มันแค่บทบาท

เห้ออออออออ..... เสียงเบื่อหน่ายท้อใจของเด็กสาว ไอยูนอนฟุบลงโต๊ะหินอ่อนภูรินั่งลงข้างๆเธอมองหน้าไอยูแล้วก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดู

'เหมือนชีวิตฉันจะอยู่ไม่สุขแล้วสิ' ไอยูบ่นขึ้นมาด้วยความท้อใจ

"บ่นไรคับแฟน"

'อย่ามาเรียกชั้นว่าแฟนนะ'

"ทำไมผมจะเรียกไม่ได้"

'ฉันไม่ใช่แฟนนาย'

"ก็เป็นอยู่นะ"

'มันแค่บทบาท' สิ้นสุดคำพูดนั้นภูริเงียบไม่ตอบกลับใดๆไอยู สีหน้าของเขาดูนิ่งขึ้น

"ก็จริง.."

'เห้อ' เธอถอนหายใจอีกรอบหนึ่ง

'นี่ฉันต้องคอยมาไล่พวกผู้หญิงที่เข้าหานายตลอดเลยงี้หรอ ไม่ไหวหรอกนะฉันอยากใช้ชีวิตแบบสงบสุขขขขข TT' 

"เอาหนา ช่วยผมหน่อยละกัน"

'...........'

"เย็นนี้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านผมนะ"

'ไปทำไม' เธอหันมาถามภูริด้วยความสงสัย

"ไปเปิดตัวกับพ่อแม่ผม"

'หะ...จะบ้าหรอ!' เธอยังไม่พร้อมที่จะไปพบกับพ่อแม่ของภูริ ไอยูกังวลว่าพ่อแม่ของเขาอาจจะจับได้ว่าเป็นเพียงการแสดงแล้วเธอจะโดนต่อว่า สีหน้าของไอยูแสดงออกจนภูริเห็นละพอจะเข้าใจความคิดเธอ

"อย่ากังวลไปเลย เล่นให้เนียนก็พอ"

'แล้วถ้าพวกท่านจับได้อะ ฉันซวยนะ'

"ก็อย่าให้จับได้สิ"

'โอ๊ยตาย'

"เอาหนะ เดี่ยวตอนเย็นผมจะยืนรอคุณที่หน้าประตูโรงเรียนนะ มาตามที่นัดด้วย"

'..........' เธอมองค้อนใส่ภูริ

"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิแฟน"

'.......... ฉันจะฆ่านายแน่'

"แล้วเจอกันนะคับ"พูดจบภูริก็เดินออกไป... ถึงเวลาเลิกเรียนแล้้วไอยูมาตามนัดที่เขาบอกเธอไว้ ผมขาวเงินสลวย รูปร่างที่สูงหุ่นดี จมูกโด่งเป็นสันโครงหน้าที่หล่อเหลาไอยูเหมือนต้องมนต์สะกด ใจเธอเต้นแรงขึ้นมาตึกตักตึกตักเธอมองเขาสักพักนึงจนภูริหันมามองเธอ

"มาละหรอ"

'......' เหมือนไอยูจะเหมออยู่ ภูริเรียกเธออยู่สองสามครั้งจนไอยูเริ่มรู้สึกตัว

'ห...หะ..อ่ออืม'

"แอบมองผมหรอ"

'หึ ไม่แอบอะมองเลย'

"หืมมมม"ภูริอมยิ้มขึ้นมา

'ป่าว พูดเล่น..'

"ใช่อ่อ555"

'จะไปได้ยัง'เธอเปลี่ยนเรื่องคุย

"โอเค ไปกันเถอะ"แล้วทั้งคู่ก็พากันขึ้นรถไปที่บ้านของภูริ บ้านของภูริเป็นคฤหาสน์หรูที่ใหญ่โต ไอยูเมื่อได้เห็นก็ตาลุกวาวเธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าภูริจะรวยขนาดนี้

"เราเข้าไปข้างในกันเถอะ"

'เดี่ยว...'เธอจับแขนของภูริไว้

"???"

'จะไม่โดนจับแน่นะ...'ไอยูยังคงกังวล

"เล่นให้เนียนก็พอ"ภูริจับมือของไอยูแล้วก็พาเธอเดินเข้าไปในบ้าน หลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านแล้วก็พบเข้ากับพ่อแม่ของภูริที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนโซฟา ภูริเข้าไปทักทายพ่อแม่ของเขาไอยูก็ยืนอยู่ห่างๆก็จะยกมือไหว้พ่อกับแม่

"ใครหรอลูก"แม่ของภูริเอ่ยถาม

'อ่อ...แฟนผมเองอะแม่'

"คนนี่หรอ"

'ใช่คับ' แม่ของภูริเดินเข้าไปหาไอยูที่ยืนอยู่ ไอยูรู้สึกเกร็งและอึดอัดกล้าๆกลัวๆไม่รู้ว่าจะปฎิบัติตัวยังไงดี

"หน้าตาน่ารักเชียว"แม่เอ่ยปากชมพร้อมกับยิ้มให้ไอยู ไอยูที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาที่แม่ของภูริไม่ดุแบบที่คิด

"เย็นละคงหิวกัน มากินข้าวกันเถอะมาๆ"

"คับแม่"

'ค่ะ...' หลังจากนั้นทุกคนก็มากินข้าวด้วยกันบรรยากาศค่อนข้างจะเงียบขรึมไม่มีใครเอ่ยชวนใครคุยกันทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินข้าว ทำให้ไอยูรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเพราะเธอไม่เคยเจอบรรยากาศแบบนี้ แล้วจู่ๆแม่ของภูรอก็เปิดบทสนทนาขึ้นมา

"แล้ว....ทั้งสองคนไปเจอกันยังไงหรอจ๊ะใครจีบใครก่อนหรอถึงมาชอบกัน"ทั้งสองคนมองหน้ากันไอยูไม่รู้จะตอบออกไปอย่างไรดีเธอโกหกผู้ใหญ่ไม่เก่ง

'เอ่อ..ค..คือ...ว่า..'เธอพูดตะกุกตะกักไม่รู้ว่าจะเล่าออกไปยังไงดี

"อ่อ เธอเป็นรุ่นเดียวกับผมหนะคับผมเห็นเธอบ่อยๆตอนแรกก็คิดว่าจะไม่ชอบแต่รู้ตัวอีกทีก็ชอบเธอไปแล้วก็เลยจีบเธอจนได้มาเป็นแฟนคับ"

'........'

"หืมม อย่างงี้นี่เอง...แล้วภูริเป็นคนยังไงเวลาอยู่กับหนูหรอจ๊ะ"

'.....' ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำสถานการณ์ ภูริที่เห็นไอยูเงียบก็คิดว่าเริ่มไม่ดีแล้วเขาจะช่วยตอบแทนเธอแต่แล้วไอยูก็ดันพูดออกมาก่อน

'เขาก็....น่ารักอะค่ะ ขี้อ้อนแถมเป็นคนติดแฟนมากๆเลยค่ะ'

"อย่างงี้นี่เอง แล้วหนูชอบอะไรในตัวเขาละจ๊ะ"

'ก็ชอบเขาตรบที่เป็นคนอบอุ่น เทคแคร์ ใส่ใจดีอะค่ะแล้วก็เสมอต้นเสมอปลาย'

"หรอจ๊ะ"

'ค่ะ^^'

".......(ก็เล่นได้เนียนดีนิ)" หลังจากที่ทานอาหารร่วมกันเสร็จแล้วก็ได้เวลาที่ไอยูต้องกลับบ้านไอยูจึงไปลาพ่อแม่กับของภูริ

'หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ'เธอยกมือไหว้

"แล้วนี่กลับยังไง ให้ภูริไปส่งดีกว่าไหม"

'อ่อ ไม่เป็นไรค่ะหนูกลับเองได้' ไอยูปฎิเสธด้วยความเกรงใจ

"ไม่ได้สิ เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวกลับบ้านดึกๆมันอันตรายให้เจ้าภูริไปส่งดีกว่า"

'ไม่เป็นไรค่ะหนูไม่รบกวนดีกว่า'ไอยูยังคงปฎิเสธ

"เดี่ยวผมไปส่ง"

'แต่ว่า.....'

"ไปขึ้นรถ"

'......ก็ได้ งั้นหนูกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ' เธอยกมือไหว้พ่อกับแม่ของภูริอีกครั้ง

"กลับดีๆจ้า" แล้วทั้งคู่ก็พากันขึ้นรถไป

'เห้อ เกือบตายละไหมละตอนแม่ยายเดินเข้ามาหาชั้นนะใจนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่มละ'

"เธอก็เล่นได้เนียนเชียวนิจะกังวลไปทำไม"

'ฉันไม่เคยโกหกผู้ใหญ่ไง'

"ขี้โม้"

'โม้อะไร'

"โม้ๆๆ" เขาพูดล้อเธอจนไอยูหมั้นไส้

'ไม่อยากคุยด้วยละ...' เธอกอดอกหันหน้าหนีภูริด้วยความโกรธ

"เอ้าาา โกรธกันสะแล้ววว..."

'...........'

"ขอโทษษษษ ผมหยอกเล่นเอง"ตอนนี้ดูเหมือนว่าไอยูจะงอนที่เขานั้นล้อเธอ ตอนนี้ภูริได้ขับมาถึงหน้าบ้านของไอยูแล้ว

'ไปละ'เธอเปิดประตูแต่ภูริก็มาดึงประตูไว้ไม่ให้เธอเปิด ไอยูหันไปมองหน้าภูริก็ส่งสายอ้อนวอน

"หายงอนก่อน"

'อะไรของนาย ชั้นไม่ได้งอน' เธอปฎิเสธเขาเสียงแข็ง

"ไม่งอนอะไรงอนชัดๆ" 

'ไร้สาระ ปล่อยได้แล้วชั้นจะเข้าบ้าน' ไอยูพยายามจะเปิดประตูลงแต่ภูริก็ยังคงดึงไว้ไม่ให้เธอเปิด

"หายงอนก่อน ไม่งั้นไม่ปล่อย"

'โอ๊ยยย ก็ได้ๆ'

"โอเค๊" หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยมือลง ไอยูมองหน้าภูริเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างพูดกับเขา

'ขอบคุณที่มาส่ง' หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จเธอก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าล้ายไปอย่างไว หลังจากที่ส่งไอยูเสร็จแล้วภูริก็ขับรถกลับบ้านของเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***