ตอนที่2 มารับกลับบ้าน

ช่วงเวลาสอบผ่านพ้นไปด้วยดี

ทั้งห้าคนออกมาจากห้องสอบในเวลาไล่เลี่ยกัน พิมพิมลออกมาเป็นคนสุดท้าย ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เหมือนภารกิจที่หนักหน่วงผ่านพ้นไปเสียที หลังจากอ่านหนังสือหนักๆมาแรมเดือน

"เฮ้ออ โล่งมากเลย ผ่านไปสักทีนะกับการสอบ" พิมพิมลทำท่าบิดขี้เกียจ

แป้ง พราว และพิม ออกมาส่งนัทกับเชนขึ้นรถแท็กซี่ สามสาวโบกมือบ๊ายบายให้กับสองหนุ่ม ที่กำลังเดินทางไปสถานีขนส่งเพื่อไปต่อรถเดินทางกลับบ้านที่สมุทรปราการ

"แม่พิมส่งใครมารับเหรอจ้ะ"พราวเอ่ยถามพิมพิมลอีกครั้ง เนื่องจากช่วงเช้ายังไม่ได้รับความกระจ่าง

"แม่บอกว่าเป็นพี่วัฒน์ พี่ชายที่เคยเล่นด้วยกันสมัยตอนเด็กๆน่ะจ้ะ อยู่บ้านสวนติดกัน"

"ไว้ใจได้รึปล่าวพิม" แป้งถามด้วยความเป็นห่วง

"พิมไม่ได้เจอพี่เค้ามาเป็น 10 ปีแล้วน่ะสิ เขาไปเรียนที่อเมริกา " แม้ปากจะพูดไปแบบนั้น แต่สีหน้าและแววตากลับมีความน้อยใจอะไรบางอย่างที่ปกปิดเอาไว้ไม่มิด ทำให้แป้งและพราวจับสังเกตุได้จากแววตาของเพื่อนสาว

"แต่พี่เค้าจำหน้าพิมได้ใช่มั้ย" พราวถามอีกหน เพราะยังทะแม่งๆอะไรบางอย่าง หรือนี่อาจจะเป็นคนในใจของพิมหรือปล่าวนะ ที่ไม่ยอมคบใครสักที อาจเป็นคนนี้หรือปล่าวที่ทำให้เพื่อนของตนเดินหน้าไม่ได้ ชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ

"พิมโทรหาแม่อีกครั้งดีมั้ย" พิมพิมลมองเพื่อนสาวทั้งสองคนเพื่อขอความคิดเห็น

"เราว่าดีนะ โทรเลยพิม" แป้งรีบพูดทันที พราวก็พยักหน้าเห็นด้วย

พิมพิมลหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพาย เตรียมโทรหาแม่ ก็มีสายเรียกเข้าทันที เป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"

[ใช่น้องพิมมั้ยครับ]

"ใช่ค่ะ นั่นใครเหรอคะ?"

[พี่วัฒน์เองครับ เอ่อ... ตอนนี้น้องพิมอยู่ตรงไหน พี่เข้ามาในซอยหลังมหาวิทยาลัยแล้วนะ]

"อ๋อ..พิมอยู่หน้าหอพัก หลังมหาวิทยาลัยค่ะ"

[ อ๋อ... เห็นแล้วครับ]

หลังจากคนในสายกดวาง พิมพิมลก็หันหน้ามองไปทางถนนก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาใกล้ๆกับที่ตนและเพื่อนๆยืนอยู่พอดี

ชายหนุ่มบนรถรีบเปิดประตูลงมา พร้อมกับเดินเข้ามาหาตรงที่สามสาวยืนอยู่

เมื่อเห็นเขายืนแบบเต็มตัว ความสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว พับแขนเสื้อขึ้นมาช่วงข้อศอก เผยให้เห็นช่วงแขนที่ขาว รับกับนาฬิกาข้อมือสีดำ ใส่กางเกงแบบเป็นเนื้อผ้าสีครีม มองไล่ขึ้นไปบนใบหน้าคมสันที่ขาวออร่า จมูกโด่ง ปากสีสวยได้รูปรับกับจมูกโด่งๆนั้น ส่งยิ้มหวานมาแบบเต็มพิกัด ทำเอาพิมพิมลใจเต้นแรง ตึกตัก ตึกตัก แทบจะทะลุออกมาจากอก

แป้งและพราว อุทานออกมาพร้อมกันเบาๆ

"ว้าว หล่อจังเลย!!!"

ทำเอาพิมพิมลที่ยืนอ้าปากค้าง หลุดจากภวังค์ทันที พร้อมเอ่ยออกมาเบาๆ

"พี่วัฒน์!!"

แป้งและพราวต่างสะกิดพิมพิมลทันที 

"นี่น่ะเหรอพี่วัฒน์ ทำไมหล่อเหมือนพระเอกเกาหลีจังเลยพิม"พราวกระซิบถาม

คำพูดนั้นของพราว ทำเอาภัควัฒน์ยิ้มออกมาทันทีด้วยความเขิน เขาแก้เขินด้วยการเกาท้ายทอยเบาๆ 

แป้งและพราวรีบยกมือสวัสดีชายหนุ่มทันที ทำเอาพิมพิมลต้องรีบยกมือสวัสดีตามไปด้วยอีกคน

"สวัสดีครับ ผมชื่อภัควัฒน์ครับ เรียกพี่วัฒน์ก็ได้นะ" ชายพูดแนะนำตนเองและส่งยิ้มให้

"นี่แป้งและพราวค่ะ เพื่อนของพิมเองกำลังรอทางบ้านมารับเหมือนกัน" พิมแนะนำเพื่อนๆให้เขารู้จัก

แป้งและพราวยิ้มพร้อมมองชายหนุ่มจนตาหยี

"กลับก่อนก็ได้นะพิม พ่อพราวใกล้จะถึงแล้วล่ะ"  

"อืม... งั้นพิมกลับก่อนนะ เดี๋ยวค่อยโทรคุยกัน"

"อืม โอเค" แป้งและพราวพยักหน้าให้กับเพื่อนสาว

ภัควัฒน์อาสายกกระเป๋าเสื้อผ้าของพิมพิมลไปเก็บที่ท้ายรถทันที ความหล่อบวกกับความทะมัดทะแมง ทำเอาสามสาว ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะกันเลยทีเดียว

"พิมกลับแล้วนะ บ๊ายบายจ้ะ" พิมพิมลพูดและโบกมือลาเพื่อนๆของตน ภัควัฒน์เปิดประตูรถรอ พร้อมกับส่งยิ้มลาสองสาว

"เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะจ้ะ" แป้งและพราวกล่าวพร้อมโบกมือให้พิมพิมล

เมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนออกไป พราวและแป้งต่างมองหน้ากันเพราะความสงสัย

"หรือว่า....พิมจะแอบมีแฟนแล้ว แต่ไม่บอกพวกเรา"แป้งพูดออกมาดวยสีหน้าสงสัย

"พราวว่าต้องมีอะไรแน่ๆ จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อโผล่มารับพิมแบบนี้ มันน่าสงสัยนะ แป้งว่ามั้ย"

"ยิ่งกว่าน่าสงสัยอีกพราว พิมไม่เคยบอกเลยว่ามีพระเอกเกาหลีเป็นเพื่อนบ้าน เกาหลีเกาใจสุดๆ อร้ายยย อิจฉาพิมจังเลยเนี่ย" แป้งทำหน้าฟิน คิดถึงพระเอกเกาหลีคนนึงที่เธอคลั่งไคล้ และติดตามผลงานของเขาตลอด

ทั้งสองคนมองตามรถยนต์คันหรูที่เคลื่อนออกไปจนลับสายตา

บรรยากาศบนรถที่พิมพิมลนั่งอยู่ในขณะนี้ มีแค่เสียงเพลงที่เขาเปิดคลอเบาๆ พิมพิมลไม่กล้าที่จะหันไปมองเขาด้วยซ้ำ เพราะเมื่อกี้ที่เจอตัวจริงเขาในรอบหลายปีเธอก็แทบจะหมดแรง ความหล่อของเขามีพลังทำลายล้างสูงมาก จะมองมุมไหนก็ดูดีไปหมด พิมพิมลปรายตาไปมองแขนของเขาที่กำลับขับรถอยู่ ยิ่งใจสั่นไหว ผิวเขาขาวมากกว่าเธออีก ใช้อะไรบำรุงกันนะ เธอรีบเก็บสายตากลับมามองโฟกัสที่ถนนเหมือนเดิม บีบมือตัวเองเพื่อเก็บอาการประหม่า ภัควัฒน์เห็นเธอนั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา ก็ชำเลืองมองและอมยิ้ม สาวน้อยตัวเล็กๆในวันนั้น เติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่งในวันนี้ แม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่เขาก็จำเธอได้ไม่ลืมเลือน ภาพเธอกับเขาในสมัยเด็กๆยังชัดเจนในความทรงจำเสมอ ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ต่างประเทศ ในเวลาที่เหงาก็ยังมีภาพถ่ายจากเมืองไทยส่งไปให้ดูแทนความคิดถึงเสมอ ภาพสาวน้อยที่ค่อยๆเติบโตเป็นสาวในทุกช่วงวัย แม้เขาจะไม่ได้อยู่กับเธอที่นี่ แต่เธอก็เป็นเพียงหนึ่งเดียวในใจของเขา ความรู้สึกผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอีกรูปแบบนึงได้ จนพื้นที่ในหัวใจของเขาไม่มีที่ว่างให้คนอื่นเลย และการที่เขากลับมาที่นี่ก็เป็นเพราะความต้องการของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เขาหวังเพียงอย่างเดียวว่า ขอให้เธอใจตรงกันกับเขา

ภัควัฒน์หันไปมองพิมพิมลที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา สำรวจใบหน้าหวานๆของเธอ แม้จะมองจากด้านข้างก็ยังสวยจนแทบไม่อยากละสายตา สิ่งที่เขาอยากจะรู้จากเธอมากที่สุดในตอนนี้คือ เธอกำลังคบหาดูใจกับใครอยู่หรือไม่ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ต้องเก็บไว้ในใจ หากถามออกไปในตอนนี้ที่เพิ่งพบเจอกันได้ไม่กี่นาที ก็คงจะเสียมารยาทมากๆ  ภัควัฒน์แอบมองหญิงสาวเป็นระยะ แอบสำรวจรูปร่างหน้าตาของเธออย่างเงียบๆ 

หญิงสาวก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป ทำได้แค่มองออกไปนอกตัวรถ มองการสัญจรบนท้องถนน ในช่วงเวลาเช่นนี้ รถเริ่มมากขึ้น เพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงาน เมื่อรถติดไฟแดง เธอจึงหันหน้าไปมองเขาอีกครั้ง ทั้งสองคนสบสายตากันโดยบังเอิญ ทำให้พิมพิมลต้องเอ่ยถามออกมา

"พี่วัฒน์กลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?"

"กลับมาได้หนึ่งเดือนแล้วล่ะ"

"อ๋อ...ค่ะ"

ถามได้เพียงประโยคเดียวแค่นั้นเธอก็ต้องหันหน้าหนีเขาไปนอกรถอีกครั้ง เพราะการได้สบสายตากับเขาในเวลานี้มันช่างยากเสียเหลือเกิน ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร ช่างผิดกับสมัยเมื่อยังเป็นเด็ก เธอคนนี้ต่างจากเด็กหญิงตัวน้อยๆคนนั้นที่พูดเป็นต่อยหอย คิดแล้วก็น่าขำ ทำไมจะต้องคอยหลบสายตาเขาด้วย เพราะเขาก็คงจะเป็นพี่วัฒน์ของเธอคนเดิมนั่นแหละ คิดถึงเขามากไม่ใช่เหรอพิมพิมล เวลานี้เขาก็อยู่ตรงนี้แล้วไง....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***