ตอนที่8 หมั้นหมาย

ร่างกายของพิมพิมลกระตุกไปหลายครั้ง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้สัมผัสกับความเสียวแบบนี้ เธอรับรู้ได้ว่าเขากลืนกินน้ำของเธอไปจนหมด

"พี่ไม่ไหวแล้ว เป็นของพี่นะพิม "

ชายหนุ่มยกตัวขึ้นและเอาน้องชายของเขาถูไถไปบนติ่งเนื้อของพิมพิมลเบาๆ เขาค่อยๆดันน้องชายเข้าไปในกลีบสาวทีละนิด ความคับแน่นทำให้ทั้งสองทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด 

"ทนหน่อยนะ ใกล้จะเข้าหมดแล้ว" ภัควัฒน์ก้มมองและค่อยๆดันเข้าไปจนมิดลำ ทิ้งไว้นิ่งๆสักพัก ให้หญิงสาวค่อยๆปรับตัวคุ้นชิน  แล้วค่อยๆโยกเอวเบาๆ จากความเจ็บกลายเป็นความเสียวซ่าน  เขาเด้งเข้าออกช้าๆ จนค่อยๆขยับความเร็ว พิมพิมลก็เด้งสู้ทุกๆจังหวะของเขา ความเสียวทำให้ทั้งคู่ค่อยๆเร่งจังหวะ ไปเรื่อยๆจนถึงจุดสุขสม เขาก็ปล่อยน้ำรักเข้าไปจนหมดลำ พิมพิมลกระตุกไปหลายครั้ง โพรงคับแคบของเธอดูดรัดแก่นกายของเขา จนทั้งคู่ครางออกมา สองคนกอดกันแน่น ทิ้งไว้สักพักจึงค่อยๆดึงออกมา มีน้ำรักผสมกับเลือดจางๆออกมาด้วย ภัควัฒน์ทิ้งตัวลงนอนใกล้ๆหญิงสาว

"เราเป็นของกันและกันแล้วนะพิม และที่พี่ไม่ใช้ถุงยางอนามัย เพราะเป็นครั้งแรกของเราทั้งคู่ "

"พิมกลัวท้อง " เธอซุกหน้าลงบนอกเขา

"ไม่ต้องกลัว รีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะ พี่จะพาไปร้านขายยา และหากว่าพิมท้อง พี่จะรับผิดชอบเอง" ภัควัฒน์พูดและกอดหญิงสาว

"ค่ะ"

"เจ็บมั้ย"

"เจ็บที่สุดเลยค่ะ" พิมพิมลน้ำตาใหลออกมา ภัควัฒนีรีบจูบซับน้ำตาให้หญิงสาว 

"ขอโทษที่อดใจไว้ไม่ไหว พี่ขอโทษจริงๆ"

หลังจากฝนหยุดตก ทั้งสองคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็รีบขับรถออกไปที่ร้านขายยาทันที

"กินยาคุมฉุกเฉินแค่วันนี้เท่านั้นนะพิม มันอันตราย เดี๋ยวพี่จะพาไปฉีดยาคุมที่คลีนิก" เขาพูดพร้อมกับหันหน้ามามองหญิงสาว

"ค่ะ" พิมพิมลก้มหน้าตอบชายหนุ่ม รู้สึกเสียใจกับความใจง่ายของตนเอง มีอะไรกันทั้งๆที่เพิ่งเจอกันได้แค่วันเดียว และเขาก็ไม่เคยบอกรักเธอด้วยซ้ำ ความรู้สึกเจ็บปวดในใจ ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นน้ำตา

"เดี๋ยวพี่มานะ"

ภัควัฒน์กลับมาที่รถพร้อมกับยาคุมฉุกเฉินและน้ำเปล่าหนึ่งขวด

"ร้องไห้ทำไม พี่จริงจังกับความสัมพันธ์ของเรานะ"พูดจบก็ดึงหญิงสาวเข้ามากอดทันที

"รีบกินยา เดี๋ยวไปคลีนิกกัน"

หลังจากเสร็จธุระการฉีดยาคุมที่คลินิก ภัควัฒน์ก็พาพิมพิมลกลับบ้านสวนทันที

"ป่านนี้คุณแม่และคุณยายของพี่คงมาถึงบ้านสวนแล้วล่ะ คงพูดคุยทาบทามสู่ขอพิมวันนี้เลย" เขาหันมายิ้มให้หญิงสาว

"ค่ะพี่วัฒน์" แม้จะไม่เคยบอกรักแต่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว ยังไงเธอกับเขาก็ต้องหมั้นหมายและแต่งงานกันอยู่ดี ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเสียใจ คำบัญชาของผู้ใหญ่ช่างโอบอุ้มหัวใจของเธอเสียจริงๆ พิมพิมลคิดและยิ้มออกมา

เมื่อมาถึงบ้านสวนของคุณยายศรีก็พบกับรถของคุณแม่สุดาจอดอยู่หน้าบ้าน เขาจึงรีบพาพิมพิมลเดินเข้าไปในบ้านทันที ก็พบกับผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านนั่งคุยกันที่ห้องรับแขก 

"สวัสดีครับครับคุณยาย สวัสดีครับคุณแม่ มาถึงนานรึยังครับ"

พิมพิมลรีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านด้วยความนอบน้อม

"สักพักแล้วล่ะลูก แล้วพาน้องไปไหนมาล่ะ"แม่สุดาถามลูกชายของตน คำถามของแม่สุดาทำเอาพิมพิมลรีบก้มหน้าทันที

"ไปขับรถเล่นชมวิวน่ะครับ"ภัควัฒน์หันไปมองพิมพิมลที่เอาแต่ก้มหน้า

"มาๆตาวัฒน์ พาน้องมานั่งข้างๆยายตรงนี้เร็ว" คุณยายนุ่นกวักมือเรียก ทั้งสองคนมานั่งใกล้ๆตรงด้านล่าง

"คุ้นเคยกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว คงไม่ต้องพูดอะไรกันมากมายนะยายศรี แม่มะปราง ฉันกับแม่สุดามาวันนี้ก็เพื่อทาบทามสู่ขอหนูพิมให้ตาวัฒน์นั่นแหละ หมั้นหมายไว้สักหนึ่งปี รอหนูพิมเรียนจบก็แต่งงานกันทันที นะทางแม่มะปรางกับยายศรีเห็นด้วยมั้ย"

"ทางนี้เห็นด้วยนะยายนุ่น หลานสาวคนเดียว ฉันก็ห่วงแสนห่วง หากมีตาวัฒน์มาช่วยดูแลฉันก็อุ่นใจ หลังจากนี้จะไปไหนมาไหนด้วยกันก็ไม่น่าเกลียดแล้ว เพราะหมั้นหมายกันอย่างถูกต้องตามประเพณี จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันสักทีนะ"คุณยายศรีพูดพลางหันหน้าไปมองทุกๆคน

"หากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นพ้องต้องกัน ฉันกับแม่สุดาก็ดีใจที่จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน" คุณยายนุ่นยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปริ่มมองหน้าหลานชายสุดที่รัก ที่ยิ้มแป้นรออยู่แล้ว

"ตาวัฒน์รับแหวนไปใส่ให้หนูพิมสิลูก" แม่สุดายื่นกล่องใส่แหวนสีแดงกำมะหยี่ให้ลูกชาย

ภัควัฒน์ยกมือไหว้มารดาของตน และรับกล่องใส่แหวนมาเปิดออก ด้านในเป็นแหวนเพชรสี่กะรัต ภัควัฒน์หยิบออกมาสวมให้พิมพิมลที่นิ้วนางข้างซ้าย

"หนูพิมไหว้พี่เค้าสิลูก"แม่มะปรางบอกลูกสาว

พิมพิมลไหว้ขอบคุณชายหนุ่มที่บัดนี้ได้กลายมาเป็นคู่หมั้นกันซะแล้ว ภัควัฒน์รับไหว้หญิงสาว และลูบหัวด้วยความเอ็นดู อากัปกิริยาของชายหนุ่มทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยิ้มออกมา

พิมพิมลและภัควัฒน์สบสายตากันแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย แม้จะเพิ่งผ่านความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมาเมื่อสักครู่ แต่ในเวลานี้ทั้งคู่ก็เป็นคู่หมั้นกันอย่างถูกต้องแล้ว แม้ในตอนแรกจะเป็นคำบัญชาของผู้ใหญ่ แต่ในตอนนี้จิตใจของทั้งสองคนก็ตรงกันด้วย

ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ เหมือนพายุฝนที่พัดพาเรื่องราวดีๆเข้ามาจนหัวใจของพิมพิมลจนชุ่มฉ่ำ เหมือนต้นไม้ที่ได้รับฝนหลังจากแห้งแล้งมานานแสนนาน

"หมั้นหมายกันอย่างถูกต้องแล้ว ฉันสบายใจจังเลยยายศรี" คุณยายนุ่นพูดออกมาด้วยสีหน้าเปี่ยมความสุข สายตามองไปหาหนุ่มสาวที่นั่งใกล้ๆ 

"เสร็จพิธีเรียบร้อยแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ" คุณยายศรีเอ่ยชวนทุกๆคน

"ทำไว้ตอนไหนเนี่ยยายศรี งานที่สวนก็ยุ่งยังมีเวลาทำกับข้าวรออีกนะ" คุณยายนุ่นเอ่ยแซวเพื่อนของตน ที่บัดนี้อยู่ในวัยเจ็ดสิบห้าปีแล้ว ทั้งคู่สนิทสนมกันมากๆตั้งแต่สมัยสาวๆ

"มีของโปรดเธอด้วยนะ มาดูสิ" คุณยายศรีพาเพื่อนรักเดินเข้าครัวไปดูกับข้าวที่เธอกับลูกสาวทำตั้งแต่เช้า

"ยังจำได้อีกนะ"

"จำได้สิ จำได้ทุกอย่างนั่นแหละ" คำตอบนี้ทำเอาคุณยายนุ่นน้ำตาซึม ยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปริ่ม

ทุกคนเดินตามหญิงสูงวัยทั้งคู่ไปที่โต๊ะอาหาร เจอหม้อกับข้าวหลายอย่างวางเรียงราย จึงช่วยกันตักข้าวตักแกงวางบนโต๊ะอาหาร ภัควัฒน์กับพิมพิมลช่วยเตรียมน้ำและผลไม้ที่ปอกเรียบร้อยแล้วขึ้นโต๊ะไปด้วย บรรยากาศเต็มไปด้วยรอยยิ้มของทุกคน ความสุขง่ายๆ และมิตรภาพความรักระหว่างทั้งสองครอบครัวที่แน่นแฟ้น จนไม่มีอะไรมาทำลายได้

"แม่สุดาดูท่าทางเหนื่อยๆนะลูก" คุณยายศรีเอ่ยทักขณะนั่งทานข้าวกัน

"ช่วงนี้เพลียๆน่ะค่ะ นอนน้อยไปหน่อย"

"เธอต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะสุดา อย่าเครียดจนเกินไป" แม่มะปรางเอ่ยบอกเพื่อนของตน

"ขอบใจนะจ้ะ มีตาวัฒน์เข้ามาช่วยแล้ว เดี๋ยวคงมีเวลาพักมากขึ้น" สุดามองมะปรางด้วยแววตาอบอุ่น

"อยากทานอะไรก็บอกได้นะ เดี๋ยวเราทำให้" มะปรางบอกเพื่อนรักของตนที่ผอมลงไปกว่าเดิมมาก

"ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ว่างานที่สวนก็เหนื่อยมากๆเหมือนกัน และเธอก็ต้องดูสวนให้เราอีก ขอบคุณมากๆนะมะปราง" สุดาจับมือเพื่อนรักของตน ถ่ายทอดความรู้สึกออกมา ทั้งสองคนสบตากันด้วยความรู้สึกอบอุ่น

"มาๆลูกรีบทานข้าวกันเถอะ ทานเยอะๆด้วยนะ" คุณยายศรีเอ่ยชักชวน บรรยากาศจึงกลับมาครื้นเครงอีกครั้ง อาหารอร่อยบรรยากาศก็ดี จึงทำให้ทุกคนเจริญอาหาร ตบท้ายด้วยผลไม้หวานๆของที่สวนด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***