ตอนที่4 ขอล้อง

"สุดท้ายก็ได้มาพักรักษาตัวที่โรงเรียนเนี่ยนะ..."

ฉันและพวกสึนะได้พานายหัวปลาหมึกที่โดนเล่นงานหนักจนเจ็บปางตายมาพักรักษาตัวที่ห้องพยาบาลโดยมีชามาลเป็นคนดูแล

"แล้วทำไมฮายาโตะจะต้องมารักษาตัวที่นี่ด้วยล่ะ!"

เบียงกี้พี่สาวสุดที่รักของนายหัวปลาหมึกเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือกระเช้าผลไม้อาบพิษอยู่ในมือ

"เบียงกี้จวงงงง~"

ตาแก่โรคจิตชามาลพยายามจะเข้าไปกอดเจ๊เบียงกี้แต่ก็โดนฝ่าตีนพิฆาตของเจ๊แกตอกหน้าให้เต็มๆ

(หูยยย สะใจมากค่ะเจ๊เอาอีกๆๆ!)

"พี่สาวนายปลาหมึกไม่ต้องเป็นห่วงไปนะคะ หนูจะดูแลน้องชายพี่เป็นอย่างดีเลยค่ะ"

ฉันพูดกับพี่เบียงกี้พลางใช้มือเรียวเล็กลูบหัวปุๆนายปลาหมึกที่นอนซมอยู่

"แหมๆ ต้องขอบใจมากนะที่ดูแลฮายาโตะมาโดยตลอดน่ะมิลจัง"

"เรื่องเล็กน้อยค่ะ^^"

ถึงฉันจะพึ่งเข้ามาอยู่ในโลกนี้ได้ไม่นานแต่ฉันกับพวกแรมโบ้อี้ผิงพี่เบียงกี้พวกเคียวโกะกับฮารุก็เริ่มสนิทกันพอสมควรแล้วล่ะนะ กรณีของแรมโบ้แล้วก็อี้ผิงฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะสนิทกับพวกนั้นมากหรอกแต่นาง2คนนั้นดันชอบมาวิ่งไล่จับกันหน้าบ้านฉันแถมปาระเบิดใส่กันเสียงดังจนฉันต้องออกจากบ้านมาสั่งสอนเจ้าวัวบ้านั่นอยู่บ่อยๆเลยล่ะ แย่ที่สุดคือเจ้าวัวบ้านั่นมันเรียกฉันว่ายายแก่หัวหงอกด้วยล่ะ!! ฉันแค่ผมขาวโว้ยยยไม่ได้หัวหงอก!ไอปลาหมึกก็หัวขาวไม่ใช่รึ!ทำไมไม่เรียกมันว่าตาหงอกบ้างอะ!? ไม่ยุติธรรมเลย!

"อะ?"

ในระหว่างที่ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยรู้ตัวอีกทีสึนะกับรีบอร์นก็ออกไปจากห้องซะแล้ว

(พวกเขาจะไปตีกับเจ้าสับปะรดที่โกคุโยแลนด์นี่นา...)

"ชามาล...ช่วยทำให้ฉันลุกขึ้นไหวที!เอายาอะไรก็ได้...ฉันจะไปกับรุ่นที่10!"

นายปลาหมึกที่นอนซมอยู่จู่ๆก็กระเสือกกระสนบุกขึ้นมา

"เฮ้ๆนายหมึกอย่าพึ่งลูกเซ่!"

ฉันประคองตัวนายหมึกไว้

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รักษาผู้ชายน่ะ"

ชามาลทำท่าทีไม่สนใจทำเอาฉันหมั่นไส้อยากจะซัดหน้าเขาซักหมัดจริงๆ แต่ก็ทำได้แค่คิดอ่ะนะ ต้องคัพลุคสาวน้อยเวทย์มนต์สุดน่ารักเข้าไว้ นะโมๆ

"ขอร้องล่ะฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง...แต่ต้องไปช่วยรุ่นที่10ให้ได้..."

โกคุเดระยังคงพยายามขอร้องชามาลจนฝ่ายนั้นเริ่มใจอ่อน

"เห้อ~ก็พอจะมีอยู่ล่ะนะไอยาที่ทำให้ลุกขึ้นไปสู้ได้น่ะ...แต่มันมีผลข้างเคียงหนักเลยนะ นายจะไหวเรอะ"

ชามาลถามโกคุเดระอีกครั้งเผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ

"ช่างฉันเถอะน่า..."

"ก็ได้ๆ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบนะ"

ชามาลทำการฉีดยานั่นให้โกคุเดระ

"นายนี่ดื้อด้านชะมัดเลยหัวปลาหมึก"

ฉันทำหน้าเหนื่อยใจกับความดื้อด้านของเขาแต่อีกใจหนึ่งฉันก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงสึนะ มันก็เหมือนกับที่ฉันเป็นห่วงฮิบารินั่นแหล่ะ

"อะแล้วก็ฝากยานี่ไปให้พ้อหนุ่มกรรมการคุมกฎคนนั้นทีนะ"

ชามาลหนิบยาซอวหนึ่งขึ้นมาที่หน้าซองเขียนไว้ว่า"ยาแก้โรคซากุระ" นั่นคือโรคที่ชามาลฉีดใส่ฮิบาริเมื่อเช้านั่นเอง

"แล้วลุงจะฉีดใส่เขาทำไมมิทราบ..."

ฉันรีบฉกยานั่นมาจากมือเขาพร้อมส่งสายตาอาฆาตแค้นใส่เขา

"แหมๆไม่เอาน่าสาวน้อยเรื่องแค่นี้เอง~ว่าแต่ขอจุ๊บหน่อยสิมาม้ะ~"

เจ้าลุงโรคจิตชามาลพยายามเข้ามาจู่จุ๊บฉันแต่ใครจะยอมให้แกจุ๊บกันล่ะฟระ ฉันใช้ตีนยันหน้าเข้าไปหนึ่งทีจนเขาหงายเงิบหน้าทิ่มพื้นกันเลยทีเดียว

"ยัยเตี้ยป่าเถื่อนเอ้ย..."

"เมื่อกี้นายว่าไงนะหัวปลาหมึก!!"

ถ้าฉันทำได้ฉันคงโดดเกาะเอาฟันเฉาะหัวเขาไปแล้วถ้าไม่ติดว่าเขาบาดเจ็บอะนะ

"นายจะไปบุกรังพวกมันกับสึนะหรอ?"

"เออสิ..."

"ฉันไปด้วย!"

"จะบ้าหรอ!!หล่อนจะไปที่ไปอันตรายแบบนั้นไปทำไม!!"

โกคุเดระดุฉันเสียงดัง ฉันเองก็เข้าใจว่าเขาคงจะเป็นห่วงกลัวว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บ แต่ใครจะสนล่ะ!เคียวยะเพื่อนเลิฟกำลังตกที่นั่งลำบากเลยนะ!

"ฉันเข้าใจดีหัวปลาหมึก...แต่ขอร้องล่ะ นายก็คงเข้าใจฉันสินะ เพราะทั้งนาย สึนะ ยามะจัง ฮิบาริ ก็เป็นเพื่อนฉันทั้งนั้น ฉันจะมานิ่งดูดายไม่ได้หรอกนะ!"

"เธอไปก็มีแต่จะเกะกะ...รออยู่นิ่งๆฟังข่าวดีไปก็พอ"

*ปั้ง!! //เสียงปิดประตู

เขาไม่สนสิ่งที่ฉันพูดเลยซักนิดแถมยังปิดประตูอัดหน้าฉันเสียงดังอีกด้วย เจ้าหัวหมึกใจยักษ์เอ้ย!

"เอาน่าเข้าใจหมอนั่นหน่อยเถอะ เค้าเป็นห่วงเธอนะ"

ชามาลที่พื้นจากการโดนฉันย่ำกระหม่อมลุกขึ้นมาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหล่อเท่

"ลุงคะ...พอจะมียาที่ทำให้หนูแข็งแกร่งขึ้นมั้ย หนูเองก็เป็นผู้หญิงนี่ ลุงคงจะยอมช่วยสินะ"

ฉันถามออกไปเล่นๆ ก็ไม่คิดว่าจะมียาแบบนั้นอยู่หรอกนะ

"แหม~~ต้องมีอยู่แล้วสิจ๊ะ~"

"ห๊าาาา!?จริงดิ!?"

ฉันถึงกับเหวอทำหน้าอึ้งกิมกี่ นี่มีจริงดิ!อย่างว่าล่ะกระสุนดับเครื่องชนยังมีเลย

"ยาไรอะลุง มีผลข้างเคียงปะ แล้วถ้าลุงให้ยาหนูมาแล้วลุงจะหวังขอะไรแปลกๆรึปล่าว"

"ไม่หรอกๆ~ถือว่าฉันช่วยแม่หนูก็แล้วกัน แต่ถ้ามีของตอบแทนให้ด้วยก็จะดีกว่านี้มากเลยล่ะนะ~"

ตาลุงนี่คิดอะไรแปลกๆอยู่จริงด้วยสินะ

"ค่ะ...ว่าแต่ยานั่นมันทำให้เก่งขึ้นยังไงอะคะ"

"ก็เพิ่มสมรรถภาพร่างกายและทักษะการต่อสู้ให้เป็น10เท่าของร่างกายเธอเลยล่ะ แต่มันก็มีผลข้างเคียงหนักพอควรเลยล่ะนะ~คือหลังจากที่เธอใช้ยานี้แล้วร่างกายเธอจะหมดสภาพทรุดป่วยหนักไป1อาทิตย์เต็มๆ...แล้วก็ยานี้มีผลแค่20นาที เลือกจังหว่ะใช้ให้ดีล่ะ..."

ชามาลยื่นซองยานั่นให้ฉัน

"มีประโยชน์พอสมควรเลยนะคะเนี่ย...แต่ผลข้างเคียงก็หนักเอาเรื่อง..."

"ขอบคุณสำหรับยานะลุง หนูไปก่อนนะคะ ไว้เจอกันชาติหน้าค่าาา บัยๆ"

ฉันรีบลุกขึ้นก่อนจะโบกมือลาชามาลแล้ววิ่งออกจากห้องไปที่บ้านสึนะทันที

.

.

.

"สึนะคุงงงง~"

ฉันยืนกดกริ่งหน้าบ้านสึนะพร้อมขานชื่อเขาไปด้วย

"อะ!?มิลจัง!"

สึนะรีบเดินมาเปิดประตูให้ฉันด้วยท่าทีลุกชี้ลุกลน

"นี่สึนะฉัน-"

ฉันพูดไม่ทันขาดคำเจ้าหัวปลาหมึกจอมจุ้นก็ดันมาถึงพอดี

"ยังไม่ล้มเลิกความพยายามอีกหรอยัยเตี้ย!"

"เกิดอะไรขึ้นหรอ!ค่อยๆคุยกันนะทั้ง2คน"

สึนะเข้ามาขั้นกลางระหว่างฉันและเจ้าหัวหมึก

"ก็ยัยนี่สิครับรุ่นที่10!ดึงดันจะไปกับพวกเราให้ได้!"

"มิลจัง!ไม่ได้นะทีนั่นมันอันตรายเกินไป!"

"นี่สึนะเจ้าหัวหมึก...นายฟังฉันนะฉันรู้ว่าพวกนายเป็นห่วงฉันแค่ไหน แต่ฉันอยากจะตัดสินใจชีวิตของฉันด้วยตัวเอง พวกนายอาจจะคิดว่าหน้าที่ปกป้องเป็นของผู้ชายแต่พวกนายคิดผิดแล้วล่ะนะ...ผู้หญิงน่ะก็แข็งแกร่งไม่แพ้พวกผู้ชาย เพราะฉะนั้นฉันเองก็จะช่วยในสิ่งที่ฉันทำได้แล้วก็ไม่ต้องเก็บความทุกข์ไว้กับตัวเองคนเดียวล่ะ! พวกนายต้องบอกฉันทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายแค่ไหนฉันก็พร้อมจะช่วยพวกนายทุกอย่าง"

ฉันใช้แขนสั้นๆทั้ง2ข้างของตนเองโอบคอสึนะกับโกคุเดระไว้

"มิลจัง..."

"ยัยเตี้ย..."

"ช่างเป็นมิตรภาพที่ลึกซึ้งเหลือเกินนะเออ"

รีบอร์นกับเบียงกี้ในชุดกระรอกเดินออกมาจากบ้าน ยามะจังเองก็พึ่งเดินมาถึงพอดี

"ยามะจังๆมานี่ๆ"

ฉันกวักมือเรียกยามาโมโตะให้มาหา เขาเดินมาร่วมวงกอดคอกับพวกเราทั้ง3จึงเกิดเป็นภาพกอดคอ4สหานสุดน่าประทับใจ

"มาสู้ไปด้วยกันนะ!โอส!!"

ยามะ,สึนะ,น้องหมึก : โอส!!!

.

.

.

.

จบบท4จ้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***