" เด็กน้อย "

เวนาลิตี้ได้ออกมาจากบ้านและได้เจอไคเกะที่ดักรอหน้าบ้าน เธอตกใจและจะปิดประตูแค่ไคเกะจับประตูไว้ทัน เวนาลิตี้พยายามดันประตูให้ปิดแต่สู้แรงไคเกะไม่ได้จึงถึงขั้นใช้เท้าถีบ และก็ได้เห็นว่าไคเกะใช้เพียงแค่นิ้วชี้นิ้วเดียวดันประตู

"ไง~ จะสู้แรงเทวดาที่ฝึกมาร้อยปีหรอ"

ไคเกะพูดเหมือนเยาะเย้ย เธอโกรธและเสกพัดใบมีดปลุกจิตวิญญาณแห่งหิมะพร้อมกับพัดเขาออกไป แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ไคเกะเสกบาเรียแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์มาป้องกัน

"ใจเย็นหน่อยสิ~"

เขาพูดขึ้น

แต่เวนาลิตี้ใช้พลังจิตทำให้ไคเกะนึกถึงอดีตของตัวเอง เขานึงถึงตอนที่ลูกบุญธรรมสิบคนคนของเขาเสียชีวิตไคเกะล้มลงไปนอนกองกับหิมะและหดหู่ ด้วยความหนาวเย็นของอุณหภูมิทำให้เขาหนาวสั่นแล้วก็สลบไป พอตื่นขึ้นมาเขาก็ได้นอนบนตักของเวนาลิตี้เขารู้สึกฟินมากและอบอุ่นในตักของเธอ อยู่ๆเธอได้พูดขึ้น

"อ-อา... ฉันขอโทษนะ... ฉันแค่... หงุดหงิดไปหน่อย"

(ไคเกะบอก)

"ไม่เป็นไร... ฉันเข้าใจ.... เธอก็แค่ป้องกันตัวใช่มั้ยล่ะ..."

(เธอพูดติดอ่าง) "อ-อา...."

พร้อมกับลูบหัวของไคเกะเบาๆ

(ไคเกะถอนหายใจเล็กน้อย)

"รู้สึกดีชะมัด..."

เขาพึมพำ ไคเกะได้ลุกขึ้นและกลับบ้านของเขาแต่ก่อนที่จะไปก็ได้บอกลาเวนาลิตี้ อารมณ์ของไคเกะดีขึ้นและไม่หลงเหลือความเศร้าแต่อยู่ดีๆเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และก็ได้หันหลังเห็นผู้ชายคนนึงเขามีลักษณะตัวสูงมีผมหงอก

"แก...เสกภัยพิบัติฆ่าลูกฉัน...ไอ้แก่เทวดาปีศาจ..."

ผู้ชายคนนั้นได้มองไคเกะด้วยความรู้สึกผิดเหมือนอยากจะขอโทษเขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้นและปล่อยให้ไคเกะต่อว่าเขา

"กลิตช์แกมันปีศาจสาระเลว! ถ้าทำได้ขนาดนี้แกก็ไม่ใช่เทวดาแล้ว!"

(กลิตช์ก้มหน้ามองพื้นด้วยความเศร้าและพูดขึ้น)

"ให้อภัยผมด้วยครับคุณไคเกะ แต่มันเป็นคำสั่งพระเจ้าให้ผมเสกอัคคีภัย"

(ไคเกะไม่รับฟังคำแก้ตัวของกลิตช์และพูดว่า)

"แต่อัคคีภัยนั้นมันโหดร้ายเกินไปและฆ่าลูกฉัน ตั้งสิบคนเลยนะ!? เพราะสักทีเถอะกลิตช์ แล้วก็อยากให้ฉันเห็นหน้าอีก"

(กลิตช์หงอย)

"ผมแค่อยากจะขอโทษ...แต่มันก็คงฟื้นคืนชีพลูกของคุณไม่ได้"

(กลิตช์เดินจากไป แต่ไคเกะพูดขึ้น)

"เดี๋ยวก่อน...ฉันมีคำถาม"

กลิตช์งงและหันกลับมา หลังจากที่ไคเกะลองนึกถึงเรื่องราวของตัวเองเขาได้หันกลับมาและถามกริตช์ถึงเหตุผลว่าทำไมพระเจ้าต้องออกคำสั่งให้เขาสร้างภัยพิบัติอัคคีภัยและทำให้ลูกของเขาตาย

(กลิตช์ตอบกลับ)

"ผมไม่ทราบครับ...มันเป็นความลับทางการสวรรค์"

ไคเกะไม่พูดอะไรแล้วกลับบ้านไปเมื่อเขากลับถึงบ้านก็ได้พบกับเอลี่ย์พี่รอเขาอยู่

"เอิ่มมม...ขอโทษที่กลับช้านะ"

(เอลี่ย์ยิ้มให้เขา)

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ไคเกะเดินและมานั่งใกล้ๆเธอ มองจอคอมพิวเตอร์เกี่ยวกับข่าวที่เธอดูอยู่

"เด็กสาววัย 16 ปีอาศัยอยู่บนตึกหลัง 63 ชั้น?"

(เอลี่ย์หันมาทางไคเกะ)

"ใช่คนเดียวกันกับเวนาลิตี้ไหม?"

(เขามองจอสักครู่)

"ไม่ใช่นะ" เอลี่ย์พูด "อ๋อ นั่นสินะ"