ตอนที่10 ช่วงเวลาแห่งความสุข

"มีอะไรกันสองครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยบอกว่ารักเลยสักครั้ง คงเป็นเราสินะที่ใจง่ายเอง" พิมพิมลเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ แล้วออกจากห้องไปที่ชั้นล่าง

หลังจากพิมพิมลลงมาแล้ว ทุกคนก็ออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารบริเวณหาดทันที 

"อยากทานอะไรสั่งเลยนะคะ วันนี้ดาเลี้ยงเองค่ะ ถือว่าเป็นการฉลองให้กับทั้งสองครอบครัว จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว" แม่สุดาพูดด้วยสีหน้าที่เปี่ยมความสุข 

"หากว่าภาคภูมิกับวัลลภยังอยู่ก็คงจะดีใจกันอย่างมาก ที่ลูกสาวลูกชายของตัวเองหมั้นหมายกันแล้ว " คุณยายศรีพูดออกมาด้วยสีหน้าหม่นหมองลง หวนคิดถึงอุบัติเหตุคราวนั้นที่พรากชีวิตของทั้งสองคนไปพร้อมกัน 

"ฉันไม่เชื่อว่าตาวัลลภจะขับรถประมาท แต่ก็ช่างเถอะ ผ่านมาสิบเอ็ดปีแล้ว จะไปรื้อคดีอะไรก็ไม่มีประโยชน์ สถานการณ์ในตอนนั้นก็เชื่อใจใครไม่ได้เลย ฉันจึงต้องส่งตาวัฒน์ไปเรียนที่อเมริกา ไปอยู่กับญาติๆที่นั่น" คุณยายนุ่นมองไปที่หลานชายของตน

ภัควัฒน์และพิมพิมลฟังอย่างตั้งใจ เพราะเมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้วทั้งคู่ก็เด็กมากๆ ไม่ค่อยจะเข้าใจเหตุผลของผู้ใหญ่ จนมาถึงตอนนี้ เขาและเธอต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้วจึงเข้าใจอะไรๆมากขึ้น

"ตาวัฒน์กลับมาเมืองไทยแล้วก็ยังต้องระวังตัวให้มากๆนะลูก "แม่สุดาเตือนลูกชายของตน

"ครับคุณแม่" ชายหนุ่มรับคำมารดา

"ในช่วงที่บริษัทกำลังไปได้ดี กลับต้องมาเสียหัวหน้าครอบครัวไป แม่ดาก็เหนื่อยมากๆ ฉันล่ะสงสารลูกจริงๆ"คุณยายนุ่นลูบหลังลูกสาวของตน

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ดาจะทำให้ดีที่สุด สร้างความมั่นคงไว้ให้ลูกหลาน" แม่สุดาพูดและมองไปที่ภัควัฒน์และพิมพิมล 

แม้จะอายุห้าสิบปีแล้วแต่สุดาก็ยังคงความสวยงามไม่เปลี่ยน ด้วยหน้าที่การงานต้องพบปะผู้คนทำให้เธอใส่ใจสุขภาพและการดูแลตนเองอยู่เสมอ แม้จะมีใครมาจีบเธอก็ไม่ได้สนใจ วางตัวดีมาตลอด มีเข้ามาก็หายไป เพราะไม่สนใจจะสานสัมพันธ์ต่อกับใครทั้งนั้น แม้แต่เสี่ยอรรณพที่ตามจีบมาเมื่อสมัยยังเป็นสาวๆเธอก็ไม่ได้สนใจเลย

"ฉันก็ต้องขอโทษเธอนะสุดา เป็นหุ้นส่วนแท้ๆ แต่ไม่ได้เข้าไปช่วยงานที่บริษัทเลย"มะปรางเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด

"มะปรางอย่าคิดแบบนั้นเลย งานที่สวนก็หนักแล้ว ฉันต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ดูแลสวน ดูแลคนงาน และทำบัญชีให้ด้วย ขอบใจนะจ้ะ" 

"ตาวัฒน์กลับมาแล้ว แม่สุดาก็จะไม่เหนื่อยมากเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ และหากว่าหนูพิมเรียนจบก็จะไปช่วยอีกแรง"คุณยายศรียิ้มแย้ม มองหน้าหนุ่มสาวที่เพิ่งหมั้นกัน

"อาหารมาครบแล้ว รีบทานกันเถอจ้ะ" คุณยายนุ่นเอ่ยชักชวนทุกคนทานข้าว 

ทุกคนอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข จนไม่รู้ว่ามีคนแอบติดตาม คนของเสี่ยอรรณพนั่งใกล้ๆกับโต๊ะของภัควัฒน์

"นายครับ ลูกชายของคุณสุดากลับมาจากต่างประเทศแล้วครับ ตอนนี้หมั้นกับลูกคุณมะปรางแล้วผมตามมาจากนครปฐม ตอนนี้มาพักผ่อนที่ชะอำครับ"

"ตามไว้อย่าให้คลาดสายตา มีอะไรก็โทรรายงานฉัน"

"ครับนาย"

เสี่ยอรรณพสั่งลูกน้องตนติดตามสุดาและลูกชาย 

"ฉันจะต้องทำยังไง เธอถึงจะสนใจฉันบ้างสุดา"

เสี่ยอรรณพกำมือแน่น เพราะตามจีบสุดาตั้งแต่สมัยสาวๆ จนเวลาผ่านไปเกือบสามสิบปีแล้ว เธอก็ยังไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

ริมชายหาดใกล้บ้านพัก

พิมพิมลเดินเล่นริมทะเลอย่างเงียบๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เห็นวิวสวยๆก็ยกโทรศัพท์มาถ่ายรูป เซลฟี่ตัวเองบ้าง 

"มาคนเดียว ไม่ชวนพี่เลยน้าาา" ภัควัฒน์ที่เดินมาทางด้านหลัง ส่งเสียงมาตัดพ้อ

"ก็เห็นพี่วัฒน์คุยโทรศัพท์อยู่ พิมไม่อยากรบกวน แล้วใครโทรมาเหรอคะ'

"อ๋อ... เพื่อนพี่จะมาหาน่ะ เขาอยากมาเที่ยวที่เมืองไทย ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะพาไปเที่ยวที่ไหนดี"

"มาที่นี่สิคะ สวยงาม บรรยากาศก็ดี อาหารก็อร่อย" พิมพิมลแนะนำ และหันหน้าไปหาชายหนุ่ม

"ก็ดีนะ ใกล้บ้านเราด้วย พิมจะเป็นไกด์นำเที่ยวช่วยพี่ได้มั้ย"

"โอเคค่าาา ถ้าว่าง พิมมาด้วยแน่นอน" พิมพิมลพูดและส่งยิ้มให้กับเขา

"คืนนี้จะไปนอนด้วยนะ" ชายหนุ่มก้มลงกระซิบที่ข้างหู 

ทำเอาแก้มของพิมพิมลแดงระเรื่อขึ้นมาทันที 

"......."

"ไม่ต้องงงหรอก เอ๊ะ!หรือว่าจะงงดี พี่มียาแก้งงนะ เข็มใหญ่มาก ฮ่าๆๆ" ภัควัฒน์พูดเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน 

พิมพิมลตีต้นแขนภัควัฒน์เบาๆด้วยความเขิน วิ่งหยอกเย้ากันริมชายหาดอย่างมีความสุข

ทั้งสองคนคงไม่รู้ว่ามีสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านแอบมองอยู่ด้วยความสุขจนต้องยิ้มออกมา

"อยากให้ยัยพิมเรียนจบไวๆจัง ฉันชักจะอยากอุ้มหลานซะแล้วสิ" คุณยายศรีมองหลานสาวของตนวิ่งเล่นริมชายหาดกับภัควัฒน์เหมือนเด็กๆ

"ฉันก็เหมือนกัน อยากให้มีเด็กๆมาวิ่งเล่นในบ้าน คงจะไม่เหงานะ" คุณยายนุ่นพูดเสริมอีกคน จนแม่สุดาและแม่มะปรางต้องมองหน้ากัน

"คุณแม่ทั้งสองต้องดูแลสุขภาพตัวเองให้ดีๆนะคะ อีกไม่นานได้อุ้มหลานแน่นอนค่ะ" แม่สุดาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ภัควัฒน์กับพิมพิมลวิ่งเล่นริมชายหาดจนพระอาทิตย์เริ่มตกดิน ทั้งสองคนจึงเดินกลับมานั่งเล่นที่ขอนไม้ใกล้ๆบ้านพักเพื่อดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน บรรยากาศยามเย็นแสนโรแมนติก ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวลูบที่หลังมือเบาๆ

"พี่ดีใจนะ ที่พิมยอมหมั้นกับพี่" 

"ทำไมถึงคิดว่าพิมจะปฏิเสธล่ะคะ?"

"ก็....พิมอาจจะมีคนในใจแล้ว พี่กลัวว่าตัวเองจะกลับมาช้าเกินไป คิดว่าตัวพี่เองจะดีพอสำหรับพิมหรือเปล่า" พูดจบชายหนุ่มก็หันไปสบตากับหญิงสาว

"พิมเองต่างหาก ที่กลัวว่าจะไม่คู่ควรกับพี่วัฒน์"

"หืมม ทำไมล่ะ?" ชายหนุ่มยกคิ้วมองสาวสวยที่นั่งข้างๆด้วยความสงสัย

"ก็พี่วัฒน์มีดีกรีเป็นถึงหนุ่มนักเรียนนอก คิดว่าจะมีแฟนอยู่ที่โน่นแล้วซะอีก"

"ไม่มีทางเด็ดขาด พี่ไม่มีทางฝืนคำบัญชาที่ผู้ใหญ่กำหนดไว้แน่นอน!" พูดจบภัควัฒน์ก็หันไปเจอกับชายสองคนแต่งชุดสีดำ ทำท่าทีแปลกๆ เหมือนจะตามเขากับพิมพิมลมา 

"พี่ว่าเราเข้าบ้านกันเถอะ พระอาทิตย์ตกดินแล้ว"

"พิมยังอยากนั่งเล่นอยู่เลย บรรยากาศกำลังสบายเลยนะคะ"

"พี่วัฒน์ๆ พิมอยากกินปลาหมึกย่าง พาไปซื้อหน่อยสิ" พิมพิมลชี้มือไปยังรถสามล้อที่ขายหมึกย่าง ส่งกลิ่นหอมฉุยอยู่ไม่ไกล

"ได้สิ ไหนจะเอากี่ตัว เลือกเลย" ทั้งสองคนจูงมือกันไปยังร้านหมึกย่างเคลื่อนที่ ที่มีคนยืนห้อมล้อมอยู่ รอจนถึงคิวตัวเอง พิมพิมลจึงสั่งปลาหมึกกับพ่อค้า

"เอาตัวใหญ่ๆเลยค่ะพ่อค้า เอาสามตัวนะ" พิมพิมลส่งเสียงหวานสั่งหมึกย่างที่ห้อยเรียงรายเป็นชั้นๆ ไล่ราคาตามขนาด

""พี่วัฒน์เลี้ยงนะ " หญิงสาวแหงนหน้ามองชายหนุ่มแล้วส่งยิ้มหวานไปให้เขา เหมือนเด็กอ้อนผู้ใหญ่เอาขนม

"ได้เลย สบายมาก" ภัควัฒน์ทำท่าตีไปที่กระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกางเกงชุดลำลองของตัวเอง

""ขอบคุณนะคะ"

หลังจากได้หมึกย่างสมใจแล้วทั้งสองคนก็เดินกลับมายังบ้านพัก พิมพิมลเดินกินหมึกย่างไปด้วย ท่าทางเอร็ดอร่อย 

"อยากอยู่ที่นี่นานๆเลย อยากเล่นน้ำทะเลทุกๆวัน แต่ก็มีงานรออยู่เพียบ รสชาติของการเป็นผู้ใหญ่ไม่สนุกเลยเนาะ" พิมพิมลเอี้ยวหน้าไปคุยกับชายหนุ่มที่เดินข้างๆ

"พี่เข้าใจความรู้สึกของผู้ใหญ่เลย เมื่อเข้ามาทำงานที่บริษัท"

"พี่วัฒน์สู้ๆนะคะ พิมเป็นกำลังใจให้นะ" เห็นท่าทีเหนื่อยล้าของคนข้างกาย พิมพิมลจึงให้กำลังใจเขา

"ขอรางวัลหน่อยสิ " ชายหนุ่มเอียงแก้มให้หญิงสาวหอม

"ฮ่าๆๆๆ พี่วัฒน์อะไรเนี่ย พิมเพิ่งกินหมึกย่างมานะ กลิ่นแรงขนาดนี้จะเอารางวัลเหรอคะ" พิมพิมลขำออกมา ในความขี้อ้อนของเขา

"ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ น่านะๆ" 

"ไม่เอาๆ" พิมพิมลเขินอายวิ่งนำหน้าเขาไปที่บ้านพัก ทั้งสองคนวิ่งไล่หยอกเย้ากันมา 

"สองคนวิ่งหยอกอะไรกันมาจ้ะ ระวังหกล้มนะลูก" แม่มะปรางที่กำลังเตรียมอาหารเย็นใส่จานให้ทั้งสองคนทักขึ้นมา

"เปล่าค่ะแม่" พิมพิมลตอบออกไปแต่ก็ยังหอบแฮกๆจากการวิ่งหนีภัควัฒน์ จนชายหนุ่มตามเข้ามาในบ้านแล้ว

"มากินอาหารเย็นมาเด็กๆ จะได้ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน ผู้ใหญ่ทานเรียบร้อยทุกคนแล้ว เหลือหนูสองคนนั่นแหละ ทานเสร็จก็เก็บให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำพักผ่อนก่อน"

"ค่ะแม่"

"ครับคุณน้า"

ทั้งสองคนทานนิดหน่อยก็เก็บกวาดจนเรียบร้อย แล้วขึ้นไปห้องพักของตัวเองที่ชั้นสอง

*******

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***