บทที่1 ตัวเธอคือเจ้าหญิง

ตัวเธอนี้คือเจ้าหญิง ตัวผมคือข้ารับใช้…

โชคชะตาได้พลัดพรากสองเราจากกันออกไป…

แม้นต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายซักเพียงเท่าไหน…

จักยอมที่จะเป็นดังมาร เพื่อที่จะปกป้องเธอ…

เสียงใสแจ้วของเด็กหนุ่มวัย14ผู้ที่สวมใส่ชุดสูทสีเหลืองตัดดำดูเป็นทางการและยิ่งใหญ่ กางเกงสีขาวตัดกับตัวเสื้อที่ชายหลังยาวและมีลูกไม้ตามแขนเสื้อ ผ้าพลิ้วสีเหลืองอ่อนออกครีมประดับตรงคอเสื้อ มีดอกกุหลาบสีดำดูน่าเกรงขามติดไว้ เส้นผมสีเดียวกับเสื้อของเด็กหนุ่มถูกรวบไว้เป็นหางม้า ผิวขาวจัดธรรมชาติถูกดูแลอย่างดีจนสวยงาม ราวกับเป็นภาพศิลปะอันยิ่งใหญ่ของจิตกร หากแต่มันจะงดงามกว่านี้ ถ้านัยน์ตาสีฟ้าทะเลนั้นสดใสกว่านี้…

เด็กหนุ่มยืนเหม่อพล่างขับร้องบทเพลงไปเรื่อย เสียงร้องของมวลนกเหมือนจะเป็นจังหวะดนตรีให้ บทเพลงที่ไพเราะดำเนินไปเรื่อยด้วยทำนองที่เศร้าสร้อยจนน่าร้องไห้

เสียงร้องของเด็กหนุ่มหยุดร้องทั้งที่บทเพลงยังไม่จบ เขาหมุนตัวกลับและสาวเท้าออกจากที่ที่เคยยืนอยู่ นกกระจอกสีน้ำตาลหลายตัวเมื่อเห็นเขาเดินจากไปจึงบินหนีแยกย้ายกันกลับรัง โดยทิ้งเสียงร้องจิ๊บจิ๊บเอาไว้พร้อมกับขนนกสีน้ำตาลที่ร่วงโรยทีละเส้น หากแต่เด็กหนุ่มก็ไม่หันกลับมามอง

“เล็น...เล็นอยู่ไหนน่ะ”

เสียงตะโกนเรียกด้วยเสียงที่เขาคุ้นเคยดี ‘เล็น’ รีบสาวเท้าเข้าไปหาร่างเจ้าของเสียง และค้อมตัวลงทำความเคารพ

“องค์หญิงมีอะไรให้กระผมรับใช้หรือขอรับ”

บุคคลที่ถูกเรียกว่า ‘องค์หญิง’ หันมามอง เธอมีใบหน้า สีผมสีตาละม้ายคล้ายเขาซะไปหมดทุกอย่าง องค์หญิงในฉลองพระองค์ดูหรูหรามีลูกไม้ตรงนั้นตรงนี้ สีเหลืองตัดดำคล้ายชุดของเล็น และที่เหมือนกันก็คือดอกกุหลาบสีดำ แต่ของเธอคนนี้ติดไว้ที่หน้าอกด้านซ้ายต่างกับเล็นที่ติดไว้หน้าอกด้านขวา

“เล็น ถึงเวลาอาหารว่างแล้วนะ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย” องค์หญิงวัย14พรรษาพูดด้วยอารมณ์โกรธกริ้ว เล็นก้มหน้าลง

“ขอทรงประทานอภัยขอรับองค์หญิง ’ริน’  กระผมจะจัดไปให้ที่ห้องอาหารนะขอรับ”

“ไม่ต้อง วันนี้ฉันอยากจะกินในสวน”

เล็นก้มหน้ารับคำสั่ง รินเดินไปนั่งรอที่โต๊ะไม้ที่ถูกปูไว้ด้วยผู้ปูโต๊ะใจกลางสวนดอกกุหลาบสีเหลือง ใช้เวลาไม่นาน เล็นก็เดินกลับมาพร้อมถาดใบหนึ่งที่มีฝาครอมพร้อมผ้าหนึ่งผืนที่พาดไว้ที่แขน เขาเสิรฟ์อาหารลงบนโต๊ะ

            “บริชออช ของโปรดขององค์หญิงขอรับ...”

รินยิ้มอย่างถูกใจ มื้อว่างขององค์หญิงตัวน้อยดำเนินไปอย่างราบรืนเช่นทุกวัน เป็นเพราะมี ‘ข้ารับใช้’ เช่นเขาคอยดูอยู่เคียงข้างขณะนั้นเอง เสียงนาฬิกาก็ดังขึ้นตีสามครั้งโดยไม่รู้ว่ามาจากทิศทางใด

            “บ่ายสามแล้ว...” เล็นพึมพำ “วันนี้องค์หญิงจะต้องเข้าประชุมกับพวกขุนนางในสภาเรื่องเงินในท้องพระคลังนะขอรับ”

            “อืม รู้แล้วน่า” รินพูดพลางตักขนมปังบริชออชเข้าปาก เล็นพยักหน้ารับ ก่อนที่จะชะงัก

            “องค์หญิง ริมฝีปากเลอะแน่ะขอรับ”

ผ้าสีขาวถูกเช็ดโดยเด็กหนุ่มข้ารับใช้คู่กาย ใบหน้าขององค์หญิงที่มีคราบน้ำตาลจากขนมปังเหลือติดอยู่แสดงอาการตกใจอยู่ชั่วครู่ แต่ก็เปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วจนเล็นที่รู้ตัวต้องเลิกเช็ด

            “ฉันเช็ดเองได้น่า ไม่ต้องยุ่งหรอก”

            “ขอทรงประทานอภัย...”

            “ชิ รู้แล้วๆ เลิกพูดขอโทษซะทีเถอะ” รินลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วสาวเท้าหนีเข้าปราสาท “ฉันจะไปประชุมแล้ว เก็บจานด้วย”

เล็นทำความเคารพอีกครั้ง และหลังจากองค์หญิงของเขาเดินหายเข้าปราสาทไปแล้ว เขาจึงเก็บจานและทำความสะอาดโต๊ะ สายตามองไปยังปราสาทอีกครั้ง…

ตัวเธอนี้คือเจ้าหญิง ตัวผมคือข้ารับใช้…

โชคชะตาได้พลัดพรากสองเราจากกันออกไป…

แม้นต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายซักเพียงเท่าไหน…

จักยอมที่จะเป็นดังมาร เพื่อที่จะปกป้องเธอ…

ณ ที่ตรงนั้น ซึ่งที่กำเนิดของพวกเรา…

ได้ยินเสียงระฆัง ร่ำร้องฉลองอยู่ร่ำไป…

หากแต่เหตุใด จึงจำต้องถูกพลัดพราก…

ฝาแฝดที่น่าสงสาร ต่างก็เดินแยกทาง…

เสียงร้องเพลงดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเงียบหายไปกับสายลม เมื่อมองนาฬิกาพกในมือ ตอนนี้ก็บ่ายสามโมงสิบนาทีแล้ว อีกสี่สิบห้านาทีเขาจะต้องไปเขียนรายงานการประชุมแทนองค์หญิงผู้ที่จะต้องหงุดหงิดทุกครั้งหลังจากประชุมเสร็จ

เวลาที่เหลืออีกสี่สิบห้านาทีนี้ เขาควรจะไปชงกาแฟหอมๆรอองค์หญิงซะดีกว่า…

ว่าแล้วเด็กหนุ่มข้ารับใช้ก็เดินเข้าปราสาทไป เสียงเพลงถูกขับร้องท่อนเดิมๆอีกเป็นระยะๆ…

ตัวเธอนี้คือเจ้าหญิง ตัวผมคือข้ารับใช้…

โชคชะตาได้พลัดพรากสองเราจากกันออกไป…

แม้นต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายซักเพียงเท่าไหน…

จักยอมที่จะเป็นดังมาร เพื่อที่จะปกป้องเธอ…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***