4 ตลาดราตรี มีรัชทายาท

สองวันให้หลังเด็กหนุ่มเริ่มจะคุ้นชินกับที่แห่งนี้แล้ว เขามักจะออกไปเดินเล่นที่ถนนใหญ่เเสนคึกคักซึ่งอยู่ไม่ไกล เช่นเดียวกันกับวันนี้

“ผมไปแล้วนะคุณตา!” ซัมเมอร์ตะโกนบอกเจ้าของบ้าน

“ห้ามลืมอาหารเจ้าทิกเก็ตก็แล้วกัน เอาเงินไปแล้วใช่มั้ย?” ชายชราเดินออกมาหาเขาที่หน้าบ้าน มองเด็กหนุ่มที่กำลังสวมรองเท้าด้วยรอยยิ้ม “โชคดีนะซัมเมอร์”

“ครับ!!” เจ้าของชื่อหันมายิ้มให้ชายชราเช่นกัน ในขณะที่สองเท้าก้าวเดินออกไป

ณ ถนนเส้นหลักของเมืองซึ่งคับคั่งไปด้วยผู้คน แสงสว่างของเหล่าลูกไปขับเน้นกันเสียจนถนนแห่งนี้สว่างไสวไปหมด ร้านค้าแปลกตาที่แสนวิจิตรเรียงรายอยู่เต็มสองฟากถนน แผงลอยต่าง ๆ ถูกรุมล้อมด้วยบรรดาภูติและสัตว์วิเศษมากมาย และใช่ที่นี่ก็คือ ตลาดราตรี ที่แสนเลื่องลือประจำอาณาจักรนั่นเอง ซัมเมอร์เดินข้ามสะพานยาวไปที่ร้านสมุนไพรแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มบอกรายการสิ่งที่ต้องซื้ออย่างครบถ้วน ในระหว่างรอเขาก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากนอกร้าน

“มาแล้ว ๆ องค์ชายเสด็จแล้ว!”

“องค์ชายอะไรเจ้าปากพล่อย เขาเป็นถึงองค์รัชทายาทเชียวนะ พูดจาเคารพหน่อยเถอะ”

สองภูติหนุ่มสนทนากันอยู่ไม่ไกล ส่วนภูติสาวนอกร้านก็แลบลิ้นเลียริมฝีปาก ขณะกล่าวกับสหายนางที่ท่าทางมิต่างกัน “หล่อเหลายิ่งนัก ข้าตาลายไปหมดแล้ว” 

“หากมีการถวายตัวข้าจะเสนอคนแรกเลยล่ะ คิกคิก” สหายนางตอบกลับขณะที่สายตาก็จับจ้องถึงผู้ที่กล่าวถึงไปด้วย

รัชทายาทหรอ?

หญิงเจ้าของร้านเอ่ยเรียกเขาพร้อมทั้งผายมือไปทางโต๊ะริมหน้าต่างอย่างสุภาพ “คุณชายน้อยท่านนี้ เชิญนั่งรอสินค้าสักครู่นะเจ้าคะ คงจักใช้เวลาสักครู่”

เด็กหนุ่มเองก็มิได้มีปัญหาอะไร ทั้งมิได้รีบร้อนจึงพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งแต่โดยดี ซึ่งในเวลาเดียวกันนี้เองเหล่าขบวนอาชาที่แสนงดงามก็หยุดลงหน้าร้าน พร้อมเสียงนุ่มที่เอ่ยขึ้น

“พวกเรามารับสมุนไพรของทางการตามที่ตกลงไว้” เจ้าของเสียงนั้นคือชายหนุ่มที่ดูคุ้นหน้า เขาสั่งให้ทหารไปขนสมุนไพรมา ทว่าเหล่าทหารไม่ทันจะได้ขยับก็มีเสียงหนึ่งท้วงออกมา 

“ไม่ต้อง..ข้าจะเข้าไปรับเอง”

สิ้นเสียงชาวเมืองละแวกนั้นก็พากันตกอกตกใจ ฮือฮากันเสียยกใหญ่ ทางเจ้าของร้านเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เหงื่อตกอยู่บ้าง กล่าวเสียงสั่นกลับไป “เจ้าค่ะองค์รัชทายาท”

ซัมเมอร์อยากจะรู้เป็นยิ่งนักว่าคนที่ถูกทำให้ชาวเมืองตื่นเต้นได้ขนาดนี้หน้าตาเป็นอย่างไร ทว่าก็จนปัญญาด้วยชาวเมืองเหล่านี้มีมากมายเกินไปสูงต่ำคละกันทั่ว มองอะไรไม่เห็นทั้งนั้น

เสียงกรุ๊งกริ๊งจากบนศีรษะที่ดังกระทบกันอยู่ข้างหูเรียกความสนใจของซัมเมอร์ให้กลับไปที่สมุนไพรอีกครั้ง เด็กหนุ่มก้มมองรายชื่อสมุนไพรประหลาดมากมายบนหน้ากระดาษ ไม่นานเสียงฮือฮาก็แปรเปลี่ยนเสียงลมหายใจที่สะดุดค้าง ทำเอาซัมเมอร์งงงวยเสียจนต้องขึ้นมอง ทว่ายังไม่ทันจะได้เลื่อนสายตาไปไหน ก็ถูกตรึงไว้กับนัยน์ตาสีไพลินที่ทอประกายเสียแล้ว เครื่องหัวที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าทำขึ้นอย่างประณีตปานใดถูกสวมไว้แสดงศักดินาบนเรือนผมสีน้ำเงินยาวสลวย เสื้อผ้าสีขาวสะอาดถูกปักดิ้นทองสลับเงินเป็นลวดลายที่แสนองอาจ ใบหน้าหล่อคมคายอมยิ้มเล็กน้อย จับจ้องเขาไม่วางตาพร้อมเอื้อมมือมาหาช้า ๆ 

“หึหึ”

เสียงหัวเราะทุ้มนุ่มทำเอาหัวใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหูขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตาหลุบลงทันที

เสียงหัวเราะหยุดลงตามมาด้วงเสียงของเครื่องประดับที่กระทบกันอีกครั้ง เป็นเสียงใสกังวาน ร่างสูงยิ้มกว้างขึ้นไปอีก เขาลดเสียงกล่าวให้มีเพียงทั้งสองที่ได้ยินเท่านั้น ”เหมาะกับเจ้ามากจริง ๆ ” 

“ส..สมุนไพรได้แล้วเพคะองค์รัชทายาท” เสียงของหญิงเจ้าของร้านเรียกให้ร่างสูงหันไปสนใจ เขาสาวเท้าไปหานางเพื่อตรวจสอบเหล่าส่วยที่ต้องส่งให้ทางการอย่างละเอียด เมื่อพบว่าสมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นของดี ไร้ที่ติก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาเรียกให้ทหารมายกของออกไปแล้วหันกลับมามองที่ซัมเมอร์อีกครั้ง

“ของเขาเท่าไหร่?” รัชทายาทเอ่ยถามกับหญิงสาว

“เอ่อ..หนึ่งร้อยเก้าสิบสองเหรียญเจ้าค่ะ” ผู้พูดก้มลงต่ำ ส่วนผู้ถามทำเพียงหยิบเงินออกมาตามจำนวน 

“ข้าจ่ายให้ ครั้งต่อ ๆ ไปหากเขามาอีกก็มาเก็บเงินที่ข้า แล้วไม่ต้องไปบอกเขา หาข้ออ้างไปแทน” ร่างสูงลดเสียงลงจนแทบจะกระซิบ เขาไม่อยากให้เด็กหนุ่มถูกมองไม่ดี เมื่อทำตามที่ต้องการเสร็จก็เดินไปขึ้นหลังม้ามุ่งหน้ากลับวังหลวงทันที

ซัมเมอร์มองตามอีกฝ่ายไปจนสุดสายตา ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่สมุนไพรที่เขาต้องการเตรียมเสร็จพอดี ขณะที่เขากำลังจะจ่ายเงินหยิงสาวก้ยกมือห้ามขึ้นมา พร้อมบอกกับเขาว่านางไม่คิดเงินเป็นการขออภัยที่ทำให้เสียเวลา ทำเอาซัมเมอร์คลี่ยิ้มนึกขอบคุณฟ้าดินที่เขาไม่ต้องเสียเงินในครานี้ 

เด็กหนุ่มเดินออกจากร้านสมุนไพรท่ามกลางแสงจันทร์และแสงไฟที่สาดส่องหยอกล้อกับผิวน้ำ งดงามเหลือจะกล่าว เขาดื่มด่ำกับบรรยากาศนั้นอยู่สักพักพลางดูเหล่าพรายน้ำและนางเงือกที่กำลังว่ายเอาไข่มุกไปเรียงอย่างประณีตแล้วค่อยเดินไปที่ร้านต่อไป

ที่ซัมเมอร์เข้ามาคราวนี้หาใช่ร้านที่ใหญ่โตเหมือนเมื่อครู่ไม่ แต่เป็นแผงลอยแผลงหนึ่ง พ่อค้ามองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนักทว่าก็ไม่ได้เอ่ยอะไร เขาเดินเข้าไปถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “มีเนื้อแกะสดหรือไม่?”

“มี!! จะเอารึไม่เอา ข้าขายเป็นถุง ถุงละเจ็ดสิบเหรียญไปเลือกเอาแล้วกัน” พ่อค้าผินหน้าไปทางถุงใส่เนื้อแล้วก็ไม่สนใจเขาอีก

ถึงเขาจะไม่ค่อยรู้ละเอียดนักว่าควรเลือกแบบไหน ทั้งยังไม่กล้าถามจึงอาศัยความสามารถอันน้อยนิดในการเลือกวัตถุดิบมาใช้ เลือกไม่นานเขาก็ได้เนื้อแกะบดมาหนึ่งถุง และเนื้อหมูมาอีกสองถุง “พ่อค้า” ซัมเมอร์เอ่ยเรียกพร้อมยื่นของในมือไปให้

“พึ่งมาเป็นครั้งแรกรึไรเจ้า” พ่อค้าถามเสียงห้วน “เอาเถอะข้าลดให้เหลือสองร้อยเหรียญ” เขาถามเองตอบเองเสร็จสรรพจัดการห่อเนื้อให้เด็กหนุ่มเป็นอย่างดี

“ขอบคุณครับ” ซัมเมอร์ยื่นเงินจ่ายเขาพร้อมรับถุงด้วยรอยยิ้ม

“ไปได้แล้ว! ไม่ต้องมายืนยิ้มบังร้านข้า ไป ๆ ” พ่อค้าขายเนื้อโบกมือไล่เขาอย่างไม่ใส่ใจนัก

เด็กหนุ่มเบ้ปากกล่าวพึมพำ “ไปก็ได้”

เขาเดินหาเป้าหมายสุดท้ายในค่ำคืนนี้ ร้านขายเสื้อผ้าที่ดูได้มาตรฐานร้านหนึ่ง เนื่องมาจากเสื้อผ้าของเขาที่ดูสะดุดตาเกินไปทำให้ชายชราทนไม่ไหว มอบเงินให้เขาเอาไปซื้อเสื้อผ้าให้เหมือนผู้อื่นสักสองสามชุด

“มาตัดชุดหรือเลือกซื้อเจ้าคะคุณชาย” เสียงของหญิงสาวในร้านเอ่ยทักเขาอย่างอ่อนหวาน นางดูราวกับกุหลาบที่มีหนามแหลม ดูงดงามทว่าก็อันตราย

ซัมเมอร์ยิ้มอ่อน “มาเลือกซื้อน่ะ”

นางยิ้มหวานเดินนำเขาไปส่วนข้างของร้าน หลังจากวัดสัดส่วนต่าง ๆ เสร็จก็พาเขาไปที่ห้องลองชุด หยิบเสื้อผ้ามาให้เขาลองมากมาย สุดท้ายเด็กหนุ่มก็เลือกมาสามชุดที่ดูไม่โดดเด่นนัก แต่ด้วยการตัดเย็บที่ค่อนข้างดีจึงดูดีทีเดียว

“แปดร้อยสามสิบเหรียญเจ้าค่ะ ท่านเป็นลูกค้าใหม่คงยังไม่เคยใช้บริการเรา หากท่านไม่ติดอะไร..” หญิงสาวไล้นิ้วผ่านกรอบหน้าของซัมเมอร์อย่างหยอกเย้า

“ไม่เป็นไร ๆ ” เด็กหนุ่มยิ้มอ่อนรีบจ่ายเงินแล้วออกจากร้านไป

“วิเวียน..ข้าบอกเจ้าแล้วว่าห้ามทำอะไรเขา” เสียงของหญิงสาวที่แสนอ่อนโยนดังขึ้นจากหลังร้าน

เจ้าของชื่อยกยิ้มก่อนจะกลับคืนร่างจริงของตน นางมวยผมขึ้นพร้อมปักปิ่นอย่างใจเย็น 

“ข้าแค่อยากรู้ว่าองค์ชายจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเท่านั้นเอง”

“แต่เจ้าเกือบหัวหลุดจากบ่า” หญิงคนเดิมเอ่ยอีกครั้ง

“ฮะฮะ น่าหวาดเสียวใช่เล่นเชียวล่ะ” นางสวมเสื้อคลุมเดินกลับเข้าไปหลังร้าน

“หึ”

“เจ้าไม่ไปทักทายเขาหน่อยรึ เดียน่า ”

“ไว้คราวหลังแล้วกัน ข้าอยากให้เขาปรับตัวก่อน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***