ตอนที่1 วันสอบ

ณ หอพักหลังมหาวิทยาลัย K ในกรุงเทพฯ

บรรยากาศยามเช้าที่หอพักหญิงในเวลานี้ อื้ออึงไปด้วยเสียงสาวๆที่ตื่นแต่เช้าเพื่อเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวจะกลับบ้านหลังจากสอบเสร็จวันนี้ช่วงบ่าย ไม่เว้นแม้แต่ห้องพักของสามสาว ที่มีพิมพิมล แป้งและพราว สาวคณะบริหารธุรกิจปีที่สาม ที่ต่างตื่นเต้นกับวันสอบวันสุดท้าย พิมพิมลเป็นลูกชาวสวนที่มาจากจังหวัดนครปฐม ส่วนแป้งและพราวเป็นสาวกรุงเทพฯที่บ้านทำอาชีพค้าขายอยู่ย่านเยาวราช ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ ม. ปลาย ส่วนกับพิมพิมลนั้นพึ่งมารู้จักกันที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ 

"แป้งกับพราวช่วยตรวจดูความเรียบร้อยของพิมหน่อยสิ" พิมพิมลพูดพร้อมหมุนตัวให้เพื่อนรักทั้งสองตรวจดูเสื้อผ้าชุดนักศึกษาของเธอ ที่ใส่แบบพอดีตัวกระโปรงนักศึกษาทรงเอผ่าหน้า ปักกิ๊บที่ผมนิดหน่อย แล้วปล่อยผมยาวสลวยไปข้างหลัง ดูสดใสน่ารัก สมกับเป็นวันสอบวันสุดท้ายของภาคเรียน ในชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยปีสาม 

แป้งกับพราวมองหน้ากัน ทำตากรุ้มกริ่ม และเหมือนจะใจตรงกันด้วย ต่างพูดออกมาพร้อมกัน โดยมิได้นัดหมาย

แป้ง/พราว :"สวยแล้วจ้า"

"ถ้าสวยมากกว่านี้ก็จะเป็นนางฟ้าแล้วนะพิม" แป้งพูดเสริมมาอีก

ทำเอาพิมพิมลถึงกับขำออกมาในความปากหวานของเพื่อนสาว 

"ขอบคุณนะจ้ะ เพื่อนรักของพิม" พิมพิมลพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทั้งสองคนที่แต่งตัวเสร็จไปก่อนแล้ว

"แป้งกับพราวเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วนะพิม สอบเสร็จคุณพ่อก็จะมารับเลย แล้วพิมล่ะ กลับวันนี้เลยรึเปล่า" แป้งพูดพร้อมถามพิมไปในคราวเดียวกัน เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนสาวจะมีคนมารับกลับบ้านหรือไม่

"แป้งกับพราวกลับด้วยกันเหรอจ้ะ" พิมพิมลถามสองสาวเพราะบ้านของทั้งคู่นั้นอยู่ใกล้กัน 

"แป้งอาศัยกลับกับพราวน่ะจ้ะ" แป้งรีบตอบทันที

"พิมโทรบอกทางบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ว่าวันนี้สอบวันสุดท้าย แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนว่างมารับหรือปล่าว เพราะงานที่สวนก็ยุ่งมากๆ" หญิงสาวทำหน้ามุ่ยหลังจากบอกกับเพื่อน

"งั้นถ้าวันนี้พิมไม่ได้กลับ พิมจะนอนคนเดียวได้หรือปล่าว ที่หอจะเงียบมากเลยนะ คงจะกลับกันแทบหมดล่ะ"  พราวถามเพื่อนสาวและมีสีหน้ากังวล

"สบายมากจ้า พิมไม่กลัวผีหรอก" ถ้าผีออกมาพิมจะหลอกผีก่อน พิมพิมลรีบตอบ พร้อมกับทำหน้าหลอกผีเพื่อนทันที

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ" พิมพิมลพูดพลางทำมือส่งสัญญาณให้เพื่อน พร้อมกับทำหน้าทะเล้น ทำเอาสองสาวต่างขำออกมา ใบหน้าก็คลายความกังวล เมื่อตรวจดูความเรียบร้อยเสร็จแล้ว ทั้งสามสาวก็เตรียมออกจากห้องพัก

" Let's go ไปสอบกัน" พราวพูดพร้อมกับเดินนำออกไปก่อน 

เมื่อเดินเข้ามาภายในมหาวิทยาลัย ความโดดเด่นของสามสาว ทำเอานักศึกษาในมหาวิทยาลัยทั้งชายและหญิงมองตามกันเป็นแถว โดยเฉพาะพิมพิมล สาวสวยที่โสดเพียงคนเดียวในกลุ่ม ความสวยของพิมพิมลที่ได้มาโดยธรรมชาติสร้าง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างที่สมส่วน ตากลมโต ผมยาวกลางหลังสีดำขลับ จมูกโด่งทรงหยดน้ำ ปากเป็นกระจับรับกับแก้มป่องๆ รูปร่างอรชร สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ความสวยงามที่ได้มาแบบธรรมชาตินี้ แม้กระทั่งผู้หญิงด้วยกันเองยังทึ่ง ทั้งสามสาวแต่งหน้าแบบอ่อนๆ แต่ก็ยังมีความโดดเด่น แป้งกับพราวนั้น มีความเป็นสาวหมวย ผิวขาว ตาตี่ เพราะว่ามีเชื้อสายจีนทั้งคู่

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำก็เจอกับเชนและนัทนั่งรออยู่แล้ว พร้อมอาหารเช้าที่เตรียมไว้ให้สาวๆเหมือนเช่นเคย เชนรีบยื่นแซนวิชให้แป้ง แฟนสาวของเขา

"อาหารเช้าครับคนสวย"ทำเอาแป้งถึงกับยิ้มออกมาในความรู้ใจของแฟนหนุ่มที่สุด 

"ขอบใจนะเชน" แป้งส่งยิ้มหวาน

"นัทจ๋าาาา แล้วของพราวล่ะจ้ะ" พราวรีบส่งเสียงอ้อนถามแฟนของตนบ้าง

"เตรียมไว้ให้เรียบร้อยจ้า มีของทุกๆคนเลยนะ รีบทานกันเร็ว จะได้มีแรงทำข้อสอบ" นัทมองทุกๆคนด้วยสายตาอบอุ่นอ่อนโยน

"สอบวันสุดท้ายของปีสามแล้ว ทำให้เต็มที่นะ" พิมพิมลกล่าวออกมาและมองหน้าเพื่อนๆทุกคน

ทุกคนต่างหยิบแซนวิชขึ้นมาคนละอัน แล้วจับชนกันเพื่อเอาฤกษ์เอาชัย หลังจากทานแซนวิชเสร็จก็บำรุงร่างกายด้วยนมคนละกล่อง

"หลังสอบเสร็จแป้งและพราวก็กลับเลย แล้วเชนกับนัทล่ะ กลับวันไหนกันจ้ะ" พิมถามเพื่อนชายทั้งสองคน 

"เชนกับนัทก็กลับวันนี้เหมือนกัน สอบเสร็จก็จะขึ้นแท็กซี่ไปหมอชิตเลย แล้วพิมล่ะกลับวันไหน" เชนตอบพร้อมกับถามพิมไปในคราวเดียว

เมื่อเชนพูดจบ ทุกสายตาต่างจ้องมองพิม เพื่อรอคำตอบ ยังไม่ทันที่พิมพิมลจะได้ตอบหรือพูดอะไร โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้าพอดี

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะแม่"

[สอบเสร็จวันนี้ใช่มั้ยลูก]

"ใช่ค่ะแม่ พิมอยากกลับบ้านวันนี้เลยมีคนสะดวกมารับพิมมั้ยคะ"พิมพูดพร้อมส่งสายตาไปหาเพื่อนๆทุกคนที่รอคำตอบ

ทุกคนต่างส่งสายตามามองพิมพิมลเป็นจุดเดียวลุ้นว่าจะมีคนมารับมั้ย เพราะกังวลว่าถ้าไม่มีคนมารับ พิมจะต้องนอนในห้องพักคนเดียว

[ตอนนี้งานที่สวนยุ่งมาก ไม่มีใครว่างเลย แม่เลยวานพี่วัฒน์ไปรับหนูนะลูก]

"พี่วัฒน์ไหนคะแม่" พิมพิมลทำหน้างุนงง พร้อมกับเพื่อนๆก็งงไปด้วย  หรือจะเป็นเขา แค่คิดพิมพิมลก็ใจเต้นแรง

[พี่วัฒน์หลานคุณยายนุ่นบ้านสวนใกล้ๆเราไงลูก พี่เค้ากลับมาจากอเมริกาแล้วนะ]

พิมพิมลใจเต้นแรงมาก เป็นเขาจริงๆด้วย กลับมาก็ไม่ติดต่อมาหาเลย คนใจร้าย

"จะไม่เป็นการรบกวนเขาเหรอคะแม่"

[ไม่หรอกจ้า พี่เค้าอยากเจอหนูนะ] แม่มะปรางพูดและหันไปยิ้มกับคุณยายศรีที่นั่งข้างๆ

"พิมสอบเสร็จประมาณบ่ายสามโมง เดี๋ยวพิมจะโทรหาแม่อีกรอบนะคะ"

[ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวพี่วัฒน์จะโทรหาหนูเอง โอเคตามนี้นะจ้ะ"]

พูดเสร็จแม่มะปรางก็กดวางสายไปเลยทันที ทำเอาพิมพิมลคิดอะไรในใจบางอย่าง แม่กับยายแปลกๆแฮะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย แล้วพี่วัฒน์คนใจร้ายนั่นอีก กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่ติดต่อมาหาเลย เห็นหน้าทางสื่อโซเชียลที่มีเพียงแค่ไม่กี่รูป จะมีแต่ช่วงเทศกาลกับวันสำคัญของเธอเท่านั้นที่เขาจะส่งคำอวยพรมาให้ ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ

"พิมจ้ะ แม่ว่าไงบ้าง ใครจะมารับเหรอ?" พราวเอ่ยถามเพื่อนสาว เมื่อเห็นว่ายืนเหม่อลอยไป

"อ๋อ... เป็นพี่ที่รู้จักน่ะแหละ อยู่บ้านสวนข้างๆ" พิมพิมลตอบแบบขอไปที เพราะคิดไม่ออกว่าจะพูดยังไงดี

"งั้นก็ดีแล้ว ไม่ต้องนอนที่หอพักคนเดียว วังเวงจะตาย" แป้งพูดออกมาพร้อมทำท่าขนลุก

"มีเวลาอีก 15 นาที จะอ่านเพิ่มอีกรึเปล่า" นัทถามเพื่อนๆ ที่นั่งรอบโต๊ะ

"ไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ อ่านมาเป็นเดือนแล้ว อ่านจนจะอ้วกแล้วเนี่ย" พราวทำท่าเหมือนคนจะอ้วกจนต้องควานหายาดมในกระเป๋า จนเพื่อนๆต้องเอาสมุดมาพัดให้

"ถ้าสอบเสร็จนะ แป้งจะนอนกินเกาลัดคั่วหอมๆพร้อมกับดูซีรียส์ให้หนำใจเลย" แป้งพูดพร้อมกับทำหน้าฟินๆ จนเพื่อนๆอดขำไม่ได้

แม้จะคุยกันสนุกสนานแต่ในใจของพิมพิมลก็ยังวนเวียนคิดถึงแต่เขา คนที่จะมารับเธอกลับบ้านในวันนี้ ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่าเธออยากเจอเขาแค่ไหน คนที่เธอคิดถึง คนที่เป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอ คนที่เธอฝันถึงบ่อยๆ เขาจะคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่านะ?

ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่าน พิมพิมลจึงรีบสลัดความคิดนี้ออกจากหัวไปทันที เวลานี้เธอต้องตั้งใจสอบ 

เสียงสัญญาณดังขึ้น ทุกๆคนจึงรีบเก็บของเพื่อเตรียมเข้าห้องสอบ 

"ขอให้การสอบผ่านไปได้ด้วยดีนะ" พราวอวยพรทุกคน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***