บทที่1 มนุษย์

...บทที่ 1 ...

...มนุษย์...

รถสปอร์ทสุดหรูสีดำสนิท ขับมาจอดที่หน้าบันไดคฤหาสน์อันโอ่อ่าด้วยความเร็วแล้วแม่นยำประตูรถถูกเปิดออกมาด้วยมือเรียวสวยชายร่างสูงก้าวออกมาจากรถยืนอย่างเต็มตัวด้วยความสูงที่เกิน180เซนติเมตร เสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยชายเสื้อข้างเดียวกระดุมถูกปลดออกสามเม็ดบนเผยให้เห็นแผงอกที่ล่ำสันและขาวของเจ้าตัว บ่งบอกว่าเค้าเป็นคนที่ใส่ใจในสุขภาพมากคนหนึ่ง ใบหน้าคมคายจมูกโด่งรับกับริมฝีปากสวมแว่นกันแดดสีดำสนิททำให้ดูน่าหลงไหลยิ่งขึ้น ท้าวยาวก้าวขึ้นบันไดเข้าไปในตัวคฤหาสน์ภายในตกแต่งด้วยสไตล์ยุโรปผสมกับย้อนยุคอย่างลงตัวชวนให้นึกถึงปราสาทในเทพนิยายอย่างไรอย่างนั้น

"นายท่านครับวันนี้จะรับอะไรเป็นอาหารว่างดี"

พ่อบ้านวัยกลางคนตัวสูงโปร่งสวมชุดพ่อครัวเดินตรงมาหาชายหนุ่มโค้งตัวอย่างถ่อมตัวใบหน้าขาวซีดยิ้มเบาๆให้กับชายหนุ่ม

"ไม่ล่ะฉันยังไม่หิว"

"ฉันจะขึ้นไปทำงานที่ค้างไว้ห้ามให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด"

ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินขึ้นบันไดหรูไปชั้นสอง พ่อบ้านโค้งแล้วตอบรับอย่างสุภาพพร้อมกับหันไปสั่งลูกน้องอีกทีแล้วเดินเข้าครัวไป

มือเรียวบิดลูกบิดเปิดประตูเข้ามาในห้องขนาดใหญ่มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ด้านข้างเป็นชั้นหนังสือเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เขาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้เอนตัวพิงพนักแล้วถอดแว่นกันแดดวางไว้บนโต๊ะเผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวซีดอย่างชัดเจนตัดกับนัยตาสีแดงเข้มราวกับอัญมณีที่ตีราคาไม่ได้ เขาหลับตาลงอย่าช้าๆ ถอนหายใจยาว นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

"ดูท่าทางจะเหนื่อยน่าดูเลยนะเจ้าคริสต์"

คริสต์ลืมตาหันไปมองชายร่างสูงที่ยืนพิงหน้าต่างบานใหญ่สายตามองมาที่เค้านิ่งเรียบ

"ไม่เท่าไรหรอกท่านพี่แดเนียล"

เขาเอ่ยแล้วนอนพิงเก้าอี้ต่อ เดเนียลหัวเราะเบาๆแล้วเดินมานั่งที่โซฟาหรูกลางห้อง มองดูน้องชายที่ท่าทางดูเหมือนมีเรื่องให้ต้องเหนื่อยอยู่

"กลับไปพักที่ฝั่งนั้นบ้างก็ได้นะท่านแม่บ่นคิดถึงอยู่ ท่านพ่อก็อนุยาทแล้ว"

"ข้าไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น งานฝั่งนี้ยุ่งจะตายท่านพี่ก็รู้ ไม่รู้ว่าข้าไปทำผิดอะไรนักหนาท่านพ่อถึงให้ข้ามาทำงานฝั่งนี้อยู่คนเดียว"

คริสต์เอ่ยตัดพ้อทั้งที่ยังหลับตาอยู่กับผู้เป็นพี่ชายที่นั่งมองน้องเค้าด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ร้อยปีน้องชายของเค้าก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิด ยังคงขยันทำงานที่ได้รับมอบหมายแม้ว่าจะหนักหนาแค่ไหนก็ตาม คริสต์เป็นคนรอบคอบไม่เหมือนกับเค้าที่ชอบทำอะไรผลีผลามโดยไม่คิดก่อน

ครอบครังของเขาเป็นตระกูลแวมไพร์ชั้นสูงอยู่อีกโลกหนึ่งซึ่งพ่อของเขาตอนยังหนุ่มๆได้ลองเข้ามาทำธุรกิจแบบไม่จริงจังนักที่โลกมนุษย์แต่สถานการณ์กลับพลิกผันจนทำให้ธุรกิจเจริญรุ่งเรืองมากถึงขั้นเป็นมหาเศรษฐีเบอร์ต้นๆของโลก จะทิ้งมันไปก็กะไรอยู่อยู่ส่งลูกๆของเขามาแทนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคริสต์ลูกชายคนรองที่ฉลาดและหัวไวที่สุดในบรรดาพี่น้อง คริสต์จึงจำต้องมารับช่วงต่อจากพ่อของเขาโดยเลี่ยงไม่ได้

"ก็ทำไงได้แกน่ะฉลาดกว่าใครเพื่อนเองก็โดนท่านพ่อจับมาทำงานงกๆแบบนี้แหละ อีกอย่างงานฝั่งนี้ต้องใช้สมองเยอะด้วยท่านพ่อไม่ไว้ใจใครนอกจากแกหรอกแกน่ะเหมาะที่สุดแล้ว"

"เฮ้อ...."

คริสต์ถอนหายใจยาว แดเนียลหัวเราะเบาๆกับท่าทีเหนื่อยหน่ายของน้องชาย

"ถ้าแกไม่อยากเหงาก็ลองหาเมียสักคนดูสิ"

"ข้าไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอกท่านพี่"

"ก่อนที่จะมาหาแกเจ้าคาลิคฝากข้อความมาให้แกด้วย"

"คำทำนายอะไรอีกล่ะ"

"บอกว่าแกจะมีเมียเร็วๆนี้ฮ่าๆๆๆ"

เดเนียลหัวเราะแล้วหายตัวไป...คริสต์ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับกำลังจะพ่นคนด่าใส่พี่ชายแต่เจ้าตัวกลับชิ่งหนีไปเสียก่อน เขาได้แต่พูดตามหลังอย่างไม่สบอารมณ์

"ไร้สาระ!"

เขาน่ะเหรอจะมีเมียในเร็วๆนี้เวลาจะนอนยังแทบไม่มี อีกอย่างเขาไม่สนใจผู้หญิงฝั่งนี้แม้แต่นิดเดียว! อย่างมากก็แค่คู่นอน และ"อาหาร"เท่านั้นในความคิดของเขาตอนนี้ คริสต์ส่ายหัวไปมาไล่ความคิดแล้วเปิดเอกสารไล่อ่านบทความข้างใน จนสะดุดกับเอกสารแผ่นหนึ่งที่มีประวัติของลูกหนี้ในคาสิโนของเขา เป็นประวัติของผู้หญิงผมยาว นัยตาสดใสคนหนึ่ง ข้างล่างระบุข้อความไว้ว่าติดหนี้คาสิโนที่คริสต์เป็นคนดูแลอยู่เกือบห้าล้านบาท!

"แอล..เข้ามาหาฉันหน่อย"

สิ้นเสียงของคริสต์ก็มีชายใส่สูทสีดำสนิทตัวสูงปรากฎตัวต่อหน้าของเขาทันที

"ครับท่าน."

"ผู้หญิงคนนี้ใคร?"

เขายื่นเอกสารให้กับแอลผู้เป็นมือขวาดู

"เธอชื่อรินรดา เรียนมหาวิทยาลัยเอ ทำงานพาทไทม์ที่ร้านเบเกอร์รี่ พ่อของเธอติดหนี้คาสิโนของเราอยู่แล้วเจ้าตัวก็โอนหนี้ให้กับลูกสาวชดใช้แทนครับ"

"แล้วเค้าไปไหน"

"หายตัวไปครับคาดว่าหนีออกนอกประเทศไปแล้ว"

คริสต์ยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยขึ้น

"ไปตามทวงหนี้เธอซะถ้าไม่ได้ยึดที่ดินและบ้านมา ถ้าไม่ยอมก็ลากตัวมาซะ"

"ครับท่าน"

สิ้นเสียงบอดี้การ์ดก็หายตัวไปทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย คริสต์มองที่เอกสารประวัติของเธอคนนั้นอีกครั้งแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น...