ตอนที่3 โกคุโย

"หาว~"

วันนี้เป็นเช้าที่สดใสของฉันอีกวันหนึ่ง แม้ว่า้มื่อคืนจะมัวแต่เล่นวีดีโอเกมจนทำให้หลับดึกซักแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องตื่นมาโรงเรียน

"เอโตะ...กรรมการคุมกฎมายืนทำอะไรกันเยอะแยะหว่า"

เมื่อถึงหน้าโรงเรียนฉันกลับพบกรรมการคุมกฎยืนอยู่เต็มหน้าโรงเรียนไปหมด

"อะ สึนะ!!"

ฉันที่เหลือบไปเห็นสึนะพอดีจึงรีบวิ่งไปหาเขา

"ทำไมกรรมการคุมกฎถึงมายืนเต็มหน้าโรงเรียนเราแบบนี้ล่ะ"

ด้วยความขี้สาระแนของฉันฉันก็ไม่รอช้าที่จะถาม

"ก็หลายวันมานี้มีข่าวว่าคุมกฎโดนลอบทำร้ายน่ะ อาจจะเป็นคู่แค้นกรรมการคุมกฎก็ได้นะ"

สึนะพูดโดยที่มีรีบอร์นยืนอยู่ข้างๆ

(หรือว่า!!!จะเป็นภาคศึกโกคุโยกันนะ!!....แทบจำอะไรไม่ได้เลยอะ!นี่ฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้รีบอร์นจริงมั้ยเนี่ย!)

"ไม่ใช่คู่แค้นกรรมการคุมกฎหรอกนะ"

ฮิบาริที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น

"คะ..คุณฮิบาริ!"

สึนะทำหน้าอึ้งกิมกี่เมื่อเห็นฮิบาริ

"ดีจ้าฮิบาริ"

รีบอร์นกล่าวทักทายฮิบาริ

"ดีค่ะกรรมการคุมกฎ"

ฉันก็กล่าวทักทายเขาเช่นกันพร้อมส่งยิ้มที่คิดว่าบริสุทธิ์และเป็นมิตรที่สุดให้เขา

"คนๆนี้....น่ากลัว"

สึนะเดินถอยห่างจากฉันไม่รู้ว่าเพราะเขินรอยยิ้มของฉันหรือว่าความน่ารักของฉันมันแสบตาเกินไปกันแน่

"คนที่เจอเมื่อวานก่อนหนิ"

เขาก้มมามองฉันที่ตัวเล็กกว่า

"อิสุมิ มิลู ค่ะเรียกว่ามิลก็ได้"

ฉันแนะนำตัวกับเขาโดยที่ยังคงยิ้มให้เขาอยู่ เผื่อเขาอาจจะรู้สึกอยากเข้าหาฉันมาหขึ้น

"หืม..."

*ปัก!

ฮิบาริใช้ท่อนฟาฟาดไปที่คนข้างหลังฉันซึ่งก็คือชามาลที่กำลังหลีสาวอยู่นั่นเอง

"โอ้ย!เจ็บๆๆ"

ชามาลจับหลังหัวตัวเองพร้อมโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

"รู้สึกเหมือนมีอะไรรบกวนอยู่เลยแฮะ..."

ฮิบาริจับที่คอของตนที่โดนยุงของชามาลกัดเข้า จำได้ว่าในเรื่องน่าจะเป็นโรคกลัวซากุระอะไรนี่แหล่ะ

"ชามาล...คุณมาทำอะไรน่ะ"

สึนะเอ่ยถาม

"พอดีได้ยินเรื่องที่มีคนมาดักทำร้ายนักเรียนโรงเรียนนี้เข้าน่ะสิ ว่าจะมาปกป้องพวกสาวๆซักหน่อย"

ชามาลก็ยังเป็นชามาลไม่มีเปลี่ยนเขายังคงเป็นตาลุงลามกในสายตาฉันเสมอไม่ว่าตะนอกจอหรือในจอก็ตาม

"ว่าแต่สาวน้อยน่ารักคนนี้ใครน่ะ~แฟนหรอสึนะ~"

ชามาลเข้ามากอดคอฉันเหมือนสนิทกันมา10ปี ฉันทำหน้าแหยงและค่อยๆใช้มือดันหน้าชามาลที่พยายามจะจุ๊บฉันออกไป

"ลุงอย่าเป"👁️👄👁️💅🏻

จู่ๆเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฮิบาริก็ดังขึ้นแถมเขายังใช้เพลงโรงเรียนเป็นเสียงเรียกเข้าอีกแหน่ะ เขารับสายแล้วพูดกับปลายสายเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาพวกเรา

"เพื่อนของเธอรึปล่าว ซาซากาวะ เรียวเฮ โดนเข้าแล้วล่ะ"

"เอ๋!!"

ฉันกับสึนะและรีบอร์นเมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบบึ่งไปโรงพยาบาลที่เรียวเฮอยู่ทันที

"คุณพี่ครับ...โหโดนมาหนักน่าดูเลยนะครับเนี่ย"

สภาพเรียวเฮนอนอืดเป็นพักอยู่บนเตียงแล้วมีผ้าพันแผลเต็มตัวไปหมด

"เจ้าคนร้ายนั่นก็อันตรายพอควรเลยล่ะ ดูจากชุดแล้วน่าจะเป็นนักเรียนโกคุโย..."

เรียวเฮกล่าว

"แต่ขอร้องอย่าเอาไปบอกเคียวโกะล่ะ ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นห่วงน่ะ"

ซักพักเคียวโกะจังก็เดินเข้ามาพวกเราจึงปล่อยให้พี่น้องอยู่คุยกัน2คนจะดีกว่า

"เด็กนามิโมริเต็มไปหมดเลยนี่นา!"

โรงพยาบาลเต็มไปด้วยเด็กโรงเรียนนามิโมริฉันกับสึนะก็ได้รู้ข้อมูลมาว่าไม่ใช่แต่กรรมการคุมกฎที่โดนเล่นงานแต่นักเรียนคนอื่นๆก็พลางโดนไปด้วย

"ได้ข่าวว่าได้ที่อยู่ของเจ้าคนก่อเหตุแล้วหนิ"

"ใช่ ตอนนี้คุณฮิบาริกำลังจะตามไปจัดการเจ้าพวกนั้น"

กรรมการคุมกฎสองคนเดินผ่านมาสึนะที่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันก็รู้สึกมีความหวังขึ้น

"มิลจังได้ยินไหม!คุณฮิบาริจะไปเคลียร์ให้แล้ว โชคดีจริงๆที่อยู่โรงเรียนเดียวกับคุณฮิบาริ!"

"มันจะเป็นงั้นแน่หรอ..."

ฉันพึมพำอยู่คนเดียว

(นี่ฉันควรทำยังไงดีเนี่ย...จะให้อยู่เฉยๆทั้งที่ผู้ชายโดนทำร้ายก็ไม่ได้ด้วยสิ...)

"ดะ..เดี๋ยวฉันมานะ!!"

ฉันรีบวิ่งสับตีนแตกออกจากโรงพยาบาลทันที

"ต้องไปช่วยแล้วล่ะ!!!"

ฉันวิ่งไปซักพักหนึ่งก่อนจะหยุด

"ไอโกคุโยแลนด์นี่มันไปทางไหนหว่า..."

ในสถานการณ์แบบนี้ฉันดันหลงทางซะงั้น วิ่งออกมาอย่างเท่แต่กลับหาทางไปไม่เจอเจริญพร

"หรือฉันควรรออยู่เฉยไปจริงๆวะ..."

ฉันเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปเดินมาดันมาจ๊ะเอ๋เจอกับน้องหมึกเดระที่กำลังนัวกับพ่อหนุ่มหัวดำโยโย่คุงอยู่พอดี

"อะ...นั่นมัน!!เจอโกคุเดระแล้ว!!"

ฉันดันวิ่งมาเจอหัวปลาหมึกจังซะงั้นแต่ดันมาผิดเวลา มาตอนที่เขากับมนุษย์โยโย่กำลังสู้กันอยู่

"ยัยบ้า!!จะมาที่นี่หาพระแสงอะไรตอนนี้ฟระ!"

"เค้าขอโทษ!!"

"รีบหนีไปเร็ว!!"

ฉันที่ไม่อยากอยู่เป็นภาระเขาจึงรีบวิ่งมาแอบที่ตรอกเล็กของตึกแทน

"เอาไปกินซะ!!"

หัวปลาหมึกปาไดนาไมท์ใส่มนุษย์โยโย่ มนุษย์โยโย่รับไดนาไมท์ที่หัวปลาหมึกปามาได้ทั้งหมด แต่หัวปลาหมึกก็ไม่โง่แอบซุกระเบิดลูกจิ๋วไส่ไปกับไดนาไมท์ด้วยมนุษย์โยโย่ที่ไม่ทันสังเกตุตึงโดนระเบิดเข้าจังๆ

*ตู้มมมม!!!!

"หัวปลาหมึก!!นายเป็นอะไรมากมั้ย!!"

"โกคุเดระคุง!!"

ฉันวิ่งออกมาจากตรอกในขณะเดียวกันสึนะก็วิ่งมาถึงแล้วเช่นกัน

"รุ่นที่10!"

"อะ ยัยบ้านี่!บอกให้รีบหนีไปแท้ๆ!ถ้าฉันแพ้ขึ้นมาเธอก็จะเจ็บตัวไปด้วยน่ะสิ!"

โกคุเดระหันมาดุฉันที่ไม่ยอมหนีไปแต่กลับแอบหลบอยู่แทน

"ฉันทิ้งนายไว้ไม่ได้!แล้วฉันก็เชื่อว่านายจะไม่แพ้!"

"เธอนี่มัน....ยัยบ้าเอ้ย"

"โกคุเดระ...เจ้าหมอนั่น"

ฉันชี้ไปที่มนุษย์โยโย่ที่ยืนสะบักสะบอมอยู่ มนุษย์โยโย่ที่จะโจมตีใส่สึนะแต่โกคุเดระกลับเข้ามาบังไว้ได้ทัน

"โกคุเดระ!!"

(โธ่เว้ย!!เจ้าโยโย่แกนะแกนอนอืดเป็นผักอยู่เงียบๆมันจะตายรึไง!)

มนุษย์โยโย่พยายามจะโจมตีฉันกับสึนะอีกครั้ง จู่ๆยามาโมโตะก็โผล่มาแล้วช่วยฉันกับสึนะหลบการโจมตีของโยโย่

"แบบนี้ท่าจะไม่สวยแล้วนะ..."

ยามาโมโตะมองไปที่โกคุเดระที่นอนหมดสภาพอยู่ที่พื้น

"อึก-เจ้า...หัวปลาหมึก"

ฉันพยายามพยุงโกคุเดระไปหลบในที่ๆปลอยภัยแต่โยโย่กลับจะมาโจมตีฉันอีกครั้ง ยามาโมโตะจึงรีบใช้ดาบที่พกมาด้วยฟันโยโย่พวกนั้นจนขาดสะบั้น

"รีบพาโกคุเดระไปโรงพยาบาลเร็ว"

ยามาโมโตะเอ่ย

"อื้ม!สึนะ!เรียกรถพยาบาลเร็ว!!"

ยามาโมโตะกับมนุษย์โยโย่ยืนเขม่นกันซักพักแต่โชคยังดีที่มีคนไปแจ้งตำรวจทั้ง2คนจึงไม่ได้มีมวยกัน มนุษย์โยโย่เองก็ได้ถอยกลับไปอย่างโดยดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***