ตอนที่1 จะต้มจะผัดหรือจะทอดก็ดี

"เฮ้อ....เหนื่อยชะมัด วันๆมีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้..."

สาวน้อยปิดประตูห้องพร้อมล็อคกลอนอย่างดีก่อนที่ตนจะย้ายก้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กๆในห้องด้วยสีหน้าท้อใจ?เหนื่อยใจ?ทุกข์ใจ?กับอะไรบางอย่าง ภายในห้องของเธอก็ดูเหมือนห้องของเด็กปกติทั่วๆไป มีโปสเตอร์ภาพอนิเมะแปะอยู่ผนังห้องอยู่ประปราย

เธอมีชื่อว่า "มิล" นั่นเป็นขื่อเบ่นของเธอ หรือ มีลดา จำลอง สาวน้อยมัธยมต้นธรรมดาๆ

"ไม่เป็นไรนะ...เธอทำได้อยู่แล้ว"

เด็กหญิงได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเอง เธอหยิบปากกาขึ้นมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะก่อนจะใช้มันละเลงวาดเขียนแขนตนเองไปมาจนเต็มแขน ใบหน้าของสาวน้อยดูเศร้าหมองเหมือนว่าเธอผ่านอะไรมามากมายในวันนี้ นอกจากแขนที่เต็มไปด้วยรอยปากกาแล้วเธอยังวาดหน้ายิ้มไว้ที่ฝ่ามืออีกด้วย หลังจากที่ละเลิงแขนจนพอใจแล้วเธอจึงหยิบสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆออกมาแล้งเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง

เวลาผ่านไปหลายนาที สาวน้อยบรรจงเขียนแล้วเขียนเล่า กระดาษหน้าที่เขียนเสร็จแล้วถูกเธอฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะโยนลงถังขยะไป

เธอเริ่มเก็บสมุดโน๊ตกับปากกาลงลิ้นชักก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวน้อยตรงไปนั่งที่เตียงแล้วแล้วนั่งลง มือเล็กหยิบโทรศัพท์ใต้หมอนออกมาก่อนจะเปิดเข้าไปเช็คช่องทางโซเชี่ยลต่างๆ

"งืมมม~"

สาวน้อยเช็คทวิตเตอร์ของตนพบว่าตัวเธอนั้นเป็นนักวาดโนเนมที่มีผู้ติดตามถึง20,000คน มีคนมากมายเข้ามาชื่นชมผลงานวาดของสาวน้อยไม่ขาดสายทำให้ดวงใจของสาวน้อยรู้สึกนุ่มฟูขึ้นมา จากที่มีสีหน้าที่เศร้าหมองรอยยิ้มเล็กไปค่อยๆปรากฏ นี่อาจจะเป็นเพียงแค่ความสุขเล็กๆของสาวน้อยเท่านั้น

หลังจากเล่นโซเชียลจนหนำใจเธอจึงเริ่มเปิดอนิเมะขึ้นมาดู เป็นอนิเมะอีกหนึ่งเรื่องที่เธอชื่นชอบ นั่นก็คือเรื่อง ครูพิเศษจอมป่วนรีบอร์น เธอแม้จะดูจบไปแล้วแต่ก็ไม่วายกลับมาย้อนดูความอบอุ่นและมิตรภาพที่พวกเขามีให้กัน ตัวละครโปรดของเธอมีชื่อว่า ดีโน่ คาบัคโรเน่ เขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมากเลยล่ะ อยู่ด้วยแล้วคงรู้สึกสบายใจไม่ใช่น้อย แม่จะมีมุมซุ่มซ่ามไปบ้างแต่นั่นก็เป็นอีกข้อที่ทำให้เขาดูเป็นพี่ชายที่ทั้งน่ารักและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน ตัวละครอื่นในเรื่องเธอก็คิดว่าคาแรคเตอร์น่าสนใจกันทั้งนั้นโดยเฉพาะฮิบาริ เคียวยะ ผู้พิทักษ์เมฆาของวงโกเล่ เขาดูน่าสนใจมากเลยทีเดียว ถ้าได้เป็นเพื่อนกับคนแบบเขาคงจะดีน่าดู แม้ในสายตาคนในเรื่องเขาจะดูเป็นคนที่ไม่น่าเข้าหาก็ตาม

"5555"

สาวน้อยหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ เธอดูไปตอนแล้วตอนเล่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลย

จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานจนถึงเที่ยงคืน สาวน้อนเริ่มเคลิ้มก่อนที่จะหลับไปทั้งแบบนั้นเลย

.

.

.

"!!"

รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ เธอพยายามตั้งสติแล้วทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"เดี๋ยวสิๆ นี่มันอะไรกันวะเนี่ย...เมื่อกี้ยังนอนอยู่ในห้องตัวเองอยู่เลย"

สาวน้อยเริ่มสังเกตร่างกายตนเองก่อนจะเดินไปส่องกระจกดู

"น่ารักจังแต่...ร่างใครวะเนี่ย!!"

"ไม่สิ ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้!"

"ก่อนอื่นต้องสำรวจที่นี่ก่อน!"

"อย่าบอกนะว่านี่คือการอิเซไกมาต่างโลกแบบไม่รู้

ตัว แถมมาอยู่ร่างใครก็ไม่รู้อีก..."

ฉันเริ่มสังเกตดูรอบๆห้อง สังเกตทุกอย่าง ทุกซอกทุกมุม ก่อนจะเริ่มมานั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องและประติดประต่อเรื่องราวต่างๆ

"ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสอิเซไกมาโลกอื่นได้

จริงๆ...เจ้าของร่างนี้ตายแล้วหรอ...หรือยังไงวะ..."

ฉันเริ่มค้นภายในห้องอีกครั้ง ค้นไปค้นมาก็ดันเจอกับสมุดจดของเจ้าของร่างนี้

"สมุดจดหรอ?....อะไรกันเด็กคนนี้ชื่อเดียวกันกับฉันเลยนี่...อิสุมิ มิลู (มิล)??"

"เอ๋...โรงเรียนนามิโมริ ม.2ห้องA...."

จู่ๆบรรยากาศในห้องก็เงียบลงก่อนที่รอยยิ้มอันชั่วร้ายของสาวน้อยจะปรากฏออกมา

"....ไม่คิดเลยว่าจะได้อิเซไกมาในอนิเมะเรื่องโปรด! ช่างโชคดีอะไรขนาดนี้!"

จากสีหน้าที่ดูสับสนและดูกังวลเมื่อกี้ถูกเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่สดใสที่ยิ้มจนแก้มปริ เด็กสาวตัวเล็กกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้นจนลืมคิดเรื่องต่างๆไปเลย

"มิลลูก!!รีบลงมาได้แล้ว!เดี๋ยวก็ไปสายหรอก!!"

เสียงของบุคคลที่คาดว่าน่าจะเป็นแม่ของเด็กสาวเรียกชื่อเธอ 

"เอ๊ะ...ค่าา~~"

มิลไม่คิดอะไรมากรีบแต่งตัวแล้วลงมาชั้นล่างทันที

"ปะ...ไปก่อนนะคะ~"

เนียนๆไปก่อนแล้วกันนะ

"โธ่~ข้าวช้าวก็ไปหากินเองแล้วกัน นี่ข้าวกล่องจ๊ะ"

หม่าม๊ายื่นกล่องข้าวให้ผูู้เป็นลูกสาว

"อะ ขอบคุณค่ะ"

มิลรับข้าวกล่องมาพร้อมยิ้มรับด้วยความสดใส

"ไปดีมาดีนะมิล"

หม่าม๊าเอ่ยก่อนที่มิลจะรีบถือข้าวกล่องวิ่งออกจากบ้านไป

"ละ..แล้ว โรงเรียนนามิโมรินี่ไปทางไหนหว่า..."

มิลที่พึ่งนึกขึ้นได้ยืนสตั้นอยู่หน้าบ้าน แต่จู่ๆก็มีแสงแห่งความหวังปรากฏขึ้น ซาวาดะ สึนะโยชิ หรือพระเอกของเรื่องปรากฏตัว

"สายแล้วๆ!"

สึนะวิ่งผ่านหน้าของมิลไปอย่างรีบร้อน

"ดีล่ะ!ตามหมอนั่นไปก็ได้!"

มิลวิ่งตามสึนะไปจนถึงโรงเรียน ทั้งสองคนวิ่งเข้าประตูโรงเรียนก่อนที่ประตูจะปิดพอดี

"ทันพอดีแฮะ...."

ณ ห้องเรียน

"เห้อ...."

มิลถอนหายใจเบาๆ

(ลำบากจริงชีวิตฉัน อยากเกิดเป็นลูกคุณหนูนั่งกินนอนกินไปวันๆมากกว่าอ่าา~)

กริ๊งงงงงงง

(ถึงเวลาพักกินข้าวแล้ว!!)

ตาของเด็กสาวเป็นประกายหลังจากได้ยินเสียงกริ่ง

"ซาวาดะคุงงงง~ไปกินข้าวกันเถอะ~~"

ฉันเดินมาชวนสึนะไปกินข้าวด้วยกันด้วยร้อยยิ้มที่สดใสแต่แฝงไปด้วยเจตนาร้ายบางอย่าง ฉันอยากสานสัมพันธ์กับเขา!การที่ได้เขามาเป็นเพื่อนกับเขาคงจะดีไม่ใช่น้อย

"เอ๊ะ...คุณอิสุมิ!? ได้ครับๆผมเองก็จะไปทานกับโกคุเดระคุงแล้วก็ยามาโมโตะอยู่พอดี ถ้าคุณอิสุมิสดวกก็มาด้วยกันก็ได้ครับ แหะๆ.."

สึนะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูประหม่า

(เอ๋~อิสุมิจังเนี่ยปกติไม่ค่อยได้คุยกับพวกสึนะสินะ)

"อื้มได้สิ กินด้วยกันหลายๆดีกว่านี่นะ"

"รุ่นที่10ครับ ไปทานข้าวกันเถอะครับ"

โกคุเดระและยามาโมโตะเดินมาพอดีพวกเราทั้ง4คนจึงไดเดินไปกินข้าวด้วยกัน

(สุดยอดเลย...เรามีโอกาสได้มากินข้าวบนดาดฟ้าโรงเรียนเหมือนในอนิเมะเป๊ะ!!)

ฉันยิ้มร่าด้วยความตื่นเต้น ก็แหมกินข้าวลนดาดฟ้าโรงเรียนปกติคนโลกนู้นเขาไม่ทำกันนี่นา

"สึนะ ไหงวันนี้ถึงชวนสาวมานั่งกินข้าวด้วยล่ะ"

ยามาโมโตะที่นั่งสวบข้าวกล่องอยู่เอ่ยถามสึนะ

"คือว่า...คุณอิสุมิเค้ามาชวนน่ะแหะๆ"

"เอ่อ...ถึงเราจะอยู่ห้องเดียวกันแต่ก็ต้องแนะนำตัวก่อนสินะ! ฉันชื่ออิสุมิ มิลู หรือจะเรียกว่ามิลก็ได้"

แม้เจ้าของร่างนี้จะหน้าตาน่ารักเพียงใดแต่ดูเหมือนมนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนๆจะไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ เพื่อนสนิทก็ไม่มีดูเป็นตัวประกอบสุดๆ

"ฉันยามาโมโตะ ทาเคชิ"

ยามาโมโตะยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร สมแล้วที่เป็นยามะจังลูกชายมัมหมี!

"โกคุเดระ ฮายาโตะ"

โกคุเดระดูจะไม่ค่อยอยากสานสัมพันธ์กับฉันซักเท่าไหร่ เล่นทำหน้าบอกบุญไม่รับซะขนาดนั้น!เจ้าหัวหมึกเอ้ย!

"ผมซาวาดะ สึนะโยชิครับ"

สึนะปกติสุดสินะ

"สึน้าาาา!!"

จู่ๆก็มีเจ้าวัวบ้าที่ไหนก็ไม่รู้โดดมาเกาะเสื้อสึนะแถมร้องไห้ขี้มูกโป่งซะด้วย

"แรมโบ้!มาทำอะไรที่นี่เนี่ย!"

"แรมโบ้!เอาคุกกี้ของอี้ผิงคืนมานะ!!"

อี้ผิงตัวน้อยปรากฏตัวก่อนจะวิ่งไล่แรมโบ้ที่ถือกล่องคุกกี้ของเธอด้วยความโมโห

"เจ้าวัวบ้า!หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!"

โกคุเดระกับสึนะช่วยกันจับแรมโบ้แต่ก็ดันจับไม่ได้ซักที

"เหอะๆ..."

ฉันได้แต่นั่งมองด้วยความระอากับภาพที่เหมือนเห็นจนชินตา ถ้าเป็นในอนิเมะมันก็ตลกอยู่แหล่ะแต่พอเอาเข้าจริงมันโคตรจะวุ่นวายเลยนี่สิ!

"อ๊ะ..."

แรมโบ้ที่วิ่งหนีพวกสึนะกับอี้ผิงอยู่วิ่งมาชนฉันจนกล่องข้าวที่ฉันถืออยู่ตกลงกับพื้นหกกระจาย

"คะ..คุณอิสุมิ!!แรมโบ้รีบขอโทษคุณอิสุมิเร็วเข้า!"

สึนะหน้าซีดหลังจากเห็นข้าวกล่องฉันตกก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษฉันอย่างไว

"เหอะๆๆๆ...สึนะคุงไม่ต้องขอโทษหรอกมันไม่ใช่ความผิดของเธอซักหน่อย..."

"มันเป็นความผิดของเจ้าวัวนี่ต่างหาก!!ย๊ากดดดก"

ฉันจับแรมโบ้ขึ้นมาก่อนจะดึงแก้มทั้ง2ข้างของเขาด้วยความหมั่นไส้

"ฉันยังไม่ได้กินซักคำเลยน้าาาา!!"

เรียกได้ว่าถ้าเปรียบความโกรธของมิลจังเป็นไฟป่านนี้โรงเรียนนามิโมริคงจะไหม้ทั้งโรงเรียนแล้วเป็นแน่แท้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***