บทที่5 วางเพลิง

   ไอรินรู้สึกตัวขึ้นเมื่อมือของใครบางคนกำลังเคล้นคลึงเต้าของเธออยู่ ชายหนุ่มขึ้นคร่อมเธอด้วยอารมณ์ที่ลุกโชน จับขาเรียวเล็กแยกออกจากกันเผยให้เห็นใจกลางรักของเธอที่เลอะไปด้วยน้ำรักของเขาที่ปล่อยเข้าไปเมื่อไม่นานก่อนที่เขาจะออกจากห้อง มันทั้งแดงและอวบเสียจนเขาอดใจไม่ไหวก้มลงมุดหน้าลงลิ้นบนกรีบชมพูทันที 

“อื้อ……….คุณอ๊า……”ไอรินบิดตัวไปมาเมื่อลิ้นสากสอดเข้าไปในรูสวาทของเธอแล้วย้ายมาที่ติ่งทำให้เสียวจนคิดอะไรไม่ออก ให้ตายเถอะ..เขาใช้ลิ้นกับเธอเก่งมากเขารู้ว่าเธอนั้นมีจุดอ่อนตรงไหนบ้างและมักจะชอบทำให้เธอนั้นขัดขืนไม่ได้ 

“ฉันบอกไปหลายรอบแล้วนะว่าให้ครางออกมาให้เต็มที่”พูดจบชายหนุ่มก็สอดเจ้ามังกรที่ผงาดเต็มที่เข้าไป

“อ๊าๆๆๆฉันไมม่ไหวแล้วค่ะอ๊า..”ไอรนร้องเสียงหลงได้แต่กัดฟันอดทน

แอนดรูวไม่สนว่าเธอจะพูดอะไรเขายังคงกระแทกและทำต่อไป ยิ่งเพิ่มจังหวะเร็วึ้นทำให้หญิงสาวร้องครางไม่เป็นภาษา 

   เขาจับขาเธอขึ้นพาดบ่าแล้วกะแทกรัวๆท่านี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บมากมันทั้งเข้าไปลึกราวกับน้องสาวเธอจะฉีกขาด น้ำตาไหลออกมาแต่เธอก็ยังคงครางเพื่อทำให้เขาพอใจ ร่างหนากระตุก กอดเธอไว้แน่นปลดปล่อยน้ำรักออกมามากมายเช่นเคย ชายหนุ่มฟุบหน้าลงที่หน้าอกของเธอพรางหายใจหอบเหนื่อย 

“ฉันจะปล่อยให้เธอกลับบ้านวันนี้” แอนดรูวพูดขึ้นทำให้ไอรินนั้นเบิกตากว้างในที่สุดเขาก็จะปล่อยเธอไปเสียที เธอโหยหาอิสระมาตลอด

“จริงเหรอคะ!!”

“ฉันไม่โกหกหรอก” แอนดรูวพลิกตัวลงจากร่างบางแล้วกอดเธอจากด้านหลัง

“ตอนเย็นฉันจะให้คนขับรถไปส่ง” เขาหลับตาพลิ้ม 

   ไอรินดีใจมากที่เขานั้นยอมปล่อยเธอกลับบ้านเธอหันไปหาเขาแล้วขอบคุณ ป่านนี้ตากับยายคงจะเป็นห่วงเธอแย่

“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อชายที่นอนหลับตาอยู่นั้นดึงเธอให้พลิกหันหลังให้เขา

“ว๊าย……เดี๋ยวก่อนค่ะ” 

เขาไม่สนใจ จับท่อนเอ็นที่มตื่นตัวอีกครั้งยัดเข้าไปในรูสวาทมิดด้ามในท่าที่เธอหันหลังให้เขา มือหนาจับขาเรียวพาดบนเอวหนาของเขา 

“อึก..พะ..พอก่อนค่ะฉันเจ็บ” มือบางพยายามปัดป้องเขาแต่ดันกลายเป็นเร้าอารมณ์ของเขาไปซะได้ เขากระแทกท่อนเอ็นที่แข็งเต็มที่เข้าออกรัวๆ

ให้ตายเถอะ!! เขาต้องการเธอไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ

   รถยนต์หรูสีดำสนิทจอดอยู่หน้าบ้านสวนหลังหนึ่ง ไอรินเปิดประตูรถยืนเต็มตัวยืนมองประตูรั้วอย่างคิดถึง ไม่รอช้าร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าบ้านไปทันที

   มือบางประตูบ้านออกช้าๆ น้ำตาเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาหาทั้งสองคนเสียที เธอยืนมองภาพของสองตายายกำลังนั่งดูทีวีเครื่องเก่าอยู่เป็นภาพที่เธอคิดถึงสุดหัวใจ 

“อ้าวหนูไอซ์กลับมาแล้วเหรอลูก”ตาที่หันมาหยิบแก้วน้ำมองเห็นหลานสาวยืนนิ่งอยู่หน้าประตู

“อ้าวยัยไอซ์ลูก”ยายหันไปมองตามร่างท้วมลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอทันที มือเหี่ยวจับมมือของเธอเบาๆ

ยิ่งทำให้น้ำตาของเธอไหลและสะอื้นไห้ ไอรินโผเข้ากอดทั้งสองแน่น แล้วปล่อยโฮทันทีทำให้ทั้งสองแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

“ได้ยินว่าผู้จัดการจะให้หนูพักอยู่ที่อพาร์ทเม้นสำหรับพนักงานนี่ แล้วไหงหนูถึงกลับมาล่ะ” ตาเอ่ยถาม

ไอรินตัวแข็งทื่อ คิดทบทวนเรื่องทุกอย่างในหัวจนทำให้เธอเข้าใจ ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมไม่มีใครช่วยเหลือเธอเลยสักคน ก็เพราะว่าผู้จัดการนั้นขายเธอให้กับชายคนนั้นนั่นเอง เธอรู้สึกเสียใจมากที่ผู้จัดการที่เธอเคารพและไว้ใจจะกล้าขายเธอให้กับแขกแบบนี้ มือบางกำหมัดแน่น

“ไอซ์ลาออกมาแล้วจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวไอซ์ก็ได้งานใหม่แล้ว”เธอปาดน้ำตาออกจากแก้ม ใช่เธอจะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีกเป็นอันขาด!!

“พักสักอาทิตย์ก่อนก็ได้ไหนๆหนูก็สอบเสร็จแล้วยายอยากให้หนูผ่อนคลายบ้างที่ผ่านมมาหนูทำงานและเรียนมาตลอดไม่เคยพักเลย”ยายทำสีหน้าเป็นห่วง ใช้มือลูบหัวหลานสาวเบาๆ

“ไม่เป็นไรจ้ะยายแค่นี้หนูไหวอยู่แล้วหลานตากับยายเก่งอยู่แล้ว” ไอรินยิ้มร่าเพื่อไม่ให้ทั้งสองสบายใจ

   ตั้งแต่แม่ของเธอจากไปทั้งสองคนช่วยเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็กๆตากับยายนั้นดีกลับเธอมาตลอดเธออยากตอบแทนบุญคุณทั้งสองคนบ้าง

“ถ้างั้นก็อย่าหักโหมมากนะลูก”ยายลูบหัวเธอเบาๆ

“จ้ะยาย ไอซ์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”ร่างบางโอบกอดสองเฒ่า แล้วเดินขึ้นห้องไปโดยมีทั้งสองมองตาม

“เฮ้อ..”

ไอรินถอนหายใจ นั่งหวีผมจ้องมองตัวเองในกระจกที่ตามร่างกายมีแต่รอยช้ำเป็นจ้ำๆอย่างเหนื่อยล้า ต่อไปนี้เธอคงจะต้องหางานใหม่และเช็คให้ดีกว่านี้

   ใครจะไปคิดล่ะว่าโรงแรมชื่อดังระดับประเทศจะมีเบื้องหลังคือการค้าบริการให้กับแขกวีไอพี ถึงจะแจ้งความไปก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี เธอตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไป 

ซ่าๆๆ

ไอรินหยุดชะงักเมื่อเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เสียงคล้ายกับคนสาดน้ำอยู่ชั้นล่าง ใบหน้าขาวหันไปมองที่นาฬิกาบนผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน ใครที่ไหนจะมาสาดน้ำกลางดึกแบบนี้ สองตายายยิ่งแล้วใหญ่ ป่านนี้คงหลับกันหมดแล้ว 

   ร่างบางค่อยๆเดินลงบันไดลงมาที่ชั้นล่าง เธอได้กลิ่นบางอย่างคล้ายกับกลิ่นไหม้ หรือยายจะลืมปิดแก๊สนะ ไอรินก้าวเท้าเดินไปที่ในห้องครัวแต่ก็ไม่เจออะไร เธอยังคงตามหาต้นตอของกลิ่นต่อไป เมื่อตรวจดูอย่างแน่ใจแล้วเธอจึ้งเดินขึ้นห้องไป และสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้านั้นกลับทำให้หัวใจเธอเต้นแรง ภาพตรงหน้าคือไฟไหม้ลุกโชนไปทั่วทางเดินของชั้นสองและกำลังจะลามเข้าไปในห้องของเธอ 

   เธอทำอะไรไม่ถูก หันรีหันขวาง แล้วนึกขึ้นได้ว่าตากับยายของเธอนั้นกำลังหลับอยู่ในห้องซึ่งตอนนี้ไฟกำลังจะลามไปทั่วชั้นสองแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว

   ไอรินเปิดประตูพรวดเข้าไปหาตายายทันทีพบว่าพวกเขากำลังหลับอยู่โดยไม่รู้เรื่อง ร่างบางวิ่งเข้าไปปลุกทั้งสองทันที

“ตา……ยาย..รีบลุกเร็วไฟไหม้ฮึก……ไฟไหม้บ้านเรา”เธอเขย่าแขนทั้งสองแล้วร้องไห้ 

“หือ..มีอะไรลูก”ยายหยีตาเล็กน้อยถามหลานสาวอย่างงัวเงีย 

“แย่แล้ว..ไฟไหม้บ้านเราฮือ……”

“หา..ว่าไงนะ”ทั้งสองเบิกตากว้าง รีบพยุงกันลุกขึ้นทันที 

 “รีบหนีเร็ว……หนีไปทางหน้าต่างกัน”

ไอรินจูงมือทั้งสองรีบเดินไปที่หน้าต่างทันที

โครม……….

“กรี๊ด..”

เสียงคานไม้ที่ถูกเผาจนเกรียมพังลงมาต่อหน้าทั้งสาม ที่กำลังจะก้าวเดินแต่ก็ต้องชะงัก 

เสียงร้องขอความช่วยเหลือ และเสียงร้องดังแข่งกับเสียงไฟที่กำลังไหม้อยู่ กลางดึกแบบนี้คงไม่มีใครได้ยินแถมบ้านของเธอยังอยู่ห่างจากหมู่บ้านพอสมควร 

   เปลวเพลิงลุกโชนอย่างต่อเนื่องจนหยุดไม่อยู่ถึงจะดับไฟได้ก็คงสายไปแล้ว เพราะบ้านหลังนี้มีองค์ประกอบเป็นไม้แทบจะทั้งหลัง และเป็นเชื้อเพลิงชั้นดี บ้านทั้งหลังคงจะกลายเป็นเถ้าในไม่ช้า

“คงจะมาได้แค่นี้สินะ” ตาเอ่ยขึ้น

“ไม่นะเราต้องรอด ”ไอรินพูดทั้งน้ำตา ถึงจะมองไม่เห็นวี่แววว่าจะลอดก็ตาม

“หนูไปเถอะ” ยายบีบมือเธอเบาๆ 

“ไม่เอาค่ะเราต้องรอดไปด้วยกันสิ ฮึก”

มือเหี่ยวยื่นมาปาดน้ำตาบนแก้มของเธอ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

“กรี๊ด……”

   ร่างบางลอยละลิ่วออกมาจากหน้าต่าง หล่นลงบนสนามหญ้าแล้วกลิ้งไปตามเนิน ไอรินค่อยๆลุกขึ้นยืน พยายามเดินกระเผกไปที่บ้านที่ตอนนี้ชั้นล่างไหม้เกือบทั้งหมดแล้ว ชั้นสองคงถล่มลงมาในไม่ช้า

  เธอมองเห็นสองตายายจากหน้าต่างที่ไฟไหม้ ทั้งสองยืนยิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ชั้นสองจะพังลงมา

โครม……โครม……

เป๊าะแป๊ะๆๆ……

   ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อมองดูบ้านที่พังลงมาพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย น้ำตาไหลไม่หยุดแต่ไร้เสียงสะอื้น เธอเดินไปที่ศาลาริมน้ำด้วยเท้าเปล่าอย่างเหม่อลอย สติของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอหยุดอยู่ที่สะพานไม้ริมสระ เรื่องราวความทรงจำที่มีตากับยายต่างฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของเธอน้ำตาไหลพรั่งพลูออกมา 

“ฮึก..ฮือๆๆ”

เสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ ทั้งบ้านที่ให้กลับ ทั้งคนที่รักเธอต่างหายไปกับเปลวเพลิงหมด เธอไม่มีที่ไปแล้ว ถึงจะอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อทั้งสองคนที่เธอรักตายไปต่อหน้าต่อตา เมื่อคิดเช่นนั้นราวกกับเธอไม่มีสติ ร่างบางทิ้งตัวลงไปใต้น้ำที่เย็นเฉียบ เธอหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ร่างกายจมลงไปช้าๆ 

   ไอรินลืมตาขึ้นมาก่อนที่สติของเธอจะหายไป มองเห็นชายร่างสูงกำลังว่ายเข้ามาใกล้เธอ ช่างน่าแปลกที่เธอเห็นใบหน้านั้นเป็นคนคนนั้นที่เธอเกลียดที่สุด ในขณะที่เธอกำลังจะตายเขายังจะตามมาหลอกหลอกเธออีก เธอค่อยๆหลับตาลง ไม่อยากนึกคิดอะไรอีกแล้ว..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***