเหมือนจงใจที่จะฆ่าตัวตาย แต่เดี๋ยวผมขอผ่าดูข้างในก่อนนะครับว่าเสียชีวิตเพราะจมน้ำจริงๆ หรือเปล่า ประมาณสองอาทิตย์น่าจะสรุปผลได้ผมจะแจ้งเรื่องไปให้ครับ”

ผมรีบจดผลตรวจที่ผมได้มาอย่างคร่าวๆ เพราะจะให้ผมฟันธงเลยว่าผู้เสียชีวิตคนนี้จงใจฆ่าตัวตายเลยไม่ได้เพราะต้องลองผ่าดูว่าภายในปอดมีน้ำหรือเศษดินเศษโคลนหรือเปล่า พอคิดได้แบบนั้นผมก็เตรียมเก็บของเพราะวันนี้มีหมอแค่คนเดียวก็คือผมแถมตอนนี้ก็ดึกมากๆแล้ว แถมแลบก็ปิดแล้วด้วย พอผมเก็บของเสร็จเช็กทุกอย่างแล้วไม่น่าลืมอะไรแล้ว ผมบอกลากับตำรวจตรงหน้าเสร็จก็เดินกลับมายังห้องพักแพทย์ตามเดิม ก้มมองนาฬิกาในมือแล้วตอนนี้ก็ตี 5 พอดี คงไม่มีอะไรแล้วแหละ พอคิดแบบนั้นผมเลยเดินไปยังสระบัวหลังโรงพยาบาลที่ผมอยู่ ที่ตรงนี้เป็นที่ที่ผมชอบที่สุดเพราะมันทั้งเงียบคนก็ไม่เยอะ ผมเอนตัวลงนอนบนสนามหญ้าแล้วเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มจะสว่างกลายมาเป็นเช้าของวันใหม่

“นี่ คุณครับ”

ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น พอเริ่มปรับแสงในตาได้ก็เริ่มหาเจ้าของเสียง แต่ก็ไม่พบใครเลย แล้วเมื่อกี้มันเสียงใคร หรือจะหูฟาด?

“คุณ ได้ยินผมไหมครับ”

ได้ยินอีกแล้ว ครั้งนี้รู้สึกเหมือนต้นเสียงจะอยู่ใกล้ขึ้น ผมค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเอามือปัดเศษฝุ่นที่เกาะตามกางเกงแบบลวกๆ ออก

“เอ่อ... สวัสดีครับได้ยินผมไหมครับ”

ทุกอย่างกลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้ง หรือตอนนี้ผมกำลังโดนผีหลอกเหรอ เฮ้อ.. ชั่งเถอะ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดที่ตอนนี้กำลังจะเลอะเถอะบานปลายไปใหญ่ กลับไปทำงานต่อดีกว่า ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้ก็ 6 โมงแล้ว อีก 2 ชั่วโมงก็ออกกะแล้ว

“คุณครับ เห็นผมไหมครับ”

ผมหันขวับไปตามเสียงเรียกอีกรอบ เอาจริงตอนนี้ผมเริ่มจะไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่เพราะหันไปไม่เห็นอีกแล้ว แต่เสียงมันใกล้กับสระบัวตรงหน้า ไหนๆ ก็ถึงขนาดนี้แล้วลองเดินไปดูหน่อยละกัน เพราะผมเองก็ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติจำพวกผีอะไรเทือกนี้หรอก ผมค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้สระบัวตรงหน้ามากขึ้น เดินมาเรื่อยๆ จนตอนนี้แค่ก้าวเดียวผมก็ตกลงไปในสระบัวแล้ว แต่ก็ไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตอะไรเลย คงไม่มีอะไรจริงๆ นั่นแหละ ครั้งนี้คงต้องกลับจริงๆ

อ้ะ!!!

ตู้มมม!

พอผมหันไปก็ชนเข้ากับ ผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ผมเลยเซตก ลงมาสระบัวจนได้ แต่เดี๋ยวนะ! สระบัวหลังโรงพยาบาลน้ำมันแค่เข่าเองไม่ใช่เหรอ ผมค่อยๆ ตั้งสติแล้วกวาดสายตามองรอบๆ กับความมืดใต้น้ำพอปรับสายตาได้ก็เห็นเหมือนมีคนจมน้ำใกล้ๆ กับผม แต่คนตรงหน้าเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจแล้วจู่ๆ ก็เริ่มจมดิ่งลงไปต่อหน้า ผมรีบช้อนร่างนั้นขึ้นมาแล้วค่อยๆ พยุงขึ้นมาบนฝั่ง

“เฮือกกก! เกือบตาย”

ผมรีบโกยอากาศหายใจเข้าปอดแบบรีบๆ พอเริ่มตั้งสติได้ก็รีบทำการช่วยเหลือคนตรงหน้าทันที ผมเริ่มประกบฝ่ามือทำการปั๊มหัวใจพอครบเทิร์นกำลังจะผ่ายปอดก็โดนกระฉากแขนอย่างแรง พลิกแล้วไหมเนี่ย ไหล่อะ

“เอามือออกไปจากหนาวนะ!”

“หนาว..หนาวฟื้นสิครับ หนาวว!”

“ถ้าหนาวเป็นอะไรไปคนที่ต้องรับผิดชอบคือนาย จำเอาไว้”

พูดจบคนตรงหน้าผมก็อุ้มคนที่จมน้ำไปทันที ส่วนคนที่ตามคนคนนั้นมาก็มองผมด้วยสายตาดูแคลนเหลือเกิน เหมือนผมไปฆ่าใครตายอย่างนั้นแหละ แต่ เอ๊ะ..? แล้วที่นี้มันที่ไหนเนี่ย

“หว้าย!!! คุณทิวาของป้า หนาวไหมคะ”

จู่ๆ ก็มีป้าคนหนึ่งเอาผ้ามาให้ผม แต่นั่นชื่อใคร แล้วทำไมคนคนนี้ถึงเรียกผมแบบนั้น แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!

...To be Continue...

...100%...

...1 คอมเมนท์ \= 1 กำลังใจ ❤️...

...ตรงนี้ไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก...

...สวัสดีค่ะ นักเขียนเรื่องนี้เองค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของนักเขียนเอง อยากลองแต่งแนวชายแท้หลุดเข้ามาในโลกของโอเมก้าดู แล้วก็ตัวละครเองก็ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องอัลฟ่ากับโอเมก้าเลย เรื่องนี้จะออกเป็นแนวสบายๆ ดราม่าไม่เยอะแต่ก็แอบมีบ้าง พอเป็นสีสัน อิๆ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากแค่เป็นตอนที่เอาไว้เกริ่นๆ ว่านายเอกหลุดเข้ามาได้ยังไง ถึงจะงงๆไปบ้างแต่กลางเรื่องมีเฉลยแน่นอนค่ะ ตอนแรกนักเขียนก็ไม่ได้อยากออกมาพิมพ์อะไรแบบนี้แต่ มันกดปล่อยตอนต่อไม่ได้เพราะมันไม่เกิน 1500 คำ แง ...

แต่ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านที่เข้ามาอ่านทุกคนเลยนะคะ ที่เข้ามาอ่านนักเขียนมือใหม่คนนี้ ถ้าเกิดมีคำไหนที่เขียนผิด หรือตรงไหนฟังดูแล้วงงๆ ก็คอมเมนท์บอกได้เลยนะคะ นักเขียนจะรีบเข้ามาแก้อย่างด่วนจี๋เลย เรื่องนี้ตัวนายเอกเป็นคนที่ไม่คิดอะไรเลยค่ะ เป็นคนโผ่งผาง ไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร ก็เป็นชายแท้นี่เนอะ แถมเป็นหมออีก ส่วนพระเอกเรานักเขียนอยากให้เป็นชายหนุ่มในฝันเลยค่ะ ถึงจะแอบกวนๆแถมหื่นไปบ้าง ก็อยากให้เขาเป็นที่พึ่งสำหรับนายเอกของเรา เพราะนายเอกของเราค่อนข้างรับศึกหนักเลยค่ะ เพราะมันจะมีหลายๆเรื่องที่นายเอกต้องไปแก้ปัญหาหลายๆอย่างของเจ้าของร่างนี้ นางเอกเราค่อนข้างเป็นคนไม่ค่อยอดทนเท่าไหร่ ส่วนความคิดนายเอกนี่ นักเขียนจะให้ออกเป็นแนวชายแท้ซ่ะมากกว่า แต่ก็นั้นแหละ เรื่องนี้วางโครงเรื่องไว้คร่าวๆประมาณ 30 ตอน แต่อาจจะมีมากกว่านั้น ส่วนเวลาอัป นักเขียนจะพยายามอัปทุกวันค่ะ ไม่หนีหายไปไหนแน่นอน เฮ้อ.. เขียนมาถึงตรงนี้แล้วไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อแล้ว อีกนิดก็จะสปอยหมดแล้วนะคะ 555 เอาเป็นว่านักเขียนขอบคุณนักอ่านอีกครั้งนะคะใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณจริงๆที่กดเข้ามาอ่าน เพราะตอนแต่งเรื่องนี้ก็แอบกลัวๆว่ามันจะไม่มีใครอ่าน แต่พอเริ่มทำจริงๆก็ไม่มีคนอ่านจริงๆนั้นแหละค่ะ 55 เรื่องนี้จะเปิดให้อ่านฟรีจนจบแน่ แต่หลังจากจบแล้วในอนาคตนักเขียนก็ไม่แน่ใจอาจจะปิดตอนไปบางส่วนเพราะอยากลองขายดู ถึงจะได้ไม่มากหรือไม่ได้เลยก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังได้ลองทำ สุดท้ายนี้ก็ ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ ขอบคุณจริงๆ ❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***