ตอนที่ 3 ตระกูล​ลู่สายหลัก

เขาอ่อนแองั้นหรอ จะเป็นไปได้ยังไง เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมากที่สุดในรายชื่อที่เราบันทึกไว้เลยนะ มันไม่มีทางจะเป็นไปได้"หยางเวินเอ่ย

"ค่ะ เรื่องนั้นฉันรู้ดีค่ะ แต่คงเพราะเขาโดนใครบางคนตลบหลังมามั้งคะ"เหอเย่พูดเสียงเย็น

"ตลบหลัง?"ร่างสูงของผู้ช่วยหยางถามขึ้น ตอนนี้หน้าของเขาหลับมาสุขุมเหมือนเดิมแล้ว

"ใช่ค่ะ ในตัวเขามีพิษชนิดนึงที่เรียกว่า'หวนราตรี'ซึ่งทำจากพืชพิษจำนวน 10 ชนิดมารวมกัน ผลลัพธ์ของมันทำให้คนที่โดนพิษเกิดอาการเวียนหัว อ่อนแอ"ร่างบางอธิบายอย่างใจเย็น

"อา..."ร่างสูงเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเล็กน้อย

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอลาค่ะ"ตวนเหอเย่โค้งตัวลาหยางเวิน

บุรุษหนุ่มผมยาวสีขาวล้วนแค่พยักหน้าเล็กน้อย

บ้านพักตวนเหอเย่ เวลา 02.23 น.

"ฉันไม่คิดเลยว่าเหยื่อในวันนี้จะหน้าตาดีขนาดนั้น น่าเสียดายที่เบื้องหลังของเขานั้นมีแต่การเหยียบย่ำผู้อื่น น่าเสียดายจริงๆ"ร่างบางของตวนเหอเย่ถอนหายใจเสียงดังเมื่อคิดถึงหน้าตาและภูมิหลังของ CEOหนุ่ม

ตวนเหอเย่ถอดชุดสีดำรัดเรือนร่างของตนออกทีละชิ้น

บ้านพักของเธอภายนอกตกแต่งคล้ายบ้านโมเดิร์นทั่วๆไป แต่ภายในกลับมีกลไกอยู่หลายชั้นมาก

เนื่องด้วยเธอเป็นนักฆ่าอิสระและย่อมมีคนแค้นที่เธอฆ่าครอบครัวพวกเขา เธอจึงสร้างกลไกลึกลับไว้ตั้งแต่สวนหน้าบ้าน ประตูบ้าน หรือแม้แต่ทางไปห้องนอน

ห้องนอนของเธอตกแต่งคล้ายห้องในสมัยโบราณ มีฉากกั้นสีเหลืองอ่อนลายดอกอิงฮวาสีชมพูเข้ม แสงไฟลอดผ่านฉากกั้นไปถึงเรือนร่างอันงดงามของตวนเหอเย่

ถังไม้ถูกเติมเต็มด้วยน้ำใสกระจ่างและกลีบของเหมยกุ้ยฮวาสีแดงสด

ตวนเหอเย่ค่อยๆก้าวเท้าลงไปในถังไม้ ถังไม้ที่ใช้แช่น้ำนั้นแม้จะไม้กว้างมากแต่กลับลึกพอสมควรเลยทีเดียว

"สาวสวยแบบนี้ น่าเสียดายที่ดันเป็นนักฆ่าไปซะได้"เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นจากอีกทางของฉากกั้น

"หึๆ คงใช่นั่นแหล่ะค่ะ แต่ฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่าอยู่ๆมีคนเข้ามาที่นี่ได้ยังไง"เสียงของร่างบางค่อนข้างแผ่วเบาราวกระซิบแต่กลับนุ่มนวลอย่างมาก

"กว่าผมจะเข้ามาได้ก็ได้แผลไปเยอะเหมือนกันนะครับ ฮ่าๆ"เสียงหล่อของบุรุษหลังฉากกั้นพูดหยอกล้อ

"หึ..."ตวนเหอเย่เพียงแต่แค่นเสียงในลำคอและลุกขึ้นจากถังไม้สวมชุดคลุมยาวแบบจีนโบราณแล้วเดินออกมาจากฉากกั้นด้วยหน้ายิ้มแย้มที่อาบด้วยยาพิษ

"ผมชักอยากรู้จักคุณมากกว่านี้แล้วสิ"ชายหนุ่มหัวเราะ เสียงทุ้มที่สะกดใจของสาวๆได้ดีนั้นยิ่งทำให้ตวนเหอเย่รำคาญเขามากขึ้น

"งั้นให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรดีคะ? ถ้าจะรู้จักกันก็คงต้องรู้ชื่อกันก่อนใช่มั้ยล่ะคะ"ร่างบาง หัวเราะน้อยๆ น้ำเสียงที่เดิมเคยเย็นชาปรากฎร่องรอยความรังเกียจแผ่ซ่านออกมาราวห่าฝน

"เหอชาง นั่นชื่อของผม"ร่างสูงโปร่งหล่อเหลาลอบมองเรือนร่างของตวนเหอเย่และส่ายหน้าน้อยๆ

"อะ ฮ่าๆ บุกเข้ามาถึงที่นี่ยังมีหน้ามาอยากทำความรู้จักกับฉันอีก? อีกทั้งยังบอกชื่อของตนให้ผู้อื่นฟังได้อย่างง่ายดาย สงสัยว่าคุณคงถูกสั่งมาฆ่าฉันสินะคะ"ร่างบางเจิ่มทำความเข้าใจกับจุดประสงค์ของชายหนุ่มพลางแววตาฉายความกระหายเลือดราวปีศาจออกมาอย่างไม่ปิด

รอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มของตวนเหอเย่หยักขึ้น มุมปากสีแดงสดเปลี่ยนมาเผยยิ้มอย่างนักฆ่าให้ลู่เหอชาง

"คุณก็รู้ แต่ก็ไม่มีท่าทางจะหนีเลยอย่างงั้นน่ะหรอ"ร่างสูงเลิกคิ้วถามแม้ตนจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

"ชั่วชีวิตของฉันไร้คำว่าพ่ายตราบใดที่ชีพจรยังเต้นอยู่ฉันจะไม่คิดหนีเป็นอันขาด"ตวนเหอเย่เอ่ย เธอหุบรอยยิ้มของตน

หน้าเปื้อนยิ้มสง่างามเมื่อครู่ของหญิงสาวถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่แสนนิ่งเรียบราวทะเลนิ่งสงบที่มีคลื่นพายุใหญ่รอพัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง

ผมยาวสลวยของหญิงสาวถูกมัดรวบขึ้นสูงให้ความทะมัดทะแมง มุมปากบางหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มของยมทูตแห่งความตาย

กลไกบางส่วนถูกปลุกขึ้นและมุ่งทำร้ายผู้บุกรุกอย่างฉับพลัน ทั้งมีด เข็ม ยาพิษ ถูกพ่นออกมาจากทั่วทุกสารทิศ

แต่ไม่! มันไม่สามารถทำอะไรบุรุษตรงหน้าได้เลย ทุกการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วของลู่เหอชางสะกดสายตาของร่างบางที่นิ่งค้างทันทีเมื่อเห็นเขาหลบหลีกอย่างง่ายดาย

"ตระกูลลู่สายหลัก!"ร่างบางพ่นคำที่น่าตกใจออกมา

ความโกรธแค้นที่ไร้ที่มาปลุกให้ความกระหายเลือดของเธอเพิ่มมากขึ้นเป็น ทวีคูณ

กระบี่สีดำถูกดึงออกจากฝังที่ปักลวดลายสวยงาม ตวนเหอเย่ตวัดกระบี่เข้าใส่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

ลู่เหอชางเห็นแววตาแผ่ไอสังหารอย่างแรงกล้าของหญิงสาวทำให้เขาไขว้เขว

ภาพเหล่านี้คล้ายเคยเกิดขึ้นมาก่อนแต่ให้นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกเสียที

กว่าสติของชายหนุ่มจะกลับมาตวนเหอเย่ก็ทิ้งรอยแผลบาดลึกให้เขาไปแล้ว

เลือดสีแดงสดราวกับกำลังระบายความคลั่งแค้นของใครสักคนออกมา ชายหนุ่มเจ็บสาหัส บาดแผลนั้นไม่ใช่แค่ลึกธรรมดาแต่ยังไปโดนจุดสำคัญของเขาอีกด้วย เป็นเหตุให้ชายหนุ่มพลันหน้าซีด เรี่ยวแรงคล้ายหมดสิ้น ทว่าสติและความเจ็บปวดนั้นยังคงอยู่

ลู่เหอชางร่ายอักษรสีฟ้าให้ปรากฎขึ้น ฉับพลันร่างของชายหนุ่มก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"ตระกูลลู่สายหลัก สมควรได้รับกรรมที่ก่อไว้!"เสียงที่อ่อนหวานของบางคนในตัวเหอเย่แผดเสียงอย่างเจ็บแค้น

เดิมทีนางคือ ตวนชินเอ้อ ลูกหลานของตระกูลตวนสายหลัก นางถูกตระกูลลู่ทำลายชีวิตจนมอดดับ สายเลือดตระกูลตวนเหลือรอดเพียงน้อยนิด เป็นเหตุให้นางเลือกที่จะมาคอยตามปกปักรักษาหลานๆในตระกูลคนใดคนหนึ่ง และคนที่นางเลือกคือ ตวนเหอเย่ นางใช่ร่างของตวนเหอเย่ในบางครั้งเพื่อกำจัดคนตระกูลลู่ทุกคน และในวันนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งเช่นเดียวกัน

"ท่านทวดผู้เฒ่าเจ้าคะ ขอระงับความโกรธด้วยเถิดเจ้าค่ะ"ร่างบางของตวนเหอเย่กลับมาควบคุมได้อีกครั้ง

'เย่เอ๋อร์ ข้าทนมามากพอแล้ว คนตระกูลลู่ควรถูกปลิดชีพให้สิ้นทั้งตระกูล!'เสียงหญิงสาววัยกลางคนพูดขึ้นในหัวของเหอเย่

"หากท่านผลีผลามเช่นครานี้อาจทำให้พวกเขาไหวตัวได้ทันนะเจ้าคะ"ร่างบางเอ่ยเสียงที่แลดูนุ่มนวลลง

'เช่นนั้นข้าจะต้องทำเช่นไรเล่า'ตวนชิงเอ้อถาม

"ปล่อยตามกรรมของพวกเขาที่ทำไว้เถิดเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานเกินรอพวกเขาจะต้องได้รับความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่พวกเราได้รับ!"ตวนเหอเย่มั่นใจหนักแน่น

นั่นทำให้ตวนชินเอ้อรู้สึกพึงพอใจและสงบลงในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***