กระดาษวาดภาพกับคำทำนายแห่งโชคชะตา

...Deep sleep .... to find true love and the heart of life that will be lost....

...มนต์ตราทลายมิติ......

...การหลับใหลสู่ห้วงความฝันอันนิรันดร์นำพาหัวใจสู่อีกครึ่งหัวใจ...

...ก่อเกิดรักแท้ที่พบพาและสลายไปตามกาลเอย...

...บทนำ...

ค่ำคืนอันมืดมิด...กับสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมามีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่อยู่ข้างทางให้แสงสว่าง ไม่มีแม้แต่ผู้คนสัญจรไปมา แต่กลับปรากฎร่างบางในชุดนักเรียนมอปลายของโรงเรียนรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง เด็กสาวอายุราวๆ 18 -19 ปีวิ่งจ้ำเท้าไปยังกลางถนนเพื่อเข้าไปช่วยหญิงชรานางหนึ่งที่กำลังเข็นรถขายของเก่าข้ามถนนสายหลักด้วยท่าทีทุลักทุเล......

''ยายคะ''

เด็กสาวตะโกนเรียกหญิงชราสุดเสียง ก่อนที่หญิงชราจะหันไปมองตามเสียงด้านหลังด้วยความงุนงง สายตาสีฝ่าฟางจำจ้องมองไปยังเด็กสาวร่างบางตรงหน้าที่เรียกตนด้วยใบหน้าราบเรียบ

''.......?''

'' เดียวหนูช่วยคะ...''

''อะ...ไม่เป็นไรยัยหนู ยายเข็นเองได้''

เสียงแหบแห้งของหญิงชราพูดขึ้นราวกับไม่อยากให้เด็กสาวตรงหน้ามาลำบากช่วยตนเข็นรถขายของเก่าๆของตนจึงมีท่าทีเกรงอกเกรงใจ มองไปยังเด็กสาวด้วยความลำบากใจ

''ไม่เป็นไรคะ หนูอยากช่วยจริงๆ''

''.....''

สีหน้าและแววตาสีสวยของเด็กสาว...ไม่มีแววลังเลเลยแม้แต่น้อย ทำให้ยายชรานิ่งไประยะหนึ่ง ก่อนที่จะได้สติกลับคืนมาเมื่อเด็กสาวตรงหน้าร้องทักเตือน

''รีบหน่อยดีกว่าค่ะ ดูเหมือนฝนกำลังจะตก...''

เปรี้ยง!!!!

''.....''

เสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ กับสายลมที่มากับฝนทำให้เด็กสาวเปียกไปทั้งตัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กสาวร่างบางหยุดช่วยเข็นรถขายของให้หญิงชราแต่อย่างใด กลับเร่งมือมากขึ้นจนข้ามไปอีกฝั่งของถนนได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัย....

''ขอบใจมากนะยัยหนูที่ช่วยยาย...''

''ไม่เป็นไรค่ะ''

เปรี้ยง!!!!

เสียงฟ้าร้องสนั่นไปทั่ว หากมองขึ้นไปบนฟ้าจะเจอกับหยาดฝนที่ตกกระหน่ำลงมาบนพื้นดิน นัยน์ตาสีหวานของเด็กสาว ฉายแววกังวนออกมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะในขนาดนี้เป็นเวลายามวิกาลทั่วท้องฟ้ามืดมิด แถมฝนยังตกกระหน่ำลงมาอีกแต่เธอกลับยังไม่ถึงบ้าน......

''ยัยหนู ส่งยายแค่ตรงนี้ก็พอ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เดียวที่บ้านจะเป็นห่วงเอานะ''

''.....แต่ว่า''

เด็กสาวทำท่าทางลังเลขึ้นมาเล็กน้อย นึกถึงผลที่จะตามมาอีกมากมายหลายร้อยแปด ก่อนจะยอมพยักหน้ารับเบาๆด้วยความไม่แน่ชัด

''งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ...''

เด็กสาวพูดพร้อมหันหลังเตรียมเดินกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ดวงตาคู่สวยมีความกังวนหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ก็จำใจต้องเดินกลับบ้านไปโดยที่ไม่ได้ไปส่งหญิงชราให้ถึงจุดหมายจึงมีรู้สึกผิดอยู่ภายในอก

หมับ!

''....!?!''

เด็กสาวชะงักฝีเท้าหยุดอยู่กับที่ ดวงตาคู่สวยมองไปยังฝ่ามือซีดเซียวที่จับรั้นแขนข้างซ้ายของเธอไว้ด้วยแววตามึนงง ก่อนจะหันกลับไปมองหญิงชราตรงหน้าที่จับแขนเธอเอาไว้อย่างสงสัย

''คุณยายมีอะไรหรือเปล่าค่ะ?''

เด็กสาวหันกลับมาถามหญิงชราตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนนุ่มถึงแม้บนใบหน้าของเด็กสาวจะไม่ได้แสดงอารมณ์ได้ออกมาเลยก็ตาม แต่หญิงชราตรงหน้ากลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ส่งมาเพียงแค่สบสายตามองดวงตาคู่สวยคู่นั้น.......

ช่างบริสุทธิ์์อย่างเรียบง่ายไม่มีอารมณ์ใดมาเจือปน รู้สึกนึกคิดอย่างไรก็แสดงออกมาอย่างไม่คิดจะปิดบัง

แต่ไม่ได้ไร้เดียงสา.....หญิงชรายิ้มออกมาบางๆ มองเด็กสาวตรงหน้าด้วยแววตาอบอุ่น.....และยืนบางสิ่งให้

''เอานี้...ยายให้''

''....?''

สาวน้อยก้มลงไปมองของในมือที่ถูกหญิงชราจับยัดของสิ่งหนึ่งไว้ให้...... เธอมองสิ่งนั้นพร้อมขยักคิ้วเหมือนจะไม่เข้าใจมากนักกับการให้ 'ม้วนกระดาษ' ในตอนนี้ช่วงที่สายฝนกำลังตกลงมากระทบผิวจนเปียกปอนแบบนี้ เด็กสาวทำหน้ามึนไปชั่ววูบหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติรีบเก็บม้วนกระดาษใส่กระเป๋าเป้พลาสติกสีส้มใสกันน้ำไว้เพื่อไม่ให้มันเปียก

''หึๆ....''

เสียงหัวเราะแหบแห้งดังมาจากหญิงชราเบาๆ เกิดจากการที่มองท่าทีกระวนกระวายของเด็กสาวเมื่อครู่ ช่างหน้าเอ็นดูอย่างยิ่งก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทีอ่อนโยน....

''ถือว่าเป็นของตอบแทนแล้วกันนะ..."

''อะ..เออ?''

เด็กสาวทำสีหน้ามึนตึงไปพักใหญ่ กว่าจะตั้งสติคิดปะติปะต่อเรื่องจนเข้าใจ หญิงชราตรงหน้าที่มีแววตาอ่อนโยนอยู่เสมอนั้นมองมาทางเด็กสาวด้วยใบหน้ายิ้มอ่อน

เด็กสาวสบสายตาเข้ากับหญิงชราด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ....

ก่อนที่ความรู้สึกบางอย่างจะแล่นเข้ามาภายในร่างกายจนแทบร้อนผ่าว เด็กสาวเอามือกุมลงไปบนหน้าอกข้างซ้ายที่ร้อนระอุราวกับภายในเป็นก้อนเปลวเพลิงแทบจะเผ่าไหม้หัวใจให้เป็นผง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาพร้อมหยาดเหงื่อที่ไหลรินลงมาบนใบหน้า ปะปนหยดลงบนพื้นดินพร้อมหยดฝนที่ตกกระหน่ำ

ร่างกายที่ราวกับกำลังจะล้มลง....ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะแปลเปลี่ยนกลายเป็นสายหมอกหนาปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ ราวกับถูกดึงเข้ามาในมิติที่ไม่รู้จัก

ร่างทั้งร่างลอยอยู่เหนือพื้น ล่องลอยอยู่กลางอากาศ ใบหน้าของเด็กสาวเหมอลอยราวกับผู้ไร้วิญญาณ....ถูกสะกดให้ไร้สึกความรู้สึก สัมผัสรับรู้ได้เพียง.....เสียงกระซิบอันแผ่วเบา

''ยัยหนู....จงจำไว้ว่า 'โชคชะตา' นั้นทำได้เพียงแค่นำพาเจ้า ไม่สามารถกำหนดหรือลิขิตชะตาของทุกสิ่งได้....''

เสียงที่เคยแหบแห้งแปลเปลี่ยนเป็นเสียงหวานละมุนแต่ทรงอำนาจจางๆแอบแฝง แต่ยังไม่ทันที่ประโยคคำพูดนั้นจะจบลง เสียงที่ดังก้องอยู่ในหูก็ถูกลบเลือนหายไป.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***