บทที่ 0

...บทนำ โอกาสครั้งที่สอง...

ผมมองลงไปบนยอดเขาสูง ผมหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าเศร้า ในที่สุดเขาก็บีบบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้ ผมเชื่อใจเขามาตลอดชีวิต แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้

เขาทำร้ายครอบครัวของผม ทำร้ายคนที่ผมรัก แม้กระทั่งทำร้ายตัวผมเอง ผมจ้องมองหน้าผาอันมืดมิดตรงหน้า

" ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับผมด้วย "ผมกล่าวเสียงแหบแห้งออกมาด้วยความโศกเศร้า 

" แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่ได้เจอผมอีกแล้ว แค่ผมตาย เขาก็คงไม่เสียใจ " แม้ผมจะแอบเสียใจนิดหน่อยที่ทำแบบนี้เพราะผมก็ยังอยากใช้ชีวิตต่ออีกหน่อยแท้ๆ

 ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัวผมแทบพูดไม่ออก ร่างกายผมสั่นกลัวไปหมด เสื้อผ้าของผมขาดรุ่งริ่ง ตัวของผมเปื้อนไปด้วยเลือด จากเมื่อก่อนที่หน้าผมไร้แผลแต่ตอนนี้กับมีรอยแผลขนาดใหญ่ที่แก้มด้านซ้าย

 " พ่อ...แม่...อีกไม่นานผมจะตามไป " เสียงของผมแตกร้าวด้วยความเศร้า ผมรู้ว่าเวลาของผมกำลังจะหมดลง และผมก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป ผมจะได้กลับไปพบกับพ่อและแม่อีกครั้ง

ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและร้องเรียกผมในความมืด

" ซัน! นี่นายจะทำอะไร! "  สายตาของผมหันไปมองยังแหล่งที่มาของเสียงผมจำได้ทันทีว่านี่คือภาคิน ชายผู้ทำร้ายชีวิตของผม

" นายมาทำไม "  ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงขมขื่น แต่ดูเหมือนชายคนนั้นจะดูหงุดหงิดและอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเลย

" คิดจะทำบ้าอะไรอีกซัน นายคิดว่าถ้านายโดดลงไปแล้วฉันจะชอบนายงั้นหรอ!! " 

ชายคนนั้นตะคอกกลับทันที ผมจ้องไปที่เขาสักพักก่อนจะหันหน้าหนีแม้แต่ในสถานการณ์นี้ นายก็ไม่คิดจะรั้งผมไว้ 

ผมไม่มีแรงที่จะเถียงกับเขาอีกผมหันหลังกลับและเริ่มเดินไปยังหน้าผาโดยไม่พูดอะไรอีก

ผมตัดสินใจกระโดดลงไปที่หน้าผา ผมหลับตาลงขณะที่ตัวเองกำลังดิ่งลงสู่พื้น แต่ในขณะนั้น ผมก็คิดถึงตัวเลือกที่ผมทำ 

ถ้าเกิดว่าผมตัดสินใจออกจากชีวิตเขาตั้งแต่เริ่ม บางทีผมอาจจะไม่ลงเอยแบบนี้ผมหลับตาแล้วปล่อยตัวเพราะในที่สุดผมก็สามารถหนีจากเขาได้สักที

แต่ช่วงเวลาสั้นๆผมลืมตาขึ้นมาเพราะอยู่ๆก็มีแสงสว่างจ้าอย่างกะทันหัน มันรุนแรงมากจนผมต้องเอามือปิดตาเอาไว้

ไม่นานผมก็สังเกตเห็นว่าผมกำลังลอยอยู่กลางอากาศจริงๆ ร่างของผมล่องลอยไปในอากาศเบา ๆ โดยมีสร้อนคอทองคำแวววาวลอยเข้ามาใกล้ตัวผม แสงที่เล็ดลอดออกมาจากสร้อยคอคือส่องแสงอ่อน ๆ  ทำให้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่น

นี้คือ...สร้อยคอที่แม่มอบให้ผมตอนเด็กๆผมจำได้ว่าผมทำหายไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ?

ฮึก!!

จู่ๆ สร้อยคอก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แต่ผมก็สังเกตว่ามันมีอะไรไม่รู้กำลังเล็ดลอดออกมาจากสร้อยคอ 

ไม่นานความมืดก็แผ่ออกมาจากสร้อยคอ ราวกับมันพยายามออกมาจากสร้อยคอ ความมืดนี้ให้ความรู้สึกเป็นลางไม่ดีเอาซะเลย

" เฮ้ !! " เสียงหนักแน่นที่เปล่งออกมาจากสร้อยคอมันพูดขึ้นมาโดยที่ผมยังคงตกใจอยู่ น้ำเสียงของมันดูสงบและน่ากลัว

ส่งผลให้ผมรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ความมืดนั้นแตกต่างกับแสงสว่างที่ส่องมาจากสร้อยคอเมื่อก่อนหน้านี้มาก แต่ว่า...ทำไมมันถึงสามารถพูดได้

" คุณคงสับสนกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ " เสียงแห่งความมืดตอบกลับมา น้ำเสียงของมันยังคงสงบนิ่ง แต่ก็มีความรู้สึกอาฆาตพยาบาทและอันตรายแฝงอยู่ซึ่งแทบจะสัมผัสได้ ถึงความรุนแรงของมันที่เพิ่มขึ้นในตอนที่มันพูด 

" นาย...นายเป็นผีในสร้อยคอหรอ? " 

ความมืดหัวเราะเบา ๆเพราะตอบคำถามของ ผม

" ฉันดูเหมือนผีสำหรับคุณเหรอ? " ความมืดตอบอย่างสงบ

" งั้นนาย..นานเป็นใคร ? "

" ฉันชื่อ อาททิน แปลว่าความมืด " เสียงนั้นตอบอย่างสงบแต่แฝงไปด้วยความเคียดแค้นเล็กน้อย ความรุนแรงของความมืดยังคงแผ่รัศมีอันน่าขนลุกอย่างต่อเนื่อง

มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของมันที่ลอยอยู่ในอากาศ แต่มันก็ยังคงสงบอยู่ดูท่าคงไม่ได้มาทำร้ายผมหรอกใช่ไหม

" เอ่ออ คุณคงจะไม่ทำร้ายผมใช่ไหมคุณอาท "

" นายคงตายไปนานแล้วถ้าผมอยากฆ่าคุณจริง "  อาททินตอบอย่างเยาะเย้ย  อาททินดูเหมือนจะสนุกสนานไปกับการตอบสนองของผม ราวกับว่ามันกำลังเล่นสนุกอยู่กับผมอยู่

" งั้นนาย ต้องการอะไร " ผมถามไปด้วยเสียงที่จริงจัง

อาททินไม่ตอบสนอง แต่คราวนี้เหมือนจะไม่มีท่าทีประชดประชัน ราวกับว่ากำลังพิจารณาคำถามของผมอย่างจริงจัง

"ฉันไม่แน่ใจ ฉันไม่แน่ใจจริงๆ ว่าฉันต้องการอะไร..." ความมืดยอมรับ มันหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดอีกครั้ง “ฉันรู้แค่ว่าฉันอยากช่วยคุณ”

" งั้นเกิดใหม่ได้ไหม?หรือย้อนเวลา ฉันอยากจะแก้ไขทุกอย่างที่เกิดขึ้น " อาททินบอกว่าอยากช่วยผมงั้นแสดงว่าเขาก็เหมือน จินนี่ในตะเกียงแก้วเลยอ่ะดิ 

อาททินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบผมว่า

" ตามทฤษฎีแล้ว ฉันสามารถส่งคุณย้อนเวลากลับไปได้... แต่เพื่อที่จะทำเช่นนั้น คุณจะต้องจ่ายราคาที่แพงกว่า " 

" มันคืออะไร? "  

ความมืดขมวดคิ้วและถอนหายใจลึก "เอาล่ะ…คุณอยากรู้จริงๆว่าราคาคืออะไรหรอ"  สีหน้าของอาททินเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มอันน่ากลัวขณะที่มันพูด

" ถ้าอยากย้อนเวลากลับไปเกิดใหม่ ฉันเกรงว่าคุณจะต้องสละจิตวิญญาณ"  อาทหยุดพูดชั่วคราว

" อืมม ฉันสามารถส่งคุณย้อนเวลากลับไปได้…แต่ก็ต่อเมื่อคุณเต็มใจที่จะมอบจิตวิญญาณของคุณให้กับผมเท่านั้น " 

" จะเป็นถ้าผมยอมมอบจิตวิญญาณให้คุณ?  " ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย 

" ถ้าคุณให้จิตวิญญาณของคุณแก่ผม... ก็มันเป็นเรื่องที่ *ใหญ่* มาก "  อาททินตอบโดยเน้นประเด็นสุดท้าย

" นั่นหมายความว่าเมื่อคุณตาย คุณจะมาหาผม จิตวิญญาณของคุณจะเป็นของผม และมันจะไม่เป็นของคุณอีกต่อไป " อาททินหยุดชั่วคราวก่อนที่จะเพิ่มเติมบางอย่างเข้ามา 

" และเมื่อผมมีจิตวิญญาณของคุณแล้ว… ผมจะทำทุกอย่างที่ผมต้องการกับคุณได้  " 

ผมตกใจนิดหน่อยกับคำตอบสุดท้ายของเขานี่เขาคงจะไม่ทำมิดีมิร้ายผมใช่ไหมแต่เขาเป็นแค่ความมืดเขาไม่ใช่คนหรือปีศาจด้วยซ้ำ 

อาททินยิ้มและหัวเราะเบาๆ เป็นการตอบสนองต่อการแสดงออกของ " ฉัน คิดว่านั่นเป็นการแสดงออกที่ค่อนแอบผิดหวังนิดหน่อย มาก "

อาททินพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและขบขัน อาททินพูดอีกครั้ง " แล้วคุณกลัวเหรอ? "

อาททินถามอย่างเหน็บแนม น้ำเสียงขี้เล่นของเขาจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ดูน่ากลัวมากขึ้น

" คุณไม่ชอบความคิดที่ผมจะเอาวิญญาณของคุณไปเหรอ? "  อาททินพูดด้วยน้ำเสียงคุกคาม 

" ใช่!! นายน่ากลัวเกินไปที่จะมอบจิตวิญญาณให้ " การให้จิตวิญญาณกับใครก็ไม่รู้จักชั่งเป็นความคิดที่ไม่ดีสุดๆ ขอตายไปทั้งแบบนี้ดีกว่า

อาททินระเบิดออกมาเป็นเสียงหัวเราะดังสนั่นกับการแสดงออกของผม "เกรงกลัวสินะ!" เขาล้อเลียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำเสียงของเขากลายเป็นเสียงเยาะเย้ย

"นายกลัวฉันเหรอ?.." เขายังคงเยาะเย้ยผมต่อไป และล้อเลียนความรู้สึกกลัวของผม 

"ฉันคิดว่านายอยากย้อนเวลากลับไป...แต่ตอนนี้นายกลับดูหวาดกลัว ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้กล้าหาญอย่างที่คิด"  

ผมนิ่งไปก่อนจะมองไปที่อาททิน 

" งั้นนายก็ปล่อยให้ฉันตายสิ ยังไงฉันก็อยากตายอยู่แล้ว  " อาททินสับสนเมื่อผมตอบเขาเช่นนั้น "

" จริงๆก็มีวิธีอยู่ที่คุณจะไม่ต้องมอบวิญญาณให้ผม นั้นคือคุณต้องยอมเป็นคนของผม เมื่อเป็นแบบนั้นคุณสามารถขออะไรผมได้1ข้อ "

ผมตกใจที่เห็นอาททินเอ่บแบบนี้ นาย...ผมยิ้มแล้วบอกกับอาทว่า สงสัยนายอาจไม่ได้เลวร้ายนะอาททิน 

ผมคิดว่าพร้อมเขาอาจมีเหตุผลอื่นเพราะเวลาที่ผมพูดคำว่าตายหมอนั่นก็ ร้อนรนยังไงไม่รู้ 

" ได้สิ " ผมตอบไปด้วยเสียงเรียบ 

  " คุณแน่ใจหรอ " อาททินถามผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ดูเหมือนเขาจะกังวลแปลกๆ

" คุณจะไม่สามารถตายได้เหมือนกับมีคำสาปติดตัวตลอดเวลา คุณจะไม่แก่ไม่ตาย " อาททิน อธิบายเกี่ยวกับข้อเสียให้ฟังแต่ผมก็คิดดีแล้ว

" ผมจะย้อนเวลาไปตอนที่ผมกำลังเรียนอยู่  "  อาททินนิ่งไปสักพักก่อนตอบตกลง 

อาททินบอกให้ผมหลับตาก่อนจะทำอะไรสักอย่างกับร่างกายของผม ไม่นานแสงสว่างก็หายไป

" ผมหวังว่าครั้งนี้ผมจะไม่ทำพลาดอีกนะ " 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***