กล้าเสี่ยง

...----------------...

 บัวแก้วไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย เสือใบผู้โหดเหี้ยมคนนั้นกำลังนอนกอดเธออยู่เนี่ยนะ ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขากอดเธอเพราะแค่กลัวเธอหนาว แต่เธอเองก็อดคิดไปไกลไม่ได้ เธอค่อยๆลุกช้าๆเพื่อที่จะได้ไม่ไปทำให้เขาตื่น แต่แล้วก็พลาดจนได้ เขาตื่นขึ้นมามองเธอพลางขยี้ตาแล้วเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

เสือใบ : ตื่นแล้วหรอที่รัก เมื่อคืนสนุกไหมล่ะ

บัวแก้วได้ยินดังนั้นก็ตกใจอย่างมากและตบหน้าเขาไปเต็มๆ

บัวแก้ว : ไอ้บ้า ท่านทำอะไรลงไป หะ!

เสือใบ : เห้ย ข้าแค่หยอกล้อเอง ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ทำอะไรเอ็งหรอก ดูสิ หน้าแดงหมดแล้วเนี่ย

บัวแก้ว : ข้าขอโทษ ท่านก็อย่าหลอกข้าแบบนี้สิ

ข้ากลัวนะ

เสือใบ : ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่าพี่ดำหรอกครับ

สิ้นเสียงของเสือใบก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงกระแอมดังเข้ามา

เสือดำ : อะแฮ่ม ไอ้ใบ มึงนินทากูอีกแล้วนะ

เสือใบ : ไอ้ดำ มึงเข้ามาได้ไงวะ

เสือดำ : ก็ห้องพวกมึงไม่ได้ล็อคไว้ไง

เสือดำพูดพลางมองไปที่บัวแก้ว

เสือดำ : เมื่อคืนไอ้ใบมันทำอะไรมึงไหม?

บัวแก้ว : ไม่ค่ะ

เสือดำ : ดีแล้ว ไอ้ใบมันเจ้าชู้และกะล่อน ระวังมันด้วยละกัน

เสือใบ : โห่พี่ อย่าใส่ร้ายกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ดิ

เสือดำ : มึงอ่ะรีบไปเตรียมข้าวปลาเลยไอ้ใบ คุณหนูบัวแก้วหิวแล้วล่ะมั้ง

เสือใบ : เออน่าพี่

เสือใบลุกขึ้นและมุ่งหน้าเดินไปที่ลำธาร เขาอาบน้ำอาบท่าสักครู่แล้วจึงนุ่งผ้ากลับเข้ามาในเรือน

บัวแก้ว : ตกใจหมดเลย แล้วทำไมท่านจึงไม่แต่งตัวเล่าคะ!

เสือใบ : เสื้อผ้าข้าอยู่ในห้องนอน

บัวแก้ว : อ๋อค่ะ...

บัวแก้วได้ยินดังนั้นก็รีบลุกออกจากห้องเพื่อให้อีกฝ่ายแต่งตัวได้สะดวก ไม่นานเสือดำก็เดินมาพร้อมกับผ้านุ่งเพื่อให้เธอไปอาบน้ำ

เสือดำ : เอ้า ไปอาบน้ำได้แล้ว ส่วนเสื้อผ้ามึงใส่ของกูไปก่อนเดี๋ยวกูพาไปซื้อทีหลัง

เสือดำยื่นผ้านุ่งให้เธอแล้วอาสานำทางเธอไปยังลำธาร เขาได้รับมอบหมายจากเสือฝ้ายให้ช่วยดูแลเธอทุกฝีก้าว ทั้งด้านความปลอดภัยและการป้องกันตัว ทำให้เขาต้องมายืนเฝ้าเธอตอนอาบน้ำ

บัวแก้ว : ท่านจะไม่มองข้าใช่ไหม

เสือดำ : เอาน่า กูไม่มองหรอก ถึงกูจะเป็นโจรแต่กูเองก็มีคำสัตย์นะเว้ย

บัวแก้วได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เธอจึงอาบน้ำอย่างสบายใจแล้วลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยชุดที่เสือดำได้เตรียมเอาไว้ให้เธอ และถึงแม้มันจะใหญ่และหลวมไปหน่อย แต่เธอก็จำเป็นต้องใส่มัน เพราะเธอจากบ้านของเธอมาโดยมิได้เตรียมอะไรมาด้วยไงล่ะ!

เมื่อเธออาบน้ำอาบท่าเสร็จ เสือดำจึงพาเธอไปทานข้าวปลาอาหารก่อน จากนั้นจึงรีบพาเธอไปยังตลาดเพื่อซื้อเสื้อผ้าให้แก่เธอ

     เมื่อถึงตลาด เสือดำกวาดสายตามองไปรอบๆหาร้านขายเสื้อผ้าสักร้านจนไปเจอร้านขายเสื้อร้านหนึ่งที่มีคุณป้าคนหนึ่งขายอยู่ เขาจึงรีบวิ่งนำเธอไปที่ร้านนั้นทันที เมื่อถึงร้าน เขาให้เธอเลือกชุดที่เธออยากได้จนพอใจ ส่วนตัวเขาก็เดินมานั่งสูบฝิ่นรอเธอที่เก้าอี้ไม้ยาว

แต่ด้วยความที่บัวแก้วเธอค่อนข้างพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้า ทำให้มันรู้สึกว่าจะช้าไปมากๆสำหรับเสือดำ เขาจึงค่อนข้างอารมณ์เสียนิดหน่อยแต่ก็ขัดใจอะไรเธอไม่ได้นัก

บัวแก้ว : ท่านเสือดำ ชุดนี้ข้าใส่เป็นอย่างไรบ้าง

บัวแก้วสวมชุดที่เธอเลือกแล้วรีบวิ่งมาเอ่ยถามความเห็นจากเสือดำ และถึงแม้ว่ามันจะทำให้เขาตะลึงกับความงามของเธอแต่เขาก็ดูไม่ได้มีท่าทีอะไรกับเธอมากนัก พลางตอบเพียงแค่ “ สวย "

แบบส่งๆไปเท่านั้น จึงทำให้เธอรู้สึกน้อยใจเล็กๆ

เสือดำเห็นดังนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอมาก เพียงแค่พาเธอไปจ่ายค่าชุดก็เท่านั้น แต่เนื่องด้วยว่าเธอเลือกตั้งนานแต่พึ่งได้มาแค่ชุดเดียว เสือดำจึงต้องมาช่วยเธอเลือกเสื้อผ้าเพิ่มจนครบทั้ง7ตัว เขารู้สึกเคืองเล็กน้อยที่ต้องเสียเงินไปราวๆเกือบสองบาทเลย แต่เขาก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร เขารู้เพียงแค่ว่าถ้าเธอผู้นี้อยากได้อะไร เขาก็ต้องจ่ายให้ก็แค่นั้นเอง

 *สองบาท มีค่าเท่ากับราวๆ400บาทในปัจจุบัน

บัวแก้วเข้าไปในห้องลองชุดเพื่อสวมชุดใหม่ที่เธอนั้นได้ซื้อมา เเละเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเธอจึงเดินออกมาหาเสือดำเพื่อให้เขานำทางเธอกลับไปยังชุมโจร เสือดำมองเธอเล็กน้อยโดยไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตนนั่งและเดินออกไปจากร้านโดยทันที เขาไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำว่าบัวแก้ว เธอจะตามเขาทันหรือไม่ บัวแก้วเดินตามเขาไปสักพักด้วยความเร่งรีบทำให้เธอสดุดและเหยียบกิ่งไม้จนหักและล้มลงกับพื้นทันที ทำให้เสือดำต้องหันกลับมาและรีบเดินกลับไปอุ้มเธอขึ้นมาทันทีพลางตำหนิเธอเล็กน้อยที่เธอซุ่มซ่าม

แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้น คุณป้าเจ้าของร้านขายเสื้อนั้นจำเสือดำในใบประกาศจับที่ตำรวจนำมาติดไว้รอบเมืองได้ คุณป้าเจ้าของร้านจึงแจ้งตำรวจเพื่อมาจับเสือดำทันทีหลังจากที่เขาและเธอได้เดินออกจากร้าน และเนื่องด้วยสถานีตำรวจไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ทำให้ตอนนี้รถตำรวจจำนวนมากมายได้มาล้อมรอบตัวเขาและบัวแก้วเอาไว้

เสือดำ : ไอ้พวกตำรวจ มาได้ไงวะเนี่ย คงเป็นเพราะอีป้านั่นแน่ๆเลย เว้ย หงุดหงิด!

เสือดำบ่นพึมพำ มือของเขาค่อยๆล้วงเข้าไปในที่เก็บปืนของเขาและใช่ เขาหยิบปืนของเขาออกมาช้าๆและเริ่มไล่ยิงตำรวจอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าลูกหลงจะไปโดนบัวแก้วหรือไม่และเขาก็ไม่สนแม้แต่น้อยว่าเขาจะตายหรือไม่ เขาแค่ระบายความแค้นกับพวกตำรวจนี้ก็เท่านั้น แต่เนื่องด้วยเขามาตัวคนเดียว ไม่มีพรรคไม่มีพวก ทำให้เขาค่อนข้างจะเสียเปรียบอย่างมาก และในที่สุดเขาก็เสียท่าให้พวกตำรวจจนได้ ตำรวจนายหนึ่งได้พยายามยิงไปที่เอวของเสือดำในตอนที่เขาไม่รู้ตัว แต่นับว่าเป็นโชคดีของเขา กระสุนของตำรวจนายนั้นหมดพอดี ทำให้เสือดำกำจัดตำรวจนายนั้นได้ทัน แต่แล้วโชคก็ดูจะเล่นตลกกับเขา ตำรวจอีกนายได้ลั่นไกลปืนไปที่เขาโดยทันที บัวแก้วเห็นดังนั้น เธอจึงวิ่งไปรับกระสุนแทนเสือดำโดยทันที การกระทำนั้นของเธอทำให้เสือดำ เขารู้สึกตกใจกับเธอเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอจะวิ่งมารับกระสุนแทนเขาและเขาก็ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีใครสักคนที่วิ่งมารับกระสุนปืนแทนเขาแบบนี้

เขาเริ่มระเบิดพลังโกรธโดยทันที เขาลั่นไกลปืนของเขาไปที่ตำรวจนายนั้นโดยทันทีและยิงเขาซ้ำๆอยู่แบบนั้น และเมื่อเขามั่นใจว่าตำรวจทั้งหมดได้ถูกฆ่าตายหมดแล้ว เขาจึงรีบอุ้มบัวแก้วกลับไปยังที่ชุมโจรโดยทันที

เมื่อมาถึงที่ชุมโจร เขาได้วิ่งตามหาหมอประจำชุมโจรโดยทันที แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในชุมของเสือฝ้าย ไม่ใช่ชุมของเสือมเหศวร ที่นี่มันไม่มีหมอแม้แต่คนเดียว เขาวางบัวแก้วไว้ที่เตียงในห้องนอนที่เขาพักค้างคืนและรีบวิ่งไปตามหาเสือฝ้ายหรือเสือใบโดยทันที เมื่อเสือฝ้ายและเสือใบกลับมาถึงชุมโจรของตน เสือดำก็รีบวิ่งเข้าไปรายงานแก่พวกเขาทันที เสือใบจึงรีบจัดเตรียมน้ำมนต์และสายสิญจน์มา และเริ่มร่ายคาถาเพื่อนำกระสุนออกทันที พิธีทำไปได้สักชั่วโมงกว่าๆ บัวแก้วจึงเริ่มฟื้นและอาการก็เริ่มค่อยๆหายดี เสือดำเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตรงเข้ามาหาเธอทันที

เสือดำ : มึงช่วยกูไว้ทำไม?

บัวแก้ว : ร่างกายข้ามันไปเอง อาจเป็นเพราะข้าแค่รู้สึกว่าข้าจะให้ใครมาตายต่อหน้าข้าไม่ได้ และท่านก็ไม่สมควรที่จะตายตอนนี้ด้วย

เสือดำ : มึงรู้ใช่ไหมว่ากูเป็นโจร กูตายไปไม่มีใครมานั่งเสียใจร้องไห้ให้กูหรอก

เสือใบ : มี กู พี่ฝ้าย ไอ้ศวรและลูกน้องมึงไงพี่

เสือดำ : กูไม่รู้เลยว่ะ ปรับอารมณ์ไม่ทัน สรุปมึงจะเรียกกูว่า มึง หรือ พี่

เสือใบ : พี่มึง

เสือดำ : เหอะ ให้ตายสิวะ

บัวแก้ว : ถ้าท่านตาย ข้าขอเป็นอีกคนที่ร้องไห้ให้ท่านค่ะ

คำพูดของเธอทำให้เสือดำรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขากับเธอไม่ได้รู้จักอะไรกันดีขนาดนั้นเลย แทบเรียกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นคนรู้จักกัน แต่เธอคนนี้กลับทำให้เขารู้สึกปลื้มปริ่มและอบอุ่นหัวใจเล็กๆ เธอกล้าที่จะปกป้องเขา กล้าที่จะทำในสิ่งที่ผู้หญิงส่วนมากไม่กล้าทำ ความกล้าของเธอนี้ มันทำให้เขารู้สึกพอใจกับเธอขึ้นมาเป็นอย่างมาก

เสือใบ : อิจฉาพี่มึงว่ะดำ ได้เห็นบัวแก้วตอนอาบน้ำ

เสือดำ : อย่าเรียกกูว่าพี่มึงและอีกอย่างพี่ฝ้ายแค่วานกูไปเฝ้าตอนนางอาบน้ำ กูไม่ได้แอบดูด้วยซ้ำ!

เสือใบ : โห่...แย่ว่ะ ทำไมวะ มีโอกาสแต่ไม่ใช้ ปล่อยให้มันเสียเปล่าไป

เสือดำ : กูไม่เจ้าชู้และหื่นเหมือนมึงหรอกไอ้ใบ!

เสือใบ : ใครบอกพี่มึงว่ากูเจ้าชู้ กูรักเดียวครับผม

เสือดำ : ตอแหล! และหยุดเรียกกูว่าพี่มึงด้วย!

เสือใบ : คร้าบๆพี่ดำ

เสือดำมองแรงใส่เสือใบสักครู่แล้วจึงหันมามองที่บัวแก้วอีกครั้งหนึ่ง

เสือดำ : แผลของเอ็งใกล้จะหายดีแล้วใช่ไหม

บัวแก้ว : ค่ะ

เสือดำ : ดีแล้ว เออ ขอบใจละกันที่...เข้ามาช่วยข้าไว้ ถ้าไม่ได้เจ้า ข้าคงโดนยิงตายไปแล้ว

บัวแก้ว : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ข้าพร้อมที่จะเข้าไปช่วยทุกคนเสมอ

เสือใบ : ข้าไม่แนะนำ เพราะถ้าเจ้าเข้าไปเสี่ยง มันจะไม่เป็นผลดีกับตัวเจ้าและพวกเรา

เสือดำ : ว่าแต่เอ็งพอปฐมพยาบาลได้บ้างไหม

บัวแก้ว : ก็พอได้นะคะ

เสือดำ : งั้นปฐมพยาบาลให้ข้าที ข้าเอากระสุนออกแล้วแต่แผลยังไม่หายดี

สิ้นคำของเสือดำ บัวแก้วค่อยๆลุกออกจากเตียง มารับกล่องพยาบาลจากเสือใบและกลับมานั่งที่เตียงข้างๆเสือดำแล้วเริ่มการห้ามแผลให้เขา เธอหยิบสมุนไพรในกล่องพยาบาลนั้น ขยี้มันด้วยมือของเธอและทาไปที่แผลของเขา เสือดำร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย บัวแก้วเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือของเธอไปจับมือของเขา เธอหวังว่ามันจะช่วยให้เขาหายเจ็บและรู้สึกดีขึ้น แต่กลับกันเขากลับรู้สึกตกใจและตวาดต่อว่าเธอออกมาซะงั้น

เสือดำ : เห้ย เอ็งทำบ้าอะไรของเอ็งวะ มาจับมือข้าแบบนี้ได้อย่างไร ปล่อยมือซะ ข้าไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวข้า ยิ่งเฉพาะพวกผู้หญิง!

เสือใบ : ใจเย็นน่าพี่มึง นางอาจแค่อยากปลอบใจเเละทำให้พี่มึงรู้สึกหายเจ็บล่ะมั้ง

เสือดำได้ยินดังนั้นก็เงียบไปพักหนึ่งแล้วเหลือบหันไปมองบัวแก้วที่กำลังน้ำตาคลอเพราะถูกต่อว่า มันทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิดอย่างมาก เขาจึงเอื้อมมือของเขาไปจับมือของเธอแทนคำขอโทษเพื่อง้อเธอ แต่ดูท่าเธอคงจะไม่ให้อภัยเขาแน่ๆ

เสือใบ : พี่มึงทำนางโกรธอ่ะ พี่มึงไปง้อเลย

เสือดำ : มึงจะหยุดเรียกกูว่าพี่มึงดีๆไหม หะ!

เสือใบ : ขอโทษครับไอ้เหี้ยดำ

เสือดำ : ปากมึงนี่นะไอ้ใบกระท่อม!

เสือดำยืนทะเลาะและเถียงกับเสือใบสักพักก่อนที่เขาจะกลับมามองบัวแก้ว บัวแก้วเธอหันมาสบตาเขาเล็กน้อยแล้วก็รีบหันกลับไปทันที

เสือใบ : บัวแก้ว เอ็งช่วยพันแผลให้ไอ้ดำหน่อย

ข้าขอล่ะ

บัวแก้วได้ยินดังนั้น เธอก็ตรงเข้ามาหยิบผ้าพันแผลมาพันแผลให้เสือดำโดยทันที แต่ไม่ทันที่เสือดำจะเอ่ยขอโทษเธอ เธอก็ลุกเดินออกไปจากห้องโดยทันที ปล่อยให้เสือดำยืนรู้สึกผิดอยู่อย่างงั้น

และเมื่อตอนค่ำ เหตุการณ์นั้นมันยังคงคอยวนเวียนในจิตใจของเสือดำ เขานอนไม่หลับและเอาแต่ครุ่นคิดต่อว่าตัวเองที่พูดจาทำร้ายจิตใจเธอไปแบบนั้น เขาพร่ำหาวิธีง้อเธอแทบทั้งคืนแต่ก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนดี เขาจึงนั่งบ่นกับตัวเองอยู่พักใหญ่ จนสุดท้ายเสือใบ น้องชายสุดที่รักสุดที่ชังของเขาก็เดินเข้ามา

เสือใบ : ยังไม่นอนอ่อพี่

เสือดำ : เออ กูนอนไม่หลับ

เสือใบ : คิดเรื่องแม่บัวแก้วอยู่หรอ

เสือดำ : เออดิ ทำไงดีวะ

เสือใบ : งั้นผมจะช่วย ว่าแต่พี่พอมีเงินสักบาทไหม

เสือดำ : เออมี

เสือดำล้วงหยิบเงินหนึ่งบาทในกระเป๋าของตนแล้วยื่นให้กับเสือใบโดยทันที เสือใบจึงรับเงินนั้นมาใส่กระเป๋าเสื้อของตนและบอกวิธีง้อสาวให้กับเขา เสือดำอึ้งในวิธีของเขาแต่ก็คิดว่ามันอาจจะได้ผล

ดังนั้นเขาจึงล้มตัวลงนอนและนั่งคิดหาแผนสำรองจนถึงเวลาดึกเขาก็ยังคิดไม่ได้ ทำให้เขาจำใจต้องฝืนหลับไปในที่สุด

...----------------...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***