ตอนที่3 ความทรงจำเก่าๆ

"พี่ดีใจนะ ที่พิมจำพี่ได้"

"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะคะ" พิมพิมลพูดแล้วหันหน้าออกนอกตัวรถ แก้อาการประหม่า หากบอกออกไปตรงๆว่าพิมแอบส่องโซเชียลพี่อยู่นะคะ ก็คงจะดูไม่ดีเท่าไรมั้ง

"สิบปีที่ไม่ได้เจอกันเลย นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว"

 "ใครจะลืมได้ล่ะคะ คนทั้งคนนะ" พิมพิมลสบตาชายหนุ่มที่พูดตัดพ้อเหมือนน้อยใจ

 "พี่กลับมาเกือบๆจะเดือนนึงแล้วล่ะ แต่งานที่บริษัทยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปที่บ้านสวนเลย พอดีว่าวันนี้พี่โทรไปหาคุณน้าว่าจะเข้าไปที่บ้านสวน ท่านเลยวานให้พี่แวะรับพิมที่มหาวิทยาลัยไปด้วยกันเลย"

"คุณแม่บอกว่างานที่สวนยุ่งมากๆ ต้องรบกวนพี่วัฒน์ เกรงใจจังเลยค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกพี่เต็มใจ"

ภัควัฒน์รีบหันหน้าออกนอกตัวรถยิ้มออกมาทันที เพราะรู้ในความตั้งใจของแม่มะปรางและคุณยายศรีที่อยากให้ตนและพิมพิมลได้เจอกันเสียที แต่ก็ต้องรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ

"หิวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า เพราะกว่าจะถึงบ้านก็ราวๆสองชั่วโมงเลยนะ"

"แวะปั๊มหน้าก็ได้ค่ะ พิมอยากซื้อขนม"

 "โอเคครับ" ภัควัฒน์รีบชิดซ้าย เปิดไฟเลี้ยวเตรียมเข้าปั๊มน้ำมัน

เขาจอดรถเติมน้ำมัน พิมพิมลก็ลงรถไปเข้าห้องน้ำแล้วตรงดิ่งไปร้านสะดวกซื้อทันที ออกมาพร้อมกับถุงหิ้วใบใหญ่ 

"พี่หิวจังเลย"

พิมพิมลรีบกางถุงแล้วยื่นไปข้างหน้าเขาทันที

"เอาชิ้นไหนหยิบเลยค่าาา" หญิงสาวก้มมองถุงขนมใบใหญ่ที่มีแต่ขนมของโปรดเธอทั้งนั้น และคิดว่าเขาน่าจะชอบเหมือนกัน 

ภัควัฒน์ชี้มือไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวที่เปิดภายในบริเวณปั๊ม เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตก ที่มีคนทานอยู่หลายโต๊ะเลย น่าจะอร่อย

"อ๋อ.... เข้าใจแล้ว งั้นไปทานกันเลยค่ะ"

ทั้งสองคนพากันเดินไปที่ร้าน นั่งคนละฝั่งหันหน้าเข้าหากัน แม่ค้าก็มารับออเดอร์ทันที

รับเส้นอะไรดีคะ? แม่ค้าถือกระดาษและดินสอมาเตรียมจด  พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ทั้งสองคน

"เส้นเล็กค่ะ!!"

"เส้นเล็กครับ!!"

พิมพิมลกับภัควัฒน์พูดออกมาพร้อมกัน

"คุณสองคนใจตรงกันเลยนะคะ เป็นแฟนกันใช่มั้ย ชอบทานเส้นเล็กเหมือนกันเลย" แม่ค้าส่งยิ้มมาหาทั้งสองคน

ทั้งสองคนส่งสายตาหากันโดยอัตโนมัติ พิมพิมลรีบโบกมือปฏิเสธ

"มะ...ไม่ใช่นะคะป้า" พิมพิมลทำหน้าตาตื่นรีบพูดตะกุกตะกักออกมา หันไปมองภัควัฒน์ก็เห็นเขานั่งยิ้มแฉ่งส่งยิ้มไปหาแม่ค้า ทำหน้าตากรุ้มกริ่ม โดยไม่พูดอะไรออกมาเลย เป็นเธอที่ร้อนรนออกตัวแค่คนเดียว ยิ่งทำให้แม่ค้ายิ้มเพราะคิดว่าเธอคงเขินอาย

"ไม่เป็นไรค่ะ ตอนป้าสาวๆก็แบบนี้แหละ" แม่ค้าหันไปพูดเหมือนปลอบใจชายหนุ่ม ที่หญิงสาวไม่กล้ายอมรับ ภัควัฒน์ยังคงนั่งยิ้มให้ป้าแม่ค้าอยู่เหมือนเดิม

"เส้นเล็กหมูน้ำตกสองชาม รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าเอาน้ำมาให้ก่อน" ป้าทวนซ้ำ และรีบไปเอาน้ำมาให้สองแก้ว

พิมพิมลจึงชวนภัควัฒน์คุยเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ป้าเข้าใจผิด

"พี่วัฒน์ยังชอบทานเส้นเล็กอยู่เหรอคะ?"

"พี่ก็ทานมาตลอด ทุกครั้งที่กินก๋วยเตี๋ยวเลยล่ะ ติดมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ก็เราพาพี่กินแต่เส้นเล็กนี่นา"

คำตอบนี้ทำเอาพิมพิมลหวนนึกถึงอดีต ช่วงเวลานั้น.... ทุกครั้งที่พี่วัฒน์ของเธอมาจากกรุงเทพ เธอมักจะพาเขาเข้าไปเล่นในสวนกับเพื่อนๆ เขาโดนทั้งมดและยุงกัด ขึ้นผื่นแดง คันตามตัว ก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ ชวนไปไหนก็ไปหมด ไม่ว่าจะปีนต้นไม้ เล่นน้ำในท้องร่อง เก็บผักบุ้ง จับปลาจับหอยที่ทุ่งนา สุดท้ายก็เป็นเธอนั่นแหละที่ต้องหายามาทาให้เขา พี่วัฒน์ผู้ใจดี ตามใจพิมทุกอย่าง แม้จะอายุห่างกันตั้งห้าปี แต่ก็ไม่เคยขัดใจหรือรำคาญเธอเลยสักครั้ง ก่อนจะพาเขาไปส่งที่บ้าน เธอต้องปลอบใจโดยการพาเขาไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตกเจ้าเด็ดแถวบ้าน และต้องเป็นเส้นเล็กเหมือนกันเท่านั้น เธอถึงจะพอใจ เมื่อคิดถึงอดีตช่วงเวลานั้น ก็ทำเอาพิมพิมลยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ภัควัฒน์ที่นั่งตรงข้าม ก็เผลอยิ้มตามไปด้วย

"น้องพิม น้องพิมครับ"

เสียงของชายหนุ่มทำเอาพิมพิมลหลุดจากภาพจำภายในอดีตทันที

"คะ พี่วัฒน์ เรียกพิมเหรอ" หญิงสาวหันหน้ามาตามเสียงที่เขาเรียก

"ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วครับ ใจลอย คิดถึงใครอยู่เอ่ย"

พิมพิมลทำหูทวนลม แล้วปรุงก๋วยเตี๋ยวทานทันทีถ้าบอกว่าคิดถึงเรื่องสมัยเป็นเด็กๆระหว่างเขาและเธอก็ปล่อยไก่แย่เลยน่ะสิ แอบเหล่ตามองไปทางชายหนุ่มเล็กน้อย เห็นเขาชิมก๋วยเตี๋ยวก่อนปรุง เหมือนตอนเด็กๆ เขายังมีนิสัยเหมือนเดิมเลยสินะ ไม่เปรี้ยว ไม่หวาน ไม่เค็ม กินง่ายๆ เรียกได้ว่าทำมาแบบไหนก็กินได้หมด 

"น่ารักจัง" พิมพิมลพึมพำออกมาเบาๆ 

ทำเอาภัควัฒน์รีบถามกลับทันที

"ชมพี่เหรอ?" ชายหนุ่มชะงักและเงยหน้าถาม

"เปล่าซะหน่อย พี่วัฒน์หูฝาดแล้วค่ะ"

พิมพิมลรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง อาการหูแดงของหญิงสาวทำเอาภัควัฒน์ยิ้มออกมา 

"ก็นั่งกันอยู่สองคน ไม่ชมพี่แล้วจะชมใคร" ชายหนุ่มยังจ้องหน้าไม่วางตา เห็นว่าหญิงสาวเขินจึงเลิกแหย่ แล้วทานก๋วยเตี๋ยวต่อ

หลังจากทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จ ทั้งสองคนก็มุ่งหน้ากลับนครปฐมทันที

"พี่วัฒน์กินขนมมั้ยคะ" พิมพิมลพูดและยื่นถุงขนมไปให้ 

"พี่ขับรถอยู่คงทานไม่สะดวก ป้อนหน่อยสิ"

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันหน้ามาส่งสายตาอ้อนวอน ก่อนจะหันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม ช่วงเวลานี้รถเยอะมากพอสมควร ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ เขาแอบมองอาการของหญิงสาว พลางยกนิ้วมือเคาะพวงมาลัย ลุ้นในใจว่ารุกหนักเกินไปหรือปล่าว หากว่าเธอปฏิเสธ เขาจะทำยังไงดี

"ป้อนก็ได้ค่ะ" พิมพิมลพูดออกมาเบาๆ พอให้คนที่ขับรถอยู่ได้ยิน คนตัวโตอย่างเขา ทำไมถึงยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่เลยนะ เฮ้อ!! เจอวันแรกก็อ้อนซะแล้ว

ภัควัฒน์ยิ้มด้วยความดีใจ หันหน้ามาอ้าปากรอ ส่งเสียงใสๆออกมา พร้อมกับทำตาปริบๆ

"อ้าาาาา" 

ทำเอาพิมพิมลเขินจนหน้าแดง ต้องรีบหันหน้าหนีออกไปนอกรถ หยิบขนมจะไปป้อนเขา แต่หันหน้าไปอีกทาง มือไปอีกทาง ขนมไม่ถึงปาก ทำเอาคนที่อ้าปากรอ รีบพูดออกมา

"ยื่นมาทางนี้ครับ พี่อ้าปากรอจนเมื่อยแล้วนะ"

พิมพิมลรีบหันไปมอง แล้วป้อนขนมเข้าปากเขา ชายหนุ่มรีบงับขนมเข้าปากทันที พร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่ม ยิ้มด้วยความชอบใจ อาการเหมือนเด็กห้าขวบได้ขนมที่ถูกใจ

"อร่อยมั้ยคะ ขนมตัวนี้ออกใหม่ พิมชอบมากเลย" พิมพิมลยกถุงขนมโชว์เขา แล้วหยิบขนมเข้าปากทาน ทำหน้าฟินๆ

"อย่าทานแต่ขนมเยอะเกินไปนะ ต้องทานอาหารให้ตรงเวลาด้วย เดี๋ยวปวดท้อง" ชายหนุ่มเน้นย้ำเพราะเป็นห่วงสุขภาพ เพราะสมัยเด็กๆเธอติดเล่น ติดขนมจนทานข้าวได้น้อย ต้องเคี่ยวเข็ญให้ทานทุกวัน

"โอเคค่ะ พิมจะปฏิบัติตามคำสั่งค่ะ" หญิงสาวทำท่าตะเบ๊ะใส่เขา จนภัควัฒน์เผลอตัวเอามือลูบหัวเธอเบาๆ เหมือนตอนเด็ก พิมพิมลสบสายตากับเขา ภาพความทรงจำเก่าๆลอยเข้ามา 

"ไม่ชอบทานยา ก็ห้ามป่วย ยามันไม่อร่อยเหมือนขนมหรอกนะ" คำพูดนี้เขาพูดบอกเธอตั้งแต่เด็กๆ จนผ่านมาสิบปีก็ยังพูดเหมือนเดิมเป๊ะ

"พี่วัฒน์พูดเหมือนเดิมเป๊ะเลย ไม่ขาดไม่เกิน พิมไม่กล้ากินขนมต่อแล้วเนี่ย อย่าดุได้มั้ย" หญิงสาวทำหน้ามุ่ย

"ทานได้ เพราะเมื่อกี้ทานอาหารแล้ว ที่พี่ห่วงคือห้ามทานขนมก่อนทานข้าว เข้าใจมั้ย" ชายหนุ่มส่งสายตาแสดงความห่วงใย จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากเขา จึงมีท่าทีอ่อนลง

"วิธีเดียวที่พี่วัฒน์จะเลิกบ่นได้ คือการมาทานด้วยกัน พิมจัดให้เลย" พิมพิมลหยิบขนมป้อนภัควัฒน์จนเต็มปาก ชนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นแสดงท่าทีว่าพอก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***