15ปีผ่านไป(1)

หลังจากเวลาผ่านไป15ปี เว่ยซิ่นก็กลายเป็นผู้ใหญ่ จากเว่ยซิ่นในร่างเด็กตอนนี้เป็นผู้ใหญ่ที่...หน้าตาหวาน อ่อนโยน ชอบช่วยเหลือ แต่กลับถูกรังแกจากพวกหนุ่มๆในหมู่บ้านรังแก

"ท่านตา ข้ากลับมาแล้ว"

"เว่ยซิ่น"

เสียงของท่านตาได้เริ่มเบาลง และเริ่มจะหลับตาทุกที

"ทะ...ท่านตา!!"

"เว่ยซิ่น...ถ้าไม่มีข้าแล้ว รักษาตัวเองด้วยละ"

เว่ยซิ่นตกใจจากคนตรงหน้าที่พูดและเริ่มกังวลขึ้น

"ทะ...ท่านตา ทำไมท่านตาถึงพูดแบบนี้"

"ข้าไม่สามารถอยู่กับเจ้าไปตลอดได้หรอกนะ"

เว่ยซิ่นน้ำตาไหลออกมาด้วยความที่กลัวท่านตาจากไป

"เจ้าไม่ต้องร้อง"

"เจ้ายังเหลือสุนัขตัวนี้"

สุนัขได้กลายโฉมมาเป็นมนุษย์อีกครั้งในรอบ15ปี

"นะ...นะ..นี่..มะ...มันอะไร!"

เว่ยซิ่นได้ตกใจที่สุนัขตัวนั้นสามารถแปลงกายได้

"เว่ยซิ่น ผู้นี้คือผิงหยวนคนที่จะมาอยู่ดูแลเจ้า"

พอจบประโยคนั้นท่านตาก็ได้สิ้นลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา

"ท่านตา!!"

"ฮึก...ฮึก..ฮือ...ฮึกฮือ"

"เจ้าอย่าร้องไปเลย "

ผิงหยวนได้กอดเว่ยซิ่นด้วยความห่วงใยจนเว่ยซิ่นได้หลับไปในอกของผิงหยวน

"ต่อไปนี้ ข้าจะดูแลเจ้าเอง ข้าจะปกป้องเจ้าเท่าที่ข้าจะทำได้"

หลายชั่วโมงผ่านไปผิงหยวนก็ได้ทำอาหารรอเว่ยซิ่นที่ยังหลับไปจากการร้องไห้

"อืม...."

"ปกติข้าก็ไม่ค่อยทำอาหารซะด้วยสิ ทำยังไงดีทีนี้"

ผิงหยวนได้คิดว่าจะทำอะไร จนลองผิด ลองถูก จนทำอาหารมื้อเย็นได้อย่างอร่อย ผิงหยวนก็ไม่ลืมที่จะทำงาน บ้านทุกอย่าง ที่เว่ยซิ่นเคยทำ

"เสร็จซักทีป่านนี้แล้วเว่ยซิ่นจะตื่นรึยังนะ"

ด้วยความเป็นห่วงผิงหยวนเลยได้เดินไปดูพอได้เห็นว่าไม่มีใครอยู่ ผิงหยวนก็เริ่มเป็นห่วงว่าเว่ยซิ่นจะเป็นอะไรไป

"เว่ยซิ่น!!"

"เว่ยซิ่น เจ้าอยู่ไหน!!"

"เว่ยซิ่น!!"

เว่ยซิ่นได้ยินผิงหยวนตะโกนเรียกอยู่นานเลยตะโกนกลับไป

"ข้าอยู่นี่!"

"อยู่ไหน!"

"ข้าอยู่สวนผัก!!"

ผิงหยวนได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านไป

"อะไรของท่าน"

"ทำไมเจ้าไม่บอกข้า"

"ข้า...ข้าแค่ไม่อยากรบกวนท่านเลยออกมาข้างนอกนะ"

"แล้วเรื่องท่านตาของเจ้าละ"

"ข้ายังพยายามทำใจกับเรื่องที่ท่านตาจากไปอยู่ พรุ่งนี้ก็คงจะ..."

"เจ้ายังเหลือข้านะ"

"ข้าว่า เข้าบ้านกันเถอะ"

ทั้งสองได้เดินเข้าไปในบ้าน เว่ยซิ่ยก็ได้เห็นอาหารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะและได้สงสัยว่า เอิ่ม....หมาที่แปลงโฉมมาเป็นมนุษย์ทำ

"นี่....ท่าน"

"ใช่ ข้าทำเอง"

"ท่านทำอาหารเป็นด้วยหรอ"

"ใช่ ข้าก็ลองผิดลองถูกนี่แหละ ไม่รู้ว่าจะถูกใจเจ้ารึเปล่า"

เว่ยซิ่ยได้ลองกินอาหารของผิงหยวนที่ทำออกมา

"เป็นไง"

ผิงหยวนที่กำลังลุ้นกับอาหารที่ตัวเองทำออกมา

"อร่อยนะ"

"แน่นอนสิ ก็ขัาเป็นคนทำนิ"

ผิงหยวนได้ปลื้มปริ่มกับการทำอาหารของตัวเอง หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวจนเสร็จ เว่ยซิ่นก็ได้เดินไปที่ศพของท่านตาของเขา เว่ยซิ่นได้จุดธูปและเริ่มพูดพร้อมน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา

"ท่าน...ตา"

"ข้า...มันอ่อนแอ ข้ามันไม่เอาไหน มีแต่ทำให้ท่านตาเดือดร้อน ข้า...."

น้ำตาของเว่ยซิ่นก็ได้ไหลออกมาและเอาแต่โทษตัวเองที่พยายามไม่พอ ผิงหยวนที่ทำอะไรเสร็จก็ได้เห็นเว่ยซิ่นร้องไห้ ก็ได้เข้าไปปลอบใจ

"ข้ามันไม่เอาไหน...ฮึ่ก..ฮือ.."

"เว่ยซิ่น ไม่เอา ไม่โทษตัวเอง"

"แม้แต่ยา...ข้า ก็ไม่เงินแม้แต่สลึงมารักษา"

"ถึงเจ้าไม่เหลือท่านตาแต่เจ้าก็ยังมีข้า ข้าคนนี้ไง"

"ฮึก...ฮือ"

"ทุกคนในหมู่บ้านข้ายังไม่กล้าเหยียบเท้าเข้าไป...ทำไมข้าขี้ขลาดอย่างนี้"

"เจ้าต้องลุกขึ้นสู้ เจ้าเอาคำพูดของพวกนั้นมาเป็นแรงผลักดัน ไม่ใช่ให้เจ้ามาตัดพ้อแบบนี้"

หลังจากที่ทั้งสองได้ปลอบใจและคุยอย่างใจเย็นเพื่อให้เว่ยซิ่นได้ผ่อนคลายบ้าง เวลาผ่านไป เว่ยซิ่นก็ได้ผลอยหลับไป ตัดมาฝั่งพ่อแม่แท้ๆของเว่ยซิ่นที่เริ่มคิดจะตามหาลูกแต่ก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองก็เริ่มแก่ลงไปทุกที

"ข้า คิดถึงลูกเหลือเกินท่านพี่ ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง"

"ถ้าจะออกตามหาข้าก็ไม่รู้จะไปทางไหนข้ากับเจ้าก็แก่ตัวลงไปทุกที จะรอดรึเปล่าข้าก็ยังไม่รู้"

"ข้าไม่น่าทำแบบนั้นเลย ฮึก...ฮือ"

"ไม่เอาน่าฮูหยิน จะร้องไห้แบบนี้ไปตลอด ก็ไม่ได้ช่วยเจ้าหรอกนะ"

"ข้าเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง แม้แต่ลูกตัวเองยังดูแลไม่ได้"

ฮูหยินได้เริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงลูกว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง

"เป็นเพราะท่านคนเดียว!!"

"ข้างั้นเหรอ!! ไม่ใช่ว่าข้าไม่รักลูกตัวเอง แต่เจ้าดูถานะเราสองคนตอนนั้นสิ ไม่มีอันจะกิน"

"ข้าอยากออกตามหาลูก"

"เหมือนเจ้ารู้ว่าลูกของเราจะรอด"

"ตัดใจซะเถอะนะฮูหยิน"

"ฮึก...ฮือ..ฮึก..ฮึก"