สวามี

ร่างบางอ่อนเพลียจากการใช้เวทย์ทำให้เธอฟุบหลับบนบ่าของโจ้วฝาง "ตัวแค่นี้มาทำอะไรกลางป่า" พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบจึงหันไปดู ก็เห็นร่างบางหลับ ทำให้เขาตัดสินใจเดินทางต่อโดยไม่กวนร่างบาง"ร่างบาง ผมสีดำ สวมชุดกำมะหยี่สีขาวหายากเทียบกับชุดของข้า มีปิ่นปักผมหยกสีขาวราคาแพง เครื่องประดับหยกขาว" ทำให้เขาใช้เวทย์ย้อนความของเธอ เขาจึงได้รู้ว่าความจึงแล้วร่างบางนี้เป็นราชธิดาแห่งแคว้นรองของนครของเขา เขาเป็นคนเงียบๆ เย็นชา ไม่สนวันสนเดือน และไม่สนหญิงใดทั้งสิ้น แม้แต่ช่วยเหลือหญิงสาวยังมิเคยทำสักครั้ง แล้วแากของโจ้วฝางก็พูดว่า"เจ้าเด็กไร่เดียงสา ทำอะไรก็น่ารักเสียจริง" เขาตกใจเมื่อเขาหลุดพูดคำนั้นให้ร่างบางที่เขาไม่เคยจะมองหรือช่วยสักครั้ง แล้วเขาก็ยิ้มอ่อนให้ร่างบางก่อนจะวางเธอลงแล้วเสกกระท่อมเล็กๆมีเตียงไม้เขาเหนื่อยล้าจากการใช้เวทย์ทำให้โจ้วฝางผลอยหลับไป

เช้ารุ่งขึ้น ร่างบางตื่นขึ้นมาเห็นชายร่างหนานอนอยู่ข้างเตียงไม้ เธอตกใจที่เธอมาอยู่ในกระท่อม เธอจึงคิดได้ว่าคงเป็นฝีมือโจ้วฝาง เธอใช้เวทย์สืบดูประวัติของโจ้วฝาง การดูประวัติของฝ่าย โดยชายจะนึกภาพ แต่หญิงจะเอามือทาบอกชายเพื่อนึกดู เธอ จึงเอามือทาบอกชายร่างหนาเพื่อนึกดู เธอจึงได้รู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทแห่งนครใหญ่ เธอตกใจอยู่ซักพัก ก่อนชายร่างหนาจะตื่นขึ้น สายตาสองคู่จับจ้องกันได้รัยะเวลาหนึ่งร่างบางจึงสะบัดหน้าหลบ โจ้วฝางจึงถามขึ้นว่า"เจ้ารังเกียจข้ารึ"

"เปล่า ข..ข้า" ชายร่างหนาเอามือปิดปากจูซานไว้ก่อนจะพูดเบาๆว่า"เจ้าอยากมีสวามีหรือไม่" ทำเอาร่างบางใจเต้นผิดจังหวะ ก่อนร่างหนาจะสวมกอดร่างบาง จูซานจึงพยายามขัดขืน โจ้วฝางได้แต่ยิ้มอ่อน"ปล่อยข้าได้ฤาไม่" ร่างหนาจึงปล่อยรางบางแต่หันมาหอมแก้มจูซานแทน ทำเอาร่างบางเขินตัวบิดพูดผิดพูดถูก ร่างหนาได้แต่กลั้นยิ้มที่เห็นร่างบางพูดผิดๆถูกๆเพราะความเขินแล้วเขารู้สึกว่าเด็กคนนี้คือคนที่เขารักตั้งแต่พบเพราะไม่อย่างงั้นเขาคงตายตั้งแต่วันนั้นไปแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

แรกพบ

บทต่อไป

แคว้นโจวเฟย

