เท่าเทียมกัน

"ท่านหมายความว่ายังไงกัน ที่จะให้ลูกเราไปเสี่ยงในสนามรบนั้น แม่ทัพเรามีมากมายทำไมไม่เลือกพวกเขา!!?"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น มองไปที่ชายที่ดูสง่าและหน้าเกรงขาม ผมสี

"ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น?!"เขาถามแม่ของเขาแม้เขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม

"ไกอัส ลูกแม่ เสด็จพ่อของเจ้ากำลังจะส่งเจ้าไปสนามรบ"หญิงสาวที่แสนงดงาม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่กอดเขา ศรีษะที่เต็มไปด้วยเส้นไหมสีชมพูอ่อนปลายแดง

"อะแฮ่ม.. ไกอัส พ่อขอโทษนะแต่มันจำเป็น พ่อได้สัญญากับจักรพรรดินีเมื่อนานมาแล้วว่านางสามารถขออะไรก็ได้จากพ่อ1อย่าง พ่อไม่คิดว่านางจะขอสิ่งนี้"จักรพรรดิพูดด้วยใบหน้าลำบากใจ

"ไม่เป็นไรขอรับเสด็จพ่อ ปต่ข้ามีเรื่องที่อยากจะขอเหมือนกัน ท่านให้ข้าได้หรือไม่"เขาพูดกับพ่อของเขา

"ได้ลูกรัก เจ้าขอมาเลยไม่ว่าอะไรพ่อก็จะให้"จักรพรรดิพยักหน้ารับ

"ลูกขอให้พี่ใหญ่ไปกับลูกด้วย"เขาพูดขึ้น

".....ได้ พ่อยอมรับ"

เมื่อวันประกาศมาถึงเขาได้แต่งตัวเต็มยศให้สมกับการเป็นองค์ชายใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั้นใจ

"ฮึก..ฮื่ออ องค์ชายรองไม่น่าเลย องค์จักรพรรดินี้ทรงพระทัยดำมาก ฮื่อออ"เมเลียน เมดสาวขี้แยมัดหูหระต่ายพูดขึ้น

"ระวังปากหน่อยเมเลียน เดียวหัวก็ขาดหรอก!"มาซ่าเมดพี่ใหญ่สุดบอกกับเมเลียน

"ก็ข้าเสียใจนี้น่า ฮื่ออออ"

"เอาน่าเมเลียนข้าสัญญาว่าจะกับมาอย่างปลอดภัย"เขาให้คำสัญญากับเมเลียน

"ฮึก..จริงนะเพค่ะ"ใบหน้าเมเลียนตอนนี้เปื้อนน้ำตาไปหมดมองมาที่เขา

"องค์ชาย ไม่พูดปด"เขายืนยันอีกครั้ง

"ข้าขอประกาศต่อหน้าขุนนางทุกคนว่า องค์ชาย ไกอัส ดี เฟต้า เฟอร์ดิเมียร์ จะรับหน้าที่เป็นแม่ทัพใหญ่"จักรพรรดิพูด