บทที่2 หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อ

...บทที่2...

...หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อ...

รินรดารู้สึกเหมือนมีคนกำลังตามเธอมาจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะได้ถึงบ้านไวๆ แต่บุคคลปริศนาก็เร่งฝีเท้าตามเธออย่างไม่ห่าง เธอจึงวิ่งอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ฟ้ากำลังจะมืดลง อีกไม่กี่เมตรก็ถึงบ้านของเธอแล้ว เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านล็อกประตูอย่างไว ทำให้คนที่กำลังสะกดรอยตามเธอนั้นต้องอยู่แค่หน้าประตูรั้วบ้านเธอ แล้วถอยห่างออกไป

“เฮ้อ....” เธอหายใจยาว หอบหายใจรัวด้วยความเหนื่อยเพราะรีบวิ่งหนีจากคนที่สะกดรอยตามเธออยู่เมื่อครู่

หลังจากที่เห็นเธอวิ่งเข้าตัวบ้านไปจึงพูดขึ้น

“บ้าเอ๊ย!”

บุคคลปริศนาที่สะกดรอยตามเธอสบทออกมาอย่างหัวเสีย แล้วเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งแล้วเดินลับไป

หลังจากที่รินรดาล็อกประตูแน่นก็แล้วเดินมาที่ครัว เปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม แต่กลับพบกับความว่างเปล่า เธอถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเดินไปเปิดน้ำก๊อกกิน

love……..

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น เธอจึงกดรับสาย

“ฮัลโหลค่ะ”

“คุณรินรดาใช่ไหมครับ พ่อของคุณติดหนี้เราสองแสนห้าหมื่นบาทเขาอยากให้คุณเป็นคุณจ่ายหนี้นี้”

“อะไรนะคะ!แล้วพ่อฉันไปติดหนี้ตอนไหน “

“เมื่อไม่นานมานี้ ถ้าไม่จ่ายเราจะยึดของมีค่าของคุณให้หมด เราให้เวลาหนึ่งอาทิตย์ ถ้าหามาจ่ายไม่ได้ก็เตรียมตัวได้เลย..”

สิ้นเสียงปลายสายก็กดตัดทันที รินรดาอึ้งไปซักพักโดยที่ไม่สนใจว่าคู่สนทนาวางสายไปนานแล้ว เธอยืนอึ้งอยู่สักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอสะดุ้งตกใจแล้วกดรับสายอีกครั้ง

“ฮะ..ฮัลโหล”

“สวัสดีคุณเพทาย เมื่อไรคคุณจะจ่ายหนี้เรานี่ก็สามเดือนแล้วนะ”

เธอก็ต้องอึ้งอีกครั้ง รีบวางสายทันที นี่พ่อของเธอไปติดหนี้อะไรตั้งมากมายถึงได้มีคนโทรตามทวงหนี้เธอตั้งมากมายขนาดนี้ เธอจึงรีบกดโทรหาพ่อของเธอทันทีแต่ทว่าพ่อของเธอนั้นได้ปิดเครื่องหนีไปเสียแล้ว

“พ่อไปอยู่ไหนเนี่ย..”

ตลอดทั้งคืนก็มีสายโทรเข้าเบอร์ของเธอไม่ขาดสายจนเธอต้องปิดเครื่องไป รินรดากุมขมับคิดอะไรไม่ออกที่ผ่านมาพ่อของเธอนั้นเป็นคนไม่ทำการทำงานหมกมุ่นแต่กับการพนัน แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าพ่อจะติดหนี้เยอะขนาดนี้แล้วก็หลายเจ้าด้วย แล้วยังหายตัวไปอีก

1 อาทิตย์ต่อมา...

รินรดานั่งกอดเข่าอยู่หน้าทีวีอย่างคิดไม่ตกตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอไม่ได้ออกไปทำงานเลยเพราะมีชายร่างใหญ่น่าสงสัยสองคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้านเธอตลอด บางวันมีคนมากดกริ่งหน้าบ้าน และเมื่อไม่มีคนมาเปิดประตูก็พยายามจะพังประตูหน้าบ้านเข้ามาให้ได้ บางวันก็ปีนรั้วเข้ามาเคาะประตูเสียงดังเป็นอยู่อย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้เธอจิตตก กลัว และเครียดไปพร้อมๆ กัน เธอปิดมือถือและเครื่องมือสื่อสารต่างๆ เพราะว่าเจ้าหนี้ของพ่อเธอนั้นโทรหาเธอไม่ขาดสาย เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านเลยไปจนฟ้ามืดรินรดาคอยเปิดม่านดูเป็นระยะๆที่หน้าบ้านว่ายังมีชายแปลกหน้ายังเดินป้วนเปี้ยนหน้าบ้านเธอหรือไม่ เมื่อไม่เห็นใครเธอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ

“นี่ฉันจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ ในบ้านอีกนานเท่าไรเนี่ย” เธอตัดพ้อกับตัวเองนึกถึงต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ป่านนี้พ่อไปอยู่ที่ไหนกันแน่ทำไมทิ้งให้เธอต้องรับมือกับอะไรก็ไม่รู้ เธอเหนื่อยเหลือเกิน ที่ผ่านมาเธอก็ทำงานหนักเพื่อส่งตัวเองเรียนและเลี้ยงพ่อที่เอาแต่เล่นการพนัน แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ไปเรียนและทำงานพาทไทม์เลยเพราะว่าต้องหลบซ่อนตัวจากเจ้าหนี้ของพ่อ รินรดาสะบัดความคิดออกจากหัวและเดินขึ้นห้องไป..

แกร็กๆๆๆ ....

เสียงสะเดาะกุญแจประตูดังเป็นระยะ และเปิดเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ชายชุดดำจำนวนมากวิ่งพรวดเข้ามาในห้องโถง สำรวจห้องทุกห้องอย่างละเอียด ชายคนหนึ่งที่มีท่าทางเหมือนเป็นหัวหน้าได้ชี้นิ้วให้ลูกน้องขึ้นไปดูชั้นบนของบ้านส่วนหนึ่ง ชายชุดดำสนิทสามคนหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งที่เปิดไฟอยู่พร้อมกับส่งซิกให้ที่เหลือเตรียมพร้อม ในมือถือปืนจ่อที่หน้าประตู เมื่อเขาส่งสัญญาณทุกคนก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว หันไปมองประตูห้องน้ำที่มีเสียงฮำเพลงเบาๆ ชายในกลุ่มคนหนึ่งได้ถืบประตูเข้าไปแล้วหันกระบอกปืนไปที่ต้นเสียง

“กรี๊ด.....” รินรดาร้องกรี๊ดด้วยความตกใจที่จู่ๆ ก็มีชายใส่สูทสีดำสามคนพรวดเข้ามาจ่อปืนมายังเธอที่กำลังอาบน้ำอยู่

“จับตัวไป...” สิ้นเสียงก็เข้ามาล็อกตัวเธอไว้ทั้งที่เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น

“ช่วยด้วย ๆ กรี๊ด” รินรดาดิ้นไปมาสุดแรงแต่ก็สู้แรงของชายร่างสูงไม่ได้ มันจับตัวเธอมาที่เตียงแล้วมัดเธอเอาไว้

“ใส่เสื้อผ้าซะแล้วมากับเรา” หนึ่งในชายที่จับตัวเธอนั้นโยนเสื้อผ้ามาให้เธอ

“ปล่อยฉันนะพวกแกไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะบ้านเมืองมีกฎหมายนะ”

รินรดาดิ้นจนสุดแรง และกรี๊ดร้องให้คนช่วยแต่ก็ไม่ได้ผล เธอถูกพวกมันใช้ผ้าปิดปากไว้ เธอไม่รู้จะทำอย่างไร น้ำตาก็ไหลออกมา สะอื้นไห้ด้วยความกลัว คืนนี้เธอคงไม่รอดแน่ๆ แรงเธอแค่นี้จะไปสู้อะไรได้กับผู้ชายตั้งสามคนแถมยังมีปืนอีกด้วย

“ถ้ามากับเราดีๆ โดยที่ไม่ขัดขืนเราจะไม่ทำอะไร” ชายในกลุ่มเอ่ยขึ้น โยนเสื้อผ้าให้เธอสวมใส่ และลากเธอลงไปข้างล่าง มีชายใส่สูทรสีดำเหมือนกันหลายคนกำลังลื้อค้นบ้านของเธอเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่

“มีแค่คนเดียวครับ”

“เอาตัวไป”

สิ้นเสียงรินรดาถูกชายล่างสูงอุ้มพาดบ่าออกๆ ไปข้างนอก เธอขัดขืนสุดกำลัง น้ำตาไหลไม่หยุด สะอื้นไห้แต่เขาก็ไม่สงสารเธอแม้แต่นิดเดียว เขาเปิดประตูรถยนต์แล้วโยนเธอเข้าไปข้างในด้วยแรงเหวี่ยงของเขานั้นทำให้หัวของรินรดาโขกเข้ากับประตูรถอีกฝั่งเลือดไหลออกมาเป็นทาง แต่เขาไม่สนใจ รินรดาไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ร้องไห้ รถสีดำเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าบ้านของเธอด้วยความรวดเร็ว

รินรดารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรถจอดสนิท เธอมองไปรอบๆ ในสถานที่ที่ชายใส่สูทพาเธอมา พบว่าเป็นคอนโดหรูหราสูงลิ่วและหนึ่งในคนที่ไปบุกบ้านเธอก็เปิดประตูรถมาอุ้มเธอแล้วเดินไปที่ประตูทันที

“นายท่านครับ..ผมพามาแล้วครับ” สิ้นเสียง ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก จึงเดินเข้าไปพร้อมกับแบกตัวเธอเช้าไปด้วยทำให้เธอยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพราะข้างในนั้นมีชายร่างสูงใส่สูทแบบเดียวกันกับคนที่ไปจับตัวเธอจำนวนมาก เธอดิ้นไปมาอีกครั้งทำให้เขาต้องยอมปล่อยตัวของเธอลง รินรดาพยายามวิ่งไปที่ประตูแต่ก็มีชายร่างสูงสองคนขวางหน้าประตูไว้แล้วมีคนหนึ่งลากตัวเธอไปนั่งที่โซฟาซึ่งมีชายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดนัยตาสีแดงราวกับอัญมณีจ้องมองมาที่เธอว่างเปล่านั่งมองเธออยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอจ้องเขาไม่วางตา

“สายตาเอาเรื่องนี่สาวน้อย”

“จับฉันมาทำไม”

“เธอไม่รู้เหรอว่าพ่อของเธอขายเธอให้ฉันเพื่อใช้หนี้พนัน”

เธอสับสนกับคำพูดของเขา ขายอะไรกันเธอไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำจริงอยู่ที่ว่าพ่อของเธอติดการพนันมากแต่ไม่คิดว่าจะถึงกับขายลูกตัวเองหรอก

“ฉันไม่ใช่สิ่งของนะ อย่ามาโกหกเลย” เธอยังไม่เชื่อในคำพูดของเขา คริสต์หัวเราะเบาๆ แล้วยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้เธอดู รินรดาคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาดูโดยที่ไม่ได้สนใจว่าเชือกที่มัดมือนั้นได้หลุดออกตั้งแต่ตอนไหน เธอไล่อ่านตัวหนังสืออย่างรีบร้อน ในเอกสารนั้นระบุชัดเจนว่าพ่อของเธอนั้นได้เซ็นชื่อลงไปอย่างชัดเจน น้ำตาที่กลั้นไว้ได้ไหลออกมามากมาย พ่อที่เธอรักและเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้

“ฉันจะไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ แต่จะให้เธอทำงานให้ฉันจนกว่าหนี้จะหมด”

คริสต์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ

“คุณจะให้ฉันทำอะไร” เธอปาดน้ำตาแล้วมองเขา

“ก่อนอื่นเธอก็ต้องเป็นอาหารให้กับลูกน้องของฉันในคืนนี้”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย รินรดาเบิกตากว้างกับคำพูดของเขา นี่เธอจะต้องมาเป็นผู้หญิงขัดดอกจริงๆ เหรอเนี่ย เธอเคยอ่านแต่ในนิยายเท่านั้นไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเธอจริง เธอมองไปรอบๆ ห้องที่มีชายร่างสูงนัยน์ตาสีแดงเข้มเหมือนกับเขานั้นยืนจ้องมองเธอเป็นตาเดียว

“ไม่นะ....ปล่อยฉันไปเถอะขอร้องล่ะ” เธอยกมือไหว้เขาด้วยความหวาดกลัว ทุกคนในห้องนี้เป็นตัวอะไรกันแน่ ราวกับเธอหลงเข้ามาในดงของสัตว์ป่าอย่างไรอย่างนั้น

คริสต์ไม่สนใจ เขาก้มลงทำงานต่อ ลูกน้องของเขาเดินเข้ามาล้อมรอบตัวเธอเป็นวงกลม รินรดากลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไรคืนนี้เธอต้องกลายเป็นศพแน่ๆ

“กรี๊ด......”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***