ตอนที่4 มีแฟนหรือยัง

"แค่ก แค่ก" ชายหนุ่มรีบชี้นิ้วไปที่ขวดน้ำทันที เพื่อส่งสัญญาณว่าขนมติดคอ อาการของเขาทำเอาพิมพิมลตกใจเป็นอย่างมาก

"น้ำค่ะๆ " พิมพิมลรีบเปิดขวดน้ำแล้วใส่หลอดให้เขาดื่มทันที ภัควัฒน์ดูดน้ำไปเกือบครึ่งขวด อาการขนมติดคอก็หายไป

"พิมขอโทษนะคะ ป้อนคำโตไปหน่อย" หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด

ภัควัฒน์แอบเห็นแววตาเศร้าของหญิงสาว จึงรีบเปลี่ยนสถานการณ์ ให้ผ่อนคลายลง

"ไม่เป็นไรแล้ว ข้อสอบยากรึปล่าว ทำได้มั้ย"

"ทำได้สิคะ ระดับพิมแล้ว สบายมากๆค่ะ" หญิงสาวพูดพลางทำมือส่งสัญญาณว่าโอเค แววตาเริ่มสดใสขึ้น

เหมือนเดิมเลยจริงๆเด็กคนนี้ เปลี่ยนโหมดอารมณ์ได้ไวมาก เมื่อกี้ยังทำหน้าเศร้าอยู่เลย ภัควัฒน์คิดในใจ

"ถ้าผลสอบออกมาแล้วไม่ผ่านจะขายหน้าเอานะ" ชายหนุ่มแกล้งแหย่

"ระดับนี้แล้ว พี่วัฒน์เตรียมของขวัญรอได้เลยค่ะ"

"ถ้าคะแนนดี มีของขวัญให้แน่นอน แล้วมีแฟนรึยังล่ะ?"

คำถามของเขาทำเอาพิมพิมลรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว เพื่อสังเกตอาการของคนถาม แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย เพราะเขาไม่ได้หันหน้ามามองด้วยซ้ำ เขาคิดอะไรอยู่นะ ทำไมต้องถามเรื่องนี้ด้วย

แม้สายตาจะจ้องมองไปที่ถนน แต่ใจของเขากับลุ้นกับคำตอบอย่างมากๆ 

"พิมยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ อยากเต็มที่กับการเรียนก่อน"

คำตอบของพิมพิมลทำเอาหัวใจของเขาเต้นแรงมาก นี่สินะที่เขาเรียกว่าหัวใจพองโต จนต้องระบายเป็นรอยยิ้มออกมา เขายิ้มให้กับพวงมาลัย เขายิ้มให้กับถนนหนทางที่กำลังขับผ่าน เสมือนว่าโลกนี้ช่างสวยงามสดใสซะเหลือเกิน

"พี่วัฒน์จะกลับไปอเมริกาอีกมั้ยคะ?"

"หลังจากจบปริญญาโท ตอนแรกคิดว่าจะทำงานสักปีก่อนเพื่อหาประสบการณ์ แต่คุณยายและคุณแม่บอกให้รีบกลับ ก็เลยเก็บของกลับไทยมาหมดเลย ท่านบอกว่างานที่บริษัทยุ่งมาก คงไม่กลับไปแล้วล่ะ"

"แล้วพี่วัฒน์มีแฟนรึยังคะ?"

คำถามนี้ทำเอาภัควัฒน์รีบหันไปมองสบตากับหญิงสาวทันที เธอถามเขากลับขนาดนี้ คิดว่าจะเอาคืนเขาสินะ เด็กคนนี้นี่ขี้สงสัยจริงๆเลย แต่ก็ดีแล้วที่ถามออกมา เพราะถ้าจะให้เขาบอกออกไปโดยที่เธอไม่ถามก็ยังไงๆอยู่

"พี่ยังไม่มีแฟน พี่รอพิมไปขอพี่อยู่นะ"

"...."

คำตอบของเขา ทำเอาพิมพิมลอ้าปากค้าง เพราะคำๆนี้ เธอเป็นคนพูดตอนเล่นขายของกับเขาเมื่อสมัยเด็กๆ ไม่คิดว่าเขาจะยังจำได้ และเอามาพูดกับเธอในวันนี้ น่าอายชะมัดเลย

"พี่วัฒน์อย่าถือสาคำพูดของพิมเลยค่ะ ตอนนั้นพิมเด็กมากๆ ไม่ประสีประสาซักหน่อย"

ภัควัฒน์นั่งฟังอย่างคนอารมณ์ดี ไม่ตอบอะไรออกไปสักคำ คิดว่าเธอคงจะยังไม่รู้ในกำหนดการต่างๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ หากว่าเธอรู้ เธอจะยินยอมหรือออกฤทธิ์ออกเดชหรือเปล่านะ?

เมื่อสถานการณ์บนรถเข้าสู่ความเงียบ พิมพิมลหลับไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกที รถก็ขับเข้ามาในซอยบ้านสวนแล้ว

"พี่วัฒน์จำทางเข้าบ้านได้ด้วยเหรอคะ?"

"จำได้สิ จำได้แม่นเลยล่ะ"

แม่มะปรางยืนรอลูกสาวที่หน้าบ้าน

พิมพิมลรีบปลดเข็มขัด เปิดประตูลงรถไปกอดผู้เป็นแม่ทันที

"สวัดีค่ะแม่ คิดถึงจังเลย"

ภัควัฒน์รีบลงไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่ท้ายรถมาให้หญิงสาว

"สวัสดีครับคุณน้า"

"เป็นยังไงกันบ้าง หิวมั้ย แม่กับคุณยายทำกับข้าวรอตั้งหลายอย่างแหน่ะ มาๆลูก เข้าบ้านกันก่อน" แม่มะปรางพูดและเดินนำทั้งสองคนเข้าบ้าน

"คุณยายล่ะคะแม่ พิมคิดถึงจะแย่แล้ว อยากกอด"

"คุณยายเข้านอนแล้วจ้ะ เห็นบ่นว่าง่วง พรุ่งนี้ค่อยไปสวัสดีคุณยายแล้วกันนะลูก"

"มาทานข้าวกันก่อน กับข้าวมีหลายอย่างเลย มีของโปรดของตาวัฒน์ด้วยนะลูก ต้มยำปลาช่อนนา แกงเขียวหวานยอดมะพร้าว ทอดมันปลากราย ไปล้างไม้ล้างมือแล้วมาทานกันเลยนะ" แม่มะปรางพูดและยกฝาชีออกจากอาหารที่วางบนโต๊ะ 

พิมพิมลปรายตาไปมองชายหนุ่ม ต้มยำปลาช่อนของโปรดเขาเมื่อสมัยเด็กๆ จะยังชอบอยู่รึเปล่านะ เมื่อรู้สึกว่ามีคนแอบมอง ภัควัฒน์จึงหันมาสบตากับหญิงสาวพอดี 

"ไม่ต้องตักข้าวให้แม่นะจ้ะ แม่กับคุณยายรอไม่ไหว ทานไปเรียบร้อยแล้วจ้ะ" 

พิมพิมลจึงตักข้าวแค่สองจาน แล้วยื่นให้ภัควัฒน์

"ทานเยอะๆนะคะพี่วัฒน์ มีต้มยำปลาช่อนของโปรดด้วย"

"ได้เลยครับ คิดถึงอาหารฝีมือคุณยายกับน้ามะปรางจะแย่ ไปอยู่ที่โน่นทานแต่อาหารฝรั่ง ไม่ชินเลย"

"งั้นก็ทานเยอะๆนะ ทานกันตามสบายเลยนะลูก เดี๋ยวแม่ไปดูละครก่อน ถ้าง่วงก็จะขึ้นนอนเลย"

"ค่ะแม่"

"ครับคุณน้า"

เมื่อแม่มะปรางออกไป บรรยากาศที่โต๊ะอาหารก็เข้าสู่ความเงียบ ต่างคนต่างแอบมองกัน  ภัควัฒน์ตักทอดมันให้หญิงสาว บทสนทนาต่างๆจึงเริ่มขึ้น

"อาหารอร่อย บรรยากาศก็ดี อยากกลับมาอยู่บ้านสวนจังอยู่กับธรรมชาติแบบนี้พี่ชอบ"

"วันหยุดพี่วัฒน์ก็มาสิคะ มาค้างสักสองคืน แค่นี้ก็เป็นการรีแลกซ์ร่างกายที่ดีมากๆเลยนะคะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองหน้าชายหนุ่ม

"ถ้าพิมอยู่พี่ก็อยากมา แต่ถ้าพิมไม่อยู่มันจะเงียบเหงามากๆเลยนะ" เขาทำหน้าสลดลง

"พิมปิดเทอมเดือนเดียวเองค่ะ เดี๋ยวก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว"

"งานพี่ก็ยุ่งซะด้วยสิ คงปลีกตัวมาได้ยากแล้ว นอกซะจาก....พิมจะไปกับพี่ด้วย"

"ไปไหนหรือคะ" หญิงสาวทำหน้างงๆ และรอคำตอบจากเขา

"ไปเล่นที่บ้านพี่ไง ที่กรุงเทพ ไม่ได้ไปนานแล้วนี่"

"ก็นานเท่าๆกับที่พี่วัฒน์ไปเรียนแหละค่ะ" หญิงสาวพูดและทำหน้าเศร้า  เมื่อสมัยเด็กๆเธอไปเล่นที่บ้านเขาประจำ เพราะการทำธุรกิจร่วมกันของสองครอบครัวต้องพบปะกันอยู่ตลอด อีกทั้งพ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายก็สนิทสนมกันมากๆด้วย 

"พี่วัฒน์ทานต้มยำปลาช่อนสิคะ ของโปรดของพี่นะ" พิมพิมลตักช่วงพุงปลาใส่จานให้เขา

"ขอบคุณครับ พี่จะทานให้อร่อยเลย" 

สองหนุ่มสาวทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยกันในหลายๆสิ่ง แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี แต่ความผูกพันของทั้งคู่ก็ไม่เคยหายไปจากความทรงจำ จูนกันง่ายเหมือนเดิม

"เพื่อนแถวบ้านเป็นยังไงกันบ้าง" ภัควัฒน์ถามหาเพื่อนบางคนที่เคยเล่นกันในสมัยเด็กๆ

"เพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปเรียนในเมืองกันหมดค่ะ บางคนก็มีครอบครัวไปแล้ว บางคนก็เป็นชาวสวน กว่าจะเจอกันสักทีก็เป็นช่วงเทศกาลค่ะ"

"นี่แหละนะที่เขาเรียกว่าการเติบโต ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งเราเอง" ภัควัฒน์เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"พิมไม่อยากโตเลย อยากกลับไปเป็นเด็ก วิ่งเล่นสนุกสนาน ไม่ต้องคิดอะไร แต่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้"

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกพี่ได้นะ พี่พร้อมจะรับฟังทุกอย่าง" ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ เสมือนเป็นการชดเชยเวลาที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้เธอในช่วงเวลาที่ผ่านมา 

"ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวส่งยิ้มหวานกลับไป

ท่าทีของทั้งสองคนอยู่ในสายตาแม่มะปรางที่แอบมองอยู่

"แค่เห็นแบบนี้ก็ชื่นใจแล้ว หวังว่าเด็กๆทั้งสองคนจะใจตรงกันนะ" แม่มะปรางเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกที่คาดหวัง หวังว่าลูกสาวของตนจะไม่ปฏิเสธในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันไว้แล้ว ส่วนภัควัฒน์นั้นไม่ต้องกังวลเลยว่าเขาจะไม่ยินยอม เพราะท่าทีแบบนี้ ไม่ผิดสายตาของผู้ใหญ่ที่มองออกหรอก

"โอ๊ยย พิมอิ่มมากๆเลยค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับลูบท้องตัวเองเบาๆ หลังจากทานข้าวหมดไปหนึ่งจาน

"พี่ก็ไม่ไหวแล้ว เรารีบเก็บกันเถอะ"

"มาค่ะ พิมเก็บเอง พี่วัฒน์ไม่ต้องช่วยหรอก" พิมพิมลรีบเก็บจานมาเตรียมจะเอาไปล้าง

"งั้นพี่เช็ดโต๊ะเอง ช่วยกันทำนะจะได้เสร็จไวๆ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***