“เล็น…มานี่หน่อย…”
เสียงเรียกขององค์หญิงนั้นแหบพร่าเพราะเจ็บคอ และไอแค่กๆเป็นระยะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังฝืนไม่ยอมนอนพักจนคนดูแลเหนื่อยใจ
“ฉันอยากกินบริชออช…”
“ไม่ได้ขอรับ”
“ฮึ่ม” รินค้อน “อะไรๆก็ไม่ได้ ก็ฉันอยากกิน ไปทำมาให้เลยนะ”
“องค์หญิง ตอนนี้ท่านไม่สบายนะขอรับ”
“ชิ! ก็ฉัน…!”
“ยากำลังได้ที่เลย องค์หญิงลองชิมก่อนไหมขอรับ?”
รินทำหน้าขยาดขึ้นมาทันใด ส่ายหน้าเป็นพัลวันจนคนมองแล้วก็หัวเราะกลั้นขำแทบไม่ไหว แต่ก็โดนค้อนเข้าจนได้
“เล็นไม่รักฉัน เล็นเกลียดฉัน ฉันขออะไรเล็นก็ไม่ให้” ประโยคประชดที่ทำเอาเล็นฟังแล้วชะงัก
“ใครบอกว่ากระผมไม่รักองค์หญิงขอรับ?”
“แบร่ ก็เล็นไม่รักฉันจริงๆนี่” รินทำท่าแลบลิ้นใส่แม้จะอ่อนแรง “ทีกับคนอื่นละก็…”
“กระผมเคยทำดีอะไรกับคนอื่นหรอขอรับ?”
“บ่อยจะตายไป บอกแล้วใช่ไหม ว่าเล็นน่ะ เป็นของฉันคนเดียว ห้ามไปทำดีกับคนอื่น”
ใบหน้าที่จริงจังเล่นเอาเล็นอึ้งไปชั่วขณะ…
“องค์หญิง…บอกกระผม ตอนไหนหรือขอรับ?”
เพล้ง!!!
“น่ะ หนวกหูน่า!!!” ว่าแล้วองค์หญิงน้อยก็ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำไว้ใต้ผืนผ้าห่มใบใหญ่ เล็นมองการกระทำนั้นอย่างเอ็นดู นานๆทีองค์หญิงจะมีมุมน่ารักๆแบบนี้มั่งเนอะ
“นอนพักจะดีกว่านะขอรับ เดี๋ยวซักพักกระผมจะนำยามาให้”
แต่คำตอบที่ได้รับมาก็คือการส่ายหน้าเป็นพัลวัน เล็นถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
“ดื้อจังนะขอรับ…” ทั้งที่พูดเบาๆแต่คนฟังกลับได้ยินชัดเต็มสองหู ถึงกับโกรธหน้าบูดหน้าบึ้งขว้างหมอนใส่จนหลบแทบไม่ทัน
“ดื้อก็ไปอยู่กับคนอื่นเซ่ ไม่ต้องมาอยู่กับฉัน”
“ถ้ากระผมไม่อยู่กับองค์หญิง แล้วจะให้อยู่กับใครล่ะขอรับ”
“ไปอยู่กับพวกสาวใช้ไง ชอบมันไม่ใช่หรอ ยัยเนรุอะไรนั่นน่ะ!!!”
“…………….?”
“ชิ อึ้งอะไรนักหนา รับความจริงไม่ได้หรือไง” รินพูดน้ำเสียงประชดประชัน “มีอะไรจะแก้ตัวหรือไง”
“เอ่อ…เปล่าขอรับ…” เล็นกรอกตาไปมา “องค์หญิงน่ะ…คิดว่าผมชอบ…ท่านเนรุ…หรอขอรับ?”
“คิดว่าฉันดูไม่ออกหรือไง” รินพูดพลางกอดอก “คนรับใช้กับสาวใช้งั้นหรอ? เหอ! ก็เหมาะกันดีนี่!”
ชักจะไปกันใหญ่แล้ว…เล็นส่ายหน้า ซึ่งคนมองแล้วก็ชักหงุดหงิด รินหยิบหมอนอีกหนึ่งใบมาขว้างใส่อีกครั้ง คราวนี้เขาหลบไม่ทัน หมอนใบสีขาวจึงโดนหน้าเขาเต็มๆ
“…เจ็บนะขอรับ…”
“แบร่!!!”
เด็กสาวที่อยู่บนเตียงแลบลิ้นใส่ ก่อนจะพลิกตัวหนีนำผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวจนมองไม่เห็นหน้า นั่นหมายถึงเธอไม่อยากเห็นหน้าเขานั่นเอง เล็นไม่รู้ว่าควรจะยิ้มอย่างเอ็นดูหรือถอนหายใจอย่างเอือมระอาดี? แต่ก็นะเขาเบื่อองค์หญิงไม่ได้หรอก ไม่เคยเบื่อ ไม่เคยละเลย ไม่เคยมองข้าม
“องค์หญิง อย่าเพิ่งหลับนะขอรับ เดี๋ยวกระผมจะป้อนยาให้”
“………………..” ความเงียบนั่นแทนคำพูดว่า ‘ไม่มีทาง’ เล็นพึมพำว่ากะแล้วเชียว…คิดแล้วว่าองค์หญิงต้องดื้อแบบนี้
“องค์หญิงขอรับ” เล็นเรียกแต่องค์หญฺงก็ไม่ยอมขานกลับ “องค์หญิงขอรับ องค์หญิงริน องค์หญิง…”
“โอ้ย! เลิกเรียกซะทีได้ไหมเนี่ย จะนอน!”
“ขอรับ”
“จะไปทำอะไรก็ไปๆ” มือบางหยิบหมอนขึ้นมาอุดหู แม้จะขว้างทิ้งไปแล้ว2ใบแต่บนเตียงเธอมีหมอนใบสีขาวถึง4ใบ เล็นก้มลงเก็บหมอนทั้ง2ใบที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วปัดเพื่อทำความสะอาด แต่ไอ้ครั้นจะไปวางบนเตียงที่เดิมเดี๋ยวจะโดนองค์หญิงท่านดุเอา เล็นจึงนำหมอนทั้ง2ใบไปวางตรงโซฟาที่มุมห้อง
เดี๋ยวค่อยป้อนยาก็ได้มั้ง…
คิดแล้วเด็กหนุ่มก็สาวเท้าออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ และพยายามปิดประตูให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ไปรบกวนการนอนของใครบางคน เล็นมองภาพองค์หญฺงครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดประตู
แอ๊ด…ปัง…
“ชิ…” เสียงของใครบางคนที่อยู่ในห้องดังขึ้นเบาๆ “เจ้าบ้านั่น บทจะไปก็ไปเลยหรือไง บ้าที่สุด…”
ทั้งที่ก็รู้ดีอยู่ว่าฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว…
แต่ทำไมต้องทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว…?
ถึงฉันจะเอ่ยปากไล่เอง…
แต่เล็นก็น่าจะรู้นิสัยของฉันนี่…?
“อา ปวดหัวจัง…” รินกอดหมอนแน่นขึ้น “สงสัยคงจะทำงานหนักไปหน่อยสินะ เฮ้อ…”
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ถูกทิ้งให้แบกรับชะตากรรมบ้าๆนี่…
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ต้องแอบร้องไห้อยู่คนเดียวตามลำพัง…
“………………..”
เล็นน่ะไม่รักฉัน เล็นเกลียดฉัน ฉันขออะไรเล็นก็ไม่ให้…
เล็นน่ะเป็น ของฉันคนเดียว ห้ามไปทำดีกับคนอื่น…
ถึงจะพูดไปแบบนั้น ก็รู้ว่าเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายของคนๆนั้น
นิสัยที่ห่วงใยคนอื่นมากกว่าตัวเองน่ะ แก้ยังไงก็แก้ไม่หายเนอะ เล็น…
ไม่เอาแล้ว เหนื่อย ไม่อยากทำอะไรแล้ว
แอ๊ด…
ทันทีที่เสียงเปิดประตูดังขึ้น รินแกล้งหลับโดยอัตโนมัติ ดวงตาหลับพริ้มแต่หูก็ยังพยายามฟังเสียงต่างๆของผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้อง รินเดาว่าคนนั้นๆคงจะหยุดมองเธอที่ประตูอยู่นานก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง เสียงฝีเท้าดังเป็นจังหวะทำให้เธอหลับตาปี๋เพราะอะไรก็ไม่รู้ อาจจะเพราะกลัวว่าจะถูกจับได้เรื่องที่แกล้งหลับ…กระมัง?
“หลับไปแล้วหรอ?”
ยัง…ยัง ฉันยังไม่หลับ แต่ได้โปรดคิดว่าฉันหลับต่อไปเถิด!!!
“ช่วยไม่ได้…”
รินแอบได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ถ้าทางคงจะหนักใจมากสินะ? แต่นั่นคงจะไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรอก…เอ๊ะ แต่เข้ามาในห้องเธอแบบนี้ หรือว่าจะมีอะไรกับเธอ?
แกล้งหลับต่อไปริน แกล้งหลับ แกล้งหลับ อย่าตื่นขึ้นมาเลย!!!
“องค์หญิง ขออภัยนะขอรับ…”
ฟึ่บ…
องค์หญิงน้อยรู้สึกได้ว่าร่างของเธอถูกช้อนขึ้นมาแล้ววางพิงไหล่ของใครบางคน กลิ่นหอมๆจากเสื้อผ้าและเส้นผมลอยกระทบจมูกเล่นเอาเคลิ้มไปเลยทีเดียว เธอคงจะเผลอยิ้มออกมาแล้วถ้าไม่ติดว่าต้องแกล้งหลับอยู่ รินข่มพยายามข่มตาหลับให้เหมือนกำลังนอนอยู่จริงๆ และพยายามให้ไม่ตัวเธอสั่น
ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย…?
คิดแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง…
“องค์หญิง ‘ขม’หน่อยนะครับ”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ขม’ ตาสีฟ้าใสก็แทบจะเบิกกว้างอย่างรวดเร็ว แต่ก็ช้าไปเมื่อน้ำเหนียวๆบางอย่างถูกป้อนลงคอเธอ ความรู้สึกขมพะอืดพะอมจนอยากจะอาเจียนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก…กลืนมันไป รสชาติขมนั้นยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นจนต้องไอออกมาแถมน้ำตาก็แทบจะไหล
“แค่ก แค่ก แค่ก! อะ อะไรเนี่ย ขมเป็นบ้าเลย!!!”
“อ้าว องค์หญิง ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ?”
ขวับ…
รินหันมองคนที่อยู่ข้างๆด้วยสายตาเคืองๆ ใช่แล้ว ทำไม่ถึงนึกไม่ออกนะ ก็ไอ้คนที่ชอบเข้าออกห้องเธอได้ตลอดเวลาโดยไม่สนใจคำสั่งมันมีอยู่คนเดียวนี่!!! เจ้าคนรับใช้ตัวแสบ…เล็น!!!
“เล็น!!!” รินแทบจะกรีดร้องเมื่อมองช้อนที่มีคราบน้ำสีเข้มๆติดอยู่ในมือของเล็น แม้คนถือนั้นมันจะทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แต่เธอก็มั่นใจแน่ๆว่าไอ้คราบที่ติดอยู่บนช้อนน่ะมันคือ “ยา” แน่นอน!!!
“ขอรับ?”
“เอายาอะไรให้ฉันกิน!!!”
“ยาบำรุงขอรับ” เล็นตอบตามปกติ แม้ร่างขององค์หญิงจะสั่นไปด้วยความโกรธ “กระผมนึกว่าองค์หญิงจะหลับไปแล้วซะอีก เลยเอายามาป้อน…”
“บุกห้องของเจ้านาย นำของที่เจ้านายเกลียดที่สุดมาให้กิน แถมยังทำหน้าตาไม่รู้สึกผิดอะไร งานนี้นายโดนลงโทษแน่เล็น!!!”
หะ หืม?
เล็นกระพริบตาปริบๆอย่างงงๆ จนองค์หญิงที่กำลังเดือดได้ที่อยากจะกระชากคอเสื้อมาเขย่าซะจริงๆ แม้จะอยู่ใกล้กันขนาดที่ว่าได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายชัดแจ๋ว แต่รินก็ทำร้ายร่างกายของข้ารับใช้ผู้นี้ไม่ได้อยู่ดี
“กระผม…ผิดหรือขอรับ?”
“ใช่!!!”
“งั้นหรอ…อ๊ะ ขออภัยขอรับ”
เพิ่งจะรู้รึ!?!
“ไม่ยกโทษให้!!!”
รินประกาศเสียงดัง จนข้ารับใช้เหงื่อตกเล็กน้อย ก็นะ องค์หญิงโกรธทีไร มันก็น่ากลัวทุกทีเลยนี่นา
“ขออภัยขอรับ…”
“บอกว่าไม่ยกโทษให้!!!”
“องค์หญิง…” เล็นเรียกเสียงเบา
“อะไร!?!”
“กระผมขออภัยขอรับ…”
น้ำเสียงที่รู้สึกผิดจากใจจริงนั้นทำให้คลายความรู้สึกโกรธลงไปบ้าง แต่องค์หญิงน้อยก็ยังปั้นหน้าบึ้งต่อไปโดยไม่สนใจคำขอโทษนั้น รินสะบัดหน้าหนีพร้อมด้วยคิ้วสวยๆที่ขมวดเป็นปมที่จงใจให้ใครบางคนเห็น
เฮ้อ…
เพราะอยู่ ‘ใกล้กันมาก’ ทำให้เธอได้ยินเสียงถอนหายใจของเด็กหนุ่มชัดเจน แถมรู้สึกว่าจักจี้บริเวณคอยังไงไม่รู้ คิดได้อย่างเดียวคือ…ขนลุก
“องค์หญิงขอรับ…กระผม…”
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว ยังไงฉันก็ไม่ยกโทษให้” คำพูดขององค์หญิงถือเป็นคำสั่งเด็ดขาดนะ ถ้าขัดขืนล่ะก็…
“กระผม…”
“บอกว่าพอไง”
“องค์หญิง…”
“ฉันไม่ยกโทษให้อยู่แล้ว” ทำไมเสียงเราถึงสั่นนะ? ไม่ได้นะริน อย่าเพิ่งใจอ่อนสิ…
“ท่านพี่ ข้าขอโทษ…”
!?!
“เล็น!?!”
“…ขอรับ?”
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ!?!”
“ ‘องค์หญิง กระผมขออภัย’ ขอรับ”
“ไม่ใช่…”
รินชะงักไป เมื่อมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าใสอีกคู่ดีๆ แววตานั้นไม่ได้โกหก งั้นแสดงว่าเมื่อกี้นี้เธอก็…
“ ‘หูฝาด’หรอ?”
“ขอรับ?”
“ช่าง…ช่างเถอะ” รินตอบปัด “ว่าแต่…จะปล่อยฉันได้หรือยัง!?!”
เล็นชะงักไป พลางเหลือบตามองมือสองข้างที่จับไหล่บางนั้นให้พิงไหล่ของตัวเอง ก่อนจะหันมามองดวงตาสีฟ้าขององค์หญิงที่ฉายแววขุ่นมัวและแสดงแทนคำพูดว่า ‘จะปล่อยหรือไม่ปล่อย?’ เล็นปล่อยไหล่สองข้างนั้นอย่างช้าๆ แต่คนร่างเล็กกว่าเล่นสะบัดซะเต็มแรงแล้วล้มตัวนอนบนเตียง
“จะนอนแล้ว” สั้นๆง่ายๆ แต่ได้ใจความ…
“ขอให้ฝันดีขอรับ” เล็นอวยพร และทำท่าว่าจะก้าวออกจากห้อง แต่เสียงที่คุ้นเคยก็เรียกขัดไว้
“ไม่ต้องเลย นายน่ะเฝ้าฉันอยู่นี่แหล่ะ…ถือเป็นการลงโทษ”
“ขอรับ?” ไอ้การลงโทษแบบนี้มันมีด้วยหรอ?
“งงอะไรเล่า ก็แค่บอกให้เฝ้า ทำไม่ได้หรือไง?” รินถามอย่างหงุดหงิด
“เปล่า…เปล่าขอรับ” รอยยิ้มเล็กๆที่ไม่รู้ว่ายิ้มด้วยอารมณ์ใดเผยขึ้น “เพื่อองค์หญิงแล้ว กระผมทำได้ทุกอย่างขอรับ”
แม้นต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายซักเพียงเท่าไหน…
จักยอมที่จะเป็นดังมาร เพื่อที่จะปกป้องเธอ…
“ขอให้ทำได้จริงอย่างที่พูดเถอะ ข้ารับใช้ของฉัน”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments