เลี้ยงดู

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ท่านตาของเว่ยซิ่นก็ได้พาไปที่ๆ หนึ่ง

"ตาจะพาเจ้าไปที่ๆ หนึ่งนะ"

"ที่ไหนหรอขอรับ"

เด็กน้อยอย่างเว่ยซิ่นถามด้วยไม่รู้ส่วนท่านตาก็มีความสุขในเวลานั้น

"เดี๋ยวเจ้าก็รู้"

ท่านตาที่ไม่ยอมบอก จนเดินมาถึงที่ๆ หนึ่งซึ่งเป็นสถานที่อุดมสมบูรณ์เหมาะแก่การปลูผักเสี้ยงสัตว์

"ท่านตา...ที่นี่ที่ไหนเหรอขอรับ"

"มันอุดมสมบูรณ์สิถ่า"

"ใช่ขอรับ"

เด็กน้อยผู้น่าเอ็นดูไม่ได้ออกจากบ้านหลังนั้นเป็นเวลานาน

"ผืนที่ตรงนี้จะเป็นที่เราจะปลูกผักเลี้ยงสัตว์นะเว่ยซิ่น"

เว่ยซิ่ยได้ยินอย่านั้นถึงกับดีใจ จะได้ไม่เบื่อ

"จริงเหรอขอรับ"

"จริงสิ"

ท่านตาเห็นหน้าเว่ยซิ่นก็ดีใจไปตามกันถึงกับหัวเราะออกมา ส่วนเจ้าสุนัขที่ไม่มีชื่อ ก็ดีใจด้วยแต่สุนัขนั้นไม่สามารถ แปลงกายมาเป็นมนุษย์ได้เพราะ กลัวเว่ยซิ่นจะเป็นอันตราย

"เจ้าได้ยินมั้ย...ข้าจะได้ออกจากบ้านแล้ว...ข้าจะได้ออกมาปลูกผักเลี้ยงสัตว์แล้ว"

ท่านตาได้หัวเราะอย่างมีความสุขและวันนั้นก็กลายเป็นวันที่ทั้งสามได้มีความสุข

ตกเย็นเว่ยซิ่นได้ช่วยท่านตาทำอาหารจนถึงเวลากินข้าว

"ท่านตาเชิญนั่งขอรับ"

"ฮ่าๆ"

"อะไรเหรอขอรับ"

"เปล่าหรอก"

เว่ยซิ่นได้สงสัย แต่ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ จนทั้งสามทานอาหารเสร็จ

"ข้าเอาไปล้างเองขอรับ"

"อืมๆ"

หลังจากที่เวียซิ่นได้เดินเข้าไปในครัวแล้วนั้นท่านตากับสุนัขของเว่ยซิ่นไดัออกมานอกบ้าน

"เจ้า...เจ้าจะแฝงตัวแบบนี้ไปนานเท่าไหร่"