จุดเริ่มต้น.ของเรื่องราว

     นานมาเเล้ว ว่ากันว่าพระเจ้าให้กำเนิดโลกใบหนึ่งซึ่งเรียกโลกนั้นว่า โลกแห่งแฟนตาซีมันเคยเป็นที่รักของพระเจ้า ประชากรบนโลก มนุษย์ เเละสัตว์โลกทุกๆสรรพสิ่ง ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่พระองค์สร้างจากจิตใจบริสุทธิ์ ทุกคนนั้นก็รู้ดีว่า พระองค์รักใคร่ห่วงใยพวกเขามากและได้มอบพลังวิเศษที่เปรียบเสมือนชีพจรของโลกสิ่งนั้นคือ เวทมนตร์..

" ข้าจะมอบพลังให้เเก่เจ้า ที่รักของเราทั้งหลายเอ๋ย"

" เป็นพระกรุณาอย่างสูง กระหม่อมเคารพและซื่อสัตย์

ต่อท่านดั่งเยื่อใยที่พระองค์มอบให้เรา"

พระเจ้าได้มอบพลังมหาศาลให้เเก่เขาและสถาปณาเป็นผู้นำเหล่ามนุษย์พระองค์เฝ้ามองโลกจากบนฟ้าและไตร่ตรองสงสัยในสิ่งที่มนุษย์คนนั้นกล่าว

" ข้าก็อยากรู้เสียจริง ความซื่อสัตย์ของเจ้าจะนำผู้อื่นไปสู่ความถูกต้องได้รึไม่ เอาล่ะ มนุษย์เอ๋ย ข้าจะมอบบททดสอบให้แก่โลกที่เจ้าอาศัย" จากนั้นพระเจ้าผู้สร้างโลกได้สรรสร้างสิ่งมีชีวิตรูปลักษณ์แตกต่างไปจากมนุษย์ ปีศาจ แวมไพร์ และสิ่งมีชีวิตที่เกี่ยวพันธ์กับชีพจรโลก มหามังกรทั้ง6

 เมื่อเวลาผ่านไป ราชาแห่งมวลมนุษย์องค์แรกได้สิ้นอายุขัยราชบัลลังก์ต่อๆไปเป็นของลูกหลานและกาลเวลาย่อมเปลี่ยนไปเหมือนน้ำที่หยดบนหินจนกร่อน เมื่อลูกหลานที่สืบทอดบัลลังก์ได้รับเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่และหลงระเริงในอำนาจ ทำให้พลังกัดกินหัวใจที่แต่เดิมเคยสดใสบริสุทธิ์มารุ่นสู่รุ่น เขาได้ชักนำเหล่ามนุษย์ไปทางผิดและสนับสนุนพวกต่อต้านพระเจ้าอย่างพวกนอกรีต ความศรัทธาได้มืดหม่นลงไม่เพียงเเค่มนุษย์ด้วยกันเองสิ่งมีชีวิตที่สร้างมาร่วมกันเช่น ปีศาจ แวมไพร์ ชักนำให้มนุษย์เกิดความโลภและก่อสงครามทั้งสามจักวรรดิจนชุลมุนวุ่นวาย โลกปกคลุมด้วยร่างแหบิดเบือนไปด้วยโทสะความชั่วร้าย แต่...ความมืดหม่นย่อมมีเเสงสว่างส่องทาง..เหล่ามนุษย์ที่ยังคงเชื่อในพระเจ้าได้กอบกู้พลังและประกาศเป็นศัตรูกับปีศาจผู้ที่ริเริ่มการจลาจลระหว่างจักวรรดิ ราชาคนใหม่นั้นได้ต่อสู้และสร้างตัวตนมนุษย์ที่ใช้พลังส่วนหนึ่งของชีพจรของโลกได้ ผู้คนเหล่านั้น คือนักเวทย์

" แล้วตั้งแต่นั้นมาทั้งสามจักวรรดิก็เป็นศัตรูกันจนปัจจุบัน เอ้ย..//สกิด ฟังอยู่ป่าว?//สกิดอยู่ เห้ย!!"

" ห๊ะๆ!!?? ฟังๆ แต่เดี๋ยวนะ แล้วทำไมฉันต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้หลังตายด้วยล่ะ" ใช่ค่ะทุกคนฉันตายแล้ว...เเละคนตรงหน้าไม่สิ.ลูกไฟที่ลอยตรงหน้าคือ พระเจ้าเอง สาเหตุที่ฉันตายเหรอ?

เมื่อชาติที่แล้ว

ครึง~ เสียงฟ้าร้องของในวันนั้น มันไม่ได้ทำให้ฉันกลัวเท่าไหร่ก็เลยเดินชิวๆ ไปซื้อมาการองที่ร้านประจำหน้าสีแยกไปแดง

บรื้น~ (เสียงรถนะ) ซ่าๆ ซ่า~ (เสียงฝนตก)

" เเย่เเล้ว ลืมร่มไว้ที่ทำงานด้วย แย่เลย..ต้องวิ่งฝ่าฝนหรอเนี่ย.." ฉันชื่อ ลิลิธ เป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ ฉันอาศัยอยู่ตัวคนเดียวแต่ก่อนพ่อทิ้งฉันกับแม่กลับต่างประเทศ ส่วนแม่เสียชีวิตเพราะป่วยเป็นโรคร้ายแรง ฉันจึงอาศัยอยู่กับน้าหญิง ที่.... เห้อช่างมันเถอะ เมื่อเรียนจบก็ดิ้นรนหางานทำ จนอายุได้สิบเก้าปี ตอนที่ข้ามไฟแดงในเย็นฝนตกหนัก

"ไฟจราจร ก็รีบๆแดงสิเปียกหมดแล้ว" และทันใดนั้น

เปรี้ยง!!!!! เสียงฟ้าผ่าผ่าลงมา แล้วผ่าตรงไหนไม่ผ่า ผ่าตรงหัวกูพอดีเลยเนี่ย สภาพปัจจุบันหลังตายก็เป็นแบบนี้

" เเหะๆ โทษที ข้าทำพลาดไปเองมันเลยร่วงใส่หัวเจ้า😅" พระเจ้าขำแห้งแล้วกล่าวขอโทษ

" คราวหลังก็อย่าสะเพร่าสิ๊!!>

" หืม? สงบเสงี่ยมกว่าที่คิดอีกนะ "

" ช่วยไม่ได้นี่นา มันคือข้อผิดพลาดแล้วก็..ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่ดิ้นรนแสนทรมานแล้วน่ะ แต่พอตายได้มานั่งฟังนิทานบ้าๆอะไรของท่านเนี่ย!?สดสาเาำนรพน(฿+"+@ " พระเจ้าทำหน้าเหว๋อด้วยความตามอารมณ์ไม่ทัน

" ใจเย็นก่อนๆ ที่ข้าเล่าให้ฟังเพราะข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่ "

" //เงียบ"

"//เงียบ"

"//เงียบ"

"//เงียบ"

" แล้วจะเงียบทำไมฟ๊ะ!! พูดจริงโว้ยไม่ได้พูดเล่น" ฉันหยุดโวยวายแล้วหันไปจ้องหน้าพระเจ้าอย่างจับผิด

" เดี๋ยว- ไอ่โลกที่ท่านจะให้ฉันไปเกิด คือโลกที่ท่านเล่าน่ะนะ? //จ้องหน้า"

" เออดิ มึงก็หยุดจ้องหน้ากูได้ละ// นิ้วจิ้มตา."

" โอ๊ยๆๆ ตากรูว~"

" แต่ที่เล่าไป มันก็ตั้งบรรพบุรุษของบรรพบุรุษของทวดของทวดนู้นน~~ มันนานมาก ปัจจุบันโลกนั้นจะเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ดีกว่าแต่ก่อน แต่สามจักวรรดิยังคงไม่ถูกกันเหมือนเดิม "

" แล้วท่านจะให้ฉันไปเกิดที่ไหนอ่ะ"

" ไม่เชิงเกิดใหม่เรียกไปสิงร่างคนอื่นดีกว่า" //ช็อค

" เดี๋ยวๆ เห้ย พูดอย่างกับฉันเป็นคนบาปหนาเลยเนี่ย!?"

" // เมินที่ฉันพูด. ฟังนะ ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดเป็นราชินีแวมไพร์เดี๋ยวเอาความทรงจำของร่างเดิมให้ ไปดูเองละกัน .."

" อ้าว แล้วทำไมต้องเป็นแวมไพร์อ่ะ ชื่อเดิม? ใช่ปะ? +-+"

" บัญชีคนเป็นมนุษย์เต็มโว้ย!!!ไม่ว่างสักที่ เจ้าก็ไปได้เเล้วไป๊! เดี๋ยวส่งพรถ่ายโทษไปให้!// ว่าเเล้วก็ถีบลงสวรรค์"

" อ้าวเห้ย!?!!!! โหดร้ายเกิ้น! // ร่วงลงไปเกิด"

" อย่าหาว่าข้าใจร้ายที่ไม่บอกเจ้านะ ลิลิธข้ามีเหตุผลอื่นที่ไม่ยอมให้เจ้าเป็นมนุษย์เพราะ ข้ารู้สึกว่าไม่อยากให้เจ้าเกิดในฐานะมนุษย์เลย แต่ข้าคาดเดาอนาคตที่มีคนเปลี่ยนเเปลงประวัติศาสตร์อย่างเจ้าก็ได้ เออ.บ่นไรของข้าวะ // ส่งพรไปให้ คนที่โดนถีบเมื่อกี้"

ฟึ่บ ณ คฤหาสน์ แวมไพร์

" แฮก..แฮก.. อะไรวะนึกว่าจะได้ตายอีกรอบซะแล้ว" ไอ่บ้าพระเจ้านั่น แม่งถีบไม่เยื่อใยกูเลย;^;

" อะ.. ถวายบังคมเพคะ ฝ่าบาททรงตื่นแล้วรึเพคะ//โค้ง" อ้อ~ คนนี้คือซานตี้ เลขานุการของฉัน อืม.. น่ารักจัง สุภาพแถมผมบลอนด์นั่นสวยมากๆเลยแหะ

"ตื่น?..//ทำหน้างง ครุ่นคิด"

" ฝ่าบาททรงหลับไปสามวันติดเลยเพคะ พวกหม่อมฉันกับซาเนส เป็นห่วงมากเลยเพคะ//ทำหน้าวิตก"

อ่า เหมือนเราจะหลับไปทีเดียวรวดสามวันเลยสินะ รู้สึกผิดที่ทำให้เป็นห่วงแหะ

//ลุกขึ้นไปแตะไหล่ซานตี้. "ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว"

" เพคะ ฝ่าบาทมิเป็นอันใด หม่อมฉันก็โล่งใจ//เดินออกจากประตู" ซาเนส? เอิ่ม... อ่อ! ผู้ช่วยผู้ชายคู่หู ซานตี้สินะ

" // เดินไปส่องกระจก. ว้าววว!~" ทำไมหน้าตาสวยน่ารักเวอร์งี้อ่าา ใช่ฉันเหรอเนี่ย? ผมสีดำ?เอ๋ ไฮไลท์สีเงินด้วย เจ๋ง~ ดวงตาสีฟ้าอ่อนราวกับแสงพระจันทร์ส่องตอนกลางคืนเลย ( จะอธิบายนะคับ- คือ ลิลิธเป็นราชินีแวมไพร์ไม่ได้สูงสุดของแวมไพร์ทั้งหมด อารมณ์แบบกษัตริย์ระดับล่างประมาณประธานธิบดีอะไรงี้ แต่ก็นับเป็นราชวงศ์แต่เป็นบุญธรรมครับ)

ปัง!!

"ขออภัยเพคะ! ฝ่าบาทคือ.." ฉันหันไปดูซานตี้ที่วิ่งถีบประตูเจ้ามาจะเเจ้งอะไรสักอย่างเเต่

" เห้!!~ ลิลิธ ฉันรู้ว่าเธอตื่นเเล้วนะ โผล่มาสิ เอ? ที่ไม่โผล่หน้ามาเพราะกลัวฉันแล้วพ่ายแพ้ให้งั้นเหรอ "

" แหม // ยิ้มแบบหงุดหงิด" เวลาต่อมา

ตู้มมม( เสียงระเบิดป่า )

"// เวทอัคคีทมิฬ" ไอ่เราก็ไม่ยอมคนซะด้วยสิ^-^; ถ้าถามว่าทำไมถึงต้องมาสู้กับยัยหน้าหล่อหัวแดงนี่น่ะ

เหรอ คือเรื่องมันอย่างงี้ นางคนนี้อ่ะชื่อ

 วิล บอน..บอน? บอนอะไรเนี่ยเเหละจำไม่ได้ แต่ในความทรงจำร่างเดิม ยัยนี่เป็นจอมเวทย์ระดับสูงที่เป็นคู่อริตีกับลิลิธประจำ ถ้าวันไหนไม่ได้สู้กันนี่คือ

แปลกมากๆแปลกโครตๆ เเปลกยิ่งกว่า ตัวประหลาดสปีชี่ใหม่อีก. ลักษณะของหล่อนเหรอ ก็...หน้าคมสวย(หล่อ)ผมสีแดงประบ่า ดวงตาสีม่วงแดงพิลึกๆอ่า (พูดความจริง แต่หน้าตาดีนะ) เมื่อเช้าตอนที่ฉันตื่นมาส่องกระจก แม่มตะโกนท้ามาซะไม่เกรงใจปราสาทเลย ..ก็เนาะคนมันเลือดร้อน

" นี่ ยัยแวมไพร์" เสียงหล่อนหล่อเวอร์~ ไม่ๆอย่าคิดงั้นดิ

" อะไร ฉันชื่อลิลิธ// ช็อตฟิว😐"

" เออ นั่นแหละฉันรู้สึกว่าพลังเธอมากขึ้นรึป่าวเนี่ย ไปทำไรมา?// ต่อสู้ไป ถามไป"

" หา?.. ฉันไม่รู้จำได้แค่ว่าตื่นมาจากการหลับไปสามวันแค่นั้นเอง//ตอบคำถาม ระหว่างลอย"

" ช่างเถอะ แต่ฉันจะกดหัวเธอลงให้ได้//ยิ้มแล้ว ร่ายเวทย์น้ำแข็ง" เอ้า ยัยนี่ดูถูกกันหรอ // ใช้เวทย์สายฟ้า

 เปรี้ยะ-- ตู้มมม !!!

" สนุกแหะ!😎// ชักดาบยาว + เวทย์เสริมน้ำแข็ง"

" จอมเวทย์ที่ไม่ใช้ คฑารู้สึกแปลกตาแปลกๆแหะ🤔//ยืนรอ "

" ที่แปลกน่ะ คือคำถามมากกว่านะ ไม้คฑาก็แค่ของพวกที่ไม่เปลี่ยนอาวุธแค่นั้นแหละ// ฟัน ด้วยความเร็วสูง"

" มันก็ไม่สมเหตุ อยู่ดีอ่ะ ช่างแม่มรู้แค่ว่า ฉันจะต่อยปากเธอโทษฐานมาท้าทายฉันเมื่อเช้า// หลบฉิวเฉียด+ ชักดาบคู่ออกมา"

" ก็แหม ได้ข่าวว่าตื่นเเล้ว เลยไปแหย่ไม่คิดว่าจะจริงจัง😂// ใช้ดาบแทง"

" ขำบ้าไร...อะ!? เกือบละ// เสื้อขาดนิดหน่อย"

" อ้าว หนีไมอ่ะ ไม่ได้ถือไม่กางเขนซะหน่อย😜//จะพุ่งเข้ามาฟันซ้ำ"

"วอนตรีนล้าา~ ยัยบ้านี่! ..// หายตัว"

" เอ๊ะ? //หันซ้ายหันขวา "

" อยู่นี่โว้ย //โผล่มาข้างหลัง🙃+ ใช้ดาบคู่ฟันคอ"

" เห้ย!!!? //ก้มตัวต่ำ ทำให้ผมขาดไป 2 เชนติเมตรจำนวน2เส้น" เอิ่ม ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึป่าวนะ แต่ทำไมมันค่ำเร็วจังวะ!? ยังเอายัยนี่ไม่ลงเลย

" นี่ ฉันพรุ่งนี้มาต่อกันดีกว่า พรุ่งนี้ฉันจะเด็ดหัวเธอได้เเน่!" ฉันพูดเบ่งใส่ จอมเวทย์ที่อยู่ตรงหน้า

" โห้ว~ มั่นหน้าา ฉันต่างหากเว้ยย! " วิลกอดอกท่าทางมั่นใจมองหน้าฉัน

" ไปๆๆ กลับไปซะ😩" แล้ววิลก็หันหลังเดินจากไป

ณ ปราสาท

" โธ่ ฝ่าบาทเนื้อตัวมอมแมมอีกแล้วนะเพคะ" ซานตี้บ่นเมื่อเห็นสภาพคนที่ต้องอาบน้ำให้

" มันเป็นเรื่องธรรมดาของการต่อสู้นี่นา// ทำหน้าตื้นตัน . ว๊ากก!! เย็นชิบหา--" อุตส่าห์ทำหน้าตื้นตันยัยนี่มาทำลายความภูมิใจคนอื่นด้วยวิธีสาดน้ำเย็นเนี่ยนะ..

" ไม่ต้องเลยเพคะ หม่อมฉันเข้าใจเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงจอมเวทย์คำสาปก็เเข็งแกร่งเป็นธรรมดา// ถูหลังให้ ลิลิธ"

" จอมเวทย์คำสาปเหรอ.. อะจริงสิ ซานตี้วันนี้วันไหนหรอ"

" วันข้างแรม 11 เดือน8 เพคะ//ยังคงถูหลังอยู่"

" เธออายุเท่าไหร่? "

" หม่อมฉันอายุ 20 ฝ่าบาท19 ซาเนส21 ..ส่วนจอมเวทย์นั่น 19 เพคะ ทำไมหรือเพคะ?// สาดน้ำ"

" ไม่มีอะไร๊!!-- เย็นอ่ะ!-- แค่สับสนวันเฉยๆ หลับไปนานคงลืมวันบ้างแหละ" ซานตี้จ้องหน้าจับผิด

"ถ้าถามวันพอเข้าใจเพคะ แต่อายุนี่...//จ้อง "

" อะไร!? ถามเฉยๆไง"

 วันต่อมา

ฉันยืนอึ้งกับเอกสารเเล้วงานต่างๆบนโต๊ะมีเรียงกันอย่างกับภูเขา นี่ไม่รวมกับกองด้านหลังโต๊ะนะแบบ

โครตเยอะแค่เห็นก็เหนื่อยแล้ว อ้อ! นึกออกแล้ว

(//แยกร่าง)

" ถ้าใช้ร่างแยกทำงานก็ได้นี่ เดิมทีก็ทำงานแบบหุ่นยนต์ไม่มีวันเหนื่อยอยู่แล้ว งั้นฝากด้วยนะลิธ2^^" ส่วนฉันน่ะเหรอ แน่นอนว่าต้องไปเที่ยวสิ้ รอไร

(//เดินๆมาในป่าลึก หันซ้ายหันขวามองรอบๆ)

"แหมๆดูสิ ใครมา.."

" คะ ใครน่ะ!?"

"ครั้งนี้จะมาเอาคืนถึงบ้านเลยรึไง ลิลิธ.//ปรากฏตัว"อ่อ เจ้าจอมเวทย์วิล..

" อ๋อ..ที่นี่ป่าใกล้บ้านงั้นเหรอ ได้! ครั้งนี้ฉันชนะเธอเเน่!//ชักดาบตั้งท่า"

" มาดูกัน แวมไพร์กับป่าอันไหนจะพังก่อนกัน// ชักดาบ+เสริมไฟ" ชิ้ง! (เสียงดาบๆ^) เสียงดาบเขาปะทะกันรุนเเรงเเละรวดเร็ดจนแถบมองไม่ทัน ประกายไฟจากการเสียดสี ประพริบออกมาติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง

" ไว ใช่ได้นี่ขอชื่นชม ยัยแวมไพร์! // พุ่งตวาดดาบมาตรงๆ"

" คิดจะเล่นเป็นเด็กรึไง//กระโดดสูงขึ้นไปบนต้นไม้" ในพริบตานั้น ดาบคู่สิน้ำเงินดำพุ่งตรงมาด้วยความเร็วเสียง

" อะ!- อะไรน่ะ โซ่หรอ!!? //ถูกพันขาโดนดึงลงไปข้างล่าง"

" อ๊ากก!! ..มันยังไม่จบ !// ง้างดาบ"

" จบแล้ว //ดีดนิ้ว"

ป๊อก มีหมอกควันสีเทาคลุ้งไปทั่วบริเวณที่ลิลิธถูกกระชากลงมา

" แค่กๆ แค่ก..แค่ก ควันอะไรเนี่--//ตกใจ"

"เดี๋ยวๆ ทำไมรูัสึกเหมือนโดนหิ้วอ่ะ ฉัน..ฉันหัวหลุดละเหรอ!?"

" ฮ่าๆ ยัยบ้า ถ้าหัวหลุดคงไม่ได้พูดแบบนี้แน่นอน//กระตุกยิ้ม" เดี๋ยว อะไรของยัยหัวแดงนี่อ่ะ ถ้าหัวไม่หลุดแล้ว //สำรวจร่างกาย. ห๊ะ... ทำไมมือฉันมันเป็นอุ้งมือแมวงี้อ่ะ นุ่มๆสีดำ เอ่อ..// จับใบหน้า. เห้ย..

" เห้ยยย!!! ทำไมฉันกลายเป็นแบบนี้ล่ะ!? ทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยนะเฟ้ย!! // กำลังดิ้นในขณะที่วิลหิ้วคอ" วิลเห็นแบบนั้นก็หัวเราะชอบใจ กับหงุดหงิดของแมวดำในเอื้อมมือ

" ฮ่าๆ.. // ชอบใจจนหยุดจำไม่ได้"

" เห้ย- ขำอะไรนักหนา รีบทำให้กูกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะเว้ย😾"

" ลืมไปแล้วหรอ ว่าฉันคือจอมเวทย์คำสาปนะเมื่อกี้ฉันร่ายคำสาปใส่เธอตอนเธอเผลอ..น่าเสียดาย ฉันไม่สามารถยกเลิกคำสาปกระทันหันได้น่ะ"

" เห้ย..เอาจริง..ดิ แล้ววิธีแก้คำสาปล่ะ" วิลกำกวงพึมพำอะไรของมันไม่รูั

" จูบน่ะ 😋 ... จูบบริสุทธิ์ด้วย" //เข้าสู่สภาวะเงียบ

ลิลิธ😶//เงียบเพราะช็อค

วิล😐// เงียบเพราะรอดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย

" เห้ยๆ เห้ยย! มันไม่ตลกสุดๆไปเลยนะยัยจอมเวทย์-

อย่าคิดว่าว่าฉันไม่รู้ว่าเเกโกหกนะ//กางอุ้งเท้า พร้อมตะปป"

" นี่ ฉันก็ไม่ตลกเหมือนกันนะ คำสาปของฉันมีวิธีแก้เเค่วิธีเดียวไม่มีทางลัดเพราะมันคงไม่ใช่คำสาปหรอก อีกอย่าง แบบนี้เหมาะกับเธอดีนิ เจ้าเหมียวลิธ~..// ดึงแก้มลิลิธ"

" ยัย!-"

" เท่ากับฉันชนะเธอแล้วสินะ // มองด้วยสายตาเยือกเย็ก" ยัยบ้านี่ คิดจะพาฉันไปไหนเนี่ยไม่เกรงใจราชินีแวมไพร์เล้ย!

-------------------- สวัสดีครับ ผมไรท์เอง

อย่างแรกคือ ขออภัยหากมีข้อบกพร่องเรื่องการใช้คำอะไรไม่ค่อยดีขออภัยณ ที่นี้นะคับ ผมจะพยายามทำเนื้อเรื่องให้สนุกไม่น่าเบื่อ ตัวผมเองก็พึ่งจะทำนิยายยูริเนี่ยแหละคับ เอ~ ลิลิธจะเป็นไงบ้างน้อ?ติดตามต่อตอนที่2 ได้เลยคับ😋

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***