ตอนที่2 สาวน้อยเวทย์มนต์

นี่ก็ผ่านมา2วันแล้วที่ฉันได้เข้ามาอยู่ในโลกใบนี้ ในวันๆนึงเกิดเรื่องราวมากมายหลายร้อยล้านเรื่องให้ได้เครียด แต่มันก็สนุกไม่ใช่น้อยเลยล่ะ ฉันนั่งควงปากกาไปมาอยู่ในห้องของตนพลางคิดอะไรไปเพลินๆ

"ตอนที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่ เนื้อเรื่องถึงช่วงไหนแล้วกันล่ะเนี่ย"

แม้ตอนนี้จะยังไม่รู้อะไรเลย แต่ถ้ามีเหตุการไหนที่คุ้นๆในเรื่องเดี๋ยวฉันก็นึกขึ้นได้เองนั่นแหล่ะ

"แงงง~การบ้านยากชิหัยวายวอดเลยอ่าาา พรุ่งนี้คงต้องไปให้โกคุเดระช่วยสอนซะแล้ว คนสวยเครียด"

ฉันตัดพ้อกับการบ้านคณิตศาสตร์ที่ยากแสนยาก หรือว่าฉันโง่ทำไม่ได้เองหว่า

*ติ๊ดๆๆๆ

"เอเระ โทรศัพท์ดัง..."

ฉันหยิบมือถือเครื่องเล็กเคสลายกระต่ายสีชมพูสุดตะมุตะมิตะน้อยน่ารักขึ้นมาก่อนจะเปิดดูว่ามีใครส่งมาไรมาหรือปล่าว

".....โอ้พระเจ้าจอร์จ"

ฉันอึ้งกับภาพที่อยู่ตรงหน้า หน้าจอมือถือของฉันปรากฏหน้าเด็กสาวผมขาวตัวเล็กหน้าตาของเธอเหมือนกับมิลูจังเจ้าของร่างนี้อย่างกับแกะ!แถมยังโบกมือแล้วยิ้มให้ฉันอีกด้วย!

"สวัสดีค่ะคุณมิล"

มิลูจังยิ้มให้ฉันอย่างสุภาพ

"เธอคือมิลลูจังหรอ..."

ฉันถามออกไปทั้งๆที่คำตอบมันก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้ว

"ใช่แล้วล่ะค่ะ เอาล่ะฉันจะขออธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้คุณฟังนะคะ ทั้งเรื่องที่คุณเข้ามาอยู่ในร่างฉัน แล้วก็เรื่องที่ว่าทำไมฉันติดต่อกับคุณได้"

"ค่ะ ว่ามาเลยค่ะ"

ฉันตั้งใจฟังที่มิลูจังเล่าเต็มที่ เธอเล่าว่าในระหว่างที่เธอกำลังเดินซื้อของในตลาดให้คุณแม่อยู่จู่ๆก็เกิดเหตุการณ์กราดยิงขึ้นแถวๆนั้นและเธอก็เป็นคนนึงที่โดนลูกหลงจากการกราดยิงครั้งนั้นด้วย เธอคิดว่าทุกอย่างคงจบแล้วแน่ๆเธอคงไม่ได้พบคุณแม่ คุณพ่อ อีกต่อไปแล้วจู่ๆเธอก็ได้พบกับบุคคลที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้า เขาบอกเธอว่าจะส่งเธอไปเป็นผู้กล้าที่ต่างโลกและทำภารกิจให้ลุล่วงซะ ตัวตนของเธอในโลกแห่งนั้นได้ตายลงไปแล้ว เธอจะต้องไปเกิดและใช้ชีวิตในโลกใบใหม่แต่ความทรงจำของโลกเก่าจะยังคงเดิม เขาบอกเธอว่าจะประทานพรให้1ข้อ เธอจึงขอให้ตัวของเธอในโลกใบเก่ายังมีชีวิต เธอไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเป็นทุกข์และเศร้าโศกกับการจากไปของเธอ ขอแค่นั้นจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพระเจ้าบอกกับเธอว่าจะให้วิญญาณของเธอในอีกมิตินึงใช้ชีวิตร่างของเธอแทน ซึ่งก็คือตัวฉันมีลดาผู้นี้นี่เอง ซึ่งจริงๆชะตาชีวิตฉันมันจะขาดในวันพรุ่งนี้แล้วแหล่ะพระเจ้าเลยจับวิญญาณฉันมายัดใส่ร่างมิลูจัง พระเจ้ายังอนุญาตให้มิลูจังติดต่อกับฉันได้ผ่านทางโทรศัพท์เครื่องนี้ได้อีกด้วย

"เธอรับได้รึปล่าว...ที่ต้องมาใช้ร่างของฉัน..."

มิลูทำสีหน้าเศร้าเหมือนเธอจะด้อยค่าตัวเองเกินไปแล้วมั้งมิลูจัง

"ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเธอเลยนะมิลูจัง...ดูสิ!หน้าตาเธอก็น่ารักตาก็ส๊ววยยสวย ผมสีขาวนี่ก็นุ่มหอมสุดๆ! นี่ถ้าเธอไม่ยอกว่าเป็นเด็กม.ต้นฉันนึกว่านางฟ้าลงมาจุติเลยนะเนี่ย!?"

ฉันพูดความในใจทั้งหมดของฉันให้มิลดูจังฟัง อย่างน้อยๆฉันก็ไม่อยากให้เธอคิดมากแล้วตั้งหน้าตั้งตาใช้ชีวิตในต่างโลกให้มีความสุขก็พอ แต่ที่ฉันพูดไปมันคือเรื่องจริงนะ! คนอะไรน่ารักได้ขนาดนี้!

"เป็นงั้นหรอ...งั้น!ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจอะไรล่ะก็ฉันจะเป็นคนรับฟังให้เธอเองนะ!"

มิลูจังพูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

"ฉันจะคอยติดต่อมาเรื่อยๆนะมิลจัง ถึงจะอยู่ต่างโลกแต่คุณพระเจ้าก็อนุญาตให้ฉันติดต่อกับเธอเมื่อไหร่ก็ได้ตามต้องการน่ะ!"

"งื้อออ มิลูจังน่ารักที่สูดดดด....ว่าแต่เธอพอจะสอนการบ้านให้ฉันได้มั้ย 👁️👄👁️"

"ได้สิคะ มาเลยฉันพร้อมสอนเต็มที่ค่ะ!"

มิลูจังยิ้มให้ฉันอย่างสดใส คนอะไรน่ารักน่ากอดน่าสวบเป็นที่สุด!

คืนนั้นฉันคุยกับมิลูจังทั้งคืน ทั้งให้เธอช่วยสอนการบ้าน ปรึกษาเรื่องต่างๆ เล่าเรื่องของตนเองให้กันและกันฟัง ทำให้ฉันได้รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับมิลูจังมากเลยทีเดียว

"สึน้าาาา~"

ณ โรงเรียนนามิโมริตอนเช้าสดใสที่ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา ฉันที่เห็นสึนะกำลังเดินไปที่ห้องเลยจะวิ่งเข้าไปทักพร้อมถือคฑาสาวน้อยเวทย์มนต์รูปกระต่ายฟรุ้งฟริ้งไปด้วย แต่ก็ดันวิ่งไปชนหลังใครเข้าก็ไม่รู้

"เอ๊อะ...ขอโทษค่ะ"

ฉันกล่าวขอโทษก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ฉันเผลอไปชนเข้า เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่ดุดัน แล้วเค้าคนนั้นที่ฉันเผลอไปชนเข้าก็ดันเป็น...

(คุณฮิบาริ!!!!!กรี๊ดดดด!!นี่โชคดีรึโชคร้ายวะ!!!)

"เอ่อ..."

"ชูก้า ชูก้า รูน~"

ฉันถือคฑาจ่อไปที่เขาก่อนจะร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์ ความชั่วร้ายเอ่ยจงหายไป

"เล่นอะไรของคุณน่ะ...."

ฮิบาริพูดพลางมองฉันที่จู่ๆก็มาชูก้าๆรูนใส่เขา

(ทำไมอะ!!มันไม่น่ารักหรอ!!)

"ขะ..ขอตัวก่อนนะคั้ฟฟ!"

ฉันรีบหนีเขาออกมาแล้วรีบไปรวมกลุ่มกับพวกสึนะและยามาโมโตะทันที

"เป็นอะไรรึปล่าวครับคุณอิสุมิ หน้าดูซีดๆนะ"

สึนะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"เมื่อกี้บังเอิญเดินชนคุณฮิบาริกรรมการคุมกฏเข้าน่ะ..."

ฉันบอกสึนะไปตรงๆ ถึงเขาจะหล่อแต่เขาก็โหดอ้ะ!เค้ากลัว!

"ก็แค่กรรมการคุมกฏทำเป็นวางมาด คราวหลังถ้าเจอเธอก็เตะเป้ามันซะเลยสิ!"

โกคุเดระพูด

"ไม่ดีกว่า...ฉันไม่ใช่คนบ้านป่าเมืองเถื่อนแบบนายซักหน่อยหัวปลาหมึกจัง"

"เธอเรียกใครหัวปลาหมึกหา!!ยัยเตี้ย!!"

"สูงกว่าไม่กี่สิบเซนอย่ามาทำซ่านะเจ้าหัวหมึก!!"

ฉันกับโกคุเดระหยุมหัวกันไม่หยุดโดยที่มียามาโมโตะเป็นคนคอยห้ามและสึนะที่ยืนปวดกระบานกับเพื่อนของเขาอย่างเงียบๆ

"อ้าวๆคึกคักกันแต่เช้าเลยนะสึนะ"

รีบอร์นที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้น ฉันกับโกคุเดระที่กำลังหยุมหัวหันอยู่เลยหยุดฟัง

"อิสุมิ มิลู ชื่อเล่นมิล ส่วนสูง146เซนติเมตร น้ำหนัก48 กีฬาที่ถนัดวอลเลย์บอล วิชาที่แย่คณิตศาสตร์ ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ชอบทานราเม็ง ตอนเด็กๆเอานมที่โรงเรียนแจกไปให้หมากินเลยไม่สูงซักท-"

"อย่ามาอ่านประวัติคนอื่นต่อหน้าเขาสิฟระ!"

สึนะขัดรีบอร์นที่กำลังอ่านใบประวัติของฉันอยู่

"ฉันปล่าวน้าาา นั่นมันข้อมูลเท็จ😭"

ฉันได้พยายามจะแย่งกระดาษข้อมูลนั้นมาจากรีบอร์นแต่ก็พลาด ล้มหน้าทิ่มพื้นแทน

"ฮืออออ~"

(ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าเด็กแก่แดด!!!)

.

.

.

.

.

จบบทที่2จ้า❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***