ตอนที่5 ดูดาว

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ภัควัฒน์กับพิมพิมลเดินออกมาเล่นบริเวณหน้าบ้าน เสียงจิ้งหรีดร้องดังไปทั่วบริเวณ ให้ความรู้สึกของความเป็นบ้านสวนที่ยังเต็มไปด้วยธรรมชาติ 

"ดาวเต็มท้องฟ้าเลย" ชายหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้า

"ที่บ้านสวนเห็นชัดมากๆเลยค่ะ พิมอยู่หอพัก มองไม่เห็นดาวเลยสักดวง"

"อยากมาอยู่บ้านสวนจัง ที่นี่น่าอยู่มาก ตอนพี่อยู่เมืองนอกก็เงียบเหงา คิดถึงบ้าน คิดถึง...." พูดไม่จบ เขาก็หันมามองหญิงสาวที่ยืนข้างๆ

"ถ้าเป็นพิมคงอยู่ไม่ไหวแน่ๆค่ะ พี่วัฒน์เก่งมากๆเลยนะคะ" พิมพิมลยกนิ้วโป้งให้เขา

"ก็มันจำเป็นนี่นา"

"ต่อจากนี้ก็ลุยงานที่บริษัทใช่มั้ยคะ เดี๋ยวพิมเรียนจบจะตามไปช่วยนะ" 

"รีบๆเข้านะ เหลืออีกปีเดียวแล้วใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ" หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาจนตาหยี

เดินชมดาวกันไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ศาลาริมน้ำ ที่ๆเขาและเธอเคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก มีเปลญวนผูกไว้นอนเล่น บรรยากาศเย็นสบาย

"เห็นศาลาริมน้ำแล้วคิดถึงตอนเด็กๆเลยนะ พี่ต้องมานั่งเฝ้าเธอกินข้าวตรงนี้แทบจะทุกวัน"

"หืมมม ยังจำได้อีกนะคะ พิมคิดว่าพี่วัฒน์ลืมไปหมดแล้วซะอีก"

"ใครจะไปลืมได้ลง เด็กตัวแสบวีรกรรมเยอะแยะ" พูดจบทั้งสองคนก็หัวเราะด้วยกัน

"พี่ว่าเรากลับกันเถอะ น้ำค้างเริ่มลงแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย"

"โอเคค่ะ"  ทั้งสองคนเดินกลับออกมาจนถึงบริเวณที่รถจอดหน้าบ้าน

"พิมขอบคุณพี่วัฒน์นะคะที่ไปรับพิมกลับบ้าน" หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่ม

"ไม่เป็นไรหรอก พี่เต็มใจ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับส่งยิ้มมา

"รีบอาบน้ำเข้านอนนะ เหนื่อยกับการสอบมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้จะได้หน้าตาสดใส พี่กลับล่ะ" ชายหนุ่มขับรถตรงไปที่บ้านสวนของเขา ซึ่งหากจากบ้านหญิงสาวพอสมควร แต่ก็สามารถมองเห็นกันได้

"ก็หน้าตาสดใสทุกวันนะ พี่วัฒน์พูดอะไรแปลกๆ" พิมพิมลลูบใบหน้าของตนเองเบาๆ

หลังจากภัควัฒน์ขับรถออกไป พิมพิมลก็ปิดประตูบ้าน มองไปไม่เห็นแม่มะปราง คงจะเข้านอนแล้ว เธอจึงยกกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นชั้นสองไป อาบน้ำเตรียมเข้านอน หยิบโทรศัพท์มาดู นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บันทึกเบอร์ของภัควัฒน์จึงจัดการให้เรียบร้อย จนมีข้อความทักเข้ามา เป็นชายหนุ่มนั่นเอง

[รีบๆนอนนะ จะได้ตื่นแต่เช้า]

"เข้าใจแล้วค่ะ หลับฝันดีนะคะ"

ทันทีที่ส่งข้อความจบ หญิงสาวก็ปิดไฟเข้านอนทันที ทำเอาคนที่มองมาจากบ้านอีกหลังต้องคลายยิ้มออกมา

"บอกง่ายจริงๆเลย" สักพักเขาก็ปิดไฟเข้านอนเหมือนกัน แต่กว่าจะหลับได้ก็คิดถึงใบหน้าของสาวสวยที่เขาเพิ่งจะแยกจากมาได้ไม่นาน ยิ่งเติบโตเป็นสาวเธอยิ่งสวย ความรู้สึกผูกพันแบบเด็กกลับกลายเป็นความรู้สึกอีกแบบมาตั้งแต่เมื่อไรเขาก็ไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำฝากฝังของผู้ใหญ่หรือเกิดจากตัวเขาเองกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่มีทางที่จะปฏิเสธคำบัญชาของผู้ใหญ่แน่นอน

บรรยากาศยามเช้ามีเสียงไก่ขัน มีเสียงนกร้องขับขาน ทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เดินไปเปิดหน้าต่างออก ก็เห็นรังนกปรอดอยู่ตรงกิ่งมะม่วงใกล้ๆกับห้องนอนของเขา ภาพแม่นกกำลังกกไข่ ทำให้เขาคิดถึงพิมพิมลตอนเป็นเด็ก เธอชอบชวนเขาปีนต้นไม้เพื่อที่จะนั่งดูรังนก แม้จะไม่ได้สัมผัสกับรัง แต่แม่นกก็บินกระเจิดกระเจิงเพราะกลัวคนจะทำร้าย ภาพจำนั้นทำให้เขายิ้มออกมา สักพักเขาจึงรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทานอาหารเช้าที่บ้านคุณยายศรี

เสียงนกร้องเพลงขับขานปลุกพิมพิมลให้ตื่นนอน หญิงสาวเดินมาเปิดหน้าต่างดูบรรยากาศรอบบ้าน ก็ได้กลิ่นหอมลอยมาเตะจมูก 

"หอมจังเลย แม่กับยายทำแกงอะไรนะ" พูดจบเธอก็รีบจ้ำอ้าวเดินออกจากห้องนอนลงไปชั้นล่างทันที เดินยังไม่ถึงห้องครัว ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วนำหน้าไปก่อนแล้ว

"หอมจังเลยค่ะ ใครกำลังทำอะไรในครัวน้าาา"

"ตื่นแล้วเหรอลูก มาดูสิ ยายแกงกะทิสายบัวหม้อใหญ่ๆให้แน่ะ" คุณยายศรีรีบหันมาหาหลานสาวที่บัดนี้กำลังกอดเอวตนเองอยู่ทางด้านหลัง พิมพิมลชะโงกหน้าไปดูก็ต้องร้องออกมา

"ว้าว แกงหม้อใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอคะยายจะทานหมดมั้ยเนี่ย"

"ก็วันนี้วันดี จะมีแขกมาคุยเรื่องพิเศษ ก็ต้องทำหม้อใหญ่ๆหน่อย"

"ใครจะมาเหรอคะยาย" หญิงสาวทำหน้าสงสัยหันไปมองแม่มะปรางที่อยู่ใกล้ๆสลับกับคุณยายศรี

"คุณยายนุ่นกับแม่สุดาจะมาทาบทามสู่ขอหนูให้ตาวัฒน์น่ะลูก" คุณยายศรีหันมาพูดพร้อมกับลูบต้นแขนหลานสาวเบาๆ

"อะไรนะคะ!"

"ฟังไม่ผิดหรอกลูก ถึงเวลาสมควรแล้วล่ะ" แม่มะปรางพูดเสริมอีกคน

"เพิ่งจะเจอกันเมื่อวาน วันนี้หมั้นเลยเหรอคะ พิมงงไปหมดแล้ว" แม้จะไม่มีท่าทีปฏิเสธเพราะเคยได้ยินผู้ใหญ่คุยๆกันมาบ้างแล้วในสมัยเด็กๆ แต่มันก็นานมากแล้วไม่คิดว่าผู้ใหญ่จะจริงจังขนาดนี้ เล่นเอาตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว

"ปิดเทอมกลับมารอบนี้ผอมลงมากนะลูก" คุณยายศรีสำรวจร่างกายหลานสาว

"พิมทานข้าวไม่ค่อยอร่อยเลยค่ะยาย คิดถึงฝีมือยายกับฝีมือแม่จะแย่แล้ว" พิมพิมลทำหน้าอ้อนผู้สูงวัย

"หนูไม่ขัดใช่มั้ยลูก เรื่องที่ผู้ใหญ่จะมาคุยกันวันนี้"คุณยายศรีถามขึ้นมาอีกครั้ง

"พิมแล้วแต่ยายกับแม่เลยค่ะ ไม่ขัดข้องอะไร"แม้ใจจะเต้นแรงตุบตับ แต่เธอก็ต้องทำตัวปกติ คำตอบของหญิงสาวทำให้คุณยายศรีและแม่มะปรางมองหน้ากันด้วยความดีใจ เป็นคำตอบที่เกินคาดมากๆ

"มีอะไรให้พิมช่วยทำมั้ยคะ" หญิงสาวพูดเปลี่ยนเรื่องในทันที เพราะกลัวจะแสดงอาการออกมาให้แม่และยายเห็น

"แม่กับยายทำเสร็จหมดแล้วล่ะ เหลือแค่เตรียมถ้วยจานนิดๆหน่อยๆแค่นั้นเอง เพราะทางนั้นก็มาแค่สามคน"

"พิมฟังยายนะลูก หมั้นหมายกันไว้หนึ่งปี พอหนูเรียนจบก็แต่งงานกันเลย"

"ทำไมรวดเร็วจังเลยคะ" พิมพิมลทำหน้าตกใจ

"เราเป็นหุ้นส่วนที่บริษัทครึ่งนึงนะลูก แต่งานทางสวนก็ยุ่งมาก ทางเราจึงไม่มีใครเข้าไปบริหารช่วยทางนั้นเลย บริษัทที่คุณพ่อของหนูกับพ่อของตาวัฒน์ร่วมกันสร้างมา แม่และยายก็หวังให้หนูกับตาวัฒน์สานต่อเป็นทองแผ่นเดียวกันที่รุ่นหนูนะลูก" แม่มะปรางอธิบายให้ลูกสาวฟัง

"แล้วพี่วัฒน์ว่ายังไงคะ?"

"ตาวัฒน์เค้าก็ไม่มีปัญหาอะไรนะจ้ะ"

"นี่พี่วัฒน์รู้แล้วเหรอคะ ทำไมไม่ปริปากบอกกันสักคำเลย"

"เดี๋ยวพี่เค้าก็จะมาทานมื้อเช้าด้วยนะลูก ป่านนี้คงใกล้จะมาแล้วล่ะ" แม่มะปรางบอกลูกสาวของตน

พิมพิมลวิ่งออกไปดูบริเวณหน้าบ้าน เห็นภัควัฒน์กำลังเดินมาทางบ้านของตน จึงรีบวิ่งกลับเข้ามาในครัว รีบเอาไม้กวาดไปกวาดบริเวณห้องนั่งเล่น จนคุณยายศรีกับแม่มะปรางมองด้วยความงุนงง

"มีอะไรเหรอพิม ค่อยๆนะ เดี๋ยวฝุ่นฟุ้ง"

"ไม่มีอะไรหรอกแม่มะปราง ตาวัฒน์น่าจะกำลังมานั่นแหละ คงกลัวจะขายหน้าพี่เค้า ที่ตื่นสายกว่า งานบ้านยังไม่ได้ทำเลยรีบกวาด" คุณยายศรีพูดพร้อมกับหัวเราะไปด้วย

หญิงสาวที่ปัดกวาดรียบร้อยแล้วจึงรีบวิ่งเอาไม้กวาดมาเก็บ

"คุณยายขา คุณแม่ขา เดียวพิมรีบขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

"แต่งชุดสวยๆนะลูก เอาโทนสีขาวนะ" คุณยายศรีรีบบอกหลานสาว

"ค่ะยาย" พูดจบพิมพิมลก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองทันที

"แม่มะปรางเอ้ย ฉันบอกตรงๆนะ หากไม่ใช่ตาวัฒน์ ฉันไม่กล้ายกหลานสาวให้หรอก"

"ทำไมหรือคะคุณแม่" แม่มะปรางทำหน้าสงสัย

"ฉันกลัวเขาเอามาคืนน่ะสิ" คุณยายศรีทำหน้าคิดหนัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***